เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1733
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1734
ราวกับกลัวว่าหวังหยวนจะไม่ยินยอมตกลงด้วย“ในเมื่อท่านพูดถึงขนาดนี้แล้ว”“ถ้าท่านมีเวลา ก็พาไปพบลูกสาวของท่านก่อนได้”หวังหยวนกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางประตูเมื่อเดินออกจากโรงเตี๊ยม หวังหยวนโบกมือให้ต้าหู่ “รีบติดต่อเกาเล่อให้เขามาพบข้าโดยเร็ว บอกว่าข้ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษา”ต้าหู่ไม่กล้าถามมาก ส่วนชายคนนั้นก็ได้เดินออกไปแล้วเช่นกัน…หนึ่งชั่วยามต่อมา เกาเล่อก็มาถึงหมู่บ้านต้าหวังขณะนั้น หวังหยวนยังคงก้มหน้าง่วนอยู่ที่โต๊ะ กำลังศึกษาอาหารรสเลิศนานาชนิดอยู่“มาแล้วหรือ”เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่หน้าประตู หวังหยวนก็กล่าวโดยไม่เงยหน้าขึ้น“ท่านรู้ได้อย่างไรขอรับว่าเป็นข้า?”เกาเล่อเดินไปนั่ง แล้วรินน้ำชาให้ตัวเองหนึ่งถ้วย“ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้า”หวังหยวนยืดตัวอย่างเกียจคร้าน วางงานในมือลง ก่อนจะไปนั่งลงข้างเกาเล่อ“ในบ้านหลังนี้มีภรรยาของข้าหลายคนอาศัยอยู่ร่วมกัน”“แน่นอนว่าข้ารู้จักพวกนางเป็นอย่างดี”“ปกตินอกจากคนของข้าแล้ว ก็มีเพียงต้าหู่และเอ้อหู่เท่านั้นที่จะเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้”“แต่ฝีเท้าของสองคนนั้นหนัก ต่างจากเจ้า เพราะเหตุนี้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1735
“พ่อค้าย่อมแสวงหาผลประโยชน์”“ดังนั้นท่านจงวางใจเถิด ในเมื่อเขาได้มาเสนอความร่วมมือกับท่านเอง ก็จงให้โอกาสเขาเถิดขอรับ จะเป็นประโยชน์แก่ทั้งท่านและเขา เหตุใดจึงจะไม่สนใจเล่า?”เกาเล่อเป็นบุคคลที่ฉลาดหลักแหลมหวังหยวนพยักหน้า แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ดี ครั้งนี้ข้าจะเชื่อเจ้า”“ท่านควรเชื่อข้า ถูกต้องแล้ว เพราะข้าเป็นดวงตาของท่าน”เกาเล่อหัวเราะ ทั้งสองสนทนากันอีกเล็กน้อยแล้วแยกย้ายกันไปเนื่องจากการประดิษฐ์รอก ความก้าวหน้าในการก่อสร้างจึงรวดเร็วขึ้น ช่วยประหยัดแรงงานเป็นอย่างมาก ทุกคนจึงมีความสุขมากต่างก็มีกำลังใจในการทำงานเต็มที่เช้าวันนั้นหวังหยวนเดินทางไปยังสถานที่ก่อสร้าง เมื่อมองไปรอบ ๆ จึงพบว่าบริเวณรากฐานที่สร้างด้วยหินมีผู้คนมากมายกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น“ท่านหวัง ท่านมาแล้ว”ชายคนหนึ่งที่กำลังทำงานรีบวิ่งมาทักทายหวังหยวนในเมืองหลิง ไม่มีใครไม่รู้จักหวังหยวน และไม่มีใครไม่รู้ชื่อเสียงของเขาหากปราศจากชายผู้นี้ พวกเขาก็คงไม่มีชีวิตที่ดีเช่นทุกวันนี้ได้หวังหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ข้ามาดูความคืบหน้าในการก่อสร้าง”“ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าทำงานที่นี่ในเวลากลางวันและ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1736
