All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1731 - Chapter 1740

“เราเพียงแต่สร้างโครงสร้างสูง แล้วติดตั้งรอกไว้ด้านบน ด้านล่างก็ติดตั้งเชือก ก็จะสามารถขนหินได้อย่างประหยัดแรงขึ้นมาก”“ในกระบวนการทั้งหมด เราเพียงแต่ควบคุมก็พอ” หวังหยวนเผยรอยยิ้มมุมปากนี่คือประโยชน์ของสมอง!สามารถแก้ปัญหาที่ถงจื่อเจี้ยนกล่าวได้อย่างสมบูรณ์“สิ่งนี้วิเศษถึงเพียงนั้นเลยจริงหรือขอรับ?” ถงจื่อเจี้ยนกล่าวด้วยความสงสัยหวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แน่นอน เมื่อท่านสร้างรอกเสร็จแล้ว ท่านก็จะรู้ประโยชน์ของมันเอง เมื่อถึงเวลานั้น ท่านจะต้องประหลาดใจ”ถงจื่อเจี้ยนพยักหน้า แล้วถือภาพร่างไปอย่างมีความสุข…ในอีกไม่กี่วันต่อมา ไข่เยี่ยวม้าได้รับความนิยมอย่างมากจนแพร่หลายไปทั่วเมืองถงจื่อเจี้ยนสร้างรอกเสร็จแล้ว ทุกคนกำลังใช้รอกขนหินถึงแม้จะยังคงลำบากอยู่บ้าง แต่ก็ลดการใช้แรงงานคนได้มากและช่วยทุ่นแรงได้มากแผนการสร้างบ้านก็เริ่มต้นอย่างเป็นทางการวันนี้ขณะที่หวังหยวนกำลังศึกษาเรื่องอาหารในห้อง ก็เห็นต้าหู่เดินเข้ามาจากด้านนอก“พี่หยวน มีคนขอเข้าพบขอรับ”“ใคร?” หวังหยวนถามโดยไม่เงยหน้าขณะนี้เขามีความคิดเดียว นั่นคือการสร้างเมืองหลิงให้เป็นเมืองใหญ่โดยเร็วที่ส

“โอ้?”หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ว่านเชียนซานเป็นบุคคลแรกที่กล้าพูดจาโอ้อวดต่อหน้าเขาต้องรู้ว่าเขาไม่ใช่คนของโลกนี้ ย่อมมีความรู้กว้างขวางไม่มีวัสดุใดในที่นี้ที่ทำให้เขาตื่นตาตื่นใจและก็เพราะเหตุนี้ หวังหยวน จึงสามารถพัฒนาหมู่บ้านต้าหวังเพียงแห่งเดียวจนเจริญรุ่งเรืองขึ้นมาได้ ทีละนิดจนมาถึงจุดนี้ ขณะที่กำลังสนทนา ว่านเชียนซานก็หยิบเหล็กเย็นชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ แล้วส่งให้หวังหยวน“ท่านหวังรู้จักวัสดุชิ้นนี้หรือไม่?”“นี่…”ไม่เพียงหวังหยวนเท่านั้นที่ตกตะลึง แม้แต่ต้าหู่ก็เบิกตาโพลงพวกเขาสัมผัสอาวุธมานาน ย่อมรู้ว่าเหล็กเย็นตรงหน้าเป็นวัสดุชั้นเยี่ยม!แต่วัสดุชิ้นนี้หายากยิ่งนัก ว่านเชียนซานได้มาอย่างไร? “ข้าจะบอกความจริงแก่ท่าน ข้ามีเหล็กเย็นเช่นนี้อีกมาก เพียงพอที่จะสร้างอาวุธและเกราะให้แก่ท่านได้มากมายมหาศาล”“หากท่านหวังต้องการ ท่านสามารถจัดเตรียมอุปกรณ์ที่ทำจากเหล็กเย็นให้แก่ทหารของท่านได้ทั้งหมด”ว่านเชียนซานพูดด้วยท่าทีแน่วแน่ ไม่ได้พูดเล่นแม้แต่น้อยหวังหยวนถึงกับตกตะลึง เขาจ้องมองว่านเชียนซานอยู่นาน แล้วจึงถามด้วยความสงสัยว่า “แล้วท่านต้องการสิ่งใดจากข

