LOGINShare
บทที่ 1696
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1697
ขุนพลต่างมองหน้ากันแล้วกล่าวว่า“ข้าเห็นด้วยกับขุนพลจ้าว ถึงแม้เราจะหนีไปก็ไม่มีหน้าไปพบฝ่าบาทและขุนพลใหญ่หานอยู่ดี”“เช่นนั้นเราก็ร่วมชะตากรรมกับเมืองนี้เถิด!”“ตายที่นี่วันนี้ก็ไม่เสียใจ!”“อย่างน้อยก็ยังมีชื่อเสียงที่ดี!”ทุกคนต่างกำดาบและหอกเดินตามจ้าวเทียนอีไป เพื่อเข้าโรมรันกับทหารม้าของหวังหยวน!“ผู้ใดอยู่เบื้องหน้านั้น?”“ดูเหมือนจะกล้าหาญนัก”“บัดนี้พวกเขากำลังจะสิ้นท่าแล้ว แต่ยังคงสู้กับกองทัพของเราอยู่หรือ?”“แม้จะเป็นการเอาไข่ไปชนกับหิน แต่ก็เป็นคนที่มีความจงรักภักดี หากสามารถรับพวกเขาเข้ากองทัพได้ ก็จะเป็นประโยชน์แก่กองทัพของเราไม่น้อย”ค่ายบัญชาการของหวังหยวนได้เข้ามาในด่านจวี้เป่ยแล้ว แต่เพิ่งเข้ามาก็เห็นจ้าวเทียนอีและพวกกำลังต่อสู้กับทหารอยู่บัดนี้จ้าวเทียนอีเหลือทหารเพียงสามพันนาย แต่ภายใต้การนำของเขา ทุกคนต่างไม่ยอมล่าถอย ยังคงต่อสู้ต่อไป นับว่ามีความกล้าหาญแล้วจงรักภักดีอย่างยิ่งเกาเล่อที่ยืนอยู่ข้างหวังหยวนมองไป จากนั้นจึงชี้ไปที่จ้าวเทียนอี “ผู้นี้คือขุนพลจ้าวเทียนอีที่หานเทาส่งมาประจำการ!”“เขาเป็นขุนพลที่มีฝีมือ”“ก่อนหน้านี้ข้าได้สืบเรื่องของ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1698
เพราะหากกระทำเช่นนั้น จุดอ่อนในการป้องกันอื่น ๆ จะปรากฏขึ้น และบัดนี้ด่านจวี้เป่ยไม่ใช่ด่านหน้าสำคัญเช่นแต่ก่อน เป็นเพียงกำแพงกั้นระหว่างอาณาจักรต้าเป่ยกับหวังหยวนเท่านั้น หากสามารถรักษาไว้ได้ย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่สุด แต่หากเสียเมืองไปก็ไม่ได้ส่งผลกระทบมากนัก ยังคงสามารถต่อรองกับหวังหยวนต่อไปได้“ท่านขุนพลใหญ่ เราจะไม่ส่งทหารไปช่วยขุนพลจ้าวหรือขอรับ?”“จากคำบอกเล่าของทหารที่กลับมา พวกเขาตั้งใจจะพาขุนพลจ้าวหนีออกจากประตูทางทิศเหนือ แต่ขุนพลจ้าวกลับไม่ยินยอม ต้องการจะร่วมชะตากรรมกับเมืองนั้นขอรับ”“บัดนี้ขุนพลจ้าวยังคงต่อสู้ หากเราไปช่วยเหลืออาจจะช่วยชีวิตขุนพลจ้าวไว้ได้!”“ขุนพลจ้าวนับเป็นผู้จงรักภักดี ถึงแม้จะเสียเมืองไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทหารเสียขวัญกำลังใจนะขอรับ!”ผู้บัญชาการของหานเทารีบกล่าวรายงานเมื่อได้ยินเรื่องราวของจ้าวเทียนอีแล้ว เขาก็รู้สึกตื่นเต้น! นึกอยากจะออกไปรบด้วย“จ้าวเทียนอีมันโง่เขลา ข้าคิดว่าพวกเจ้าจะไม่ใช่คนโง่เสียอีก แต่กลับโง่เขลาเช่นนี้!”หานเทาพ่นลมหายใจ แล้วชี้ไปที่แผนที่เบื้องหลังก่อนกล่าวช้า ๆ “ก่อนหน้านี้ข้าได้กล่าวไว้แล้ว เราต้องรักษาด่านจวี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1699
