บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1751 - บทที่ 1760

ว่านเชียนซานผู้นั่งอยู่ข้าง ๆ ยกถ้วยชาขึ้นจิบ ทอดสายตามองไปยังว่านซิ่วเอ๋อร์ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เด็กตัวแสบคนนั้นเพิ่งปฏิเสธท่านหวังไป ซ้ำยังแสดงท่าทีไม่สนใจท่านหวังด้วยซ้ำ”“บัดนี้พวกเจ้าจะให้พ่อไปตามตื๊อท่านอีก แล้วจะให้พ่อเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”ว่านเชียนซานพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจโดยปกติแล้วว่านซิ่วลี่จะฉลาดมากที่สุด และเป็นที่โปรดปรานมากที่สุดนางรีบไปนั่งข้างว่านเชียนซาน แล้วจับมือว่านเชียนซานพูดว่า “ท่านพ่อ! ท่านพูดเช่นนั้นไม่ได้เจ้าค่ะ…”“นิสัยของน้องหญิงเป็นเช่นไร ท่านก็ทราบดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“เดิมทีน้องหญิงเป็นคนเรียบร้อย และไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามมาหลายปี บัดนี้ท่านกลับแนะนำให้แต่งงาน ไม่เพียงแต่นางหรอกเจ้าค่ะ แม้แต่ข้า ก็คงรับไม่ได้ในทันที…”“แล้วข้ากับพี่ชายก็ได้คุยกับนางแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“นั่นแสดงว่าน้องหญิงเองก็ยังรู้สึกดีต่อท่านหวังเช่นเดียวกัน!”“เพียงแต่ท่านพ่อโปรดช่วยติดต่ออีกครั้ง น้องหญิงจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอีกเจ้าค่ะ!”ว่านเชียนซานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดกับว่านซิ่วเอ๋อร์ว่า “นี่เป็นความคิดของเจ้าใช่หรือไม่?”ว่านซิ่วเอ๋อ

ต้าหู่กอดอกมองไปรอบ ๆ ลานบ้านที่ดูทรุดโทรม ชัดเจนว่าเป็นบ้านคนยากจนเขาจำไม่ได้ว่าหวังหยวนมีญาติที่ยากจนเช่นนี้หากเพียงช่วยเหลือธรรมดา ก็ไม่จำเป็นต้องจัดใหญ่โตเช่นนี้!ยิ่งไปกว่านั้น คือผู้คนทั่วแผ่นดินที่ต้องการความช่วยเหลือมีมากมาย หวังหยวนจะช่วยเหลือทุกคนได้อย่างไร?หวังหยวนพูดเบา ๆ ว่า “สตรีผู้นั้นเป็นคนลำบาก และลูกสาวของนางก็มีความสามารถ ข้าได้รับลูกสาวของนางเป็นลูกสาวบุญธรรม อนาคตคงเป็นประโยชน์ต่อเราอย่างมาก”“แม้ข้าจะไม่รู้ว่าแม่ของนางถึงแก่กรรมอย่างไร แต่คงเป็นเพราะไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้ฮวาตั่ว…”หวังหยวนไม่ทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ก็พอเดาได้คร่าว ๆต้าหู่จึงพยักหน้า ไม่กล้าถามต่อ แล้วรีบสั่งให้คนทำงานต่อไปเนื่องจากผู้คนรอบข้างไม่ได้สวมเครื่องแบบทางการ จึงดึงดูดผู้คนจำนวนมากมาดูแม้หวังหยวนจะเป็นบุคคลสำคัญในเมืองหลิง แต่ก็มีเพียงพ่อค้าเท่านั้นที่รู้จักเขา คนธรรมดาจะเคยเห็นหวังหยวนได้อย่างไร?เพราะเขาเป็นดั่งเทพมังกรเห็นหัวมิเห็นหาง สูงส่งและปรากฏตัวน้อยมากไม่ใช่หรือ?“พี่สะใภ้ฮวามีญาติร่ำรวยเช่นนี้ด้วยหรือ?”“แล้วเหตุใดพี่สะใภ้ฮวาถึงป่วยตายล่ะ?”

