เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1682
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1683
“ดี! ดีเหลือเกิน!” ไป๋ฝูซานพูดออกมาด้วยความยินดี แต่ในแววตาของเขากลับปรากฏความกังวลและความเฉียบคม! “เท่าที่ข้ารู้มา พระพลานามัยของฝ่าบาทแข็งแรงดีเสมอมา และไม่เคยได้ยินว่าฝ่าบาทประชวร!” “เหตุใดจึงจะสละราชสมบัติอย่างกะทันหัน?” “หรือว่ามีเหตุผลอื่นซ่อนอยู่?”ไป๋ฝูซานสามารถก้าวขึ้นมาถึงตำแหน่งนี้ได้ในวันนี้ ไม่ใช่เพียงเพราะได้รับการสนับสนุนจากไป๋ชิงชางเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะความสามารถของตนเองอีกด้วย! รวมถึงการมีขุนพลและทหารชั้นยอดมากมาย จึงไม่ใช่คนธรรมดาเลย! ถึงแม้จะดีใจ แต่ก็ยังคงคิดมากอยู่!หานเทารีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “ท่านขุนพลไป๋คงไม่ทราบ! แม้ฝ่าบาทจะเป็นฮ่องเต้ผู้ชาญฉลาด แต่ท่านผู้เป็นพระอนุชาของพระองค์คงไม่รู้เรื่องงานอดิเรกของฝ่าบาทใช่หรือไม่?” “ฝ่าบาททรงสำราญอยู่กับเหล่าสนมในวังหลวงทั้งวัน บัดนี้ยิ่งร้ายแรงกว่าเดิม!” “เมื่อไม่นานมานี้ พระพลานามัยของพระองค์จึงทรุดโทรมลง หมอหลวงตรวจแล้วจึงรู้ว่าพระองค์ประชวรด้วยโรคร้ายแรง และเป็นโรคเกี่ยวกับเรื่องนั้น…” “จึงไม่สามารถบอกทุกคนได้ มิฉะนั้นจะกลายเป็นเรื่องตลกน่าขายหน้าใช่หรือไม่?” “ด้วยเหตุนี้ พระองค์จึงตัดสินใจสละ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1684
ขุนนางฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหารมากมายตามไป! แต่เมื่อเข้าไปในวังหลวงก็เห็นเงาร่างเคลื่อนไหว ทหารรักษาพระองค์และทหารถือขวานที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ ปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ต่างรีบเข้ามาล้อมไป๋ฝูซานไว้ทันที! ไป๋ฝูซานมีทหารองครักษ์คอยคุ้มกัน แต่ก็มีจำนวนน้อย สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันใด!เขาจ้องมองหานเทา แล้วชักดาบออกมาขณะกล่าวอย่างเย็นชา “หานเทา! เกิดอะไรขึ้น?” “ท่านไม่ได้บอกว่าฝ่าบาทต้องการจะพบข้าหรอกหรือ?” “นี่คือวิธีการที่ฝ่าบาทจะมาพบข้าหรือ?”หานเทาเยาะเย้ย “ท่านเป็นเพียงกบฏเท่านั้น! อาศัยอำนาจทางการทหารคุกคามพวกข้า!” “ตอนนี้ก็ไม่ได้ให้เกียรติฝ่าบาทอย่างจริงใจด้วยซ้ำ!” “ฝ่าบาทต้องการกำจัดกบฏอย่างท่านมานานแล้ว!”เหล่าขุนนางที่อยู่เบื้องหลังต่างก็เริ่มด่าทอสาปแช่งไป๋ฝูซาน! “ถูกต้อง! ท่านเป็นคนทำลายชาติที่สมควรถูกกำจัด!” “หากไม่ใช่เพราะท่านล้มเหลวในการควบคุมทหารใต้บัญชาของตัวเอง หวังหยวนจะมาโจมตีด่านจวี้เป่ยได้อย่างไร?” “ทำให้เราต้องย้ายเมืองหลวง! ทั้งหมดเป็นความผิดของท่าน!” “กำจัดไป๋ฝูซาน!”เกาเล่อแอบเข้ามาในฝูงชนตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ย่อมรู้สึ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1685
