เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1843
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-21 16:01:02บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1844
“หากไม่มีผู้ใดอาสา เช่นนั้นให้ข้าเลือกเองหรือไม่?” หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม เหล่าภรรยาต่างรู้สึกใจหายวาบ ราวกับว่าหัวใจจะหลุดออกจากอกทันใดนั้นเอง หลี่ซื่อหานก็ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “สามี พวกนางต่างเรียกข้าว่าพี่สาว และพวกเราก็อยู่ร่วมกันฉันพี่น้อง ข้าในฐานะพี่สาวจึงควรต้องเสียสละให้พวกนาง”“หากจำเป็นต้องมีใครสักคนอยู่เฝ้าบ้าน เช่นนั้นก็ควรเป็นข้า”หลี่ซื่อหานแสดงให้เห็นถึงความใจกว้างของคนในครอบครัว ที่สามารถเสนอตัวยืนหยัดในยามคับขันเช่นนี้ได้หวงเจียวเจียวและคนอื่น ๆ ต่างมองหน้ากัน ในใจเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เมื่อใดก็ตามที่หวังหยวนออกไปข้างนอก หลี่ซื่อหานก็ไม่ได้ติดตามไปด้วย นั่นเป็นสิ่งที่ไม่ยุติธรรมต่อนาง ถึงแม้ว่านางจะเป็นพี่สาว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางต้องเสียสละอยู่เสมอ พวกนางก็ควรจะทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อตอบแทนความเสียสละของนางบ้าง ไม่เช่นนั้นก็เท่ากับการรังแกนางใช่หรือไม่?“แน่ใจหรือว่าจะอยู่เฝ้าบ้าน?” หวังหยวนพูดพลางมองหลี่ซื่อหานด้วยรอยยิ้มหลี่ซื่อหานพยักหน้าเบา ๆ “ข้าคิดว่าข้าเหมาะสมที่สุด”“เช่นนั้นลองท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1845
เกาเล่อกล่าวขึ้น ข่าวสารทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา และทุกอย่างก็ได้รับการจัดเตรียมเรียบร้อยแล้วหวังหยวนยิ้มอย่างพึงพอใจ “มีเจ้าอยู่ข้างกายข้าก็เหมือนกับมีดวงตาเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคู่!”“ไม่จำเป็นต้องมองเองก็สามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้!”ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงประตูเมือง ไม่ไกลนัก ผู้คนมากมายกำลังรออยู่ที่ประตูเมือง สายตาของทุกคนต่างจ้องมองมาที่หวังหยวนและคณะเกาเล่อชี้ไปยังคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า “คนผู้นี้ชื่อฉุนอวี๋อัน เป็นผู้ว่าราชการเมืองเมืองอู่เจียง เป็นคนซื่อสัตย์ แต่ก็ไม่มีความสามารถอะไรมากนักขอรับ”“ข้าได้ทำการสืบสวนแล้ว คนผู้นี้ไม่ได้ใช้ตำแหน่งหน้าที่กดขี่ประชาชน นับว่าเป็นข้าราชการที่ซื่อสัตย์แต่ก็ไม่ได้ทำประโยชน์มากนัก”หวังหยวนพยักหน้า เขามีแผนในใจแล้ว ในเมื่อฉุนอวี๋อันไม่มีความสามารถ เช่นนั้นก็ควรจะเปลี่ยนคนใหม่หวังหยวนทราบดีถึงความสำคัญของเมืองอู่เจียง ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้พัฒนาที่นี่ และไม่ได้ให้ความสำคัญกับเมืองอู่เจียง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะตำแหน่งที่ตั้งของเมืองนี้ภายในรัศมีหนึ่งร้อยลี้จะติดกับชายแดนของอาณาจักรต้าเป่ย หากพัฒนาเมืองอู่เจียงมากเกินไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1846
