บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1711 - บทที่ 1720

แม้พวกเขาจะไม่รู้จักหวังหยวน แต่เมื่อเห็นทหารม้าก็เดาได้ว่าหวังหยวนไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน!“เอ้อหู่!” “รีบให้พี่น้องกลับไปขนเสบียงมาที่นี่” หวังหยวนสั่งเอ้อหู่“ขอรับ!” ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เอ้อหู่ก็ไม่ลังเล รีบนำทหารม้าออกไปหวังหยวนโบกมือให้ชาวบ้าน แล้วกล่าวว่า “หากพวกเจ้ามีธุระจะทำก็รีบไปทำเถิด อีกสักครู่ พวกเขาก็น่าจะนำเสบียงมาส่งให้” “ถึงเวลานั้นทุกคนก็จะมีอาหารกิน” “แต่ข้าขอเตือนพวกเจ้าทุกคนว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทำร้ายคนในครอบครัวและลูก ๆ ของเจ้า” “ไม่ว่าอย่างไรก็กินเนื้อคนไม่ได้” หวังหยวนกล่าวและโน้มน้าวอีกเล็กน้อย“ท่านเป็นใครกันแน่?” “ข้าได้ยินขุนพลเรียกท่านว่าพี่หยวน และผู้ปกครองเมืองหลิงก็ชื่อหวังหยวน” “คำว่าหยวนนั้นไม่ค่อยปรากฏในชื่อคน ท่านกับเขาเป็นคนเดียวกันหรือไม่ขอรับ?” ชายวัยกลางคนคนเดิมเดินเข้ามาหาหวังหยวนด้วยท่าทางนอบน้อมมากขึ้น และยังพูดอย่างให้เกียรติเขา เมื่อได้ยินชื่อหวังหยวน ชาวบ้านก็ต่างพูดคุยกัน“เมืองหลิง! เป็นสถานที่ที่แม้แต่เทพเจ้าก็อยากไปเยี่ยมชม!”“ถึงแม้ดินแดนทั้งเก้าจะเกิดสงคราม แต่ประชาชนในเมืองหลิงกลับอ

“ก่อนหน้านี้ใครมีข้าวเหลือก็จะแบ่งให้ข้ากินประทังชีวิต” “แต่ตอนนี้เป็นช่วงสงคราม ทุกบ้านก็ลำบาก ข้าจึงไม่มีอะไรกินเจ้าค่ะ” “แต่สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญแล้ว เมื่อเห็นท่าน ข้าก็ตัดสินใจแล้ว ข้าจะติดตามท่านเพื่อเรียนรู้วิชาเจ้าค่ะ!”หวังหยวนเลิกคิ้วมองเด็กหญิงตัวน้อย น่าสนใจนี่“เพราะเจ้ากลัวอดอยากหรือ?” “เจ้าจึงคิดเช่นนั้น?” ท้ายที่สุดแล้ว การติดตามหวังหยวนไป ในอนาคตก็จะไม่ต้องอดอยากอีกแล้ว ถึงแม้เมืองหลิงจะเกิดสงคราม หวังหยวนและคนใกล้ชิดก็ไม่ต้องอดตาย“ไม่ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ!” “ข้าอยากเรียนรู้วิชา!” “ไปเพื่อแก้แค้นให้พ่อแม่เจ้าค่ะ!” “ข้าต้องมีชีวิตอยู่เพื่อกำจัดโจรเหล่านั้น!” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวอย่างแน่วแน่ พลางมองไปยังภูเขาแห่งหนึ่งในระยะไกล“พวกเขาอยู่บนภูเขานั้นหรือ?” หวังหยวนมองทะลุความคิดของนาง เด็กหญิงพยักหน้า แต่ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของหวังหยวนจึงกล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการให้ท่านแก้แค้นให้ข้า! ข้าต้องการแก้แค้นด้วยตัวเอง!”“ข้าจะฆ่าศัตรูของข้าด้วยมือของข้าเอง!” “หากท่านต้องการช่วยข้า ก็แค่ให้ข้าอยู่ข้างกายท่านก็พอเจ้าค่ะ!”เด็กหญิงมีสีหน้าแน่วแน่ ทำให้

จางเถี่ยร่างกายกำยำ มีหนวดเครารกครึ้มและขนหน้าอกดกดำ เมื่อมองจากระยะไกล เขาดูคล้ายหมีตัวใหญ่!เมื่อเห็นเช่นนั้น ใครบ้างจะไม่หวั่นกลัว?ยิ่งเป็นสตรีสูงศักดิ์ด้วยแล้ว ยิ่งขวัญกระเจิง!“แม่สาวน้อยทั้งหลาย!”“พวกเจ้าควรทำตัวดี ๆ กับข้า!”“หากคืนนี้พวกเจ้าปรนนิบัติข้าอย่างดี ข้าอาจจะปล่อยพวกเจ้าไปก็ได้!”“แต่หากทำให้ข้าไม่พอใจ ก็อย่าหวังว่าข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป ข้าจะทำให้พวกเจ้าต้องทุกข์ทรมานถึงที่สุด!”“จะทำให้แม่สาวน้อยทั้งหลายเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกนี้เลยทีเดียวเชียว!” จางเถี่ยแสยะยิ้มชั่วร้าย มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปที่ขาของสตรีคนหนึ่ง!ทันใดนั้นโจรคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว“เจ้าเข้ามาทำอะไร?”“บังอาจมาทำลายความสุขของข้า!”“หากเจ้าไม่บอกเหตุผลที่ดีมา ข้าจะตัดหัวเจ้าไปทำเป็นกระโถน!” จางเถี่ยโกรธจัด ตวาดใส่โจรคนนั้นทันใด!“พี่เถี่ย!”“แย่แล้วขอรับ!”“มีกองทัพบุกเข้ามา ตอนนี้กำลังต่อสู้กับพวกเราอยู่!”“พวกเราหลายคนกำลังเมาสุรา จึงไม่อาจสู้พวกเขาได้!”“กองทัพนั้นกำลังบุกเข้ามาแล้ว!”“พี่ใหญ่ควรรีบหนีโดยเร็วเถิดขอรับ!” โจรคนนั้นหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว พูดไปก

