All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1741 - Chapter 1750

ณ โรงเตี๊ยมหลังจากหวังหยวนที่ออกจากบ้านไปแล้ว เขาก็ตรงไปยังโรงเตี๊ยม ณ ขณะนี้เขานั่งอยู่ในห้องส่วนตัวว่านเชียนซานนั่งอยู่ตรงข้ามหวังหยวน ข้างกายเขามีหญิงสาวรูปโฉมงดงามอยู่คนหนึ่งหญิงสาวผู้นี้สวมกระโปรงยาว ก้มหน้าลงอยู่ตลอดเวลา ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาหวังหยวน ดูเหมือนจะเขินอายอยู่ไม่น้อยแต่ยิ่งเป็นเช่นนั้น ก็ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารหวังหยวนมองหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “นี่คงจะเป็นลูกสาวของท่านว่านใช่หรือไม่?”“นางเป็นหญิงงามเลิศจริง ๆ”ว่านเชียนซานหัวเราะ ก่อนจะมองไปที่ว่านซิ่วเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า “ลูกสาวของข้าอยู่แต่ในเรือนตลอดเวลา จึงไม่ค่อยรู้เรื่องมารยาท ท่านมาถึงตั้งนานแล้ว นางก็ยังไม่รู้เลยว่าต้องทักทายท่านอย่างไร”“ท่านโปรดอย่าได้ถือสา”หวังหยวนโบกมือ เรื่องนี้ไม่สำคัญเลยเขาไม่ใช่คนยึดติดกับพิธีรีตอง“แต่ดูท่าทางของคุณหนูว่านแล้ว ดูเหมือนจะไม่สนใจข้าแม้แต่น้อย”“เช่นนั้นเราก็ยกเลิกเรื่องการแต่งงานครั้งนี้กันเถิด”เมื่อได้ยินหวังหยวนพูดเช่นนั้น ว่านเชียนซานก็ตกใจเพื่อการแต่งงานนี้ เขาอุตส่าห์เดินทางมาไกลถึงที่นี่ และเตรียมจะย้ายที่อยู่อาศัยมาที

“เขา…”ว่านซิ่วเอ๋อร์ลังเลที่จะพูด เมื่อนึกถึงใบหน้าของหวังหยวน คำพูดของหวังหยวนก็ปรากฏขึ้นในใจของนางต้องยอมรับว่าชายผู้นี้ช่างน่ารัก แตกต่างจากที่นางคิดไว้ก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง…ว่านซิ่วลี่ถามว่า “ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนักใช่หรือไม่?”“เช่นนั้นข้าจะไปคุยกับท่านพ่อให้เอง!”“อย่างไรเสียข้าก็จะไม่ยอมให้เจ้าแต่งงานกับคนที่เจ้าไม่ได้รัก!”ว่านซิ่วลี่นั่งลงที่โต๊ะ แล้วรินน้ำให้ตัวเอง อกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าโกรธมากนางบ่นอีกครั้ง “ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าขุ่นเคืองท่านพ่อมาตลอด ท่านคิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตนเอง และพวกเราก็เป็นเพียงเครื่องมือของท่าน”“ท่านบังคับให้ข้าแต่งงานกับชายหน้าตาน่าเกลียด ข้าต้องทนอยู่คนเดียวในห้องที่ว่างเปล่า สามีของข้าเอาแต่ออกไปเที่ยวเตร่นอกบ้านทุกวัน ท่านพ่อไม่ได้ผลักข้าให้ตกนรกหรอกหรือ?”“ชีวิตข้าแย่มากพอแล้ว บัดนี้ท่านพ่อกลับยังจะทำร้ายน้องสาวคนเดียวของข้าอีก ข้าจะไม่ยอมเด็ดขาด!”“หากท่านพ่อยังดื้อรั้น ข้าจะให้เงินเจ้า แล้วจัดหาคนให้เจ้าเพื่อช่วยให้เจ้าหนีออกจากบ้านไปเสีย เพื่อแสดงความมุ่งมั่นและจุดยืนของเจ้า!”“ถึงแม้ว่าท่านพ่อจะตัดขาด

สามคนพี่น้องสนทนากันอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะแยกย้ายกลับห้องตนเองส่วนผู้ทรงอิทธิพลสองท่านนั้น หลังจากดื่มด่ำไปกับสุราจนครบสามรอบก็ต่างแยกย้ายกลับไปยังที่พักเช่นกันใต้แสงจันทราอันนุ่มนวล ด้วยการปฏิรูปของหวังหยวน แม้ยามราตรีเมืองหลิงก็ยังคงคึกคักมีชีวิตชีวามากตลาดกลางคืนเปิดให้บริการ เต็มไปด้วยร้านค้าอาหารเครื่องดื่ม และความบันเทิงนานาชนิด ดึงดูดผู้คนมากมายให้สนใจทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของหวังหยวน“เมืองหลิงรุ่งเรืองขึ้นทุกวัน…” หวังหยวนกอดอกเอ่ยขึ้นพร้อมยกยิ้ม พลางมองดูความเจริญรุ่งเรืองเบื้องหน้าด้วยความพึงพอใจ การที่สามารถสร้างเมืองให้เจริญรุ่งเรืองได้เช่นนี้ คงมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถกระทำได้… เพราะความคิดของเขานั้นล้ำหน้ากว่าคนร่วมสมัยถึงหลายพันปี แล้วคนธรรมดาจะตามเขาทันได้อย่างไร?ขณะที่หวังหยวนกำลังดื่มด่ำไปกับความสำเร็จ ก็ได้ยินเสียงโวยวายจากฝูงชน “โจร! คนผู้นั้นเป็นโจร! รีบจับไว้เร็วเข้า!”จู่ ๆ ตลาดกลางคืนก็เกิดความโกลาหลหวังหยวนหันไปตามเสียง สายตาจับจ้องไปยังเงาร่างหนึ่ง!คนผู้นั้นสวมเสื้อผ้าเรียบง่าย ปิดบังใบหน้าด้วยผ้าดำ ดูเหมือนว่าจะรีบปิดบังใบหน้าหลังจา