“ฆ่ามัน!” เมื่อเสียงสั่งการของไป๋ฝูซานดังก้อง เหล่าทหารของเขาต่างพุ่งเข้าใส่ศัตรูอย่างบ้าคลั่ง หานเทานำเหล่าทหารเข้าต่อสู้ ทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างดุเดือดเลือดไหลนอง เสียงแห่งความตายดังกึกก้องไปทั่วฟ้า!เหตุการณ์นี้ช่างโหดร้ายทารุณนัก!เกาเล่อนำเหล่าทหารต่อสู้อย่างสุดกำลัง ตราบใดที่อาณาจักรต้าเป่ยตกอยู่ในความวุ่นวาย พวกเขาก็จะยิ่งมีโอกาส! หวังหยวนจะสามารถยึดครองดินแดนได้มากขึ้น บัดนี้หวังหยวนเตรียมตัวจะขึ้นครองราชย์แล้ว จึงต้องมีฐานที่มั่น อาศัยเพียงแคว้นเดียวย่อมไม่เพียงพอในพริบตาเดียว เนื่องจากหานเทาและพวกพ้องเตรียมพร้อมอยู่แล้ว และไป๋ฝูซานก็ไม่ได้นำทหารมาด้วยมากนัก ในชั่วพริบตาเดียว กองทัพของไป๋ฝูซานก็ล้มตายจนหมดสิ้น!แม้แต่พวกทหารองครักษ์ไม่กี่คนที่อยู่ข้างกายเขาก็เสียชีวิตอย่างน่าสลดใจในที่นั้นเลือดสีแดงฉานไหลนองหน้าวังหลวง อากาศล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด หานเทาโยนดาบเปื้อนเลือดทิ้งไป สายตามองไปที่ศพของไป๋ฝูซาน แล้วจึงเดินเข้าไปหา จากนั้นเตะศพของไป๋ฝูซาน และกล่าวอย่างเย็นชา “กบฏสมควรตาย” “เจ้ามีชีวิตอยู่รอดได้ถึงทุกวันนี้ก็เป็นเพราะโชคชะตาของเจ้า!”แล้วเข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1686
“นางเป็นเพียงสตรี แม้ว่านางจะเป็นองค์หญิง แต่สตรีจะมาเป็นฮ่องเต้ได้อย่างไร?” “ไม่ใช่เพียงข้าที่ไม่ยอมก้มหัวให้สตรี คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน” “เรื่องนี้ก็ต้องขอบคุณท่านเกา เรื่องก่อนหน้านี้จะยกโทษให้ ฝ่าบาทก็คิดเห็นเช่นเดียวกัน”ช่างโกหกหลอกลวงกันได้อำมหิตนัก! เกาเล่อกำหมัดแน่น เขาอยากจะฆ่าหานเทา! หานเทาเป็นภัยคุกคามมากกว่าไป๋ฝูซาน เพราะเป็นคนอันตรายที่มีความรอบคอบ วางแผนทุกอย่าง แม้แต่ตัวเขาเองก็ถูกหลอกใช้ ต่อไปนี้จะเป็นศัตรูสำคัญในอนาคตแน่นอน! หากไม่กำจัดเขาจะเกิดปัญหาขึ้นอีกมากมาย! แต่ตอนนี้มีคนมากมาย หากเขาลงมือ เขาและพวกพ้องจะต้องตายในทันทีขณะที่เขากำลังลังเล ไป๋ชิงชางก็เดินมาแต่ไกล ทหารรักษาพระองค์มากมายอยู่ข้างหลังเขา ไป๋ชิงชางสวมชุดเกราะ ท่าทางดูสง่างามยิ่ง!“ท่านเกา” “ข้าได้ยินว่าท่านมีส่วนช่วยเหลือมาก ต้องขอบคุณท่านจริง ๆ” “ท่านบอกมาได้เลยว่าท่านต้องการอะไร?” “ตราบใดที่ทำให้ท่านพอใจได้ ข้าจะให้ท่าน!”ไป๋ชิงชางเดินมาหาเกาเล่อ สายตาจ้องมองเกาเล่อ ในเหตุการณ์ครั้งนี้ เกาเล่อมีบทบาทสำคัญ หากไม่มีข่าวสารของเขา และการร่วมมือกับหานเทา ก็คงไม่มีเหตุการณ์ในวันนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1687
