เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1686
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1687
“ท่านเกาเป็นคนฉลาด” “ท่านยังมีมิตรสหายมากมายมาด้วย คงไม่อยากให้พวกเขาตายไปพร้อมกับท่านใช่หรือไม่?”หานเทาเดินเข้าไปกระซิบข้างหูเกาเล่อ คำพูดเหล่านั้นเป็นเพียงการแสดงให้คนอื่นได้ยินเท่านั้นเกาเล่อได้ช่วยอาณาจักรต้าเป่ยกำจัดศัตรูภายใน นับเป็นผู้มีพระคุณของอาณาจักร และไป๋ชิงชางก็ได้กล่าวไว้แล้วเมื่อสักครู่นี้ หากข่มเหงเกาเล่อในตอนนี้ ก็จะทำให้ไป๋ชิงชางถูกประชาชนตำหนิ แม้แต่ขุนนางในราชสำนักก็จะผิดหวัง หานเทาจึงไม่ทำเช่นนั้น แต่หากจะไว้ชีวิตเกาเล่อ ก็ต้องให้เกาเล่อเข้าใจถึงผลดีผลเสียเกาเล่อหันไปมองเหล่าทหารข้างหลังเขา พวกเขาเหล่านี้เป็นสายลับที่เขาฝึกฝนมาอย่างดี เรียกว่ายอมเสียสละเลือดเนื้อเพื่อหวังหยวนได้ครั้งนี้พวกเขารู้ว่าอาจจะตาย แต่ก็ยังติดตามมา พวกเขาล้วนเป็นชายชาตรีผู้กล้าหาญ เขาไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาตายที่นี่ได้…เกาเล่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในท้ายที่สุดก็พยักหน้า “เช่นนั้นก็ไปกันเถิด”หานเทายิ้มอย่างพึงพอใจ วางมือลงบนไหล่เกาเล่อราวกับเป็นพี่น้องสนิทกันมานาน “รีบจัดการทำความสะอาดที่นี่ให้เรียบร้อย”หานเทาสั่ง แล้วทุกคนก็ตามไป๋ชิงชางเข้าไปในวังหลวงในขณะเดี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1688
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปที่ถงจื่อเจี้ยน การมีที่ปรึกษาสำคัญอยู่เคียงข้างย่อมทำให้เขาสบายใจขึ้น โชคดีที่ใต้อำนาจของเขามีบัณฑิตและที่ปรึกษาอยู่ไม่น้อย และในบรรดาคนเหล่านี้ ผู้มีความรู้สูงสุดก็คือถงจื่อเจี้ยน ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีความรู้ด้านกลศึก จึงยิ่งเป็นที่โปรดปรานของหวังหยวนยิ่งนักเหล่าขุนพลหลายนายต่างจ้องมองไปที่ถงจื่อเจี้ยน“ท่านขุนพล”“ข้าเห็นว่าถ้อยคำของขุนพลทั้งสองนั้นมีบางอย่างที่ยังไม่เหมาะสมขอรับ”“ถึงแม้ว่าด้วยวิธีนี้ เราจะจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ได้มาก แต่ข้าเกรงว่าท่านเกาจะต้องสิ้นชีพในเมืองนั้นเสียก่อนขอรับ”“และอีกประการหนึ่งคือ ทุกท่านอย่าลืมว่าทหารเหล่านั้นล้วนเป็นทหารของไป๋ชิงชาง ล้วนอยู่ใต้บังคับบัญชาของอาณาจักรต้าเป่ย”“เหตุผลที่ให้เกาเล่อกำจัดไป๋ฝูซาน ก็เพื่อหวังให้องค์หญิงไป๋เฟยเฟยขึ้นครองราชย์ หากองค์หญิงขึ้นครองราชย์แล้ว และสามารถรักษาความสงบเรียบร้อยของราชสำนักได้ย่อมเป็นเรื่องที่ดีที่สุด”“เราจะได้ผูกมิตรกับอาณาจักรต้าเป่ยอย่างถาวร อนาคตย่อมจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันได้ เป็นประโยชน์แก่เรามากมายมหาศาล!”“แต่ก็มีอีกสถานการณ์หนึ่ง นั่นคือหากองค์หญิงไป๋เฟ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1689
