เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1746
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1747
“เรียกข้าว่าฮวาฮวา หรือตั่วเอ๋อร์ก็ได้เจ้าค่ะ” “ส่วนชื่อจริงน่ะ ลืมมันไปเถิด ข้าเองก็ไม่ค่อยชอบอยู่แล้ว” เด็กหญิงน้อยพูดเสียงอ่อย“ฮวาตั่ว?” หวังหยวนยิ้มมุมปาก พลางกอดอกมองเด็กหญิงเบื้องหน้า นางพูดชัดถึงเพียงนี้ คิดจะมองเขาเป็นคนโง่หรืออย่างไร?“ช่างมันเถิดเจ้าค่ะ!”“ข้าไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อเต็มของข้า!” ฮวาฮวาแลบลิ้นใส่หวังหยวน แล้วหมุนตัวจะวิ่งเข้าไปในซอยลึก แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปสองก้าว หวังหยวนก็คว้าชายเสื้อของนางไว้ แล้วดึงรั้งนางกลับมาข้างกาย“เจ้าบอกว่าจะพาข้าไปหาแม่เจ้าไม่ใช่หรือ?”“ตอนนี้จะหนีไปแล้วหรือ?”“ข้าบอกเจ้าไว้ก่อน ถ้าแม่เจ้าไม่ป่วยจริง นั่นหมายความว่าเจ้าโกหก ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!” หวังหยวนเอ่ยเสียงเข้มเขาเคยพบปะผู้คนมากมาย เพียงแวบเดียวก็มองออกว่าฮวาฮวาเป็นคนซื่อ ส่วนเหตุใดจึงมีฝีมือในการลักขโมยเช่นนี้ก็ยังไม่รู้แต่ถ้าต่อไปได้อยู่ร่วมกันอีกสักพัก ก็คงหาคำตอบได้“ได้ ได้ ได้ ข้าจะไม่กลัวท่านได้อย่างไร?” สุดท้ายฮวาฮวาก็ต้องยอมแพ้ พาหวังหยวนไปยังบ้านของนางไม่นานทั้งสองก็มาถึงบ้านหลังหนึ่ง เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าบ้านโล่งสะอาดตา มีเพียงโต๊ะตัวหนึ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1748
ขณะหญิงวัยกลางคนไม่ทันระวัง หวังหยวนจึงกลอกตามองไปยังฮวาตั่วเพราะสาวน้อยคนนี้ เขาจึงต้องเอ่ยปาก!บัดนี้ยังหัวเราะได้อยู่อีกหรือ?“เช่นนั้นก็ขอขอบพระคุณท่านจริง ๆ...”หญิงวัยกลางคนพยายามประคองกายลุกขึ้นจากเตียง แล้วกล่าวต่อว่า “เมื่อไม่นานมานี้ข้าเป็นไข้หวัด ร่างกายก็ยิ่งอ่อนแอลง คิดว่าเด็กคนนี้คงเป็นห่วงข้า จึงออกไปขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น”“ท่าน การที่ท่านมาถึงที่นี่ ย่อมแสดงว่าท่านเป็นผู้มีคุณธรรมเป็นแน่”หญิงวัยกลางคนหันไปยังฮวาตั่วแล้วกล่าวว่า “ตั่วเอ๋อร์ เจ้าออกไปจุดไฟให้แม่หน่อย เดี๋ยวแม่จะทำอาหารให้เจ้ากิน”“ข้าจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้ เรื่องนี้ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ!”ฮวาตั่วกล่าวจบก็จะเดินออกไปนอกห้องหวังหยวนก็ตามไปด้วย แม้รู้ว่านางมีเรื่องจะพูดกับตนเพียงลำพัง แต่ก็ยังมีเรื่องบางอย่างที่ยังไม่เรียบร้อยดี“เหตุใดท่านจึงตามข้ามาหรือเจ้าคะ?”ฮวาตั่วมองหวังหยวนด้วยความประหลาดใจหวังหยวนหยิบตั๋วเงินจากอกเสื้อออกมา แล้วส่งให้ฮวาตั่ว “เจ้าเอาเงินนี้ไปซื้อของ ถ้าทำอาหารไม่เป็นก็ซื้ออาหารสำเร็จรูปมาก็ได้”“ส่วนเงินที่เหลือเอาไปจ้างหมอให้แม่เจ้า แล้วไปซื้อยาให้แม่เจ้าห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1749