ต่อให้จะเป็นผู้ใหญ่หลายคน จิตใจก็อาจไม่อาจเทียบได้กับจิตใจอันหนักแน่นของเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้! เมื่อจัดการกับความยุ่งเหยิงเรียบร้อยแล้ว หวังหยวนและคณะก็เดินทางลงจากเขาไป“ต่อจากนี้เจ้าคิดจะทำเช่นไร?” หวังหยวนหันไปถามเด็กหญิงตัวน้อยข้างกาย“ข้าปรารถนาจะติดตามท่านไปเจ้าค่ะ”“และข้ายังปรารถนาจะเรียนวิชาจากท่านต่อไปด้วย!”“หวังว่าท่านจะไม่ขับไล่ข้าไปนะเจ้าคะ!” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวอย่างแน่วแน่หวังหยวนมีสีหน้าสงสัย “แต่ก่อนเจ้าปรารถนาจะติดตามข้าก็เพราะต้องการแก้แค้นให้บิดามารดา แต่บัดนี้ได้แก้แค้นแล้ว ศัตรูของเจ้าก็ล่วงลับไปแล้ว เหตุใดจึงยังคงจะอยู่เคียงข้างข้าอีก?”“เจ้าคงรู้ดีว่าบัดนี้ข้ามักต้องนำทัพออกรบ นอนกลางดินกินกลางทราย”“บางครั้งก็ได้ลิ้มรสอาหารจนอิ่มหนำ แต่ส่วนมากก็ต้องทนทุกข์ยากลำบาก”“หากข้าพ่ายแพ้ก็อาจถึงแก่ความตาย เจ้าไม่กลัวบ้างหรือ?” หวังหยวนกล่าวความจริงสถานการณ์ในสนามรบนั้นซับซ้อนยิ่งนักแม้หวังหยวนจะได้รับการขนานนามว่าเป็นขุนพลไร้พ่าย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าหวังหยวนจะสามารถครองความยิ่งใหญ่ได้ตลอดกาลคนเราไม่มีใครสมบูรณ์แบบ“เพราะข้าคิดว่าการอยู่เคียงข้

“หวังหยวน อย่าได้กล่าวคำเยินยอเย่อหยิ่งเช่นนั้นเลย”“หากเจ้าเป็นห่วงดินแดนทั้งเก้าอย่างแท้จริง ก็ไม่ควรหาข้ออ้างมาโจมตีอาณาจักรต้าเป่ยของข้าตั้งแต่แรก!”“เพื่อข้าวสารเพียงไม่กี่กระสอบทกลับมาสร้างความเดือดร้อนให้พวกข้า ทำให้ประชาชนในหลายดินแดนต้องพลัดพรากจากบ้านเกิด นี่หรือคือสิ่งที่เจ้าเรียกว่าการขอชีวิตให้ประชาชน?”ไป๋เหยียนเฟยและเซียวฉู่ฉู่ต่างก็เงียบงันเหตุที่พวกนางทั้งสองนั่งอยู่ที่นี่ก็เพราะหวังหยวนเท่านั้นถึงแม้จะเป็นมิตรกับหวังหยวน แต่บัดนี้เกี่ยวพันกับผลประโยชน์ของชาติ ผู้ใดก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับไป๋ชิงชางหากพูดไป นั่นคือการหาเรื่องใส่ตัว“ไป๋ชิงชาง”“แต่ก่อนเราสองคนเป็นเหมือนพี่น้องกัน”“และข้าก็อดทนกับเจ้ามาหลายครั้ง เป็นเพราะผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าไม่เอาไหน จึงทำให้เกิดความยุ่งเหยิงในวันนี้!”“แต่บัดนี้พวกเรารวมตัวกันแล้ว ย่อมไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องเหล่านี้”หวังหยวนกล่าวอย่างเรียบเฉย หลังจากกล่าวเพียงสองสามประโยค ก็ไม่ได้สนใจไป๋ชิงชางอีกต่อไป แต่กลับหันไปมองไป๋เหยียนเฟยและเซียวฉู่ฉู่“ครานี้ข้าเรียกทุกคนมารวมตัวกัน เชื่อว่าทุกคนคงรู้เจตนารมณ์ของข้าแล้ว”“