เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1832
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-18 16:01:02บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1833
เมื่อออกจากคลังอาวุธแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม หวังหยวนจึงเดินทางกลับบ้าน“ยังรู้ตัวว่าจะต้องกลับมาอยู่หรือเจ้าคะ?”ทันทีที่ก้าวเข้าประตูมา ก็ได้ยินเสียงหวงเจียวเจียวพูดบางอย่าง บรรยากาศเต็มไปด้วยความหึงหวงหูเมิ่งอิ๋งที่ยืนอยู่ด้านข้างปิดปากหัวเราะ หูเมิ่งอิ๋งและหลี่ซื่อหานเป็นพวกเดียวกัน นิสัยก็คล้ายคลึงกัน โดยปกติแล้วเสวี่ยเชียนหลงเป็นคนเรียบร้อย แม้ว่าเคยเป็นคนจากเทียนไว่เทียน แต่บัดนี้ก็เป็นคนธรรมดาแล้วและไม่มีความเย่อหยิ่งเลย พี่สาวน้องสาวต่างก็อยู่ร่วมกันอย่างกลมเกลียว“อะแฮ่ม…”หวังหยวนกระแอมเบา ๆ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่เพราะข้ายุ่งอยู่ตลอดเวลาหรอกหรือ?”“หากไม่ใช่เพราะมีเรื่องต้องทำ ข้าก็คงกลับมานานแล้ว”“คนเดินทางก็ต้องคิดถึงบ้าน ยิ่งข้ามีภรรยาเป็นสาวงามมากมายเช่นนี้ ยิ่งคิดถึงบ้านมากไม่ใช่หรือ?”หวงเจียวเจียวกลอกตา “มาเถิด! ให้ข้าจุมพิตท่านสักหน่อย ดูสิว่าริมฝีปากของท่านทาด้วยน้ำผึ้งหรือไม่?”หูเมิ่งอิ๋งหัวเราะจนปวดท้องหวังหยวนโอบกอดหญิงงามทั้งสอง หอมแก้มไปคนละที แล้วจึงเข้าบ้านในห้อง หลี่ซื่อหานและเสวี่ยเชียนหลงกำลังสนทนากันอยู่ เมื่อเห็นพวกเขาสามคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1834
หวังหยวนนั่งบนที่นั่งหลักแล้วมองไปยังผู้คนตรงหน้าถงจื่อเจี้ยนกล่าวว่า “ท่านหวัง ตอนนี้ท่านเป็นเจ้าเมืองแล้ว ปวงชนทั่วทุกสารทิศต่างเคารพนับถือท่าน!”“พวกเราจึงมารวมตัวกันเพื่อขอให้ท่านขึ้นครองบัลลังก์!”“เช่นนี้พวกเราก็จะมีตำแหน่งขอรับ”หวังหยวนเข้าใจทันที พวกเขากำลังขอให้เขาขึ้นครองบัลลังก์! ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขามารวมตัวกันเพราะมีความคิดเห็นตรงกัน!“พวกเจ้าคิดเช่นนั้นกันทุกคนหรือ?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แล้วถามทุกคนพยักหน้า แม้แต่เกาเล่อก็เช่นกัน“แต่ข้าไม่ต้องการเป็นฮ่องเต้!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างก็ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า ดูเหมือนว่าหวังหยวนจะไม่ขึ้นครองบัลลังก์…“ทุกคนต่างเป็นเพื่อนและพี่น้องของข้า พวกเจ้าคงรู้จักนิสัยของข้าบ้างอยู่แล้ว”“ข้าไม่ชอบระบบปัจจุบัน สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดคือการคุกเข่ากราบไหว้!”“ดังนั้น ข้าจึงตั้งใจจะสร้างเมืองหลิงให้แตกต่างจากสามอาณาจักรอื่น!”“ทุกคนคิดเช่นไร?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แล้วถามขึ้นเหล่าผู้คนมองหน้ากันด้วยความสงสัย เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อ การคุกเข่ากราบไหว้เป็นธรรมเนียมปฏิบัติมาแต่โบราณ ทุกราชวงศ์ไม่ได้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1835