“ท่านเกาเป็นคนฉลาด” “ท่านยังมีมิตรสหายมากมายมาด้วย คงไม่อยากให้พวกเขาตายไปพร้อมกับท่านใช่หรือไม่?”หานเทาเดินเข้าไปกระซิบข้างหูเกาเล่อ คำพูดเหล่านั้นเป็นเพียงการแสดงให้คนอื่นได้ยินเท่านั้นเกาเล่อได้ช่วยอาณาจักรต้าเป่ยกำจัดศัตรูภายใน นับเป็นผู้มีพระคุณของอาณาจักร และไป๋ชิงชางก็ได้กล่าวไว้แล้วเมื่อสักครู่นี้ หากข่มเหงเกาเล่อในตอนนี้ ก็จะทำให้ไป๋ชิงชางถูกประชาชนตำหนิ แม้แต่ขุนนางในราชสำนักก็จะผิดหวัง หานเทาจึงไม่ทำเช่นนั้น แต่หากจะไว้ชีวิตเกาเล่อ ก็ต้องให้เกาเล่อเข้าใจถึงผลดีผลเสียเกาเล่อหันไปมองเหล่าทหารข้างหลังเขา พวกเขาเหล่านี้เป็นสายลับที่เขาฝึกฝนมาอย่างดี เรียกว่ายอมเสียสละเลือดเนื้อเพื่อหวังหยวนได้ครั้งนี้พวกเขารู้ว่าอาจจะตาย แต่ก็ยังติดตามมา พวกเขาล้วนเป็นชายชาตรีผู้กล้าหาญ เขาไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาตายที่นี่ได้…เกาเล่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในท้ายที่สุดก็พยักหน้า “เช่นนั้นก็ไปกันเถิด”หานเทายิ้มอย่างพึงพอใจ วางมือลงบนไหล่เกาเล่อราวกับเป็นพี่น้องสนิทกันมานาน “รีบจัดการทำความสะอาดที่นี่ให้เรียบร้อย”หานเทาสั่ง แล้วทุกคนก็ตามไป๋ชิงชางเข้าไปในวังหลวงในขณะเดี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1688
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปที่ถงจื่อเจี้ยน การมีที่ปรึกษาสำคัญอยู่เคียงข้างย่อมทำให้เขาสบายใจขึ้น โชคดีที่ใต้อำนาจของเขามีบัณฑิตและที่ปรึกษาอยู่ไม่น้อย และในบรรดาคนเหล่านี้ ผู้มีความรู้สูงสุดก็คือถงจื่อเจี้ยน ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีความรู้ด้านกลศึก จึงยิ่งเป็นที่โปรดปรานของหวังหยวนยิ่งนักเหล่าขุนพลหลายนายต่างจ้องมองไปที่ถงจื่อเจี้ยน“ท่านขุนพล”“ข้าเห็นว่าถ้อยคำของขุนพลทั้งสองนั้นมีบางอย่างที่ยังไม่เหมาะสมขอรับ”“ถึงแม้ว่าด้วยวิธีนี้ เราจะจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ได้มาก แต่ข้าเกรงว่าท่านเกาจะต้องสิ้นชีพในเมืองนั้นเสียก่อนขอรับ”“และอีกประการหนึ่งคือ ทุกท่านอย่าลืมว่าทหารเหล่านั้นล้วนเป็นทหารของไป๋ชิงชาง ล้วนอยู่ใต้บังคับบัญชาของอาณาจักรต้าเป่ย”“เหตุผลที่ให้เกาเล่อกำจัดไป๋ฝูซาน ก็เพื่อหวังให้องค์หญิงไป๋เฟยเฟยขึ้นครองราชย์ หากองค์หญิงขึ้นครองราชย์แล้ว และสามารถรักษาความสงบเรียบร้อยของราชสำนักได้ย่อมเป็นเรื่องที่ดีที่สุด”“เราจะได้ผูกมิตรกับอาณาจักรต้าเป่ยอย่างถาวร อนาคตย่อมจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันได้ เป็นประโยชน์แก่เรามากมายมหาศาล!”“แต่ก็มีอีกสถานการณ์หนึ่ง นั่นคือหากองค์หญิงไป๋เฟ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1689