“พ่อค้าย่อมแสวงหาผลประโยชน์”“ดังนั้นท่านจงวางใจเถิด ในเมื่อเขาได้มาเสนอความร่วมมือกับท่านเอง ก็จงให้โอกาสเขาเถิดขอรับ จะเป็นประโยชน์แก่ทั้งท่านและเขา เหตุใดจึงจะไม่สนใจเล่า?”เกาเล่อเป็นบุคคลที่ฉลาดหลักแหลมหวังหยวนพยักหน้า แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ดี ครั้งนี้ข้าจะเชื่อเจ้า”“ท่านควรเชื่อข้า ถูกต้องแล้ว เพราะข้าเป็นดวงตาของท่าน”เกาเล่อหัวเราะ ทั้งสองสนทนากันอีกเล็กน้อยแล้วแยกย้ายกันไปเนื่องจากการประดิษฐ์รอก ความก้าวหน้าในการก่อสร้างจึงรวดเร็วขึ้น ช่วยประหยัดแรงงานเป็นอย่างมาก ทุกคนจึงมีความสุขมากต่างก็มีกำลังใจในการทำงานเต็มที่เช้าวันนั้นหวังหยวนเดินทางไปยังสถานที่ก่อสร้าง เมื่อมองไปรอบ ๆ จึงพบว่าบริเวณรากฐานที่สร้างด้วยหินมีผู้คนมากมายกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น“ท่านหวัง ท่านมาแล้ว”ชายคนหนึ่งที่กำลังทำงานรีบวิ่งมาทักทายหวังหยวนในเมืองหลิง ไม่มีใครไม่รู้จักหวังหยวน และไม่มีใครไม่รู้ชื่อเสียงของเขาหากปราศจากชายผู้นี้ พวกเขาก็คงไม่มีชีวิตที่ดีเช่นทุกวันนี้ได้หวังหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ข้ามาดูความคืบหน้าในการก่อสร้าง”“ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าทำงานที่นี่ในเวลากลางวันและ

หมอจากเมืองต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วยามจึงจะมาถึง หวังหยวนและเฉินหย่งรีบเข้าไปสอบถามเรื่องอาการ“ท่านหวัง สภาพของผู้ป่วยไม่สู้ดีนัก”“แต่ท่านจงวางใจเถิด พวกเขาไม่ได้เป็นโรคระบาดขอรับ แต่เป็นเพราะได้รับพิษบางอย่าง…”“และพิษชนิดนี้แปลกประหลาดยิ่งนัก ไม่ได้ถึงแก่ชีวิตแต่ทรมานยิ่งนัก พิษไม่ได้รุนแรงนัก และร่างกายของพวกเขามีความสามารถในการเยียวยาตนเอง คาดว่าหลังจากระยะเวลาหนึ่ง พวกเขาก็จะหายเป็นปกติได้ในไม่ช้า”เป็นเช่นนั้นเองหวังหยวนค่อยคลายกังวลลงได้ไม่ใช่โรคระบาดก็ดีแล้ว“ขออภัยขอรับ ข้ายังไม่เคยพบเห็นพิษชนิดนี้มาก่อน จึงไม่อาจช่วยรักษาให้พวกเขาหายเร็วขึ้นได้”“หากท่านหวังไม่เชื่อข้า ก็จงเชิญหมออีกหลายคนมาตรวจดูได้ขอรับ”หมอถอนหายใจยาว เขาเป็นหมอมานานหลายปี เพิ่งเคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรก“ในเมื่อท่านหมอกล่าวเช่นนี้แล้ว ข้าก็เชื่อท่าน”“และในเมืองหลิง ใครเล่าจะไม่รู้จักฝีมือทางการแพทย์ของท่าน?”“วันนี้ข้ารบกวนท่านแล้ว ข้าจะให้คนนำค่ารักษาพยาบาลไปให้ท่านในภายหลัง”หวังหยวนกล่าว เขาไม่อาจปล่อยให้คนอื่นทำงานโดยเปล่าประโยชน์ได้หมอรีบยกมือปฏิเสธ “ท่านหวังไม่ต้องเกรงใ

“ข้าเข้าใจแล้ว”ในชั่วพริบตา ดวงตาของหวังหยวนก็เป็นประกาย ริมฝีปากเผยรอยยิ้มมีเลศนัย“ท่านเข้าใจอะไรหรือขอรับ?”เฉินหย่งถาม เขายังคงงุนงง ไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าหวังหยวนกล่าวช้า ๆ “เจ้าสังเกตเห็นหรือไม่ ในป่าแห่งนี้มีสิ่งที่มีพิษร้ายแรงอยู่?”เฉินหย่งพยักหน้าอย่างไม่เข้าใจนักหวังหยวนกล่าวต่อ “เหตุที่คนเหล่านี้สลบไป นั่นเป็นเพราะพวกเขาสูดดมอากาศที่เป็นพิษในป่าเข้าไป จึงเกิดอาการอาเจียนน้ำลายฟูมปากและสลบไป บางคนอาจมีไข้สูงต่อเนื่อง!”อากาศที่เป็นพิษในป่าเป็นพิษที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติบางชนิดถึงแก่ชีวิต บางชนิดทำให้หมดสติไปอากาศที่เป็นพิษในป่าตรงหน้าเป็นเพียงชนิดหนึ่งเท่านั้น โชคดีที่ไม่รุนแรงนัก ไม่เช่นนั้นผู้ที่เข้าไปในป่าคงเสียชีวิตไปแล้ว…“การกำจัดอากาศที่เป็นพิษในป่าคงเป็นเรื่องยาก”“และด้วยวิธีการของพวกเราในตอนนี้คงทำไม่ได้…”หวังหยวนครุ่นคิดเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกทีก็กล่าวว่า “เช่นนั้นจงอย่าทำงานในป่าแห่งนี้ ไปหาทรัพยากรจากป่าอื่น เช่นนี้ก็จะหลีกเลี่ยงการที่ทุกคนจะถูกพิษอีก”“และจะได้ไม่ต้องทรมาน”ถึงแม้จะเป็นความคิดที่ดี แต่เฉินหย่งก็ถอนหายใจเขาส่ายหน้า “ที่น