“ทุกคนจงลุกขึ้นเถิด!”เมื่อเห็นผู้คนคุกเข่าลงอีกครั้ง หวังหยวนก็อดส่ายหน้าไม่ได้ คนเหล่านี้ล้วนเป็นทาสของระบบ แม้ว่าเขาได้อธิบายชัดเจนแล้ว แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นเช่นนี้ ช่างน่าเศร้าจริง ๆแต่ก็เข้าใจได้ พวกเขาคิดเช่นนี้ก็ถูกแล้ว การเปลี่ยนแปลงความคิดของพวกเขาจะง่ายดายได้อย่างไร? ยิ่งกว่านั้นคือฮ่องเต้ในทุกราชวงศ์ล้วนสูงส่ง ผู้คนไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ! โดยเฉพาะในยุคนี้“อะแฮ่ม…”หวังหยวนกระแอม แล้วกล่าวกับผู้คน “ทุกคน!”“ทุกคนคงได้เห็นประกาศของข้าแล้วใช่หรือไม่?”“ไม่ใช่เพียงคำพูด ข้าตั้งใจจะปฏิบัติตามนโยบายความเท่าเทียมกัน และผู้ใดมีความสามารถก็สามารถเป็นขุนนางได้ หรือแม้กระทั่งมาครองตำแหน่งของข้า!”ถ้อยคำของหวังหยวนทำให้ทุกคนตกตะลึง พวกเขาจะกล้าคิดเช่นนั้นได้อย่างไร? เป็นราชาหรือ? ช่างเป็นเรื่องน่าขัน! การได้เป็นขุนนางก็ถือว่าโชคดีแล้ว จะมาปรารถนาสิ่งอื่นอีกได้อย่างไร? แม้แต่ถงจื่อเจี้ยนและพวกพ้องของหวังหยวนก็ยังรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย หวังหยวนพูดอะไรเช่นนี้?“ทุกคนจงฟังข้า”“เพื่อให้เมืองของเราพัฒนาสู่ความเจริญรุ่งเรือง เราต้องการให้คนมีความสามารถจำนวนมากหลั่งไหลเข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1836
ถงจื่อเจี้ยนกล่าว คนอื่นต่างก็มองหน้ากันแล้วพยักหน้า ระบบฮ่องเต้ดำเนินมานาน จะถูกยกเลิกเช่นนี้จริงหรือ?หวังหยวนโบกมือด้วยความเข้าใจทุกคนเมื่อเห็นว่าทุกคนสงบลงแล้วจึงกล่าวว่า “พวกเจ้าอยากให้ปวงชนในดินแดนทั้งเก้ามีชีวิตที่ดีขึ้น และนำความสงบสุขมาสู่แผ่นดินหรือไม่?”แน่นอนว่านั่นคือความตั้งใจของพวกเขาตั้งแต่แรก ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็คงไม่มาที่นี่ หาที่สงบเงียบอยู่อย่างสันโดษไม่ดีกว่าหรือ? แม้ในยุคสงครามก็ยังสามารถหาที่สงบสุขเพื่อใช้ชีวิตบั้นปลายได้!“แต่เมื่อพิจารณาประวัติศาสตร์ ราชวงศ์ใดเล่าจะยืนยง?”“พวกเจ้าไม่ได้คิดถึงสาเหตุหรือ?”“การสืบทอดบัลลังก์เป็นข้อเสียเปรียบที่ใหญ่ที่สุด!”“และจะจำกัดการปรากฏตัวของผู้มีความสามารถด้วย! ดังนั้นข้าจึงเสนอนโยบายเหล่านี้!”“ตราบใดที่สามารถคัดเลือกผู้มีความสามารถ และเขาก็มีความสามารถที่แท้จริง ย่อมสามารถนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ได้”“ข้าจะปรึกษาหารือกับท่านถง ในอนาคตข้าจะให้ทุกคนเรียนรู้ความรู้จากตะวันตก เพื่อเปลี่ยนแปลงความคิดของเราทีละน้อย”“การเรียนรู้จากเพียงตำราโบราณนั้นยังไม่เพียงพอ”เมื่อจะคิดการใหญ่ ก็ต้องทำอย่างใหญ่หลวง! ส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1837
