All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1841 - Chapter 1850

ตงฟางฮั่นนั่งลงที่โต๊ะ รินสุราสองถ้วย ดื่มหมดไปหนึ่งถ้วยในคราวเดียว“ท่านไม่จำเป็นต้องอ่อนน้อมถ่อมตนต่อหน้าข้าหรอก”“ข้าได้ยินเรื่องราวของท่านมาแล้ว ท่านมีความสามารถที่แท้จริงและมีความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่ ทั้งยังได้รับความไว้วางใจจากประชาชน ข้าจึงชื่นชมท่านและจึงได้มาที่นี่”“พูดตามตรงคือข้าเองก็อยากพบกับท่าน แต่ก็ยังหาโอกาสไม่ได้”“บัดนี้ได้พบแล้ว ท่านเป็นดั่งที่ข้าคิดไว้จริง ๆ เป็นผู้มีความสามารถที่หาได้ยากยิ่ง!”หวังหยวนรีบยกถ้วยสุราขึ้นดื่มรวดเดียว เมื่ออีกฝ่ายสุภาพและยกย่องตนเองเช่นนี้ เขาจะทำตัวไม่รู้ประสีประสาได้อย่างไร?หวังหยวนนึกถึงคำพูดของถงจื่อเจี้ยน ตงฟางฮั่นมีความสามารถในการปกครองประเทศ และมีความรู้เกี่ยวกับกลยุทธ์การรบและการจัดกองทัพระดับปรมาจารย์!หากสามารถดึงคนเช่นนี้เข้ามาอยู่ข้างกายได้ ไม่ว่าจะเป็นยุคสงบสุขหรือยุคสงคราม เขาก็จะสามารถยืนหยัดอยู่ในสถานะที่ไม่พ่ายแพ้!นับว่าเป็นการได้ประโยชน์ทั้งสองด้าน!“ท่านตงฟาง!”“เราสองคนพบกันแล้ว ข้าก็จะไม่ปิดบังอะไรอีก!”“แท้จริงแล้วข้ามาที่นี่เพื่อขอให้ท่านละทิ้งความสันโดษ และมาเข้าร่วมกับข้า!”“ข้าทราบดีว่าขณะนี้

“อย่าได้เป็นห่วง”“เมื่อท่านประสบความสำเร็จ ท่านไม่จำเป็นต้องมาหาข้า ข้าจะไปปรากฏตัวต่อหน้าท่านเอง”“แล้วจะบอกเงื่อนไขอีกสองข้อให้ท่านทำ”ตงฟางฮั่นกล่าวด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าเขาจะมั่นใจในตัวเองอย่างยิ่งหวังหยวนพยักหน้า ดูเหมือนว่านี่จะเป็นปราชญ์ผู้ลึกลับจริง ๆ! เช่นนั้นแล้วก็ต้องหาทางดึงเขาเข้ามาอยู่ข้างกายให้ได้! หากตงฟางฮั่นกลายเป็นศัตรูของเขา ในอนาคตย่อมเป็นเรื่องยุ่งยากอย่างยิ่ง!ในพริบตาเดียว ทั้งสองก็แยกจากกันเมื่อกลับถึงบ้าน หวังหยวนเรียกหลี่ซื่อหานและเหล่าภรรยาเข้ามาประชุม เพื่อปรึกษาหารือเรื่องเมืองอู่เจียง“สามี ท่านจะไปเมืองอู่เจียงจริงหรือ?”“บัดนี้ท่านเป็นผู้ครองเมืองหลิงแล้ว และท่านก็มีผู้คนมากมายที่เก่งกาจอยู่ใต้บังคับบัญชา”“ควรจะมอบหมายงานนี้ให้พวกเขาจัดการไม่ดีกว่าหรือ”“ไม่ว่าจะเป็นท่านถงหรือท่านฟ่าน ทั้งสองท่านล้วนเป็นผู้มีความสามารถ!”เมื่อทราบความคิดของหวังหยวน หลี่ซื่อหานก็เอ่ยขึ้นก่อน นางเองก็ไม่ต้องการที่จะแยกจากหวังหยวนเช่นกันการสร้างเมืองขึ้นมาใหม่ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหลายเดือน และในช่วงหลายเดือนนี้อาจเกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ ขึ้นมากมาย นับว