ชายผู้นั้นประสานมือแล้วโค้งคำนับหวังหยวน จากนั้นจึงแนะนำตัวหวังหยวนโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่จำเป็นต้องมากพิธีรีตองที่นี่ บอกความประสงค์ของท่านมาเถิด”“ไป๋ชิงชางต้องการอะไรกันแน่?”เสียงของหวังหยวนเย็นชาเป็นพิเศษ เขากล่าวคำต่อคำอย่างไม่อ้อมค้อมส่วนเอ้อหู่และเอ้อหู่ต่างก็จับด้ามดาบไว้แน่น พร้อมที่จะชักดาบออกมาได้ทุกเมื่อ!มีคำกล่าวว่าสงครามระหว่างสองอาณาจักรจะต้องไม่สังหารทูต แต่หากถูกบีบจนถึงที่สุด พวกเขาก็ยินดีที่จะฝ่าฝืนกฎเกณฑ์นั้นเพื่อข่มขู่ไป๋ชิงชาง! เพราะหากไม่จัดการให้เด็ดขาด ในอนาคตเขาอาจจะยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้น“ท่านขุนพล”“นี่คือจดหมายที่ฝ่าบาททรงเขียนด้วยพระองค์เอง โปรดรับไว้ด้วย”ข่งอันหยิบจดหมายออกมาจากแขนเสื้อ แล้วส่งให้คนข้าง ๆหวังหยวนรับจดหมายมาอ่านอย่างรวดเร็ว สีหน้ายิ่งมืดมนลงขึ้นไปอีก ชั่วร้าย! ไม่คิดเลยว่าไป๋ชิงชางจะมีแผนการอื่นอีก และการกักขังเกาเล่อล้วนแต่มีแผนการอยู่เบื้องหลัง!“ข้าเข้าใจสิ่งที่ฝ่าบาทจะสื่อแล้ว”“เหนื่อยล้าจากการเดินทาง ท่านไปพักผ่อนก่อนเถิด”หวังหยวนกล่าวอย่างเรียบเฉย จากนั้นจึงตะโกนบอกคนรอบข้าง “ทหาร!”“พาท่านข่งไปพักผ่อนนอก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1690
นัยน์ตาของหวังหยวนฉายแววยากจะหยั่งถึง แม้ว่าเอ้อหู่จะกล้าหาญ ไม่เกรงกลัวฟ้าดิน แต่คนที่เขาเกรงกลัวที่สุดก็คือหวังหยวน เมื่อได้ยินเสียงของหวังหยวน เขาก็รีบหยุดฝีเท้า แต่มือที่ถือดาบไว้ก็ยังกำแน่นและสั่นเทา ต้าหู่ดึงเขากลับไป และกล่าวขึ้นอีกครั้งว่า “ทุกอย่างควรฟังคำสั่งของท่านขุนพลก่อน เราไม่ควรตัดสินใจเอง ไม่เช่นนั้นจะทำให้ท่านขุนพลไม่พอใจ” เอ้อหู่จึงพยักหน้าตาม“หากเราฆ่าข่งอัน ในอนาคตย่อมถูกประณามจากคนทั้งแผ่นดินเป็นแน่”“ข้าเชื่อว่าไป๋ชิงชางได้คำนึงถึงเรื่องนี้แล้ว จึงส่งข่งอันมาส่งสาร ข่งอันถือเป็นคนมีฝีมือ ถึงแม้จะรู้ว่าอาจจะต้องตาย แต่ก็ไม่ยอมถอย”เหล่าขุนพลต่างเงียบ พวกเขาไม่สนใจว่าข่งอันเป็นใคร และไม่ต้องการรู้ว่าไป๋ชิงชางคิดอย่างไร พวกเขาต้องการช่วยเกาเล่อออกมาโดยเร็วที่สุด! แล้วบุกเมืองทันที!“เนื่องจากไป๋ชิงชางได้เสนอเงื่อนไขมาแล้ว เราก็จะทำตามที่เขาต้องการ”“ในอดีตเราสามารถยึดด่านจวี้เป่ยได้ อนาคตเราก็จะทำได้เช่นกัน”“ยิ่งไปกว่านั้น อาณาจักรต้าเป่ยเพิ่งสูญเสียขุนพลชื่อดังอย่างไป๋ฝูซานไป ถึงแม้ไป๋ชิงชางจะมีความสามารถในการรักษาขวัญกำลังใจของทหาร และยึดอำนาจทาง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1691