“เจ้าต้องการให้ข้ารับฮวาตั่วไว้ดูแลใช่หรือไม่?”เพียงแวบเดียว หวังหยวนก็เข้าใจความคิดของหญิงตรงหน้าแล้ว“ใช่แล้วเจ้าค่ะ”“ข้าไม่มีญาติพี่น้องในเมืองหลิง ไม่มีใครให้พึ่งพา เมื่อวันนี้ท่านมาถึงที่นี่ ข้าเห็นว่าท่านสง่างามยิ่งนักและเป็นคนดี จึงขอร้องท่านอย่างไม่เกรงใจเจ้าค่ะ”“ขอท่านโปรดเมตตา รับคำขอร้องของข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ”หญิงวัยกลางคนคำนับลงกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบไม่หยุด ถึงแม้จะไอตลอดเวลา แต่ท่าทีก็ยังแน่วแน่หวังหยวนรีบประคองนางให้ลุกขึ้น แล้วรีบกล่าวว่า “ความจริงแล้วข้าก็ชื่นชอบฮวาตั่ว เด็กคนนี้ช่างน่ารัก ข้าอยากพานางไปอยู่ด้วย”แน่นอนหวังหยวนไม่ได้มองแค่บุคลิกของฮวาตั่ว ความน่าสงสารก็เป็นเพียงด้านเดียวเท่านั้นที่สำคัญกว่านั้นคือฝีมือของฮวาตั่ว!ฝีมือการลักขโมยของนางนั้นหาตัวจับยาก!ยิ่งไปกว่านั้น นางยังอายุน้อยแต่มีฝีมือถึงเพียงนี้ อนาคตย่อมเป็นคนมีพรสวรรค์ที่หาได้ยากข้างกายเขา!การที่ต้องการรวมแผ่นดิน ย่อมต้องรวบรวมคนเก่งทุกประเภท!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดีไม่ว่าจะเป็นคนดีหรือคนไม่ดี ขอเพียงเป็นประโยชน์ต่อเขาก็เพียงพอแล้ว“นี่…”หญิงวัยกลางคนลังเลเล็กน้อย สาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1750
หวังหยวนอยากจะเปลี่ยนเรื่องสนทนา เพื่อไม่ให้สตรีผู้มีวัยกลางคนนั้นลำบากใจแต่นางกลับโบกมือ แล้วพูดว่า “เนื่องจากท่านได้ถามเช่นนี้แล้ว และท่านมีพระคุณต่อข้าอย่างใหญ่หลวง บัดนี้ยังอยากจะรับฮวาตั่วไว้ดูแล ดังนั้นข้าจึงไม่อาจปกปิดสิ่งใดได้อีก”“ที่จริงแล้วสาเหตุที่ลูกสาวของข้ารู้เรื่องเหล่านั้น ล้วนเป็นเพราะพ่อแท้ ๆ ของนาง”“พ่อของนางชื่อกู่เฟิง ในอดีตเคยเป็นหนึ่งในยอดวีรบุรุษแห่งป่าเขียว มักปล้นคนรวยช่วยคนจน ฝึกฝนฝีมือมาจนเชี่ยวชาญ”“และฮวาตั่วก็ได้เห็นได้ยินมาตั้งแต่เล็ก จึงค่อย ๆ เรียนรู้ฝีมือการลักขโมยจากพ่อ”“แต่ต่อมาเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นทำให้สูญเสียกู่เฟิงไป ข้าจึงไม่อยากให้ฮวาตั่วไปลักขโมยอีก เพราะเกรงว่าจะจบชีวิตเช่นเดียวกับพ่อ…”ในสายตาของสตรีผู้นั้น กู่เฟิงน่าจะสิ้นชีพไปแล้วไม่เช่นนั้นเหตุใดจึงไม่ปรากฏตัวอีกเลย?หากเขาซ่อนตัวอยู่ แสดงว่ากู่เฟิงเป็นคนที่โหดเหี้ยมและไม่ยุติธรรม!โดยสรุปแล้ว ฝีมือการลักขโมยย่อมไม่มีประโยชน์!หวังหยวนพยักหน้า เขาเข้าใจความปรารถนาอันดีของสตรีผู้นั้นและจดจำนามกู่เฟิงไว้ในใจเขาไม่คุ้นเคยกับนามนี้ แต่เขามีเกาเล่ออยู่เคียงข้าง ไม่มีเรื่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1751