“ท่านผู้นำประสงค์จะอยู่ที่นี่กี่วันหรือขอรับ?”ขณะที่งานเลี้ยงมื้อค่ำดำเนินไป ฉุนอวี๋อันก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม แท้จริงแล้ว เขาปรารถนาจะทราบถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของหวังหยวนในการมาเยือนครั้งนี้หวังหยวนยกถ้วยสุราขึ้น ก่อนจะพูดช้า ๆ ว่า “อย่างเร็วที่สุดก็ต้องอยู่ที่นี่อย่างน้อยสามเดือนกระมัง?”สามเดือนหรือ? ฉุนอวี๋อันเบิกตากว้าง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง จะต้องอยู่ที่นี่นานถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?“ไม่ทราบว่าท่านผู้นำมีพระประสงค์เช่นไรหรือขอรับ?” “หรือว่ามีธุระสำคัญใดที่ต้องจัดการขอรับ?” ฉุนอวี๋อันเอ่ยถามอีกสองสามคำถามแต่ก่อนที่หวังหยวนจะได้ตอบ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเกาเล่อแล้วพูดว่า “หมายความว่าอย่างไร? หรือว่าเจ้ากระทำการใดที่ผิดศีลธรรม จึงไม่กล้าให้ท่านผู้นำอยู่ที่นี่นาน?”“กระทั่งอยากจะไล่พวกเราออกไปหรือ?”ในพริบตาเดียว ฉุนอวี๋อันก็รู้สึกขนลุกซู่ เขารู้จักบุรุษผู้นี้ดี ชายคนนี้เป็นมือขวาของหวังหยวน เกาเล่อนั่นเอง!เรียกได้ว่ามีสถานะสูงส่งเลยทีเดียว!ในเมืองหลิงแทบไม่มีผู้ใดกล้าล่วงเกินเกาเล่อ!เขาเป็นคนสำคัญในกลุ่มของหวังหยวน!ในวินาทีต่อมา ฉุนอวี๋อันคุกเข่าลงตร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1847
“พูดเช่นนี้ไม่ถูกนัก”“แต่เดิมท่านเป็นผู้ปฏิรูปเอง ขุนนางทุกคนล้วนได้รับตำแหน่งด้วยความสามารถของตนเอง”“หากพิจารณาในด้านความรู้ ฉุนอวี๋อันก็มีความสามารถที่โดดเด่น” หลี่ซื่อหานพูดด้วยรอยยิ้ม“ท่านกำลังพูดลดคุณค่าตัวเองหรืออย่างไร?” หวังหยวนส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้แต่เดิมเขาปฏิรูประบบ เพื่อให้บุตรหลานของคนธรรมดามีโอกาสได้แสดงความสามารถ ทว่าเขากลับมองข้ามไปว่าผู้มีความรู้ ไม่ใช่ว่าจะมีความสามารถในการปกครองประเทศเสมอไป! การประพันธ์บทกวีเป็นสิ่งที่พวกเขาถนัด“ต่อไปนี้ข้าต้องปฏิรูปอีกครั้งเพื่อให้สมบูรณ์แบบแท้จริง” หวังหยวนพูดแล้วอดถอนหายใจไม่ได้“ทุกคนต่างปรารถนาจะเป็นฮ่องเต้ แต่เมื่อได้เป็นฮ่องเต้แล้วจึงจะรู้ว่าการเป็นฮ่องเต้นั้นมีความทุกข์เช่นไร!”“จะเป็นเรื่องง่ายอย่างที่พวกเขาคิดได้อย่างไร?”“หากคิดแต่จะเสวยสุขอยู่ทุกวันก็จะกลายเป็นฮ่องเต้ผู้โง่เขลา!”หลังจากที่ทั้งสองได้สนทนากันสักพักก็ล้มตัวนอนบนเตียงแล้วหลับไปหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ทั้งสองก็หลับไปโดยไม่ได้ทำกิจกรรมอันใดเลยรุ่งสาง ขณะที่ดวงอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้น หวังหยวนออกจากห้องแล้วเห็นฉุนอวี๋อันยืนรออยู่ท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1848
