LOGINShare
บทที่ 1729
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1730
“ถึงแม้หน้าตาจะไม่น่ารับประทานนัก แต่รสชาติก็ยังอร่อยใช้ได้”“ข้าคิดจะเผยแพร่สิ่งนี้ไปทั่ว เพื่อให้ทุกคนได้ลิ้มลองความอร่อยนี้”การทำให้ประชาชนในเมืองหลิงร่ำรวย ไม่ใช่เพียงแต่ทำให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ต้องตอบสนองความต้องการทางจิตใจของพวกเขาด้วย!การกินดื่มเป็นรากฐานของการดำรงชีวิตของผู้คนเพราะในสภาพแวดล้อมปัจจุบัน ไม่มีสิ่งบันเทิงเหมือนในยุคสมัยของเขา ในชีวิตประจำวันก็ทำได้เพียงแต่งกลอน ดื่มสุรากันให้สนุกสนานเท่านั้น“ไข่เยี่ยวม้านี้จะต้องได้รับความนิยมอย่างมาก!”“ข้าจะไปเผยแพร่สูตรไข่เยี่ยวม้านี้ให้ทุกคน!”“เจียวเจียวไม่ได้ชิมของอร่อยเช่นนี้ คงเสียใจจนอกตรมเป็นแน่!” หลี่ซื่อหานกล่าวด้วยรอยยิ้มหวังหยวนหยิบกระดาษและพู่กันมาเขียนสูตรง่าย ๆ แล้วส่งให้หลี่ซื่อหาน “เช่นนั้นก็ช่วยข้าส่งสูตรนี้ให้กับเจ้าของร้านอาหารต่าง ๆ ด้วย”“ได้เลยเจ้าค่ะ” หลี่ซื่อหานพยักหน้าแล้วเดินออกไปหวังหยวนล้างมือ กำลังจะเริ่มศึกษาสิ่งสนุก ๆ ต่อ พลันหันไปเห็นถงจื่อเจี้ยนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรน“ท่านขุนพล”“มีเรื่องต้องรายงานท่านขอรับ” หวังหยวนกล่าวโดยไม่หันกลับมามอง “ข้าได้มอบหมายทุกอย่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1731
“เราเพียงแต่สร้างโครงสร้างสูง แล้วติดตั้งรอกไว้ด้านบน ด้านล่างก็ติดตั้งเชือก ก็จะสามารถขนหินได้อย่างประหยัดแรงขึ้นมาก”“ในกระบวนการทั้งหมด เราเพียงแต่ควบคุมก็พอ” หวังหยวนเผยรอยยิ้มมุมปากนี่คือประโยชน์ของสมอง!สามารถแก้ปัญหาที่ถงจื่อเจี้ยนกล่าวได้อย่างสมบูรณ์“สิ่งนี้วิเศษถึงเพียงนั้นเลยจริงหรือขอรับ?” ถงจื่อเจี้ยนกล่าวด้วยความสงสัยหวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แน่นอน เมื่อท่านสร้างรอกเสร็จแล้ว ท่านก็จะรู้ประโยชน์ของมันเอง เมื่อถึงเวลานั้น ท่านจะต้องประหลาดใจ”ถงจื่อเจี้ยนพยักหน้า แล้วถือภาพร่างไปอย่างมีความสุข…ในอีกไม่กี่วันต่อมา ไข่เยี่ยวม้าได้รับความนิยมอย่างมากจนแพร่หลายไปทั่วเมืองถงจื่อเจี้ยนสร้างรอกเสร็จแล้ว ทุกคนกำลังใช้รอกขนหินถึงแม้จะยังคงลำบากอยู่บ้าง แต่ก็ลดการใช้แรงงานคนได้มากและช่วยทุ่นแรงได้มากแผนการสร้างบ้านก็เริ่มต้นอย่างเป็นทางการวันนี้ขณะที่หวังหยวนกำลังศึกษาเรื่องอาหารในห้อง ก็เห็นต้าหู่เดินเข้ามาจากด้านนอก“พี่หยวน มีคนขอเข้าพบขอรับ”“ใคร?” หวังหยวนถามโดยไม่เงยหน้าขณะนี้เขามีความคิดเดียว นั่นคือการสร้างเมืองหลิงให้เป็นเมืองใหญ่โดยเร็วที่ส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1732