ทุกคนมองหน้ากัน รองขุนพลที่เพิ่งพูดไปก็กล่าวว่า “สองแสนนาย!”“ในเมื่อเจ้ารู้ว่าหวังหยวนมีทหารมากมาย แต่ใยไม่คิดว่าเหตุใดจ้าวเทียนอีจึงต่อสู้ได้นานเช่นนี้?”“เขามีทหารเพียงสามพันและเป็นทหารที่บาดเจ็บ ไม่มีกำลังรบแล้ว!”“ทหารของหวังหยวนเพียงแค่ถ่มน้ำลายกันคนละครั้ง ก็สามารถทำให้พวกเขาจมน้ำลายตายได้แล้ว แต่พวกเขากลับต่อสู้! นี่คือแผนการของหวังหยวนอย่างชัดเจน!”“เขากำลังรอให้เราไปช่วย จากนั้นก็จะฆ่าทหารที่ไปช่วย!”“หวังหยวนมีปืนใหญ่ตระกูลหวัง หากเราต่อสู้กับเขาโดยตรง เราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ”“เขาคิดแผนการที่ดี พวกเจ้ามองไม่ออกกันเลยหรือ?”ถ้อยคำของหานเทาทำให้ทุกคนเข้าใจ พวกเขาคิดน้อยเกินไปจริง ๆ… ลองคิดดูแล้วก็เป็นเช่นนั้น พวกเขากำลังคิดถึงความปลอดภัยของจ้าวเทียนอี และกำลังคิดถึงวิธีรักษาขวัญกำลังใจ แต่กลับมองข้ามความคิดของหวังหยวนไป ทหารสามพันนายต่อสู้กับทหารสองแสนนายจะต่อสู้ได้นานหลายชั่วโมงได้อย่างไร? นี่คือแผนการลวงหลอก!“รีบตามข้าออกจากค่าย ข้าต้องไปวางแผนตั้งรับ เพื่อป้องกันไม่ให้หวังหยวนเข้ามา!”“ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป จะเป็นการต่อสู้ที่แท้จริงระหว่างข้ากับหวังหยวน!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1700
หวังหยวนมีความคิดในใจ บัดนี้ไม่อาจประมาท และไม่อาจดูหมิ่นเหล่าทหารของอาณาจักรต้าเป่ยได้ หานเทาไม่เพียงแต่มีความสามารถ เขายังมีกองทัพเจ็ดแสนนายของอาณาจักรต้าเป่ยอยู่ในกำมือ แม้จะยึดเมืองนี้ได้แล้ว แต่ทหารห้าหมื่นนายในเมืองก็หนีไปกว่าครึ่ง คาดว่าตอนนี้ได้กลับไปยังค่ายของหานเทาแล้ว ในการรบครั้งนี้ พวกเขาสามารถกำจัดศัตรูได้เพียงหมื่นกว่าคนเท่านั้น นับว่าน้อยนิดยิ่งนัก ดังนั้นต่อไปนี้จึงต้องระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง ไม่ให้เกิดความผิดพลาดเป็นอันขาด! ในสนามรบ หากให้โอกาสแก่ศัตรู ก็จะทำให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากจะแก้ไข หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดี“พี่หยวน”“เราจะนั่งรอความตายอยู่ที่นี่เพื่ออะไรขอรับ?”“ข้าคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องปล่อยข่าวลือ ท่านควรนำทัพออกไป เพียงมีท่านอยู่เคียงข้าง เหล่าทหารก็จะต่อสู้ด้วยความกล้าหาญแล้วขอรับ”“ข้าเชื่อว่าไม่นานเราจะบุกไปถึงเมืองหลวงของอาณาจักรต้าเป่ยได้ และไป๋ชิงชางก็จะยอมสละบัลลังก์ให้เรา!”เอ้อหู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม บัดนี้เขาแทบจะรอเห็นหวังหยวนขึ้นครองราชย์ไม่ไหวแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาก็จะได้รับการแต่งตั้งเป็นขุนนาง แม้พวกเขาจะไม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1701
หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ทุกคนต่างก็กลับไปพักผ่อน เหลือเพียงถงจื่อเจี้ยนที่ยังอยู่ในห้อง“ท่านถง”“ท่านคงได้ยินถ้อยคำของทุกคนแล้ว”“บัดนี้ทุกคนต้องการทำศึกกับหานเทาโดยเร็ว แล้วบุกโจมตีเมืองยึดครองแผ่นดินของอาณาจักรต้าเป่ยทั้งหมด”“แต่มีเงื่อนไขสำคัญนั่นคือเราต้องเผชิญหน้ากับกองทัพหลายแสนนายของหานเทา”“ในเรื่องจำนวนทหารนั้น เราไม่ได้มีข้อได้เปรียบมากกว่า หากทำศึกในตอนนี้ ย่อมไม่เป็นผลดีต่อกองทัพของเรา”“แต่เหล่าขุนพลพูดถูก เราต้องรีบทำศึกกับอาณาจักรต้าเป่ยโดยเร็วที่สุด”“เพราะอาณาจักรต้าเป่ยมีแผ่นดินมากกว่าเรา หากยังล่าช้าต่อไป ทหารและเสบียงของพวกเขาจะยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่การทำศึกก็คือการใช้เสบียง เรามีเพียงแผ่นดินแคว้นเดียว ไม่อาจมีเสบียงสะสมได้มากถึงเพียงนั้น!”หวังหยวนเป็นผู้บัญชาการกองทัพ แต่ก็มีเรื่องกังวลใจมากมาย นั่นคือเรื่องการวางกลยุทธ์ ชีวิตของทุกคนอยู่ในกำมือของเขา หากประมาทก็จะทำให้ทุกคนตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากจะแก้ไข ในฐานะขุนพลที่ดี หวังหยวนต้องประสานงานด้านกลยุทธ์ และวางแผนทุกอย่างอย่างเหมาะสมเพื่อลดการสูญเสียให้ได้มากที่สุด ในเมื่อทุกคนเต็มใจติด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1702
ในส่วนกิจการทหารนั้นมอบหมายให้เอ้อหู่และต้าหู่รับผิดชอบ ถงจื่อเจี้ยนได้เป็นทหารชั้นประทวน ส่วนต้าหู่และเอ้อหู่สองพี่น้องนั้น ไม่ว่าจะตัดสินใจสิ่งใดต้องแจ้งให้ถงจื่อเจี้ยนทราบก่อน หากได้รับการยินยอมจากถงจื่อเจี้ยนแล้ว จึงจะดำเนินการได้ภายในกระโจมข่าวการจากไปของหวังหยวนไม่ได้แพร่กระจายไปทั่วกองทัพ แจ้งเพียงแต่ขุนพลแต่ละกองเท่านั้น ต้าหู่และเอ้อหู่ได้รับคำสั่งแล้ว แต่บัดนี้กลับมีสีหน้าหม่นหมอง สองพี่น้องกำลังดื่มสุราอยู่ในกระโจม“พี่หยวนคิดอย่างไรกันแน่?”“ท่านจากไปแล้ว อำนาจย่อมควรตกอยู่ที่พวกเราสองพี่น้อง แต่บัดนี้กลับให้ถงจื่อเจี้ยนเป็นที่ปรึกษา ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ต้องไปขออนุญาตจากถงจื่อเจี้ยนก่อน”“นั่นหมายความว่าพวกเราเป็นเพียงบ่าวไพร่ของถงจื่อเจี้ยนหรือ?”เอ้อหู่กล่าวด้วยความไม่พอใจ เขาภักดีต่อหวังหยวนอย่างไม่มีเงื่อนไข แม้แต่ชีวิตก็สามารถมอบให้แก่หวังหยวนได้ หากไม่ใช่เพราะหวังหยวนช่วยเหลือเขา แล้วเขาจะมาอยู่ในจุดที่เขาอยู่ทุกวันนี้ได้อย่างไร?เอ้อหู่ไม่ใช่คนไร้ความปรานี เพียงแต่ทนกล้ำกลืนไม่ลงเท่านั้น…เอ้อหู่ดื่มสุราคำหนึ่งแล้วส่ายหน้า “เจ้าอย่าบ่นมากนักเลย เมื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1703
