All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1721 - Chapter 1730

เมืองหวงของเซียวฉู่ฉู่ครอบครองดินแดนทางเหนือของหมานอี๋และเมืองเหลียง ส่วนไป๋เหยียนเฟยครอบครองเมืองจาง เมืองซือ และเมืองหยางดินแดนทั้งเก้าแคว้นถูกแบ่งใหม่ แต่ในแง่ของภูมิประเทศแทบไม่มีการเปลี่ยนแปลง!…เจ็ดวันต่อมา หวังหยวนและพรรคพวกได้เดินทางกลับไปยังเมืองหลิงเมื่อมองไปรอบๆ เมืองหลิงเป็นสถานที่สงบสุขและสามัคคีที่สุดในบรรดาเก้าดินแดน นี่เป็นเพราะความเป็นผู้นำของหวังหยวน!หากไม่ใช่หวังหยวนรับผิดชอบ จะสร้างสวรรค์บนดินเช่นนี้ได้อย่างไร?ภายในเจ็ดวันนี้ ทุกฝ่ายก็ถอนทัพ แผ่นดินจึงสงบสุขชั่วคราว แม้แต่คนลี้ภัยเร่ร่อนบนท้องถนนก็ลดน้อยลงหวังหยวนกำลังนำคณะของตนไปยังที่ว่าการ ก็ได้ยินเสียงโวยวายจากริมถนน“ข้าจะไปที่ว่าการเดี๋ยวนี้!”“บัดนี้มีคนลี้ภัยเข้ามามากมายเช่นนี้ เราจะอยู่กันอย่างไร?”“และพวกเขายังแย่งที่อยู่ของเราด้วย!”“ปล่อยไว้เช่นนี้ไม่ได้!”ผู้คนมากมายต่างก็โวยวายเนื่องจากหลายปีมานี้ ทั่วทุกแห่งต่างก็เกิดสงคราม ทำให้ผู้คนในเมืองหลิงเพิ่มมากขึ้น และด้วยเหตุนี้ หวังหยวนจึงนึกถึงปัญหาเรื่องที่อยู่อาศัย!เนื่องจากเขาครอบครองเพียงดินแดนเดียว หากต้องการพัฒนาก็ต้องใช้ประโย

แต่ภาพร่างที่หวังหยวนวาดขึ้นนั้นกลับสูงถึงสามชั้น! แท้จริงแล้วหากไม่ใช่เพราะเงื่อนไขเอื้ออำนวย หวังหยวนปรารถนาจะสร้างตึกสูงเสียดฟ้าไปเลย! แต่โชคไม่ดีที่ในยุคสมัยนี้ การสร้างตึกสูงมากนั้นเป็นไปไม่ได้ รากฐานของการสร้างตึกคือเหล็กเส้นและปูนซีเมนต์ ปูนซีเมนต์นั้นหาได้ง่าย แต่การสร้างเหล็กเส้นนั้นไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ในยุคปัจจุบัน!แม้ว่าหวังหยวนจะคิดค้นเทคนิคการหลอมเหล็กแล้ว แต่ก็ไม่มีเครื่องจักรที่เหมาะสมในการผลิตแผ่นเหล็กและวัสดุต่าง ๆ…จึงสามารถใช้เพียงกระดานไม้และหินเพื่อสร้างบ้านสูงเพียงสามชั้นเท่านั้น!“พี่หยวน!”“ความคิดของท่านดี แต่ขออภัย หากอาศัยอยู่ชั้นบนขึ้นไป ไม่ใช่จะต้องหวาดกลัวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันหรือ?”“หากวางของหนัก ๆ ไว้ในบ้าน บ้านก็จะพังลงมาใช่หรือไม่ขอรับ?” เอ้อหู่เกาหัวแล้วกล่าวออกมานี่เป็นความคิดของทุกคนแม้แต่ถงจื่อเจี้ยนก็หรี่ตาจ้องมองภาพร่างที่หวังหยวนวาดขึ้น“ภาพร่างนี้ข้าได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว”“เรื่องน้ำหนักข้าก็ได้พิจารณาแล้ว”“เราเพียงแต่เพิ่มความหนาของพื้นแต่ละชั้น แล้วใช้หินก่อกำแพงรอบ ๆ ก็จะช่วยเสริมความมั่นคงได้!”“ข้ายังคิดจะสร้างใ

