All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1691 - Chapter 1700

รุ่งเช้าวันต่อมา ที่กลางเมืองหลิงหลังจากเดินทางมาทั้งคืน เกาเล่อก็มาถึงกลางเมืองหลิง และตอนนี้กำลังยืนอยู่ต่อหน้าหวังหยวน ผมเผ้าของเขากระเซอะกระเซิง ดวงตาไร้ซึ่งชีวิตชีวา ดูอ่อนล้าซีดเซียว เขาคุกเข่าลงต่อหน้าหวังหยวน และตบหน้าตัวเองอย่างแรงสองที“ทุกอย่างเป็นแผนของข้าเองขอรับ”“เนื่องจากเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้แล้ว ข้าจึงต้องรับผิดชอบเต็มที่”“หากไม่ใช่เพราะแผนของข้าล้มเหลว เรื่องราวก็คงไม่เป็นเช่นนี้…”“ท่านขุนพลโปรดลงโทษข้าเถิดขอรับ”เกาเล่อรู้สึกเจ็บปวดในใจ ตลอดมาที่เขาได้ติดตามหวังหยวน ไม่เคยทำผิดพลาดเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นความผิดของเขาจริง ๆ ทำให้หวังหยวนต้องอับอายขายหน้า เหล่าทหารต้องถอนตัวออกจากด่านจวี้เป่ย… หากไม่ใช่เพราะเขาตัดสินใจผิดพลาด เหตุการณ์ก็คงไม่เป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่?หวังหยวนส่ายหน้า แล้วช่วยประคองเกาเล่อให้ลุกขึ้น ช่วยปัดฝุ่นบนตัวเขา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าพูดอะไรเช่นนี้”“ก่อนทำเรื่องนี้ เจ้าไม่ได้ปรึกษาข้าหรือ?”“และข้าก็ตกลงกับเจ้าแล้ว ทุกอย่างจึงเป็นไปตามการกระทำของเจ้า”“ตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ก็ไม่ควรโยนความรับผิดชอบทั้งหมดไป

เมื่อถึงวันที่แผ่นดินสงบสุขย่อมสามารถพักผ่อนได้ การซ่อมแซมกำแพงเมืองก็จะไม่สายเกินไปเหตุที่ต้องซ่อมแซมด่านจวี้เป่ย เพราะที่นี่เชื่อมต่อระหว่างอาณาจักรต้าเป่ยและเมืองหลิง ถือว่าเป็นประตูเมืองของเมืองหลิงเช่นกัน ดังนั้นหลังจากหวังหยวนยึดเมืองได้ จึงจำเป็นต้องซ่อมแซมให้ดี เพื่อป้องกันไม่ให้คนของอาณาจักรต้าเป่ยมาแย่งชิงไปได้อีกแต่สถานการณ์ในครั้งนี้แตกต่างออกไป เมื่อยึดเมืองได้แล้ว ก็เพียงแต่ค่อย ๆ ซ่อมแซม และพวกเขาจะนำทัพไปทางเหนือทันที! เพื่อบุกโจมตีเมืองหลวงของอาณาจักรต้าเป่ย หลังจากนั้นด่านจวี้เป่ยจะไม่ใช่เป้าหมายสำคัญอีกต่อไปเมืองโดยรอบตั้งอยู่ใกล้กันสามารถป้องกันกันได้ ทำให้ประหยัดปัญหาไปได้มากหลังจากต่อสู้มาครึ่งวัน เอ้อหู่ก็ยังไม่สามารถยึดเมืองได้ในกระโจมบัญชาการ“พี่หยวน!”“ทหารของอาณาจักรต้าเป่ยดูเหมือนจะเปลี่ยนไป ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นปืนใหญ่ตระกูลหวัง พวกเขากลัวจนตัวสั่น ถึงแม้เราจะไม่บุกเมือง พวกเขาก็อยากจะมอบเมืองให้เรา!”“แต่ครั้งนี้ถึงแม้จะถูกระเบิดตาย พวกเขาก็ไม่ถอย ยังคงยึดเมืองไว้ตลอด!”“และด่านจวี้เป่ยทั้งสองด้านเป็นภูเขา พวกเขาอยู่บนที่สูง มองลงมา

“ดี!”“เมื่อท่านถงได้กล่าวเช่นนั้น ก็แสดงว่าแผนการนี้ไม่มีปัญหา!”“คืนนี้จงยกทัพบุกด่านจวี้เป่ยทันที!”เมื่อหวังหยวนสั่งการ เหล่าแม่ทัพต่างก็ตื่นเต้น ในที่สุดก็จะได้ต่อสู้กันอย่างเต็มที่! เพียงแค่ยึดด่านจวี้เป่ยได้ เมืองอื่น ๆ ก็ย่อมสามารถยึดได้อย่างง่ายดาย! เพราะด่านจวี้เป่ยเป็นเมืองที่ง่ายต่อการป้องกัน แต่ยากที่จะถูกโจมตี นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนรู้ดี!หลังจากตกลงกันแล้ว หวังหยวนก็เริ่มเลือกทหาร แม้ว่าในเวลากลางวันเอ้อหู่จะต่อสู้ด้วยความกล้าหาญและเป็นขุนพลแนวหน้าเสมอ แต่หวังหยวนจะไม่อยากให้เขาเป็นขุนพลแนวหน้าอีกครั้ง แต่เอ้อหู่ก็ยืนกรานที่จะต่อสู้! สุดท้ายหวังหยวนจึงให้เขาเป็นผู้นำทหารเข้าไปในทางลับ เพื่อเปิดประตูเมืองด่านจวี้เป่ย!เอ้อหู่ตื่นเต้นมาก นำทหารออกเดินทางมุ่งหน้าสู่ทางลับ! ศึกนี้ต้องชนะเท่านั้น ไม่เช่นนั้นจะพ่ายแพ้หวังหยวนรู้ถึงความสำคัญของศึกนี้ จึงเป็นผู้นำทัพคอยอยู่ด้านหลัง! คืนนี้คงไม่มีใครหลับลง!ขณะนั้น ณ ด่านจวี้เป่ยผู้ที่ประจำการอยู่ที่ด่านจวี้เป่ยคือจ้าวเทียนอี ขุนพลคนสนิทของหานเทา คนผู้นี้มีความกล้าหาญและมีความเฉลียวฉลาด ติดตามหานเทามาโดยตลอด!