“เช่นนั้นก็เป็นความผิดพลาดของข้าเอง”“และข้าก็จะทำตามที่ทุกคนปรารถนาด้วยการขึ้นครองบัลลังก์!”นอกดินแดนทั้งเก้าจะไม่มีประเทศอื่นอยู่ได้อย่างไร? หวังหยวนไม่ใช่คนในยุคนี้ ย่อมรู้ดีว่าโลกกลม แต่แน่นอนว่าผู้คนเหล่านี้ไม่รู้ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา ต่างก็โห่ร้องด้วยความยินดี! แท้จริงแล้วพวกเขาก็ปรารถนาให้หวังหยวนขึ้นครองบัลลังก์ ไม่ใช่เพียงเพื่อหวังหยวน แต่เพื่อตัวพวกเขาเองด้วย หากหวังหยวนขึ้นครองบัลลังก์ พวกเขาก็จะได้เลื่อนตำแหน่งอย่างเป็นทางการ ไม่ใช่ตำแหน่งเช่นปัจจุบัน แม้ว่าหวังหยวนจะเป็นเจ้าครองเมืองหลิง แต่เมื่อเทียบกับเจ้าเมืองอื่น ๆ ก็ยังขาดความชอบธรรมอยู่เล็กน้อย! ไม่ว่าจะเป็นอาณาจักรต้าเป่ย อาณาจักรต้าเย่ หรือแม้แต่เมืองหวงล้วนเป็นราชวงศ์อิสระ ไม่ว่าอาณาเขตจะใหญ่หรือเล็กก็สามารถนำพาประชาชนได้ แต่หวังหยวนกลับไม่ใช่เช่นนั้น เขาเป็นเพียงเจ้าเมืองคนเดียว ส่วนพวกเขาก็เป็นเพียงที่ปรึกษาของเขาเท่านั้น ทุกคนต่างปรารถนาจะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์เช่นนี้“เมื่อไม่มีเรื่องอื่นแล้วก็ขอให้ทุกคนกลับไปเถิด”“กลับไปทำงานของตนให้ดี”“บัดนี้เมืองหลิงยังมีเรื่องมากมายให้จัดการ ทุกอย่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1838
ปัจจุบันดำเนินชีวิตอย่างประมาทเลินเล่อ ร่ำสุรานารีเป็นนิจ แทบไม่ได้สนใจงานบริหารบ้านเมืองแม้แต่น้อย ภารกิจทั้งใหญ่และเล็กของราชสำนักจึงตกอยู่กับอัครมหาเสนาบดีทั้งสอง ส่วนกิจการทหารนั้นก็มอบหมายให้แก่ขุนพลหานเทารับผิดชอบแม้ว่าไป๋ชิงชางจะเสื่อมโทรมลงทุกที แต่ก็แตกต่างจากฮ่องเต้ธรรมดาคนอื่น ๆ ตรงที่เขารู้จักคน และใช้คนได้เหมาะสมเพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุด การมีอัครมหาเสนาบดีสองคนคอยตรวจสอบซึ่งกันและกัน ย่อมป้องกันไม่ให้ผู้ใดผูกขาดอำนาจได้ ซึ่งการถ่วงดุลอำนาจเช่นนี้ทำให้ไป๋ชิงชางพักผ่อนได้อย่างสบายใจ แม้จะเสวยสุขอยู่ทุกวันคืนก็ไม่ต้องกังวลว่าราชบัลลังก์จะล่มสลาย!“ขณะนี้คนผู้นั้นอยู่ที่ใด?”“เจ้าทราบที่อยู่แน่ชัดของเขาหรือไม่?”“ข้าปรารถนาจะพบปะกับปราชญ์ผู้นี้สักครั้ง!”หลังจากที่ถงจื่อเจี้ยนเล่าว่าแม้แต่อัครมหาเสนาบดีทั้งสองก็พ่ายแพ้ หวังหยวนจึงต้องการจะไปดูด้วยตนเอง ว่ายอดฝีมือที่ว่านี้มีความสามารถมากเพียงใด!“ท่านผู้นำ นับเป็นข่าวดีเหลือเกิน…”“ข้ารอฟังคำนี้จากท่านอยู่แล้วขอรับ!”ถงจื่อเจี้ยนเอ่ยด้วยความตื่นเต้น แม้ว่าฮ่องเต้หลายองค์จะให้เกียรติคนมีความสามารถ แต่ก็ต้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1839
