All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1681 - Chapter 1690

เขาไม่สนใจจะให้เกียรติไป๋ชิงชางอีกต่อไป แม้ว่าเขาจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกับไป๋ชิงชาง และสาเหตุที่เขาได้เป็นขุนพลผู้มีชื่อเสียงก็เพราะว่าไป๋ชิงชางเช่นกัน แต่เขาก็เกลียดชังไป๋ชิงชางมานานแล้ว! เพียงแต่ไม่มีโอกาสแย่งชิงอำนาจเท่านั้นหากก่อความวุ่นวาย เขาก็จะกลายเป็นคนไร้พ่อไร้เจ้า! แน่นอนว่าจะต้องถูกผู้คนติฉินนินทา! แม้จะได้เป็นฮ่องเต้ แต่ก็ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เขาต้องการ!ในพริบตาเดียวก็มาถึงนอกวังหลวงที่ประตูเมืองทหารรักษาการณ์ขวางทางอยู่ ทหารคนหนึ่งกล่าวว่า “ท่านขุนพล! ที่นี่เป็นหน้าวังหลวง ท่านไม่จำเป็นต้องยกกองทหารม้าเข้ามาด้วยหรอกขอรับ!” “ให้ทหารอยู่ที่นี่ ส่วนท่านโปรดตามข้ามาเถิด!” “ฝ่าบาททรงรออยู่แล้วขอรับ!”หลังจากได้ยินสิ่งที่ทหารพูด ไป๋ฝูซานก็โกรธมากจนชักดาบออกมาจ่อคอทหารคนนั้น! ทันใดนั้นทหารคนอื่นก็ตึงเครียดในทันใด รีบชูหอกขึ้นชี้ไปที่ไป๋ฝูซาน!“พวกเจ้าบังอาจชักอาวุธใส่ท่านขุนพลไป๋เลยหรือ?” “รนหาที่ตายกันหรืออย่างไร?”ขุนพลคนหนึ่งที่คอยติดตามไป๋ฝูซานตวาด“หากไม่ใช่เพราะท่านขุนพลไป๋ไปรบ อาณาจักรต้าเป่ยจะมีดินแดนมากมายเช่นนี้หรือ?” “จะสงบสุขเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ขุนนางฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหารมากมายตามไป! แต่เมื่อเข้าไปในวังหลวงก็เห็นเงาร่างเคลื่อนไหว ทหารรักษาพระองค์และทหารถือขวานที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ ปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ต่างรีบเข้ามาล้อมไป๋ฝูซานไว้ทันที! ไป๋ฝูซานมีทหารองครักษ์คอยคุ้มกัน แต่ก็มีจำนวนน้อย สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันใด!เขาจ้องมองหานเทา แล้วชักดาบออกมาขณะกล่าวอย่างเย็นชา “หานเทา! เกิดอะไรขึ้น?” “ท่านไม่ได้บอกว่าฝ่าบาทต้องการจะพบข้าหรอกหรือ?” “นี่คือวิธีการที่ฝ่าบาทจะมาพบข้าหรือ?”หานเทาเยาะเย้ย “ท่านเป็นเพียงกบฏเท่านั้น! อาศัยอำนาจทางการทหารคุกคามพวกข้า!” “ตอนนี้ก็ไม่ได้ให้เกียรติฝ่าบาทอย่างจริงใจด้วยซ้ำ!” “ฝ่าบาทต้องการกำจัดกบฏอย่างท่านมานานแล้ว!”เหล่าขุนนางที่อยู่เบื้องหลังต่างก็เริ่มด่าทอสาปแช่งไป๋ฝูซาน! “ถูกต้อง! ท่านเป็นคนทำลายชาติที่สมควรถูกกำจัด!” “หากไม่ใช่เพราะท่านล้มเหลวในการควบคุมทหารใต้บัญชาของตัวเอง หวังหยวนจะมาโจมตีด่านจวี้เป่ยได้อย่างไร?” “ทำให้เราต้องย้ายเมืองหลวง! ทั้งหมดเป็นความผิดของท่าน!” “กำจัดไป๋ฝูซาน!”เกาเล่อแอบเข้ามาในฝูงชนตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ย่อมรู้สึ

“นางเป็นเพียงสตรี แม้ว่านางจะเป็นองค์หญิง แต่สตรีจะมาเป็นฮ่องเต้ได้อย่างไร?” “ไม่ใช่เพียงข้าที่ไม่ยอมก้มหัวให้สตรี คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน” “เรื่องนี้ก็ต้องขอบคุณท่านเกา เรื่องก่อนหน้านี้จะยกโทษให้ ฝ่าบาทก็คิดเห็นเช่นเดียวกัน”ช่างโกหกหลอกลวงกันได้อำมหิตนัก! เกาเล่อกำหมัดแน่น เขาอยากจะฆ่าหานเทา! หานเทาเป็นภัยคุกคามมากกว่าไป๋ฝูซาน เพราะเป็นคนอันตรายที่มีความรอบคอบ วางแผนทุกอย่าง แม้แต่ตัวเขาเองก็ถูกหลอกใช้ ต่อไปนี้จะเป็นศัตรูสำคัญในอนาคตแน่นอน! หากไม่กำจัดเขาจะเกิดปัญหาขึ้นอีกมากมาย! แต่ตอนนี้มีคนมากมาย หากเขาลงมือ เขาและพวกพ้องจะต้องตายในทันทีขณะที่เขากำลังลังเล ไป๋ชิงชางก็เดินมาแต่ไกล ทหารรักษาพระองค์มากมายอยู่ข้างหลังเขา ไป๋ชิงชางสวมชุดเกราะ ท่าทางดูสง่างามยิ่ง!“ท่านเกา” “ข้าได้ยินว่าท่านมีส่วนช่วยเหลือมาก ต้องขอบคุณท่านจริง ๆ” “ท่านบอกมาได้เลยว่าท่านต้องการอะไร?” “ตราบใดที่ทำให้ท่านพอใจได้ ข้าจะให้ท่าน!”ไป๋ชิงชางเดินมาหาเกาเล่อ สายตาจ้องมองเกาเล่อ ในเหตุการณ์ครั้งนี้ เกาเล่อมีบทบาทสำคัญ หากไม่มีข่าวสารของเขา และการร่วมมือกับหานเทา ก็คงไม่มีเหตุการณ์ในวันนี

สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปที่ถงจื่อเจี้ยน การมีที่ปรึกษาสำคัญอยู่เคียงข้างย่อมทำให้เขาสบายใจขึ้น โชคดีที่ใต้อำนาจของเขามีบัณฑิตและที่ปรึกษาอยู่ไม่น้อย และในบรรดาคนเหล่านี้ ผู้มีความรู้สูงสุดก็คือถงจื่อเจี้ยน ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีความรู้ด้านกลศึก จึงยิ่งเป็นที่โปรดปรานของหวังหยวนยิ่งนักเหล่าขุนพลหลายนายต่างจ้องมองไปที่ถงจื่อเจี้ยน“ท่านขุนพล”“ข้าเห็นว่าถ้อยคำของขุนพลทั้งสองนั้นมีบางอย่างที่ยังไม่เหมาะสมขอรับ”“ถึงแม้ว่าด้วยวิธีนี้ เราจะจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ได้มาก แต่ข้าเกรงว่าท่านเกาจะต้องสิ้นชีพในเมืองนั้นเสียก่อนขอรับ”“และอีกประการหนึ่งคือ ทุกท่านอย่าลืมว่าทหารเหล่านั้นล้วนเป็นทหารของไป๋ชิงชาง ล้วนอยู่ใต้บังคับบัญชาของอาณาจักรต้าเป่ย”“เหตุผลที่ให้เกาเล่อกำจัดไป๋ฝูซาน ก็เพื่อหวังให้องค์หญิงไป๋เฟยเฟยขึ้นครองราชย์ หากองค์หญิงขึ้นครองราชย์แล้ว และสามารถรักษาความสงบเรียบร้อยของราชสำนักได้ย่อมเป็นเรื่องที่ดีที่สุด”“เราจะได้ผูกมิตรกับอาณาจักรต้าเป่ยอย่างถาวร อนาคตย่อมจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันได้ เป็นประโยชน์แก่เรามากมายมหาศาล!”“แต่ก็มีอีกสถานการณ์หนึ่ง นั่นคือหากองค์หญิงไป๋เฟ

นัยน์ตาของหวังหยวนฉายแววยากจะหยั่งถึง แม้ว่าเอ้อหู่จะกล้าหาญ ไม่เกรงกลัวฟ้าดิน แต่คนที่เขาเกรงกลัวที่สุดก็คือหวังหยวน เมื่อได้ยินเสียงของหวังหยวน เขาก็รีบหยุดฝีเท้า แต่มือที่ถือดาบไว้ก็ยังกำแน่นและสั่นเทา ต้าหู่ดึงเขากลับไป และกล่าวขึ้นอีกครั้งว่า “ทุกอย่างควรฟังคำสั่งของท่านขุนพลก่อน เราไม่ควรตัดสินใจเอง ไม่เช่นนั้นจะทำให้ท่านขุนพลไม่พอใจ” เอ้อหู่จึงพยักหน้าตาม“หากเราฆ่าข่งอัน ในอนาคตย่อมถูกประณามจากคนทั้งแผ่นดินเป็นแน่”“ข้าเชื่อว่าไป๋ชิงชางได้คำนึงถึงเรื่องนี้แล้ว จึงส่งข่งอันมาส่งสาร ข่งอันถือเป็นคนมีฝีมือ ถึงแม้จะรู้ว่าอาจจะต้องตาย แต่ก็ไม่ยอมถอย”เหล่าขุนพลต่างเงียบ พวกเขาไม่สนใจว่าข่งอันเป็นใคร และไม่ต้องการรู้ว่าไป๋ชิงชางคิดอย่างไร พวกเขาต้องการช่วยเกาเล่อออกมาโดยเร็วที่สุด! แล้วบุกเมืองทันที!“เนื่องจากไป๋ชิงชางได้เสนอเงื่อนไขมาแล้ว เราก็จะทำตามที่เขาต้องการ”“ในอดีตเราสามารถยึดด่านจวี้เป่ยได้ อนาคตเราก็จะทำได้เช่นกัน”“ยิ่งไปกว่านั้น อาณาจักรต้าเป่ยเพิ่งสูญเสียขุนพลชื่อดังอย่างไป๋ฝูซานไป ถึงแม้ไป๋ชิงชางจะมีความสามารถในการรักษาขวัญกำลังใจของทหาร และยึดอำนาจทาง