“มีอาการอาเจียนและท้องเสีย แต่นี่ก็เป็นเพียงอาการของไข้หวัดธรรมดาเท่านั้นขอรับ”“ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเรายังอดอยาก ชีวิตยากลำบากกว่าตอนนี้มาก”“ถึงแม้พวกเขาจะป่วย แต่ตอนนี้ก็ยังมีข้าวปลาอาหารกินใช่หรือไม่ขอรับ?”เฉินหย่งรีบพูดพร้อมพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามาอย่างเร่งรีบจากด้านหลัง ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งมาอย่างรวดเร็ว เขาหายใจหอบขณะชี้ไปทางด้านหลัง แล้วกล่าวว่า “พี่หย่ง แย่แล้ว มีคนตาย…”มีคนตายหรือ?สถานการณ์ตอนนี้แย่ลงกว่าเดิม แม้แต่สีหน้าของหวังหยวนก็เปลี่ยนไปทันที“รีบพาข้าไปดูเดี๋ยวนี้”ก่อนที่เฉินหย่งจะถาม หวังหยวนก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาเฉินหย่งไม่กล้าชักช้า รีบเดินพาคนรอบตัวพร้อมกับหวังหยวนไปยังภายในสถานที่ก่อสร้างเมื่อไปถึงบริเวณที่พักมีชายหลายคนนอนอยู่บนเตียงและกำลังไอไม่หยุด บนพื้นเต็มไปด้วยอาเจียน บรรยากาศอบอุ่นไปด้วยกลิ่น เหม็นคลุ้งจนชวนคลื่นไส้ หวังหยวนมองดูสถานการณ์ตรงหน้าพลางยกมือขึ้นปิดจมูกโดยไม่รู้ตัว“รีบเปิดหน้าต่างทั้งหมดเพื่อระบายอากาศเดี๋ยวนี้!”หวังหยวนรีบสั่งเสียงดังเขาไม่ใช่คนของโลกนี้ จึงพอจะมีความรู้เกี่ยวกับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1737
หมอจากเมืองต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วยามจึงจะมาถึง หวังหยวนและเฉินหย่งรีบเข้าไปสอบถามเรื่องอาการ“ท่านหวัง สภาพของผู้ป่วยไม่สู้ดีนัก”“แต่ท่านจงวางใจเถิด พวกเขาไม่ได้เป็นโรคระบาดขอรับ แต่เป็นเพราะได้รับพิษบางอย่าง…”“และพิษชนิดนี้แปลกประหลาดยิ่งนัก ไม่ได้ถึงแก่ชีวิตแต่ทรมานยิ่งนัก พิษไม่ได้รุนแรงนัก และร่างกายของพวกเขามีความสามารถในการเยียวยาตนเอง คาดว่าหลังจากระยะเวลาหนึ่ง พวกเขาก็จะหายเป็นปกติได้ในไม่ช้า”เป็นเช่นนั้นเองหวังหยวนค่อยคลายกังวลลงได้ไม่ใช่โรคระบาดก็ดีแล้ว“ขออภัยขอรับ ข้ายังไม่เคยพบเห็นพิษชนิดนี้มาก่อน จึงไม่อาจช่วยรักษาให้พวกเขาหายเร็วขึ้นได้”“หากท่านหวังไม่เชื่อข้า ก็จงเชิญหมออีกหลายคนมาตรวจดูได้ขอรับ”หมอถอนหายใจยาว เขาเป็นหมอมานานหลายปี เพิ่งเคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรก“ในเมื่อท่านหมอกล่าวเช่นนี้แล้ว ข้าก็เชื่อท่าน”“และในเมืองหลิง ใครเล่าจะไม่รู้จักฝีมือทางการแพทย์ของท่าน?”“วันนี้ข้ารบกวนท่านแล้ว ข้าจะให้คนนำค่ารักษาพยาบาลไปให้ท่านในภายหลัง”หวังหยวนกล่าว เขาไม่อาจปล่อยให้คนอื่นทำงานโดยเปล่าประโยชน์ได้หมอรีบยกมือปฏิเสธ “ท่านหวังไม่ต้องเกรงใ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1738