เช่นนั้นแล้วก็จะกลายเป็นผลเสีย ในอนาคตหากมีคนนอกแห่กันเข้ามาในหมู่บ้านต้าหวัง ก็จะยากที่จะอธิบายให้ชาวบ้านฟัง แน่นอนว่าหวังหยวนเองก็ไม่ต้องการให้หมู่บ้านต้าหวังเปลี่ยนไป“ท่านรู้เช่นนั้นก็ดี”“ดูเหมือนของมากมายถึงเพียงนี้คงเก็บในบ้านของท่านไม่หมด”“ท่านควรพิจารณาให้ดี”หวังหยวนแตะไหล่ว่านเชียนซาน แล้วเดินไปยังร้านอาหารที่อยู่ไกลออกไปหลังจากแยกทางกับหวังหยวน ขบวนเกวียนของตระกูลว่านจึงมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านต้าหวังณ ร้านอาหารลมโชยปราชญ์ที่ถงจื่อเจี้ยนกล่าวถึงมาพักอยู่ในร้านนี้ แม้ว่าหวังหยวนจะไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่ก็เคยได้ยินชื่อเสียงของสุราในร้านอาหารลมโชยมาบ้างแล้ว แขกที่มาจากทั่วสารทิศ มักจะนำสุราจากที่นี่กลับบ้านไปดื่ม แม้ว่าหวังหยวนจะเป็นผู้ปกครองเมืองหลิง แต่ที่นี่ก็ใหญ่โตมาก และยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาไม่รู้จักในพริบตา หวังหยวนก็เดินเข้าไปในร้านสุรา เลือกที่นั่งติดหน้าต่าง แล้วทักทายเสี่ยวเอ้อเสี่ยวเอ้อรีบเดินเข้ามา “ท่านลูกค้า ต้องการรับอะไรหรือขอรับ?”“ได้ยินว่าสุราของที่นี่ดี ขอสุราหนึ่งไห ข้าจะลองชิมดูก่อน”หวังหยวนหยิบเงินก้อนหนึ่งออกมาจากอก แล้ววา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1840
ถือเป็นรสนิยมส่วนตัว!ดวงตาของหวังหยวนฉายแววเจ้าเล่ห์ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เสี่ยวเอ้อ เจ้าช่วยไปจัดสุราชั้นดีมาอีกสองไห แล้วบอกหมายเลขห้องของแขกผู้นั้นแก่ข้า ข้าจะขึ้นไปเยี่ยมเยียนด้วยตนเอง”“คือว่า...”เสี่ยวเอ้อมีสีหน้าลำบากใจ เขาเม้มปากอย่างไม่สบายใจแล้วพูดว่า “ขออภัยขอรับท่านลูกค้า แขกผู้นั้นได้สั่งไว้แล้วว่าห้ามไม่ให้ผู้ใดรบกวน และห้ามไม่ให้บอกหมายเลขห้องของท่าน...” “ไม่เช่นนั้นท่านจะไม่กลับมาที่ร้านของเราอีก และจะทำให้ร้านของเราเสื่อมเสียชื่อเสียงด้วยขอรับ” “ท่านเจ้าของร้านก็ทราบดีว่าแขกผู้นั้นมีฐานะสูงส่ง ข้าจึงไม่อาจทำตามคำขอของท่านลูกค้าได้...”ตงฟางฮั่นมาพักที่นี่เพียงสามวัน แต่ก็มีผู้คนมากมายมาเยี่ยมเยียน นั่นแสดงให้เห็นถึงความสามารถอันลือลั่นของเขา แล้วเสี่ยวเอ้อจะกล้าไปยั่วยุเขาได้อย่างไร?หวังหยวนหยิบก้อนทองคำแท่งใหญ่จากแขนเสื้อออกมาวางบนโต๊ะ ดวงตาของเสี่ยวเอ้อเบิกกว้างทันใด แม้ว่าร้านอาหารลมโชยจะเคยรับรองแขกผู้มีฐานะสูงส่งมากมาย และเขาก็เคยเห็นผู้คนมากมายที่ใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย หนำซ้ำเขาก็ยังไม่เคยเห็นใครนำทองคำมากมายถึงเพียงนี้มาใช้!เสี่ยวเอ้อกลืนน้ำลา
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