ไม่ช้าไม่นานทั้งสองก็มาถึงโรงเตี๊ยมใหญ่ที่สุดในเมืองเมืองหลิงหอหิมะจรัสเมื่อหวังหยวนเดินเข้าไป ลูกค้าที่นั่งอยู่รอบ ๆ ก็ลุกขึ้นมองหวังหยวนด้วยความเคารพ“ท่านหวังมาแล้ว เชิญด้านในเถิดขอรับ!” เจ้าของร้านรีบออกมาต้อนรับด้วยตัวเองหวังหยวนมาที่หอหิมะจรัส นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง“ข้าได้นัดหมายไว้ที่ชั้นบน ทุกท่านก็ทำธุระของตนเองไปเถิด ไม่ต้องเกรงใจ” หวังหยวนโบกมือให้ทุกคนในพริบตาเขาก็ขึ้นไปชั้นสองแล้วในห้องรับรองชั้นสอง ชายคนหนึ่งสวมชุดผ้าไหมกำลังนั่งอยู่ เบื้องหลังเขามีผู้ติดตามสองคนแต่บริเวณขมับของทั้งสองนูนสูง และใบหน้าก็มีกลิ่นอายแห่งการสังหาร เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ฝึกฝนวิทยายุทธเมื่อหวังหยวนและคนของเขามาถึง ชายสวมชุดผ้าไหมก็ลุกขึ้น แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านคงเป็นท่านหวังใช่หรือไม่?”“ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว!”“ข้าชื่อว่านเชียนซาน”“หากท่านไม่รังเกียจ เรียกข้าว่าเชียนซานก็ได้ขอรับ”หวังหยวนนั่งลง เขาโบกมือให้ว่านเชียนซาน แล้วกล่าวว่า “ข้าเองก็ได้ยินชื่อเสียงของท่านว่านมาแล้ว ได้ยินว่าธุรกิจของท่านรุ่งเรืองยิ่งนัก”“ข้าจะรังเกียจท่านว่านได้อย่างไร?”“แต่ไม่ทราบว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1733
“โอ้?”หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ว่านเชียนซานเป็นบุคคลแรกที่กล้าพูดจาโอ้อวดต่อหน้าเขาต้องรู้ว่าเขาไม่ใช่คนของโลกนี้ ย่อมมีความรู้กว้างขวางไม่มีวัสดุใดในที่นี้ที่ทำให้เขาตื่นตาตื่นใจและก็เพราะเหตุนี้ หวังหยวน จึงสามารถพัฒนาหมู่บ้านต้าหวังเพียงแห่งเดียวจนเจริญรุ่งเรืองขึ้นมาได้ ทีละนิดจนมาถึงจุดนี้ ขณะที่กำลังสนทนา ว่านเชียนซานก็หยิบเหล็กเย็นชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ แล้วส่งให้หวังหยวน“ท่านหวังรู้จักวัสดุชิ้นนี้หรือไม่?”“นี่…”ไม่เพียงหวังหยวนเท่านั้นที่ตกตะลึง แม้แต่ต้าหู่ก็เบิกตาโพลงพวกเขาสัมผัสอาวุธมานาน ย่อมรู้ว่าเหล็กเย็นตรงหน้าเป็นวัสดุชั้นเยี่ยม!แต่วัสดุชิ้นนี้หายากยิ่งนัก ว่านเชียนซานได้มาอย่างไร? “ข้าจะบอกความจริงแก่ท่าน ข้ามีเหล็กเย็นเช่นนี้อีกมาก เพียงพอที่จะสร้างอาวุธและเกราะให้แก่ท่านได้มากมายมหาศาล”“หากท่านหวังต้องการ ท่านสามารถจัดเตรียมอุปกรณ์ที่ทำจากเหล็กเย็นให้แก่ทหารของท่านได้ทั้งหมด”ว่านเชียนซานพูดด้วยท่าทีแน่วแน่ ไม่ได้พูดเล่นแม้แต่น้อยหวังหยวนถึงกับตกตะลึง เขาจ้องมองว่านเชียนซานอยู่นาน แล้วจึงถามด้วยความสงสัยว่า “แล้วท่านต้องการสิ่งใดจากข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1734