รุ่งเช้าวันต่อมา ที่กลางเมืองหลิงหลังจากเดินทางมาทั้งคืน เกาเล่อก็มาถึงกลางเมืองหลิง และตอนนี้กำลังยืนอยู่ต่อหน้าหวังหยวน ผมเผ้าของเขากระเซอะกระเซิง ดวงตาไร้ซึ่งชีวิตชีวา ดูอ่อนล้าซีดเซียว เขาคุกเข่าลงต่อหน้าหวังหยวน และตบหน้าตัวเองอย่างแรงสองที“ทุกอย่างเป็นแผนของข้าเองขอรับ”“เนื่องจากเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้แล้ว ข้าจึงต้องรับผิดชอบเต็มที่”“หากไม่ใช่เพราะแผนของข้าล้มเหลว เรื่องราวก็คงไม่เป็นเช่นนี้…”“ท่านขุนพลโปรดลงโทษข้าเถิดขอรับ”เกาเล่อรู้สึกเจ็บปวดในใจ ตลอดมาที่เขาได้ติดตามหวังหยวน ไม่เคยทำผิดพลาดเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นความผิดของเขาจริง ๆ ทำให้หวังหยวนต้องอับอายขายหน้า เหล่าทหารต้องถอนตัวออกจากด่านจวี้เป่ย… หากไม่ใช่เพราะเขาตัดสินใจผิดพลาด เหตุการณ์ก็คงไม่เป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่?หวังหยวนส่ายหน้า แล้วช่วยประคองเกาเล่อให้ลุกขึ้น ช่วยปัดฝุ่นบนตัวเขา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าพูดอะไรเช่นนี้”“ก่อนทำเรื่องนี้ เจ้าไม่ได้ปรึกษาข้าหรือ?”“และข้าก็ตกลงกับเจ้าแล้ว ทุกอย่างจึงเป็นไปตามการกระทำของเจ้า”“ตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ก็ไม่ควรโยนความรับผิดชอบทั้งหมดไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1692
“เนื่องจากขุนพลใหญ่ไป๋ฝูซานได้สิ้นชีพไปแล้ว บัดนี้ข้าจึงจะแต่งตั้งเจ้าเป็นขุนพลใหญ่คนใหม่ของอาณาจักรต้าเป่ย!”“ต่อไปนี้จงนำทัพสามกองทัพของข้า ขยายอาณาเขตให้แก่ข้า และทำให้อาณาจักรต้าเป่ยยิ่งใหญ่เหนือดินแดนทั้งเก้า!”ไป๋ชิงชางผู้ประทับอยู่บนบัลลังก์กล่าวอย่างช้า ๆเหล่าขุนนางทั้งฝ่ายพลเรือนและทหารต่างมองหานเทาด้วยสายตาอิจฉาริษยา ช่างเป็นการขึ้นสู่จุดสูงสุดอย่างรวดเร็วจริง ๆ ก่อนหน้านี้เป็นเพียงขุนพลไร้อำนาจ แต่บัดนี้กลับได้ตำแหน่งสูงส่ง และได้เป็นถึงขุนพลใหญ่! กล่าวได้ว่าอำนาจวาสนาแผ่ไพศาลไปทั่วแผ่นดิน!หลังจากได้เรียนรู้บทเรียนจากไป๋ฝูซานแล้ว ครั้งนี้ไป๋ชิงชางฉลาดขึ้นมาก เขาไม่ได้มอบอำนาจทางทหารทั้งหมดให้แก่หานเทา แต่เลือกที่จะบริหารจัดการโดยการกระจายอำนาจ ซึ่งวิธีนี้ย่อมมีข้อดีหลายประการ นั่นคืออนาคตจะไม่มีใครมาคุกคามอำนาจของเขาได้อีก! และไม่มีใครกล้าที่จะวางตัวเย่อหยิ่งต่อไป๋ฝูซานด้วย“ฝ่าบาท!”“มีข่าวสารด่วนจากกองทัพพ่ะย่ะค่ะ!”ข่าวด่วนจากแปดร้อยลี้มาถึง!สีหน้าของไป๋ชิงชางเปลี่ยนไปทันที เขารีบกล่าวว่า “รีบนำมาให้ข้าดู!”ไป๋ชิงชางอ่านข่าวแล้วก็ขมวดคิ้วกล่าวว่า “ไอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1693