เฉินหย่งรีบกล่าวทันใดนั้น ก็เห็นคนหลายคนวิ่งมาอย่างตื่นตระหนก“พี่หย่ง ท่านหวัง แย่แล้วขอรับ”“เมื่อครู่พวกข้าไปขนหินและไม้ในป่า ปรากฏว่ามีคนล้มลงอีกแล้ว!”“และอาการก็คล้ายคลึงกับคนในนั้น”“เมื่อล้มลงก็เริ่มอาเจียนน้ำลายฟูมปาก ตัวก็ร้อนมากด้วยขอรับ!”หวังหยวนและเฉินหย่งมองหน้ากัน ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องใช้เวลาสองวันในการตรวจสอบก็ปัญหาพบแล้ว!ขณะที่สนทนากันอยู่ ทั้งสองก็รีบวิ่งไปในป่าเมื่อมองไปรอบ ๆ มีผู้คนมากมายมารวมตัวกัน แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้คนที่ล้มลงชั่วขณะหนึ่ง ผู้คนต่างก็วิพากษ์วิจารณ์กัน“ในป่าแห่งนี้มีปีศาจหรือเปล่า?”“ข้าก็เห็นว่าเป็นเช่นนั้น!”“หากไม่ใช่อิทธิฤทธิ์ของภูตผีปีศาจ แล้วผู้คนจะล้มลงทันทีที่เข้ามาได้อย่างไร?”“ข้าได้ยินมาว่าที่นี่เคยเป็นสุสานเก่ามาก่อน ไม่น่าแปลกใจที่ทุกครั้งที่เข้ามาจะรู้สึกถึงความหนาวเย็น!”“…”“อะแฮ่ม”หวังหยวนกระแอมเสียงดัง เมื่อทุกคนเห็นหวังหยวนและเฉินหย่งจึงหลีกทางให้“ในโลกนี้มีภูตผีปีศาจที่ไหน?”“พวกเจ้าอย่าได้หลอกตัวเองกันเลย”“ทุกอย่างล้วนมีสาเหตุ แต่พวกเรายังไม่พบร่องรอยใดๆ นั่นหมายความว่าพวกเราละเลยบางจุดไป”หวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1739
“ข้าเข้าใจแล้ว”ในชั่วพริบตา ดวงตาของหวังหยวนก็เป็นประกาย ริมฝีปากเผยรอยยิ้มมีเลศนัย“ท่านเข้าใจอะไรหรือขอรับ?”เฉินหย่งถาม เขายังคงงุนงง ไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าหวังหยวนกล่าวช้า ๆ “เจ้าสังเกตเห็นหรือไม่ ในป่าแห่งนี้มีสิ่งที่มีพิษร้ายแรงอยู่?”เฉินหย่งพยักหน้าอย่างไม่เข้าใจนักหวังหยวนกล่าวต่อ “เหตุที่คนเหล่านี้สลบไป นั่นเป็นเพราะพวกเขาสูดดมอากาศที่เป็นพิษในป่าเข้าไป จึงเกิดอาการอาเจียนน้ำลายฟูมปากและสลบไป บางคนอาจมีไข้สูงต่อเนื่อง!”อากาศที่เป็นพิษในป่าเป็นพิษที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติบางชนิดถึงแก่ชีวิต บางชนิดทำให้หมดสติไปอากาศที่เป็นพิษในป่าตรงหน้าเป็นเพียงชนิดหนึ่งเท่านั้น โชคดีที่ไม่รุนแรงนัก ไม่เช่นนั้นผู้ที่เข้าไปในป่าคงเสียชีวิตไปแล้ว…“การกำจัดอากาศที่เป็นพิษในป่าคงเป็นเรื่องยาก”“และด้วยวิธีการของพวกเราในตอนนี้คงทำไม่ได้…”หวังหยวนครุ่นคิดเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกทีก็กล่าวว่า “เช่นนั้นจงอย่าทำงานในป่าแห่งนี้ ไปหาทรัพยากรจากป่าอื่น เช่นนี้ก็จะหลีกเลี่ยงการที่ทุกคนจะถูกพิษอีก”“และจะได้ไม่ต้องทรมาน”ถึงแม้จะเป็นความคิดที่ดี แต่เฉินหย่งก็ถอนหายใจเขาส่ายหน้า “ที่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1740