ถึงกระนั้นเตาซานก็ยังคงแค้นเคืองแต่ไม่กล้าเอ่ยคำใด ยังคงคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าต้าหู่ จะกล้าพูดอะไรได้อย่างไร?“ท่าน!”“ข้าได้รับบทเรียนแล้ว บัดนี้ปล่อยข้าไปได้หรือยังขอรับ?”เตาซานยิ้มอย่างประจบประแจงต้าหู่หัวเราะเยาะ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า “บัดนี้รู้จักกลัวแล้วหรือ?”“ก่อนหน้านี้เจ้าข่มเหงชาวบ้าน เหตุใดไม่คิดว่าจะมีวันนี้?”เตาซานไม่กล้าเอ่ยหากรู้ว่าอีกฝ่ายมีอำนาจเช่นนี้ เขาจะมาที่นี่หรือ?นี่คือการแกว่งเท้าหาเสี้ยน…“ท่าน!”“ข้าสำนึกผิดแล้ว…”“ขอเพียงท่านเมตตาให้ข้ามีชีวิตอยู่ ต่อไปนี้ข้าจะไม่ไปรบกวนท่านอีก!”“ข้าขอสาบาน จะไม่ข่มเหงรังแกผู้คนในละแวกนี้อีก!”เตาซานพยายามหาข้อแก้ตัวให้แก่ตนเอง“ใช่แล้ว”“ท่านคงรู้กฎระเบียบของเมืองหลิงใช่หรือไม่?”“ที่นี่มีกฎหมาย หากฆ่าคนโดยพลการ หน่วยรักษาความปลอดภัยจะไม่ปล่อยพวกท่านไว้แน่!”“ข้าเป็นห่วงพวกท่านด้วย…”“ดังนั้นพวกเราก็จบกันเช่นนี้ดีหรือไม่ขอรับ?”เตาซานนึกถึงหน่วยรักษาความปลอดภัยขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ต้าหู่และหวังหยวนต่างก็หัวเราะ ใช้หน่วยรักษาความปลอดภัยมาข่มขู่พวกเขาหรือ?ในวินาทีต่อมาก็ได้ยินเสียง

“ถึงแม้เขาจะสิ้นชีพไปแล้ว ข้าก็จะขุดค้นสุสาน แล้วนำศพของเขามาให้ท่านขอรับ”เกาเล่อดื่มชา แล้วลุกขึ้นจากไปทันทีหวังหยวนทอดสายตาไปยังแผ่นหลังของเกาเล่อ แล้วส่ายหน้าด้วยความไม่สบอารมณ์ “ข้าจะเอากระดูกเขามาทำอะไร?”นี่ไม่ใช่การเพิ่มความโศกเศร้าให้ฮวาตั่วหรือ?…สามวันต่อมาทุกสิ่งทุกอย่างสงบลงแล้ว และในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฮวาตั่วก็ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้แล้วนางสนิทสนมกับพวกหลี่ซื่อหานเป็นอย่างดีแน่นอนว่าพวกนางต่างก็รักฮวาตั่วเช่นกันถึงแม้ฮวาตั่วจะมีนิสัยเจ้าเล่ห์เล็กน้อย แต่ก็มีความว่านอนสอนง่ายและสุภาพเรียบร้อย ไม่ใช่เด็กหญิงที่หวังหยวนพบเจอในตลาดคนเดิมอีกต่อไปดูเหมือนว่าคนเราสามารถเปลี่ยนแปลงได้จริง…ในที่ห่างไกลจากสายตาของผู้คน ณ พระราชวังใหญ่พระราชวังหลังนี้สร้างขึ้นอย่างประหลาด ถึงแม้จะงดงามโอ่อ่าและมีพื้นที่กว้างใหญ่ แต่บริเวณโดยรอบเป็นป่าไพรอันกว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา!นอกจากพระราชวังหลังนี้ ภายในรัศมีหลายร้อยลี้ก็เป็นป่าอันกว้างใหญ่ เงียบสงบไร้ผู้คน!ภายในพระราชวังเหล่าผู้คนต่างมารวมตัวกันในห้องโถงคนเหล่านี้มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันนั่นคือมี

“จึงทำให้ท่านคิดว่านางดูหมิ่นท่าน”“เมื่อข้าเข้าใจความปรารถนาของลูกสาวแล้ว จึงจัดเตรียมงานเลี้ยงขึ้นมาใหม่ หวังว่าท่านจะพิจารณาและแต่งงานกับลูกสาวของข้านะขอรับ”ท่าทีของว่านเชียนซานชัดเจนมากเขาหมายมั่นปั้นมือที่จะได้หวังหยวนเป็นเขย!ใบหน้าของว่านซิ่วเอ๋อร์แดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ ดุจผลแอปเปิลสุกงอมหวังหยวนมองนางแล้วพูดในใจ“สาวน้อยคนนี้ช่างน่าสนใจนัก”“ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก กลับเขินอายเช่นนี้แล้วหรือ?”“เมื่อเทียบกับลูกสาวของพวกเศรษฐีทั่วไปกลับแตกต่างมาก!”“หากพานางกลับบ้านไปด้วยก็คงจะดีไม่น้อย”เมื่อเห็นหวังหยวนยังไม่ได้เอ่ยคำใด ว่านเชียนซานกลับรู้สึกกังวล หรือว่าหวังหยวนจะไม่มีความรู้สึกดีต่อว่านซิ่วเอ๋อร์?ถึงแม้ลูกสาวของตนเองจะงดงาม แต่เรื่องความรัก ไม่ใช่เพียงความถูกใจ แต่ต้องดูความรู้สึกด้วยหากไม่อาจตกลงเรื่องการแต่งงานได้อีก เขาก็คงเสียหน้าอย่างใหญ่หลวง…“คุณหนูว่าน ข้ามีเรื่องอยากจะถาม”“ไม่ทราบว่าท่านจะยอมออกไปข้างนอกเพื่อสนทนากับข้าสองต่อสองหรือไม่?”หวังหยวนไม่ได้ตอบคำถามของว่านเชียนซาน แต่กลับทอดตาไปยังว่านซิ่วเอ๋อร์ว่านซิ่วเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น แล้วหันมองพ่อราวกับก