เมื่อขบวนเสด็จเคลื่อนผ่าน เหล่าประชาชนต่างพากันคุกเข่าลง ก้มลงกราบไหว้เบื้องหน้าเกี้ยวที่หวังหยวนนั่งอยู่ เสียงคำนับก้องกังวานหวังหยวนแย้มม่านมองออกไปเบื้องนอก ก่อนส่ายหน้าและกล่าวว่า “ท่านทั้งหลายไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ลุกขึ้นเถิด!”แต่ไป๋เหยียนเฟยกลับยิ้มพลางตบไหล่หวังหยวนเบา ๆ “ท่านจงรับคำนับของพวกเขาเถิด นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาควรกระทำ”“หากไม่ใช่เพราะท่าน พวกเขาจะรอดพ้นจากความทุกข์ยากจากภัยสงครามนี้ได้อย่างไร”“ไม่ใช่เพียงพวกเขาเท่านั้นที่ควรขอบคุณท่านด้วยใจจริง แม้แต่ตัวข้าเองก็เช่นกัน!”“หากไม่ใช่เพราะข้าเป็นจักรพรรดินี ข้าเองก็อยากจะก้มลงคำนับท่านเพื่อแสดงความขอบคุณเช่นกัน”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ เรื่องเช่นนั้นจะเป็นไปได้อย่างไร? ไป๋เหยียนเฟยในปัจจุบันไม่เหมือนแต่ก่อนแล้วแม้ว่านางจะคุกเข่ากราบลงเบื้องหน้า เขาก็ไม่อาจรับได้เช่นกัน!ขณะที่สนทนากันอยู่นั้น ขบวนเสด็จก็มาถึงวังหลวงแล้วดังที่ไป๋เหยียนเฟยกล่าวไว้ เหล่าขันทีและนางกำนัลต่างเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว แต่เนื่องจากทราบว่าหวังหยวนไม่ชอบสถานที่อึกทึกครึกโครม ไป๋เหยียนเฟยจึงจัดงานเลี้ยงที่ตำหนักของนางมีเพียงขันทีแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1704
ถึงกระนั้นดินแดนของไป๋เหยียนเฟยก็ยังคงลดลงไปอย่างมาก กำลังของอาณาจักรอ่อนแอลง ไม่ใช่อาณาจักรต้าเย่ที่เกรียงไกรในอดีต!“หวังหยวน”“ข้าต้องการร่วมมือกับท่าน และนี่ไม่ใช่การปฏิเสธใด ๆ”“แต่ท่านก็คงเข้าใจสถานการณ์ของข้าดี เหล่าทหารจากเมืองหวงคอยรุกรานเราอยู่เสมอ แม้ในช่วงเวลาที่ท่านทำศึกกับไป๋ชิงชาง เราก็ไม่ได้ว่างเว้นจากการต่อสู้กับพวกเมืองหวง”“หากข้ายกทัพไปช่วยท่านเพื่อร่วมกันต่อต้านอาณาจักรต้าเป่ย พวกเมืองหวงจะยิ่งรุนแรงขึ้น อาจจะยึดครองเราได้อย่างง่ายดายในคราวเดียว!”“แม้จะกำจัดเสือได้ แต่ก็ทำให้หมาป่าแข็งแกร่งขึ้น สถานการณ์ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง!”“ที่น่าแค้นใจที่สุดคือ…”“ไม่ว่าเราจะต่อสู้กับไป๋ชิงชางอย่างไร อย่างน้อยบรรพบุรุษของเราก็เหมือนกัน เราทุกคนต่างมีสายเลือดเดียวกัน”“แต่พวกเมืองหวงเป็นเพียงพวกนอกรีตเท่านั้น พวกเขามีสิทธิ์อะไรมาแย่งชิงดินแดนทั้งเก้าของเรา?”ไป๋เหยียนเฟยยิ่งพูดยิ่งโกรธแค้นแม้นางจะเป็นสตรี แต่ก็มีความห่วงใยต่อบ้านเมือง ไม่อยากจะเสียแผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ให้แก่ผู้อื่น!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดีเขาตบไหล่ไป๋เหยียนเฟย และจึงกล่าวต่อว่า “ข้าเข้าใจความหมาย
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