เมื่อถึงวันที่แผ่นดินสงบสุขย่อมสามารถพักผ่อนได้ การซ่อมแซมกำแพงเมืองก็จะไม่สายเกินไปเหตุที่ต้องซ่อมแซมด่านจวี้เป่ย เพราะที่นี่เชื่อมต่อระหว่างอาณาจักรต้าเป่ยและเมืองหลิง ถือว่าเป็นประตูเมืองของเมืองหลิงเช่นกัน ดังนั้นหลังจากหวังหยวนยึดเมืองได้ จึงจำเป็นต้องซ่อมแซมให้ดี เพื่อป้องกันไม่ให้คนของอาณาจักรต้าเป่ยมาแย่งชิงไปได้อีกแต่สถานการณ์ในครั้งนี้แตกต่างออกไป เมื่อยึดเมืองได้แล้ว ก็เพียงแต่ค่อย ๆ ซ่อมแซม และพวกเขาจะนำทัพไปทางเหนือทันที! เพื่อบุกโจมตีเมืองหลวงของอาณาจักรต้าเป่ย หลังจากนั้นด่านจวี้เป่ยจะไม่ใช่เป้าหมายสำคัญอีกต่อไปเมืองโดยรอบตั้งอยู่ใกล้กันสามารถป้องกันกันได้ ทำให้ประหยัดปัญหาไปได้มากหลังจากต่อสู้มาครึ่งวัน เอ้อหู่ก็ยังไม่สามารถยึดเมืองได้ในกระโจมบัญชาการ“พี่หยวน!”“ทหารของอาณาจักรต้าเป่ยดูเหมือนจะเปลี่ยนไป ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นปืนใหญ่ตระกูลหวัง พวกเขากลัวจนตัวสั่น ถึงแม้เราจะไม่บุกเมือง พวกเขาก็อยากจะมอบเมืองให้เรา!”“แต่ครั้งนี้ถึงแม้จะถูกระเบิดตาย พวกเขาก็ไม่ถอย ยังคงยึดเมืองไว้ตลอด!”“และด่านจวี้เป่ยทั้งสองด้านเป็นภูเขา พวกเขาอยู่บนที่สูง มองลงมา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1694
“มาที่นี่ได้อย่างไร?” เสียงทุ้มนุ่มของเอ้อหู่ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้ม เมื่อได้ฟังคำพูดของหวังหยวน ปมในใจของเขาก็ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์เกาเล่อส่ายศีรษะพลางเอ่ย “ข้าเป็นคนใจร้อน ยิ่งกว่านั้นก่อนหน้านี้ข้าก็ไม่ได้ช่วยท่านขุนพลทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายด้วย จึงกินไม่ได้นอนไม่หลับ…” “นอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนเช้า จึงคิดจะมาพูดคุยกับทุกท่าน”“ไม่นึกเลยว่าจะได้ยินทุกท่านพูดคุยกันเรื่องด่านจวี้เป่ย ครานี้ข้าอาจจะช่วยได้…”ก่อนหน้านี้เกาเล่อมักจะรับปากอย่างมั่นใจและไม่เคยถอยหนี เขามีความเชื่อมั่นในตนเองสูงมาก นั่นคือนิสัยของเขาอย่างแท้จริงแต่บัดนี้กลับแตกต่างออกไป เขาพูดจาอึกอักและไม่กล้ารับปาก ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ได้สร้างบาดแผลในใจเขาไม่น้อย…หวังหยวนย่อมเข้าใจดี คงมีเพียงกาลเวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาบาดแผลในใจของเกาเล่อได้ คนอื่นนั้นยากที่จะช่วยเหลือได้“รีบพูดมาเถิด!”“ข้ากำลังปวดหัวเพราะเมืองนี้เหลือเกิน!”ดวงตาของเอ้อหู่เป็นประกาย พลางเร่งเร้าอย่างกระวนกระวายหวังหยวนก็หันไปมองเกาเล่อ เขามักจะสร้างความประหลาดใจให้แก่ตนเสมอ“ก่อนหน้านี้ขณะอยู่ที่ด่านจวี้เป่ย ข้า
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
