All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1831 - Chapter 1840

แต่หวังหยวนและพวกพ้องกลับอาศัยอยู่ได้อย่างสุขสบาย! ฐานะของพวกเขายังต่ำต้อยกว่าหวังหยวน แล้วจะมามัวถือตัวได้อย่างไร?ในบ่ายวันนั้น คนตระกูลว่านยุ่งอยู่กับการเก็บข้าวของย้ายบ้าน ว่านซิ่วเอ๋อร์ก็มาร่วมด้วย ส่วนหวังหยวนไปยังฐานลับใต้ดิน“ที่นี่ร้อนมากจริง ๆ!”“หากไม่ใช่เพราะรู้ว่าพวกเจ้าทำอะไรอยู่ ข้าคงคิดว่าลาวาจากใจกลางโลกพุ่งขึ้นมาแล้ว!”หวังหยวนโบกพัดคลายร้อนพลางมองถงจื่อเจี้ยนที่อยู่ด้านข้าง ช่วงนี้เนื่องจากหวังหยวนไม่อยู่เมืองหลิง ประกอบกับต้าหู่ก็ออกไปแล้ว ทั้งกิจการพลเรือนและการทหารจึงตกอยู่กับถงจื่อเจี้ยน ทำให้เขาเหนื่อยล้ามาก“ท่านหวัง”“นี่คืออาวุธและเกราะที่สร้างตามคำสั่งของท่าน”“เหตุผลที่ข้าสร้างอาวุธที่ใต้ดินก็เพื่อไม่ให้ผู้อื่นพบเห็น”“และแน่นอนว่าเพื่อป้องกันการรั่วไหลของข้อมูล ไม่ให้ผู้อื่นรู้ว่าเราใช้อาวุธอะไรขอรับ!”ถงจื่อเจี้ยนคิดอย่างรอบคอบ ฐานใต้ดินที่อยู่ตรงหน้านี้ บัดนี้ถูกสร้างขึ้นเป็นคลังอาวุธแล้ว!หลี่ต้าจ้วงและพวกพ้องกำลังทำงานยุ่งกันอยู่ และยังมีคนงานทั่วไปอีกหลายคนคอยช่วย แต่หลี่ต้าจ้วงเป็นผู้บัญชาการ เขาได้รับเกียรตินี้เพราะความสามารถ

หวังหยวนนั่งบนที่นั่งหลักแล้วมองไปยังผู้คนตรงหน้าถงจื่อเจี้ยนกล่าวว่า “ท่านหวัง ตอนนี้ท่านเป็นเจ้าเมืองแล้ว ปวงชนทั่วทุกสารทิศต่างเคารพนับถือท่าน!”“พวกเราจึงมารวมตัวกันเพื่อขอให้ท่านขึ้นครองบัลลังก์!”“เช่นนี้พวกเราก็จะมีตำแหน่งขอรับ”หวังหยวนเข้าใจทันที พวกเขากำลังขอให้เขาขึ้นครองบัลลังก์! ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขามารวมตัวกันเพราะมีความคิดเห็นตรงกัน!“พวกเจ้าคิดเช่นนั้นกันทุกคนหรือ?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แล้วถามทุกคนพยักหน้า แม้แต่เกาเล่อก็เช่นกัน“แต่ข้าไม่ต้องการเป็นฮ่องเต้!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างก็ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า ดูเหมือนว่าหวังหยวนจะไม่ขึ้นครองบัลลังก์…“ทุกคนต่างเป็นเพื่อนและพี่น้องของข้า พวกเจ้าคงรู้จักนิสัยของข้าบ้างอยู่แล้ว”“ข้าไม่ชอบระบบปัจจุบัน สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดคือการคุกเข่ากราบไหว้!”“ดังนั้น ข้าจึงตั้งใจจะสร้างเมืองหลิงให้แตกต่างจากสามอาณาจักรอื่น!”“ทุกคนคิดเช่นไร?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แล้วถามขึ้นเหล่าผู้คนมองหน้ากันด้วยความสงสัย เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อ การคุกเข่ากราบไหว้เป็นธรรมเนียมปฏิบัติมาแต่โบราณ ทุกราชวงศ์ไม่ได้

ถงจื่อเจี้ยนกล่าว คนอื่นต่างก็มองหน้ากันแล้วพยักหน้า ระบบฮ่องเต้ดำเนินมานาน จะถูกยกเลิกเช่นนี้จริงหรือ?หวังหยวนโบกมือด้วยความเข้าใจทุกคนเมื่อเห็นว่าทุกคนสงบลงแล้วจึงกล่าวว่า “พวกเจ้าอยากให้ปวงชนในดินแดนทั้งเก้ามีชีวิตที่ดีขึ้น และนำความสงบสุขมาสู่แผ่นดินหรือไม่?”แน่นอนว่านั่นคือความตั้งใจของพวกเขาตั้งแต่แรก ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็คงไม่มาที่นี่ หาที่สงบเงียบอยู่อย่างสันโดษไม่ดีกว่าหรือ? แม้ในยุคสงครามก็ยังสามารถหาที่สงบสุขเพื่อใช้ชีวิตบั้นปลายได้!“แต่เมื่อพิจารณาประวัติศาสตร์ ราชวงศ์ใดเล่าจะยืนยง?”“พวกเจ้าไม่ได้คิดถึงสาเหตุหรือ?”“การสืบทอดบัลลังก์เป็นข้อเสียเปรียบที่ใหญ่ที่สุด!”“และจะจำกัดการปรากฏตัวของผู้มีความสามารถด้วย! ดังนั้นข้าจึงเสนอนโยบายเหล่านี้!”“ตราบใดที่สามารถคัดเลือกผู้มีความสามารถ และเขาก็มีความสามารถที่แท้จริง ย่อมสามารถนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ได้”“ข้าจะปรึกษาหารือกับท่านถง ในอนาคตข้าจะให้ทุกคนเรียนรู้ความรู้จากตะวันตก เพื่อเปลี่ยนแปลงความคิดของเราทีละน้อย”“การเรียนรู้จากเพียงตำราโบราณนั้นยังไม่เพียงพอ”เมื่อจะคิดการใหญ่ ก็ต้องทำอย่างใหญ่หลวง! ส