ขุนพลต่างมองหน้ากันแล้วกล่าวว่า“ข้าเห็นด้วยกับขุนพลจ้าว ถึงแม้เราจะหนีไปก็ไม่มีหน้าไปพบฝ่าบาทและขุนพลใหญ่หานอยู่ดี”“เช่นนั้นเราก็ร่วมชะตากรรมกับเมืองนี้เถิด!”“ตายที่นี่วันนี้ก็ไม่เสียใจ!”“อย่างน้อยก็ยังมีชื่อเสียงที่ดี!”ทุกคนต่างกำดาบและหอกเดินตามจ้าวเทียนอีไป เพื่อเข้าโรมรันกับทหารม้าของหวังหยวน!“ผู้ใดอยู่เบื้องหน้านั้น?”“ดูเหมือนจะกล้าหาญนัก”“บัดนี้พวกเขากำลังจะสิ้นท่าแล้ว แต่ยังคงสู้กับกองทัพของเราอยู่หรือ?”“แม้จะเป็นการเอาไข่ไปชนกับหิน แต่ก็เป็นคนที่มีความจงรักภักดี หากสามารถรับพวกเขาเข้ากองทัพได้ ก็จะเป็นประโยชน์แก่กองทัพของเราไม่น้อย”ค่ายบัญชาการของหวังหยวนได้เข้ามาในด่านจวี้เป่ยแล้ว แต่เพิ่งเข้ามาก็เห็นจ้าวเทียนอีและพวกกำลังต่อสู้กับทหารอยู่บัดนี้จ้าวเทียนอีเหลือทหารเพียงสามพันนาย แต่ภายใต้การนำของเขา ทุกคนต่างไม่ยอมล่าถอย ยังคงต่อสู้ต่อไป นับว่ามีความกล้าหาญแล้วจงรักภักดีอย่างยิ่งเกาเล่อที่ยืนอยู่ข้างหวังหยวนมองไป จากนั้นจึงชี้ไปที่จ้าวเทียนอี “ผู้นี้คือขุนพลจ้าวเทียนอีที่หานเทาส่งมาประจำการ!”“เขาเป็นขุนพลที่มีฝีมือ”“ก่อนหน้านี้ข้าได้สืบเรื่องของ

ทุกคนมองหน้ากัน รองขุนพลที่เพิ่งพูดไปก็กล่าวว่า “สองแสนนาย!”“ในเมื่อเจ้ารู้ว่าหวังหยวนมีทหารมากมาย แต่ใยไม่คิดว่าเหตุใดจ้าวเทียนอีจึงต่อสู้ได้นานเช่นนี้?”“เขามีทหารเพียงสามพันและเป็นทหารที่บาดเจ็บ ไม่มีกำลังรบแล้ว!”“ทหารของหวังหยวนเพียงแค่ถ่มน้ำลายกันคนละครั้ง ก็สามารถทำให้พวกเขาจมน้ำลายตายได้แล้ว แต่พวกเขากลับต่อสู้! นี่คือแผนการของหวังหยวนอย่างชัดเจน!”“เขากำลังรอให้เราไปช่วย จากนั้นก็จะฆ่าทหารที่ไปช่วย!”“หวังหยวนมีปืนใหญ่ตระกูลหวัง หากเราต่อสู้กับเขาโดยตรง เราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ”“เขาคิดแผนการที่ดี พวกเจ้ามองไม่ออกกันเลยหรือ?”ถ้อยคำของหานเทาทำให้ทุกคนเข้าใจ พวกเขาคิดน้อยเกินไปจริง ๆ… ลองคิดดูแล้วก็เป็นเช่นนั้น พวกเขากำลังคิดถึงความปลอดภัยของจ้าวเทียนอี และกำลังคิดถึงวิธีรักษาขวัญกำลังใจ แต่กลับมองข้ามความคิดของหวังหยวนไป ทหารสามพันนายต่อสู้กับทหารสองแสนนายจะต่อสู้ได้นานหลายชั่วโมงได้อย่างไร? นี่คือแผนการลวงหลอก!“รีบตามข้าออกจากค่าย ข้าต้องไปวางแผนตั้งรับ เพื่อป้องกันไม่ให้หวังหยวนเข้ามา!”“ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป จะเป็นการต่อสู้ที่แท้จริงระหว่างข้ากับหวังหยวน!”