หากไม่ใช่เพราะเป็นเวลาเที่ยงวัน หวังหยวนก็อยากจะดื่มด่ำหญิงงามผู้นี้เสียแล้ว!“สิ่งใดก็ไม่อาจปิดบังสายตาของสามีได้…” เสวี่ยเชียนหลงส่ายหน้าถอนหายใจ“บรรดาปรมาจารย์ข้างกายท่านได้มาหาข้า”“พวกเขาหวังให้ข้าเกลี้ยกล่อมท่าน ให้ท่านสถาปนาตนเองเป็นฮ่องเต้ ใช้เมืองหลิงเป็นฐานที่มั่นครองแผ่นดิน”“แต่ไม่ทราบว่าท่านคิดเช่นไร?”สถาปนาตนเองเป็นฮ่องเต้?หวังหยวนตกตะลึง สีหน้าค่อย ๆ แข็งทื่อ สายตาเปลี่ยนแปลงไปมาเสวี่ยเชียนหลงมองความคิดของเขาไม่ออก แต่รู้สึกว่าหวังหยวนกำลังโกรธจึงไม่กล้าพูดต่อ“ใครมาหาเจ้า?” หวังหยวนถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย“ข้าเองขอรับ!”ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงแหบพร่าดังมาจากด้านหลังทั้งสองหวังหยวนหันไปมอง จึงเห็นชายวัยสี่สิบกว่าปีแต่งตัวมอมแมม มือถือขวดน้ำเต้าใส่สุราเดินเซไปเซมาเหมือนคนเมาข้างถนนแต่คนผู้นี้ไม่ธรรมดาอย่างที่เห็นจากรูปลักษณ์ภายนอกคนผู้นี้นามว่าฟ่านจ้ง แต่ก่อนเป็นบัณฑิตชื่อดัง รอบรู้ทั้งดาราศาสตร์และภูมิศาสตร์ นับว่าเป็นอัจฉริยะ!แต่บุคคลผู้นี้เป็นคนรักอิสระและไม่ชอบพึ่งพาผู้อื่น จึงแทบไม่ได้ออกจากบ้านจนกระทั่งหลายปีก่อน หวังหยวนได้พบกับฟ่านจ้ง หลังจา

การจัดการในที่ดินรกร้างนั้นง่าย แต่หวังหยวนต้องการเปลี่ยนเป็นพื้นที่เกษตรกรรมเพื่อให้ประชาชนสามารถพึ่งพาตนเองได้รากฐานของการดำรงชีวิตคือธัญญาหารตราบใดที่ประชาชนในเมืองหลิงร่ำรวย ที่นี่จะกลายเป็นดินแดนที่ประชาชนทั่วดินแดนทั้งเก้าปรารถนาจะอาศัยอยู่!“หากทำเช่นนี้”“เราสามารถสร้างบ้านบนที่ดินรกร้าง และกระตุ้นให้ผู้คนไปสร้างเขตการค้าที่นั่น เพื่อทำให้สถานที่เหล่านั้นเจริญรุ่งเรืองได้!”“และผู้คนที่มาใหม่ในเมืองหลิงก็จะอาศัยอยู่ในบ้านของชาวบ้านชั่วคราว เมื่อสร้างบ้านเสร็จแล้วจึงย้ายไปอยู่”“จากนั้นนำบ้านที่เหลือทั้งหมดมาขาย เพื่อให้ชานเมืองเจริญรุ่งเรือง!”“เช่นนี้ผู้คนจำนวนมากก็จะไหลเข้าสู่ชานเมือง บ้านในตัวเมืองก็สามารถปรับปรุงได้ และเมื่อทุกคนรู้ถึงประโยชน์ของตึกที่ข้าสร้างแล้ว ข้าเชื่อว่าทุกคนจะชอบแน่นอน และจะไม่ขัดขวางการสร้างตึกของเราอีก!”ถงจื่อเจี้ยนยกนิ้วให้หวังหยวน ช่างชาญฉลาดยิ่งนัก“หากไม่มีข้อโต้แย้งก็ทำตามที่ข้าว่าได้เลย”“จำไว้ว่าอย่าได้เกิดความขัดแย้งกับชาวบ้าน เพราะพวกเขากำลังปกป้องสิทธิ์ของตนเอง”“ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเราคิดไม่ถึงกันเอง” หวังหยวนเตือนอีกครั้ง

“ถึงแม้หน้าตาจะไม่น่ารับประทานนัก แต่รสชาติก็ยังอร่อยใช้ได้”“ข้าคิดจะเผยแพร่สิ่งนี้ไปทั่ว เพื่อให้ทุกคนได้ลิ้มลองความอร่อยนี้”การทำให้ประชาชนในเมืองหลิงร่ำรวย ไม่ใช่เพียงแต่ทำให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ต้องตอบสนองความต้องการทางจิตใจของพวกเขาด้วย!การกินดื่มเป็นรากฐานของการดำรงชีวิตของผู้คนเพราะในสภาพแวดล้อมปัจจุบัน ไม่มีสิ่งบันเทิงเหมือนในยุคสมัยของเขา ในชีวิตประจำวันก็ทำได้เพียงแต่งกลอน ดื่มสุรากันให้สนุกสนานเท่านั้น“ไข่เยี่ยวม้านี้จะต้องได้รับความนิยมอย่างมาก!”“ข้าจะไปเผยแพร่สูตรไข่เยี่ยวม้านี้ให้ทุกคน!”“เจียวเจียวไม่ได้ชิมของอร่อยเช่นนี้ คงเสียใจจนอกตรมเป็นแน่!” หลี่ซื่อหานกล่าวด้วยรอยยิ้มหวังหยวนหยิบกระดาษและพู่กันมาเขียนสูตรง่าย ๆ แล้วส่งให้หลี่ซื่อหาน “เช่นนั้นก็ช่วยข้าส่งสูตรนี้ให้กับเจ้าของร้านอาหารต่าง ๆ ด้วย”“ได้เลยเจ้าค่ะ” หลี่ซื่อหานพยักหน้าแล้วเดินออกไปหวังหยวนล้างมือ กำลังจะเริ่มศึกษาสิ่งสนุก ๆ ต่อ พลันหันไปเห็นถงจื่อเจี้ยนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรน“ท่านขุนพล”“มีเรื่องต้องรายงานท่านขอรับ” หวังหยวนกล่าวโดยไม่หันกลับมามอง “ข้าได้มอบหมายทุกอย่า