“เช่นนั้นขอขอบพระคุณขอรับ”หมอพูดขอบคุณอีกครั้ง แล้วเก็บเงินเดินจากไปและหวังหยวนก็กลับเข้าไปในห้องไม่ทราบว่าสตรีผู้นั้นพูดกับฮวาตั่วว่าอย่างไร บัดนี้นางกำลังจับมือสตรีผู้นั้นร้องไห้ ดูน่าสงสารยิ่งนัก“ท่านกลับมาแล้ว”สตรีผู้นั้นมองหวังหยวน แล้วตบไหล่ฮวาตั่วแล้วพูดว่า “เจ้าลืมสิ่งที่แม่เพิ่งบอกเจ้าไปแล้วหรือ?”ฮวาตั่วกัดฟัน เช็ดน้ำตา แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าหวังหยวน“นี่คืออะไร?”หวังหยวนงุนงงฮวาตั่วพูดทีละคำว่า “ท่านพ่อบุญธรรมผู้มีเกียรติ โปรดรับการคำนับจากข้าด้วยเจ้าค่ะ!”“ต่อไปนี้ข้าจะเป็นลูกสาวของท่านเจ้าค่ะ”หวังหยวนงุนงง ออกไปเพียงครู่เดียวกลับได้ลูกสาวมาหนึ่งคนแล้วหรือ?สตรีผู้นั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก นางค่อย ๆ เดินไปหาหวังหยวนแล้วชี้ไปที่ฮวาตั่ว ก่อนพูดว่า “ท่านเจ้าคะ หากท่านไม่รังเกียจ ก็ขอให้ฮวาตั่วเป็นลูกสาวบุญธรรมของท่านเถิดเจ้าค่ะ”“แล้วให้นางเป็นผู้ดูแลท่านในบั้นปลาย”“ท่านสบายใจได้ ข้าได้สั่งสอนนางแล้วว่าให้เชื่อฟังท่าน หากนางทำให้ท่านโกรธ ท่านก็ลงโทษและสั่งสอนนางเหมือนลูกสาวของท่านได้เลย ไม่ต้องปรานีเจ้าค่ะ”ต้องกล่าวว่าสตรีผู้นี้มีความพยายามอย่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1752
ว่านเชียนซานผู้นั่งอยู่ข้าง ๆ ยกถ้วยชาขึ้นจิบ ทอดสายตามองไปยังว่านซิ่วเอ๋อร์ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เด็กตัวแสบคนนั้นเพิ่งปฏิเสธท่านหวังไป ซ้ำยังแสดงท่าทีไม่สนใจท่านหวังด้วยซ้ำ”“บัดนี้พวกเจ้าจะให้พ่อไปตามตื๊อท่านอีก แล้วจะให้พ่อเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”ว่านเชียนซานพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจโดยปกติแล้วว่านซิ่วลี่จะฉลาดมากที่สุด และเป็นที่โปรดปรานมากที่สุดนางรีบไปนั่งข้างว่านเชียนซาน แล้วจับมือว่านเชียนซานพูดว่า “ท่านพ่อ! ท่านพูดเช่นนั้นไม่ได้เจ้าค่ะ…”“นิสัยของน้องหญิงเป็นเช่นไร ท่านก็ทราบดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“เดิมทีน้องหญิงเป็นคนเรียบร้อย และไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามมาหลายปี บัดนี้ท่านกลับแนะนำให้แต่งงาน ไม่เพียงแต่นางหรอกเจ้าค่ะ แม้แต่ข้า ก็คงรับไม่ได้ในทันที…”“แล้วข้ากับพี่ชายก็ได้คุยกับนางแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“นั่นแสดงว่าน้องหญิงเองก็ยังรู้สึกดีต่อท่านหวังเช่นเดียวกัน!”“เพียงแต่ท่านพ่อโปรดช่วยติดต่ออีกครั้ง น้องหญิงจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอีกเจ้าค่ะ!”ว่านเชียนซานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดกับว่านซิ่วเอ๋อร์ว่า “นี่เป็นความคิดของเจ้าใช่หรือไม่?”ว่านซิ่วเอ๋อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1753