ราวกับกลัวว่าหวังหยวนจะไม่ยินยอมตกลงด้วย“ในเมื่อท่านพูดถึงขนาดนี้แล้ว”“ถ้าท่านมีเวลา ก็พาไปพบลูกสาวของท่านก่อนได้”หวังหยวนกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางประตูเมื่อเดินออกจากโรงเตี๊ยม หวังหยวนโบกมือให้ต้าหู่ “รีบติดต่อเกาเล่อให้เขามาพบข้าโดยเร็ว บอกว่าข้ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษา”ต้าหู่ไม่กล้าถามมาก ส่วนชายคนนั้นก็ได้เดินออกไปแล้วเช่นกัน…หนึ่งชั่วยามต่อมา เกาเล่อก็มาถึงหมู่บ้านต้าหวังขณะนั้น หวังหยวนยังคงก้มหน้าง่วนอยู่ที่โต๊ะ กำลังศึกษาอาหารรสเลิศนานาชนิดอยู่“มาแล้วหรือ”เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่หน้าประตู หวังหยวนก็กล่าวโดยไม่เงยหน้าขึ้น“ท่านรู้ได้อย่างไรขอรับว่าเป็นข้า?”เกาเล่อเดินไปนั่ง แล้วรินน้ำชาให้ตัวเองหนึ่งถ้วย“ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้า”หวังหยวนยืดตัวอย่างเกียจคร้าน วางงานในมือลง ก่อนจะไปนั่งลงข้างเกาเล่อ“ในบ้านหลังนี้มีภรรยาของข้าหลายคนอาศัยอยู่ร่วมกัน”“แน่นอนว่าข้ารู้จักพวกนางเป็นอย่างดี”“ปกตินอกจากคนของข้าแล้ว ก็มีเพียงต้าหู่และเอ้อหู่เท่านั้นที่จะเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้”“แต่ฝีเท้าของสองคนนั้นหนัก ต่างจากเจ้า เพราะเหตุนี้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1735
“พ่อค้าย่อมแสวงหาผลประโยชน์”“ดังนั้นท่านจงวางใจเถิด ในเมื่อเขาได้มาเสนอความร่วมมือกับท่านเอง ก็จงให้โอกาสเขาเถิดขอรับ จะเป็นประโยชน์แก่ทั้งท่านและเขา เหตุใดจึงจะไม่สนใจเล่า?”เกาเล่อเป็นบุคคลที่ฉลาดหลักแหลมหวังหยวนพยักหน้า แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ดี ครั้งนี้ข้าจะเชื่อเจ้า”“ท่านควรเชื่อข้า ถูกต้องแล้ว เพราะข้าเป็นดวงตาของท่าน”เกาเล่อหัวเราะ ทั้งสองสนทนากันอีกเล็กน้อยแล้วแยกย้ายกันไปเนื่องจากการประดิษฐ์รอก ความก้าวหน้าในการก่อสร้างจึงรวดเร็วขึ้น ช่วยประหยัดแรงงานเป็นอย่างมาก ทุกคนจึงมีความสุขมากต่างก็มีกำลังใจในการทำงานเต็มที่เช้าวันนั้นหวังหยวนเดินทางไปยังสถานที่ก่อสร้าง เมื่อมองไปรอบ ๆ จึงพบว่าบริเวณรากฐานที่สร้างด้วยหินมีผู้คนมากมายกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น“ท่านหวัง ท่านมาแล้ว”ชายคนหนึ่งที่กำลังทำงานรีบวิ่งมาทักทายหวังหยวนในเมืองหลิง ไม่มีใครไม่รู้จักหวังหยวน และไม่มีใครไม่รู้ชื่อเสียงของเขาหากปราศจากชายผู้นี้ พวกเขาก็คงไม่มีชีวิตที่ดีเช่นทุกวันนี้ได้หวังหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ข้ามาดูความคืบหน้าในการก่อสร้าง”“ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าทำงานที่นี่ในเวลากลางวันและ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1736