ชายผู้นั้นประสานมือแล้วโค้งคำนับหวังหยวน จากนั้นจึงแนะนำตัวหวังหยวนโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่จำเป็นต้องมากพิธีรีตองที่นี่ บอกความประสงค์ของท่านมาเถิด”“ไป๋ชิงชางต้องการอะไรกันแน่?”เสียงของหวังหยวนเย็นชาเป็นพิเศษ เขากล่าวคำต่อคำอย่างไม่อ้อมค้อมส่วนเอ้อหู่และเอ้อหู่ต่างก็จับด้ามดาบไว้แน่น พร้อมที่จะชักดาบออกมาได้ทุกเมื่อ!มีคำกล่าวว่าสงครามระหว่างสองอาณาจักรจะต้องไม่สังหารทูต แต่หากถูกบีบจนถึงที่สุด พวกเขาก็ยินดีที่จะฝ่าฝืนกฎเกณฑ์นั้นเพื่อข่มขู่ไป๋ชิงชาง! เพราะหากไม่จัดการให้เด็ดขาด ในอนาคตเขาอาจจะยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้น“ท่านขุนพล”“นี่คือจดหมายที่ฝ่าบาททรงเขียนด้วยพระองค์เอง โปรดรับไว้ด้วย”ข่งอันหยิบจดหมายออกมาจากแขนเสื้อ แล้วส่งให้คนข้าง ๆหวังหยวนรับจดหมายมาอ่านอย่างรวดเร็ว สีหน้ายิ่งมืดมนลงขึ้นไปอีก ชั่วร้าย! ไม่คิดเลยว่าไป๋ชิงชางจะมีแผนการอื่นอีก และการกักขังเกาเล่อล้วนแต่มีแผนการอยู่เบื้องหลัง!“ข้าเข้าใจสิ่งที่ฝ่าบาทจะสื่อแล้ว”“เหนื่อยล้าจากการเดินทาง ท่านไปพักผ่อนก่อนเถิด”หวังหยวนกล่าวอย่างเรียบเฉย จากนั้นจึงตะโกนบอกคนรอบข้าง “ทหาร!”“พาท่านข่งไปพักผ่อนนอก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1690
นัยน์ตาของหวังหยวนฉายแววยากจะหยั่งถึง แม้ว่าเอ้อหู่จะกล้าหาญ ไม่เกรงกลัวฟ้าดิน แต่คนที่เขาเกรงกลัวที่สุดก็คือหวังหยวน เมื่อได้ยินเสียงของหวังหยวน เขาก็รีบหยุดฝีเท้า แต่มือที่ถือดาบไว้ก็ยังกำแน่นและสั่นเทา ต้าหู่ดึงเขากลับไป และกล่าวขึ้นอีกครั้งว่า “ทุกอย่างควรฟังคำสั่งของท่านขุนพลก่อน เราไม่ควรตัดสินใจเอง ไม่เช่นนั้นจะทำให้ท่านขุนพลไม่พอใจ” เอ้อหู่จึงพยักหน้าตาม“หากเราฆ่าข่งอัน ในอนาคตย่อมถูกประณามจากคนทั้งแผ่นดินเป็นแน่”“ข้าเชื่อว่าไป๋ชิงชางได้คำนึงถึงเรื่องนี้แล้ว จึงส่งข่งอันมาส่งสาร ข่งอันถือเป็นคนมีฝีมือ ถึงแม้จะรู้ว่าอาจจะต้องตาย แต่ก็ไม่ยอมถอย”เหล่าขุนพลต่างเงียบ พวกเขาไม่สนใจว่าข่งอันเป็นใคร และไม่ต้องการรู้ว่าไป๋ชิงชางคิดอย่างไร พวกเขาต้องการช่วยเกาเล่อออกมาโดยเร็วที่สุด! แล้วบุกเมืองทันที!“เนื่องจากไป๋ชิงชางได้เสนอเงื่อนไขมาแล้ว เราก็จะทำตามที่เขาต้องการ”“ในอดีตเราสามารถยึดด่านจวี้เป่ยได้ อนาคตเราก็จะทำได้เช่นกัน”“ยิ่งไปกว่านั้น อาณาจักรต้าเป่ยเพิ่งสูญเสียขุนพลชื่อดังอย่างไป๋ฝูซานไป ถึงแม้ไป๋ชิงชางจะมีความสามารถในการรักษาขวัญกำลังใจของทหาร และยึดอำนาจทาง
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