“เรียกข้าว่าฮวาฮวา หรือตั่วเอ๋อร์ก็ได้เจ้าค่ะ” “ส่วนชื่อจริงน่ะ ลืมมันไปเถิด ข้าเองก็ไม่ค่อยชอบอยู่แล้ว” เด็กหญิงน้อยพูดเสียงอ่อย“ฮวาตั่ว?” หวังหยวนยิ้มมุมปาก พลางกอดอกมองเด็กหญิงเบื้องหน้า นางพูดชัดถึงเพียงนี้ คิดจะมองเขาเป็นคนโง่หรืออย่างไร?“ช่างมันเถิดเจ้าค่ะ!”“ข้าไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อเต็มของข้า!” ฮวาฮวาแลบลิ้นใส่หวังหยวน แล้วหมุนตัวจะวิ่งเข้าไปในซอยลึก แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปสองก้าว หวังหยวนก็คว้าชายเสื้อของนางไว้ แล้วดึงรั้งนางกลับมาข้างกาย“เจ้าบอกว่าจะพาข้าไปหาแม่เจ้าไม่ใช่หรือ?”“ตอนนี้จะหนีไปแล้วหรือ?”“ข้าบอกเจ้าไว้ก่อน ถ้าแม่เจ้าไม่ป่วยจริง นั่นหมายความว่าเจ้าโกหก ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!” หวังหยวนเอ่ยเสียงเข้มเขาเคยพบปะผู้คนมากมาย เพียงแวบเดียวก็มองออกว่าฮวาฮวาเป็นคนซื่อ ส่วนเหตุใดจึงมีฝีมือในการลักขโมยเช่นนี้ก็ยังไม่รู้แต่ถ้าต่อไปได้อยู่ร่วมกันอีกสักพัก ก็คงหาคำตอบได้“ได้ ได้ ได้ ข้าจะไม่กลัวท่านได้อย่างไร?” สุดท้ายฮวาฮวาก็ต้องยอมแพ้ พาหวังหยวนไปยังบ้านของนางไม่นานทั้งสองก็มาถึงบ้านหลังหนึ่ง เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าบ้านโล่งสะอาดตา มีเพียงโต๊ะตัวหนึ

“เจ้าต้องการให้ข้ารับฮวาตั่วไว้ดูแลใช่หรือไม่?”เพียงแวบเดียว หวังหยวนก็เข้าใจความคิดของหญิงตรงหน้าแล้ว“ใช่แล้วเจ้าค่ะ”“ข้าไม่มีญาติพี่น้องในเมืองหลิง ไม่มีใครให้พึ่งพา เมื่อวันนี้ท่านมาถึงที่นี่ ข้าเห็นว่าท่านสง่างามยิ่งนักและเป็นคนดี จึงขอร้องท่านอย่างไม่เกรงใจเจ้าค่ะ”“ขอท่านโปรดเมตตา รับคำขอร้องของข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ”หญิงวัยกลางคนคำนับลงกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบไม่หยุด ถึงแม้จะไอตลอดเวลา แต่ท่าทีก็ยังแน่วแน่หวังหยวนรีบประคองนางให้ลุกขึ้น แล้วรีบกล่าวว่า “ความจริงแล้วข้าก็ชื่นชอบฮวาตั่ว เด็กคนนี้ช่างน่ารัก ข้าอยากพานางไปอยู่ด้วย”แน่นอนหวังหยวนไม่ได้มองแค่บุคลิกของฮวาตั่ว ความน่าสงสารก็เป็นเพียงด้านเดียวเท่านั้นที่สำคัญกว่านั้นคือฝีมือของฮวาตั่ว!ฝีมือการลักขโมยของนางนั้นหาตัวจับยาก!ยิ่งไปกว่านั้น นางยังอายุน้อยแต่มีฝีมือถึงเพียงนี้ อนาคตย่อมเป็นคนมีพรสวรรค์ที่หาได้ยากข้างกายเขา!การที่ต้องการรวมแผ่นดิน ย่อมต้องรวบรวมคนเก่งทุกประเภท!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดีไม่ว่าจะเป็นคนดีหรือคนไม่ดี ขอเพียงเป็นประโยชน์ต่อเขาก็เพียงพอแล้ว“นี่…”หญิงวัยกลางคนลังเลเล็กน้อย สาย