ปัจจุบันดำเนินชีวิตอย่างประมาทเลินเล่อ ร่ำสุรานารีเป็นนิจ แทบไม่ได้สนใจงานบริหารบ้านเมืองแม้แต่น้อย ภารกิจทั้งใหญ่และเล็กของราชสำนักจึงตกอยู่กับอัครมหาเสนาบดีทั้งสอง ส่วนกิจการทหารนั้นก็มอบหมายให้แก่ขุนพลหานเทารับผิดชอบแม้ว่าไป๋ชิงชางจะเสื่อมโทรมลงทุกที แต่ก็แตกต่างจากฮ่องเต้ธรรมดาคนอื่น ๆ ตรงที่เขารู้จักคน และใช้คนได้เหมาะสมเพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุด การมีอัครมหาเสนาบดีสองคนคอยตรวจสอบซึ่งกันและกัน ย่อมป้องกันไม่ให้ผู้ใดผูกขาดอำนาจได้ ซึ่งการถ่วงดุลอำนาจเช่นนี้ทำให้ไป๋ชิงชางพักผ่อนได้อย่างสบายใจ แม้จะเสวยสุขอยู่ทุกวันคืนก็ไม่ต้องกังวลว่าราชบัลลังก์จะล่มสลาย!“ขณะนี้คนผู้นั้นอยู่ที่ใด?”“เจ้าทราบที่อยู่แน่ชัดของเขาหรือไม่?”“ข้าปรารถนาจะพบปะกับปราชญ์ผู้นี้สักครั้ง!”หลังจากที่ถงจื่อเจี้ยนเล่าว่าแม้แต่อัครมหาเสนาบดีทั้งสองก็พ่ายแพ้ หวังหยวนจึงต้องการจะไปดูด้วยตนเอง ว่ายอดฝีมือที่ว่านี้มีความสามารถมากเพียงใด!“ท่านผู้นำ นับเป็นข่าวดีเหลือเกิน…”“ข้ารอฟังคำนี้จากท่านอยู่แล้วขอรับ!”ถงจื่อเจี้ยนเอ่ยด้วยความตื่นเต้น แม้ว่าฮ่องเต้หลายองค์จะให้เกียรติคนมีความสามารถ แต่ก็ต้

ถือเป็นรสนิยมส่วนตัว!ดวงตาของหวังหยวนฉายแววเจ้าเล่ห์ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เสี่ยวเอ้อ เจ้าช่วยไปจัดสุราชั้นดีมาอีกสองไห แล้วบอกหมายเลขห้องของแขกผู้นั้นแก่ข้า ข้าจะขึ้นไปเยี่ยมเยียนด้วยตนเอง”“คือว่า...”เสี่ยวเอ้อมีสีหน้าลำบากใจ เขาเม้มปากอย่างไม่สบายใจแล้วพูดว่า “ขออภัยขอรับท่านลูกค้า แขกผู้นั้นได้สั่งไว้แล้วว่าห้ามไม่ให้ผู้ใดรบกวน และห้ามไม่ให้บอกหมายเลขห้องของท่าน...” “ไม่เช่นนั้นท่านจะไม่กลับมาที่ร้านของเราอีก และจะทำให้ร้านของเราเสื่อมเสียชื่อเสียงด้วยขอรับ” “ท่านเจ้าของร้านก็ทราบดีว่าแขกผู้นั้นมีฐานะสูงส่ง ข้าจึงไม่อาจทำตามคำขอของท่านลูกค้าได้...”ตงฟางฮั่นมาพักที่นี่เพียงสามวัน แต่ก็มีผู้คนมากมายมาเยี่ยมเยียน นั่นแสดงให้เห็นถึงความสามารถอันลือลั่นของเขา แล้วเสี่ยวเอ้อจะกล้าไปยั่วยุเขาได้อย่างไร?หวังหยวนหยิบก้อนทองคำแท่งใหญ่จากแขนเสื้อออกมาวางบนโต๊ะ ดวงตาของเสี่ยวเอ้อเบิกกว้างทันใด แม้ว่าร้านอาหารลมโชยจะเคยรับรองแขกผู้มีฐานะสูงส่งมากมาย และเขาก็เคยเห็นผู้คนมากมายที่ใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย หนำซ้ำเขาก็ยังไม่เคยเห็นใครนำทองคำมากมายถึงเพียงนี้มาใช้!เสี่ยวเอ้อกลืนน้ำลา