รุ่งเช้าวันถัดไป ขณะหวังหยวนกำลังจะอาบน้ำเตรียมไปกินข้าวเช้า เมื่อออกจากห้องก็เห็นฮวาตั่วยืนอยู่หน้าบ้านเมื่อสบตากัน ฮวาตั่วก็คุกเข่าลง แล้วคำนับหวังหยวน“เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”หวังหยวนรีบเข้าไปถาม“แม่ของข้าเสียชีวิตแล้วเจ้าค่ะ”“ข้าหวังว่าท่านพ่อบุญธรรมจะให้เงินข้าเพื่อทำพิธีศพให้แม่ของข้าได้อย่างเหมาะสมเจ้าค่ะ”เสียงของฮวาตั่วแผ่วเบา ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่กลับไม่ร้องไห้อีกต่อไปดูเหมือนว่านางได้ร้องไห้ตลอดทั้งคืนจนน้ำตาหมดแล้ว หวังหยวนเข้าไปหา แล้วประคองนางลุกขึ้นก่อนพูดอย่างแผ่วเบาว่า “อย่าห่วงเลย เรื่องของแม่เจ้า ข้าจะจัดการให้ ข้าจะจัดพิธีศพให้แม่เจ้าอย่างยิ่งใหญ่ ให้แม่เจ้าได้รับเกียรติ”“และจะช่วยเจ้าตามหาพ่อด้วย หากพ่อของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะพาเขามาพบเจ้า”หวังหยวนพูด แล้วช่วยปัดฝุ่นให้ฮวาตั่วเบื้องหลังเขา เหล่าภรรยาของเขายืนมองอยู่“ได้ยินว่าพ่อค้าตระกูลว่านแนะนำหญิงสาวคนใหม่ให้กับสามี ดูเหมือนนางจะเป็นลูกสาวของพ่อค้า”“ไม่ใช่เด็กหญิงคนนี้ใช่หรือไม่?”หลี่ซื่อหานส่ายหน้า “ข้าคิดว่าไม่ใช่หรอก”“เด็กหญิงคนนี้ดูเด็กเกินไป ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1754
ต้าหู่กอดอกมองไปรอบ ๆ ลานบ้านที่ดูทรุดโทรม ชัดเจนว่าเป็นบ้านคนยากจนเขาจำไม่ได้ว่าหวังหยวนมีญาติที่ยากจนเช่นนี้หากเพียงช่วยเหลือธรรมดา ก็ไม่จำเป็นต้องจัดใหญ่โตเช่นนี้!ยิ่งไปกว่านั้น คือผู้คนทั่วแผ่นดินที่ต้องการความช่วยเหลือมีมากมาย หวังหยวนจะช่วยเหลือทุกคนได้อย่างไร?หวังหยวนพูดเบา ๆ ว่า “สตรีผู้นั้นเป็นคนลำบาก และลูกสาวของนางก็มีความสามารถ ข้าได้รับลูกสาวของนางเป็นลูกสาวบุญธรรม อนาคตคงเป็นประโยชน์ต่อเราอย่างมาก”“แม้ข้าจะไม่รู้ว่าแม่ของนางถึงแก่กรรมอย่างไร แต่คงเป็นเพราะไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้ฮวาตั่ว…”หวังหยวนไม่ทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ก็พอเดาได้คร่าว ๆต้าหู่จึงพยักหน้า ไม่กล้าถามต่อ แล้วรีบสั่งให้คนทำงานต่อไปเนื่องจากผู้คนรอบข้างไม่ได้สวมเครื่องแบบทางการ จึงดึงดูดผู้คนจำนวนมากมาดูแม้หวังหยวนจะเป็นบุคคลสำคัญในเมืองหลิง แต่ก็มีเพียงพ่อค้าเท่านั้นที่รู้จักเขา คนธรรมดาจะเคยเห็นหวังหยวนได้อย่างไร?เพราะเขาเป็นดั่งเทพมังกรเห็นหัวมิเห็นหาง สูงส่งและปรากฏตัวน้อยมากไม่ใช่หรือ?“พี่สะใภ้ฮวามีญาติร่ำรวยเช่นนี้ด้วยหรือ?”“แล้วเหตุใดพี่สะใภ้ฮวาถึงป่วยตายล่ะ?”
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