หวงเจียวเจียวจึงจำต้องหยุดไว้ก่อนจนกระทั่งถึงตอนเย็น หวังหยวนจึงออกมาจากห้องตำราพร้อมกับถือแบบร่างใหม่ออกมาด้วย“มานี่สิ!”“รีบนำแบบร่างนี้ไปให้ท่านถงจื่อเจี้ยน ให้เขาผลิตสิ่งที่ข้าต้องการออกมาให้เยอะที่สุดด่วน”เมื่อหวังหยวนสั่งแล้วก็เห็นคนรับใช้รีบวิ่งมารับแบบร่างไป แล้ววิ่งออกจากประตูไปไม่ไกลนัก หวงเจียวเจียวกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหิน พลางมองหวังหยวนด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยหวังหยวนยืดตัวเดินไปหานาง แล้วกล่าวว่า “ใครทำให้คุณหนูใหญ่หวงของข้าไม่พอใจกันนะ?”“จะเป็นใครได้อีกล่ะเจ้าคะ? ไม่มีใครกล้าทำให้ข้าไม่พอใจหรอกเจ้าค่ะ นอกจากท่าน!”หวงเจียวเจียวหันหน้าหนีทันที“คำพูดนี้ทำให้ข้าไม่เข้าใจ”“ข้าทำอะไรให้พวกเจ้าไม่พอใจหรือ?”หวังหยวนยังคงมีสีหน้าหยอกล้ออยู่“ท่านแอบคิดค้นสูตรอาหารอร่อยในห้องตำรา แต่กลับจงใจหลบหน้าพวกเรา แล้วจะไม่ให้พวกเราน้อยใจได้อย่างไรเจ้าค่ะ?”หวงเจียวเจียวกล่าวอย่างไม่พอใจหวังหยวนเข้าใจแล้ว ดูเหมือนเขาถูกเข้าใจผิดนี่เองจากนั้นเขาก็อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นในป่า และอธิบายถึงสิ่งที่เขาประดิษฐ์ขึ้นมาให้ฟัง“หน้ากากป้องกันพิษหรือ?”“สิ่งนี้ฟังดูแปลกประหลา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1741
ณ โรงเตี๊ยมหลังจากหวังหยวนที่ออกจากบ้านไปแล้ว เขาก็ตรงไปยังโรงเตี๊ยม ณ ขณะนี้เขานั่งอยู่ในห้องส่วนตัวว่านเชียนซานนั่งอยู่ตรงข้ามหวังหยวน ข้างกายเขามีหญิงสาวรูปโฉมงดงามอยู่คนหนึ่งหญิงสาวผู้นี้สวมกระโปรงยาว ก้มหน้าลงอยู่ตลอดเวลา ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาหวังหยวน ดูเหมือนจะเขินอายอยู่ไม่น้อยแต่ยิ่งเป็นเช่นนั้น ก็ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารหวังหยวนมองหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “นี่คงจะเป็นลูกสาวของท่านว่านใช่หรือไม่?”“นางเป็นหญิงงามเลิศจริง ๆ”ว่านเชียนซานหัวเราะ ก่อนจะมองไปที่ว่านซิ่วเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า “ลูกสาวของข้าอยู่แต่ในเรือนตลอดเวลา จึงไม่ค่อยรู้เรื่องมารยาท ท่านมาถึงตั้งนานแล้ว นางก็ยังไม่รู้เลยว่าต้องทักทายท่านอย่างไร”“ท่านโปรดอย่าได้ถือสา”หวังหยวนโบกมือ เรื่องนี้ไม่สำคัญเลยเขาไม่ใช่คนยึดติดกับพิธีรีตอง“แต่ดูท่าทางของคุณหนูว่านแล้ว ดูเหมือนจะไม่สนใจข้าแม้แต่น้อย”“เช่นนั้นเราก็ยกเลิกเรื่องการแต่งงานครั้งนี้กันเถิด”เมื่อได้ยินหวังหยวนพูดเช่นนั้น ว่านเชียนซานก็ตกใจเพื่อการแต่งงานนี้ เขาอุตส่าห์เดินทางมาไกลถึงที่นี่ และเตรียมจะย้ายที่อยู่อาศัยมาที
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
