บทที่ 1691

รุ่งเช้าวันต่อมา ที่กลางเมืองหลิง

หลังจากเดินทางมาทั้งคืน เกาเล่อก็มาถึงกลางเมืองหลิง และตอนนี้กำลังยืนอยู่ต่อหน้าหวังหยวน

ผมเผ้าของเขากระเซอะกระเซิง ดวงตาไร้ซึ่งชีวิตชีวา ดูอ่อนล้าซีดเซียว

เขาคุกเข่าลงต่อหน้าหวังหยวน และตบหน้าตัวเองอย่างแรงสองที

“ทุกอย่างเป็นแผนของข้าเองขอรับ”

“เนื่องจากเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้แล้ว ข้าจึงต้องรับผิดชอบเต็มที่”

“หากไม่ใช่เพราะแผนของข้าล้มเหลว เรื่องราวก็คงไม่เป็นเช่นนี้…”

“ท่านขุนพลโปรดลงโทษข้าเถิดขอรับ”

เกาเล่อรู้สึกเจ็บปวดในใจ ตลอดมาที่เขาได้ติดตามหวังหยวน ไม่เคยทำผิดพลาดเลยสักครั้ง

แต่ครั้งนี้เป็นความผิดของเขาจริง ๆ

ทำให้หวังหยวนต้องอับอายขายหน้า

เหล่าทหารต้องถอนตัวออกจากด่านจวี้เป่ย…

หากไม่ใช่เพราะเขาตัดสินใจผิดพลาด เหตุการณ์ก็คงไม่เป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่?

หวังหยวนส่ายหน้า แล้วช่วยประคองเกาเล่อให้ลุกขึ้น ช่วยปัดฝุ่นบนตัวเขา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าพูดอะไรเช่นนี้”

“ก่อนทำเรื่องนี้ เจ้าไม่ได้ปรึกษาข้าหรือ?”

“และข้าก็ตกลงกับเจ้าแล้ว ทุกอย่างจึงเป็นไปตามการกระทำของเจ้า”

“ตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ก็ไม่ควรโยนความรับผิดชอบทั้งหมดไป