การดึงเอาบุคลากรจากเมืองหลิงมาเพิ่มเติมนั้น ไม่ใช่หนทางที่เหมาะสม เพราะเมืองหลิงเองก็ยังต้องการการพัฒนาเช่นกัน“ขณะนี้ข้ายังไม่อาจเสนอชื่อผู้ใดได้ขอรับ…” “นับเป็นการละเลยต่อความไว้วางใจของท่านผู้นำยิ่งนัก” ฉุนอวี๋อันรีบเอ่ยขึ้นอย่างเร่งรีบ“เอาล่ะ ข้าจะพิจารณาใหม่เอง” “ในที่สุดก็จะพบผู้ที่มีความสามารถเหมาะสม” “หากไม่มีเรื่องอื่นแล้ว เจ้าจงไปเถิด” หวังหยวนพูดอย่างช้า ๆ ฉุนอวี๋อันรีบรับคำแล้วรีบจากไป รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ตราบใดที่ไม่จำเป็นต้องอยู่ข้างกายหวังหยวนอีกก็เพียงพอแล้วมีคำกล่าวว่าการอยู่เคียงข้างผู้มีอำนาจนั้นเปรียบเสมือนการอยู่เคียงข้างเสือ เขาเพียงต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสักสองสามปี! แม้จะไม่มีความสำเร็จใด ๆ เพียงแค่มีชีวิตอยู่ก็เพียงพอแล้ว!…ในขณะเดียวกัน ณ อาณาจักรต้าเป่ยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา แม้ว่าหวังหยวนจะมุ่งมั่นในการพัฒนา แต่ไป๋ชิงชางก็ศึกษาปืนใหญ่และอาวุธลับที่อยู่ในหีบที่หวังหยวนนำไปด้วยอย่างไม่ลดละ! เขาไม่ค่อยเข้าใจปืนไรเฟิลนัก แต่ก็เข้าใจดีว่าอาวุธนี้มีพลังมหาศาล แม้แต่ยอดฝีมือก็ไม่อาจต้านทานกระสุนของอาวุธลับนี้ได้!สิ่งที่น่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1849
ณ เมืองอู่เจียงเมื่อหวังหยวนมาถึงเมืองอู่เจียง บรรดาขุนนางก็ต่างพากันมาเยี่ยมเยียน เพื่อหวังจะสร้างความสัมพันธ์อันดีกับหวังหยวนแต่หวังหยวนมักปฏิเสธที่จะพบปะเสมอ นั่นเพราะเขายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ นั่นคือการพัฒนาเมืองอู่เจียงให้เจริญรุ่งเรืองโดยเร็วที่สุด นั่นคือสิ่งสำคัญที่สุดในขณะนี้ตงฟางฮั่นเป็นคนผู้มีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก ต้องเอาชนะใจเขาให้เขามาอยู่ข้างกายจึงจะสบายใจได้!เวลาผ่านไปสองวัน หวังหยวนอยู่แต่ในห้อง มีเพียงหลี่ซื่อหานเท่านั้นที่นำอาหารไปให้เขา ส่วนคนอื่น ๆ ก็ยากที่จะได้เข้าพบเขา!แม้แต่เกาเล่อก็เป็นเช่นนั้น!จนกระทั่งเย็นวันนั้น หวังหยวนจึงออกมาจากห้องแล้วพูดเสียงดังว่า “สำเร็จแล้ว!”“สามี! ช่วงนี้ท่านทำอะไรอยู่หรือ?”“ข้าเห็นท่านอยู่ในห้องตลอดเวลา แม้แต่ข้าก็ไม่กล้าไปรบกวนเลย!”“รีบเล่าให้ข้าฟังเถิด หรือว่ามีแผนการใหญ่อะไรหรือไม่?”เมื่อได้ยินเสียง หลี่ซื่อหานก็รีบวิ่งออกมาจากห้องข้าง ๆ มาหาหวังหยวนทันทีหวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม “ถูกต้องแล้ว!”“ข้ากำลังจะขุดคลอง จากนั้นก็ใช้คลองนั้นเชื่อมต่อเมืองต่าง ๆ ในเมืองหลิง!”“เช่นนั้นแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการคมนา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