“มีอาการอาเจียนและท้องเสีย แต่นี่ก็เป็นเพียงอาการของไข้หวัดธรรมดาเท่านั้นขอรับ”“ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเรายังอดอยาก ชีวิตยากลำบากกว่าตอนนี้มาก”“ถึงแม้พวกเขาจะป่วย แต่ตอนนี้ก็ยังมีข้าวปลาอาหารกินใช่หรือไม่ขอรับ?”เฉินหย่งรีบพูดพร้อมพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามาอย่างเร่งรีบจากด้านหลัง ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งมาอย่างรวดเร็ว เขาหายใจหอบขณะชี้ไปทางด้านหลัง แล้วกล่าวว่า “พี่หย่ง แย่แล้ว มีคนตาย…”มีคนตายหรือ?สถานการณ์ตอนนี้แย่ลงกว่าเดิม แม้แต่สีหน้าของหวังหยวนก็เปลี่ยนไปทันที“รีบพาข้าไปดูเดี๋ยวนี้”ก่อนที่เฉินหย่งจะถาม หวังหยวนก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาเฉินหย่งไม่กล้าชักช้า รีบเดินพาคนรอบตัวพร้อมกับหวังหยวนไปยังภายในสถานที่ก่อสร้างเมื่อไปถึงบริเวณที่พักมีชายหลายคนนอนอยู่บนเตียงและกำลังไอไม่หยุด บนพื้นเต็มไปด้วยอาเจียน บรรยากาศอบอุ่นไปด้วยกลิ่น เหม็นคลุ้งจนชวนคลื่นไส้ หวังหยวนมองดูสถานการณ์ตรงหน้าพลางยกมือขึ้นปิดจมูกโดยไม่รู้ตัว“รีบเปิดหน้าต่างทั้งหมดเพื่อระบายอากาศเดี๋ยวนี้!”หวังหยวนรีบสั่งเสียงดังเขาไม่ใช่คนของโลกนี้ จึงพอจะมีความรู้เกี่ยวกับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1737
หมอจากเมืองต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วยามจึงจะมาถึง หวังหยวนและเฉินหย่งรีบเข้าไปสอบถามเรื่องอาการ“ท่านหวัง สภาพของผู้ป่วยไม่สู้ดีนัก”“แต่ท่านจงวางใจเถิด พวกเขาไม่ได้เป็นโรคระบาดขอรับ แต่เป็นเพราะได้รับพิษบางอย่าง…”“และพิษชนิดนี้แปลกประหลาดยิ่งนัก ไม่ได้ถึงแก่ชีวิตแต่ทรมานยิ่งนัก พิษไม่ได้รุนแรงนัก และร่างกายของพวกเขามีความสามารถในการเยียวยาตนเอง คาดว่าหลังจากระยะเวลาหนึ่ง พวกเขาก็จะหายเป็นปกติได้ในไม่ช้า”เป็นเช่นนั้นเองหวังหยวนค่อยคลายกังวลลงได้ไม่ใช่โรคระบาดก็ดีแล้ว“ขออภัยขอรับ ข้ายังไม่เคยพบเห็นพิษชนิดนี้มาก่อน จึงไม่อาจช่วยรักษาให้พวกเขาหายเร็วขึ้นได้”“หากท่านหวังไม่เชื่อข้า ก็จงเชิญหมออีกหลายคนมาตรวจดูได้ขอรับ”หมอถอนหายใจยาว เขาเป็นหมอมานานหลายปี เพิ่งเคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรก“ในเมื่อท่านหมอกล่าวเช่นนี้แล้ว ข้าก็เชื่อท่าน”“และในเมืองหลิง ใครเล่าจะไม่รู้จักฝีมือทางการแพทย์ของท่าน?”“วันนี้ข้ารบกวนท่านแล้ว ข้าจะให้คนนำค่ารักษาพยาบาลไปให้ท่านในภายหลัง”หวังหยวนกล่าว เขาไม่อาจปล่อยให้คนอื่นทำงานโดยเปล่าประโยชน์ได้หมอรีบยกมือปฏิเสธ “ท่านหวังไม่ต้องเกรงใ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