เกาเล่อกล่าวขึ้น ข่าวสารทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา และทุกอย่างก็ได้รับการจัดเตรียมเรียบร้อยแล้วหวังหยวนยิ้มอย่างพึงพอใจ “มีเจ้าอยู่ข้างกายข้าก็เหมือนกับมีดวงตาเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคู่!”“ไม่จำเป็นต้องมองเองก็สามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้!”ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงประตูเมือง ไม่ไกลนัก ผู้คนมากมายกำลังรออยู่ที่ประตูเมือง สายตาของทุกคนต่างจ้องมองมาที่หวังหยวนและคณะเกาเล่อชี้ไปยังคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า “คนผู้นี้ชื่อฉุนอวี๋อัน เป็นผู้ว่าราชการเมืองเมืองอู่เจียง เป็นคนซื่อสัตย์ แต่ก็ไม่มีความสามารถอะไรมากนักขอรับ”“ข้าได้ทำการสืบสวนแล้ว คนผู้นี้ไม่ได้ใช้ตำแหน่งหน้าที่กดขี่ประชาชน นับว่าเป็นข้าราชการที่ซื่อสัตย์แต่ก็ไม่ได้ทำประโยชน์มากนัก”หวังหยวนพยักหน้า เขามีแผนในใจแล้ว ในเมื่อฉุนอวี๋อันไม่มีความสามารถ เช่นนั้นก็ควรจะเปลี่ยนคนใหม่หวังหยวนทราบดีถึงความสำคัญของเมืองอู่เจียง ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้พัฒนาที่นี่ และไม่ได้ให้ความสำคัญกับเมืองอู่เจียง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะตำแหน่งที่ตั้งของเมืองนี้ภายในรัศมีหนึ่งร้อยลี้จะติดกับชายแดนของอาณาจักรต้าเป่ย หากพัฒนาเมืองอู่เจียงมากเกินไป

“พูดเช่นนี้ไม่ถูกนัก”“แต่เดิมท่านเป็นผู้ปฏิรูปเอง ขุนนางทุกคนล้วนได้รับตำแหน่งด้วยความสามารถของตนเอง”“หากพิจารณาในด้านความรู้ ฉุนอวี๋อันก็มีความสามารถที่โดดเด่น” หลี่ซื่อหานพูดด้วยรอยยิ้ม“ท่านกำลังพูดลดคุณค่าตัวเองหรืออย่างไร?” หวังหยวนส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้แต่เดิมเขาปฏิรูประบบ เพื่อให้บุตรหลานของคนธรรมดามีโอกาสได้แสดงความสามารถ ทว่าเขากลับมองข้ามไปว่าผู้มีความรู้ ไม่ใช่ว่าจะมีความสามารถในการปกครองประเทศเสมอไป! การประพันธ์บทกวีเป็นสิ่งที่พวกเขาถนัด“ต่อไปนี้ข้าต้องปฏิรูปอีกครั้งเพื่อให้สมบูรณ์แบบแท้จริง” หวังหยวนพูดแล้วอดถอนหายใจไม่ได้“ทุกคนต่างปรารถนาจะเป็นฮ่องเต้ แต่เมื่อได้เป็นฮ่องเต้แล้วจึงจะรู้ว่าการเป็นฮ่องเต้นั้นมีความทุกข์เช่นไร!”“จะเป็นเรื่องง่ายอย่างที่พวกเขาคิดได้อย่างไร?”“หากคิดแต่จะเสวยสุขอยู่ทุกวันก็จะกลายเป็นฮ่องเต้ผู้โง่เขลา!”หลังจากที่ทั้งสองได้สนทนากันสักพักก็ล้มตัวนอนบนเตียงแล้วหลับไปหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ทั้งสองก็หลับไปโดยไม่ได้ทำกิจกรรมอันใดเลยรุ่งสาง ขณะที่ดวงอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้น หวังหยวนออกจากห้องแล้วเห็นฉุนอวี๋อันยืนรออยู่ท

ณ เมืองอู่เจียงเมื่อหวังหยวนมาถึงเมืองอู่เจียง บรรดาขุนนางก็ต่างพากันมาเยี่ยมเยียน เพื่อหวังจะสร้างความสัมพันธ์อันดีกับหวังหยวนแต่หวังหยวนมักปฏิเสธที่จะพบปะเสมอ นั่นเพราะเขายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ นั่นคือการพัฒนาเมืองอู่เจียงให้เจริญรุ่งเรืองโดยเร็วที่สุด นั่นคือสิ่งสำคัญที่สุดในขณะนี้ตงฟางฮั่นเป็นคนผู้มีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก ต้องเอาชนะใจเขาให้เขามาอยู่ข้างกายจึงจะสบายใจได้!เวลาผ่านไปสองวัน หวังหยวนอยู่แต่ในห้อง มีเพียงหลี่ซื่อหานเท่านั้นที่นำอาหารไปให้เขา ส่วนคนอื่น ๆ ก็ยากที่จะได้เข้าพบเขา!แม้แต่เกาเล่อก็เป็นเช่นนั้น!จนกระทั่งเย็นวันนั้น หวังหยวนจึงออกมาจากห้องแล้วพูดเสียงดังว่า “สำเร็จแล้ว!”“สามี! ช่วงนี้ท่านทำอะไรอยู่หรือ?”“ข้าเห็นท่านอยู่ในห้องตลอดเวลา แม้แต่ข้าก็ไม่กล้าไปรบกวนเลย!”“รีบเล่าให้ข้าฟังเถิด หรือว่ามีแผนการใหญ่อะไรหรือไม่?”เมื่อได้ยินเสียง หลี่ซื่อหานก็รีบวิ่งออกมาจากห้องข้าง ๆ มาหาหวังหยวนทันทีหวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม “ถูกต้องแล้ว!”“ข้ากำลังจะขุดคลอง จากนั้นก็ใช้คลองนั้นเชื่อมต่อเมืองต่าง ๆ ในเมืองหลิง!”“เช่นนั้นแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการคมนา