เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1746
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-27 16:00:01บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1747
“เรียกข้าว่าฮวาฮวา หรือตั่วเอ๋อร์ก็ได้เจ้าค่ะ” “ส่วนชื่อจริงน่ะ ลืมมันไปเถิด ข้าเองก็ไม่ค่อยชอบอยู่แล้ว” เด็กหญิงน้อยพูดเสียงอ่อย“ฮวาตั่ว?” หวังหยวนยิ้มมุมปาก พลางกอดอกมองเด็กหญิงเบื้องหน้า นางพูดชัดถึงเพียงนี้ คิดจะมองเขาเป็นคนโง่หรืออย่างไร?“ช่างมันเถิดเจ้าค่ะ!”“ข้าไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อเต็มของข้า!” ฮวาฮวาแลบลิ้นใส่หวังหยวน แล้วหมุนตัวจะวิ่งเข้าไปในซอยลึก แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปสองก้าว หวังหยวนก็คว้าชายเสื้อของนางไว้ แล้วดึงรั้งนางกลับมาข้างกาย“เจ้าบอกว่าจะพาข้าไปหาแม่เจ้าไม่ใช่หรือ?”“ตอนนี้จะหนีไปแล้วหรือ?”“ข้าบอกเจ้าไว้ก่อน ถ้าแม่เจ้าไม่ป่วยจริง นั่นหมายความว่าเจ้าโกหก ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!” หวังหยวนเอ่ยเสียงเข้มเขาเคยพบปะผู้คนมากมาย เพียงแวบเดียวก็มองออกว่าฮวาฮวาเป็นคนซื่อ ส่วนเหตุใดจึงมีฝีมือในการลักขโมยเช่นนี้ก็ยังไม่รู้แต่ถ้าต่อไปได้อยู่ร่วมกันอีกสักพัก ก็คงหาคำตอบได้“ได้ ได้ ได้ ข้าจะไม่กลัวท่านได้อย่างไร?” สุดท้ายฮวาฮวาก็ต้องยอมแพ้ พาหวังหยวนไปยังบ้านของนางไม่นานทั้งสองก็มาถึงบ้านหลังหนึ่ง เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าบ้านโล่งสะอาดตา มีเพียงโต๊ะตัวหนึ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-28บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1748
ขณะหญิงวัยกลางคนไม่ทันระวัง หวังหยวนจึงกลอกตามองไปยังฮวาตั่วเพราะสาวน้อยคนนี้ เขาจึงต้องเอ่ยปาก!บัดนี้ยังหัวเราะได้อยู่อีกหรือ?“เช่นนั้นก็ขอขอบพระคุณท่านจริง ๆ...”หญิงวัยกลางคนพยายามประคองกายลุกขึ้นจากเตียง แล้วกล่าวต่อว่า “เมื่อไม่นานมานี้ข้าเป็นไข้หวัด ร่างกายก็ยิ่งอ่อนแอลง คิดว่าเด็กคนนี้คงเป็นห่วงข้า จึงออกไปขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น”“ท่าน การที่ท่านมาถึงที่นี่ ย่อมแสดงว่าท่านเป็นผู้มีคุณธรรมเป็นแน่”หญิงวัยกลางคนหันไปยังฮวาตั่วแล้วกล่าวว่า “ตั่วเอ๋อร์ เจ้าออกไปจุดไฟให้แม่หน่อย เดี๋ยวแม่จะทำอาหารให้เจ้ากิน”“ข้าจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้ เรื่องนี้ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ!”ฮวาตั่วกล่าวจบก็จะเดินออกไปนอกห้องหวังหยวนก็ตามไปด้วย แม้รู้ว่านางมีเรื่องจะพูดกับตนเพียงลำพัง แต่ก็ยังมีเรื่องบางอย่างที่ยังไม่เรียบร้อยดี“เหตุใดท่านจึงตามข้ามาหรือเจ้าคะ?”ฮวาตั่วมองหวังหยวนด้วยความประหลาดใจหวังหยวนหยิบตั๋วเงินจากอกเสื้อออกมา แล้วส่งให้ฮวาตั่ว “เจ้าเอาเงินนี้ไปซื้อของ ถ้าทำอาหารไม่เป็นก็ซื้ออาหารสำเร็จรูปมาก็ได้”“ส่วนเงินที่เหลือเอาไปจ้างหมอให้แม่เจ้า แล้วไปซื้อยาให้แม่เจ้าห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-28บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1749
“เจ้าต้องการให้ข้ารับฮวาตั่วไว้ดูแลใช่หรือไม่?”เพียงแวบเดียว หวังหยวนก็เข้าใจความคิดของหญิงตรงหน้าแล้ว“ใช่แล้วเจ้าค่ะ”“ข้าไม่มีญาติพี่น้องในเมืองหลิง ไม่มีใครให้พึ่งพา เมื่อวันนี้ท่านมาถึงที่นี่ ข้าเห็นว่าท่านสง่างามยิ่งนักและเป็นคนดี จึงขอร้องท่านอย่างไม่เกรงใจเจ้าค่ะ”“ขอท่านโปรดเมตตา รับคำขอร้องของข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ”หญิงวัยกลางคนคำนับลงกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบไม่หยุด ถึงแม้จะไอตลอดเวลา แต่ท่าทีก็ยังแน่วแน่หวังหยวนรีบประคองนางให้ลุกขึ้น แล้วรีบกล่าวว่า “ความจริงแล้วข้าก็ชื่นชอบฮวาตั่ว เด็กคนนี้ช่างน่ารัก ข้าอยากพานางไปอยู่ด้วย”แน่นอนหวังหยวนไม่ได้มองแค่บุคลิกของฮวาตั่ว ความน่าสงสารก็เป็นเพียงด้านเดียวเท่านั้นที่สำคัญกว่านั้นคือฝีมือของฮวาตั่ว!ฝีมือการลักขโมยของนางนั้นหาตัวจับยาก!ยิ่งไปกว่านั้น นางยังอายุน้อยแต่มีฝีมือถึงเพียงนี้ อนาคตย่อมเป็นคนมีพรสวรรค์ที่หาได้ยากข้างกายเขา!การที่ต้องการรวมแผ่นดิน ย่อมต้องรวบรวมคนเก่งทุกประเภท!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดีไม่ว่าจะเป็นคนดีหรือคนไม่ดี ขอเพียงเป็นประโยชน์ต่อเขาก็เพียงพอแล้ว“นี่…”หญิงวัยกลางคนลังเลเล็กน้อย สาย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-28บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1750
หวังหยวนอยากจะเปลี่ยนเรื่องสนทนา เพื่อไม่ให้สตรีผู้มีวัยกลางคนนั้นลำบากใจแต่นางกลับโบกมือ แล้วพูดว่า “เนื่องจากท่านได้ถามเช่นนี้แล้ว และท่านมีพระคุณต่อข้าอย่างใหญ่หลวง บัดนี้ยังอยากจะรับฮวาตั่วไว้ดูแล ดังนั้นข้าจึงไม่อาจปกปิดสิ่งใดได้อีก”“ที่จริงแล้วสาเหตุที่ลูกสาวของข้ารู้เรื่องเหล่านั้น ล้วนเป็นเพราะพ่อแท้ ๆ ของนาง”“พ่อของนางชื่อกู่เฟิง ในอดีตเคยเป็นหนึ่งในยอดวีรบุรุษแห่งป่าเขียว มักปล้นคนรวยช่วยคนจน ฝึกฝนฝีมือมาจนเชี่ยวชาญ”“และฮวาตั่วก็ได้เห็นได้ยินมาตั้งแต่เล็ก จึงค่อย ๆ เรียนรู้ฝีมือการลักขโมยจากพ่อ”“แต่ต่อมาเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นทำให้สูญเสียกู่เฟิงไป ข้าจึงไม่อยากให้ฮวาตั่วไปลักขโมยอีก เพราะเกรงว่าจะจบชีวิตเช่นเดียวกับพ่อ…”ในสายตาของสตรีผู้นั้น กู่เฟิงน่าจะสิ้นชีพไปแล้วไม่เช่นนั้นเหตุใดจึงไม่ปรากฏตัวอีกเลย?หากเขาซ่อนตัวอยู่ แสดงว่ากู่เฟิงเป็นคนที่โหดเหี้ยมและไม่ยุติธรรม!โดยสรุปแล้ว ฝีมือการลักขโมยย่อมไม่มีประโยชน์!หวังหยวนพยักหน้า เขาเข้าใจความปรารถนาอันดีของสตรีผู้นั้นและจดจำนามกู่เฟิงไว้ในใจเขาไม่คุ้นเคยกับนามนี้ แต่เขามีเกาเล่ออยู่เคียงข้าง ไม่มีเรื่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-28บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1751
“เช่นนั้นขอขอบพระคุณขอรับ”หมอพูดขอบคุณอีกครั้ง แล้วเก็บเงินเดินจากไปและหวังหยวนก็กลับเข้าไปในห้องไม่ทราบว่าสตรีผู้นั้นพูดกับฮวาตั่วว่าอย่างไร บัดนี้นางกำลังจับมือสตรีผู้นั้นร้องไห้ ดูน่าสงสารยิ่งนัก“ท่านกลับมาแล้ว”สตรีผู้นั้นมองหวังหยวน แล้วตบไหล่ฮวาตั่วแล้วพูดว่า “เจ้าลืมสิ่งที่แม่เพิ่งบอกเจ้าไปแล้วหรือ?”ฮวาตั่วกัดฟัน เช็ดน้ำตา แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าหวังหยวน“นี่คืออะไร?”หวังหยวนงุนงงฮวาตั่วพูดทีละคำว่า “ท่านพ่อบุญธรรมผู้มีเกียรติ โปรดรับการคำนับจากข้าด้วยเจ้าค่ะ!”“ต่อไปนี้ข้าจะเป็นลูกสาวของท่านเจ้าค่ะ”หวังหยวนงุนงง ออกไปเพียงครู่เดียวกลับได้ลูกสาวมาหนึ่งคนแล้วหรือ?สตรีผู้นั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก นางค่อย ๆ เดินไปหาหวังหยวนแล้วชี้ไปที่ฮวาตั่ว ก่อนพูดว่า “ท่านเจ้าคะ หากท่านไม่รังเกียจ ก็ขอให้ฮวาตั่วเป็นลูกสาวบุญธรรมของท่านเถิดเจ้าค่ะ”“แล้วให้นางเป็นผู้ดูแลท่านในบั้นปลาย”“ท่านสบายใจได้ ข้าได้สั่งสอนนางแล้วว่าให้เชื่อฟังท่าน หากนางทำให้ท่านโกรธ ท่านก็ลงโทษและสั่งสอนนางเหมือนลูกสาวของท่านได้เลย ไม่ต้องปรานีเจ้าค่ะ”ต้องกล่าวว่าสตรีผู้นี้มีความพยายามอย่าง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1752
ว่านเชียนซานผู้นั่งอยู่ข้าง ๆ ยกถ้วยชาขึ้นจิบ ทอดสายตามองไปยังว่านซิ่วเอ๋อร์ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เด็กตัวแสบคนนั้นเพิ่งปฏิเสธท่านหวังไป ซ้ำยังแสดงท่าทีไม่สนใจท่านหวังด้วยซ้ำ”“บัดนี้พวกเจ้าจะให้พ่อไปตามตื๊อท่านอีก แล้วจะให้พ่อเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”ว่านเชียนซานพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจโดยปกติแล้วว่านซิ่วลี่จะฉลาดมากที่สุด และเป็นที่โปรดปรานมากที่สุดนางรีบไปนั่งข้างว่านเชียนซาน แล้วจับมือว่านเชียนซานพูดว่า “ท่านพ่อ! ท่านพูดเช่นนั้นไม่ได้เจ้าค่ะ…”“นิสัยของน้องหญิงเป็นเช่นไร ท่านก็ทราบดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“เดิมทีน้องหญิงเป็นคนเรียบร้อย และไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามมาหลายปี บัดนี้ท่านกลับแนะนำให้แต่งงาน ไม่เพียงแต่นางหรอกเจ้าค่ะ แม้แต่ข้า ก็คงรับไม่ได้ในทันที…”“แล้วข้ากับพี่ชายก็ได้คุยกับนางแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“นั่นแสดงว่าน้องหญิงเองก็ยังรู้สึกดีต่อท่านหวังเช่นเดียวกัน!”“เพียงแต่ท่านพ่อโปรดช่วยติดต่ออีกครั้ง น้องหญิงจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอีกเจ้าค่ะ!”ว่านเชียนซานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดกับว่านซิ่วเอ๋อร์ว่า “นี่เป็นความคิดของเจ้าใช่หรือไม่?”ว่านซิ่วเอ๋อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1753
รุ่งเช้าวันถัดไป ขณะหวังหยวนกำลังจะอาบน้ำเตรียมไปกินข้าวเช้า เมื่อออกจากห้องก็เห็นฮวาตั่วยืนอยู่หน้าบ้านเมื่อสบตากัน ฮวาตั่วก็คุกเข่าลง แล้วคำนับหวังหยวน“เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”หวังหยวนรีบเข้าไปถาม“แม่ของข้าเสียชีวิตแล้วเจ้าค่ะ”“ข้าหวังว่าท่านพ่อบุญธรรมจะให้เงินข้าเพื่อทำพิธีศพให้แม่ของข้าได้อย่างเหมาะสมเจ้าค่ะ”เสียงของฮวาตั่วแผ่วเบา ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่กลับไม่ร้องไห้อีกต่อไปดูเหมือนว่านางได้ร้องไห้ตลอดทั้งคืนจนน้ำตาหมดแล้ว หวังหยวนเข้าไปหา แล้วประคองนางลุกขึ้นก่อนพูดอย่างแผ่วเบาว่า “อย่าห่วงเลย เรื่องของแม่เจ้า ข้าจะจัดการให้ ข้าจะจัดพิธีศพให้แม่เจ้าอย่างยิ่งใหญ่ ให้แม่เจ้าได้รับเกียรติ”“และจะช่วยเจ้าตามหาพ่อด้วย หากพ่อของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะพาเขามาพบเจ้า”หวังหยวนพูด แล้วช่วยปัดฝุ่นให้ฮวาตั่วเบื้องหลังเขา เหล่าภรรยาของเขายืนมองอยู่“ได้ยินว่าพ่อค้าตระกูลว่านแนะนำหญิงสาวคนใหม่ให้กับสามี ดูเหมือนนางจะเป็นลูกสาวของพ่อค้า”“ไม่ใช่เด็กหญิงคนนี้ใช่หรือไม่?”หลี่ซื่อหานส่ายหน้า “ข้าคิดว่าไม่ใช่หรอก”“เด็กหญิงคนนี้ดูเด็กเกินไป ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1754
ต้าหู่กอดอกมองไปรอบ ๆ ลานบ้านที่ดูทรุดโทรม ชัดเจนว่าเป็นบ้านคนยากจนเขาจำไม่ได้ว่าหวังหยวนมีญาติที่ยากจนเช่นนี้หากเพียงช่วยเหลือธรรมดา ก็ไม่จำเป็นต้องจัดใหญ่โตเช่นนี้!ยิ่งไปกว่านั้น คือผู้คนทั่วแผ่นดินที่ต้องการความช่วยเหลือมีมากมาย หวังหยวนจะช่วยเหลือทุกคนได้อย่างไร?หวังหยวนพูดเบา ๆ ว่า “สตรีผู้นั้นเป็นคนลำบาก และลูกสาวของนางก็มีความสามารถ ข้าได้รับลูกสาวของนางเป็นลูกสาวบุญธรรม อนาคตคงเป็นประโยชน์ต่อเราอย่างมาก”“แม้ข้าจะไม่รู้ว่าแม่ของนางถึงแก่กรรมอย่างไร แต่คงเป็นเพราะไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้ฮวาตั่ว…”หวังหยวนไม่ทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ก็พอเดาได้คร่าว ๆต้าหู่จึงพยักหน้า ไม่กล้าถามต่อ แล้วรีบสั่งให้คนทำงานต่อไปเนื่องจากผู้คนรอบข้างไม่ได้สวมเครื่องแบบทางการ จึงดึงดูดผู้คนจำนวนมากมาดูแม้หวังหยวนจะเป็นบุคคลสำคัญในเมืองหลิง แต่ก็มีเพียงพ่อค้าเท่านั้นที่รู้จักเขา คนธรรมดาจะเคยเห็นหวังหยวนได้อย่างไร?เพราะเขาเป็นดั่งเทพมังกรเห็นหัวมิเห็นหาง สูงส่งและปรากฏตัวน้อยมากไม่ใช่หรือ?“พี่สะใภ้ฮวามีญาติร่ำรวยเช่นนี้ด้วยหรือ?”“แล้วเหตุใดพี่สะใภ้ฮวาถึงป่วยตายล่ะ?”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2066
“เท่าที่ข้ารู้ พรรคทมิฬมีทรัพย์สมบัติมากมาย!”“วันนี้ข้าเรียกพวกเจ้ามาก็เพื่อถามว่าทรัพย์สมบัติเหล่านั้นอยู่ที่ใด?”“ก่อนที่ข้าจะบุกหน้าผา ได้ยินว่าของพวกนั้นถูกขนย้ายไปแล้วจริงหรือไม่?”หวังหยวนมองไปที่โอวหยางอวี่ แล้วถามตรงประเด็นโอวหยางอวี่พูดไม่ออก ได้แต่อ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่เอ่ยคำใด“ฮ่าฮ่าฮ่า!”ลั่วเฉินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หัวเราะลั่น“โอวหยางอวี่!”“เจ้าคิดว่าท่านประมุขไม่รู้ความทะเยอทะยานของเจ้าหรือ?”“เรื่องสำคัญเช่นนี้ จะบอกคนชั่วเช่นเจ้าได้อย่างไร?”“ตอนนี้แม้ว่าเจ้าจะประจบสอพลอก็คงไม่มีโอกาสแล้วกระมัง?”นี่...โอวหยางอวี่รู้สึกจนใจ หน้าแดงก่ำ เขาไม่รู้ที่ซ่อนทรัพย์สมบัติจริง ๆ!ไม่เช่นนั้นเขาคงบอกหวังหยวนไปแล้วเพื่อเอาชีวิตรอด!หวังหยวนจะมองความคิดของโอวหยางอวี่ไม่ออกได้อย่างไร?เขาหรี่ตาลง ก่อนจะเตะโอวหยางอวี่ แล้วหันไปพยักหน้าให้หลิ่วหรูเยียน เขาชี้ไปที่โอวหยางอวี่ แล้วกล่าวว่า “คนผู้นี้ไร้ประโยชน์ เจ้าจัดการเขาเถิด!”“จะปล่อยเขาไปหรือจะฆ่าเขาก็สุดแล้วแต่เจ้า ไม่ต้องถามข้า!”หลิ่วหรูเยียนดีใจ รู้สึกซาบซึ้งใจมากส่วนโอวหยางอวี่กลับมีสีหน้าหวาดกลัว รีบ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2065
“ได้เลย!”หวังหยวนยิ้มอย่างพึงพอใจ จากนั้นจึงพาหลิ่วหรูเยียนไปยังสวนหลังบ้านเนื่องจากงานเลี้ยงยังไม่เลิก ทุกคนยังคงดื่มกินอย่างสนุกสนาน หวังหยวนจึงใช้สวนหลังบ้านเป็นสถานที่สอบสวนไม่นานต่งอวี่ก็พาโอวหยางอวี่และลั่วเฉินมา ข้างหลังพวกเขามีทหารหลายคน“ท่านหวัง!”“ท่านโปรดอย่าทำร้ายข้าเลย!”“ก่อนหน้านี้ข้าตาบอด จึงได้ไปอยู่กับตานสยงเฟย แต่ตอนนี้ข้าสำนึกผิดแล้ว หากท่านให้โอกาสข้า ต่อไปข้ายินดีรับใช้ท่านให้ดีที่สุดขอรับ!”“หากท่านไม่ต้องการใช้ข้าก็ปล่อยข้าไปเถิด ข้าจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าท่าน และจะไม่สร้างความเดือดร้อนใด ๆ ให้ท่านแน่นอนขอรับ!”โอวหยางอวี่รีบคุกเข่าลงอ้อนวอนขอความเมตตา!ครั้งก่อน แม้แต่ตอนอยู่บนหน้าผา เขาก็หมดอำนาจแล้ว ได้แต่ถูกขังอยู่ในห้องทุกวันแม้ว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นเพราะหวังหยวน แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาเป็นนักโทษ หากไม่สามารถพูดโน้มน้าวหวังหยวนได้ ต่อไปเขาก็คงมีแต่ต้องตายเท่านั้น!วันชื่นคืนสุขผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว!หลิ่วหรูเยียนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา แล้วเบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ ช่างเป็นคนขี้ขลาดนัก!เพิ่งจะพบหน้ากันก็คุกเข่าขอความเมตตาแล้วหรือ?ครั้งก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2064
หวังหยวนเดินไปหาหลิ่วหรูเยียน แล้วถามด้วยรอยยิ้ม“ข้าจำได้”“เพียงแต่...”หลิ่วหรูเยียนมีท่าทีลังเล ครู่หนึ่งจึงกล่าวว่า “เพียงแต่สถานการณ์ตอนนี้ต่างจากตอนนั้น ข้าไม่ใช่คนไร้เหตุผลและรู้จักกาลเทศะ!”“ในเมื่อตานสยงเฟยมีประโยชน์ต่อท่าน ข้าจะฆ่าเขาเพื่อความสาแก่ใจเพียงครู่เดียวได้อย่างไร?”สุดท้ายหลิ่วหรูเยียนก็รีบวิ่งออกไป ไม่อยากเห็นหน้าตานสยงเฟยอีก!ไม่เช่นนั้นนางเกรงว่าตนเองจะอดใจไม่ไหว ลงมือฆ่าเขาจนทำลายแผนการของหวังหยวน!“เจ้าช่างโชคดี”“ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังรักษาหัวไว้บนบ่าได้”หวังหยวนมองตานสยงเฟยด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้เอ่ยคำใด แล้วเดินออกไปข้างหลังมีเพียงเสียงหัวเราะอันน่ารังเกียจของตานสยงเฟยในเมื่อเขามีไพ่ตายอยู่ในมือก็ไม่ต้องกลัวตาย!สักวันหนึ่ง เขาจะต้องเป็นอิสระ!...“ช้าก่อน!”หลังจากออกจากคุกแล้ว หวังหยวนก็รีบวิ่งตามหลิ่วหรูเยียนไปหลิ่วหรูเยียนหันกลับมามองหวังหยวน แล้วถามด้วยความสงสัยว่า “มีเรื่องอะไรอีกหรือ?”“ข้าแค่อยากถามเจ้าว่า ในบรรดาคนของพรรคทมิฬที่พวกเราจับมาได้มีคนระดับสูงคนอื่น ๆ อีกหรือไม่?”พรรคทมิฬมีรากฐานที่แข็งแกร่ง มีสาวกมากมาย แสดงว่าคงคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2063
ทันใดนั้น ตานสยงเฟยก็หัวเราะลั่น ปรากฏว่าเป็นเช่นนี้เอง!“ดูเหมือนว่าข้ายังมีประโยชน์อยู่บ้าง สิ่งที่เจ้าต้องการคือทรัพย์สมบัติของข้างั้นหรือ?”“แต่ก็ดี พวกเรามาทำข้อตกลงกัน!”“หากเจ้าปล่อยข้าไป ทรัพย์สมบัติและทรัพยากรทั้งหมดของข้าจะเป็นของเจ้า แต่หากเจ้าไม่ยอมรับข้อเสนอ เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้สิ่งเหล่านั้น!”ตานสยงเฟยกล่าว พร้อมกับจ้องหน้าหวังหยวน“จริงสิ”“หลิ่วหรูเยียนกลายเป็นคนของเจ้าแล้ว หากเจ้าไม่เชื่อคำพูดข้าก็ลองถามนางดู ว่าทรัพย์สมบัติของข้ามากมายมหาศาลจริงหรือไม่!”“ถามดูก็รู้ผล!”ตานสยงเฟยกล่าวอย่างมั่นใจเหตุผลที่เขาสามารถสร้างพรรคทมิฬและรวบรวมสาวกมากมายจนมีอิทธิพลในดินแดนทั้งเก้าได้ ก็เพราะเขามีทรัพย์สมบัติมหาศาล!แม้ว่าจะเทียบกับหวังหยวนไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ใช่ธรรมดาอย่างแน่นอน!อย่างน้อยในดินแดนทั้งเก้าก็ยังมีที่ให้เขายืนหยัดในฐานะผู้นำ!หลิ่วหรูเยียนที่ยืนอยู่ข้างหลังหวังหยวนกำหมัดแน่น ไม่เอ่ยคำใด แต่ทุกคนต่างก็สัมผัสได้ถึงความโกรธของนาง!ความแค้นเพราะบิดาถูกสังหารนั้นไม่อาจลืมเลือน!ศัตรูอยู่ตรงหน้า แต่นางกลับทำอะไรไม่ได้ ช่างไร้ความสามารถ!“เขาพูดจริงหรือ?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2062
หลายปีมานี้นางเชื่อคำพูดของตานสยงเฟยมาโดยตลอด คิดว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า แม้กระทั่งเกลียดชังบิดามารดาของตนเองด้วยซ้ำ!เหตุใดพวกเขาจึงทอดทิ้งนาง?ทำให้นางต้องระหกระเหินมานานหลายปี!แต่ทั้งหมดนี้กลับเป็นคำโกหกของตานสยงเฟย บิดามารดาของนางไม่ได้ทอดทิ้งนาง แต่ถูกตานสยงเฟยฆ่าตายต่างหาก!บัดนี้เมื่อความจริงปรากฏ นางจึงอยากไปเคารพหลุมศพของพวกเขา!เป็นการแสดงความกตัญญูและทำให้หมดห่วง“เป็นเช่นนี้เอง”หวังหยวนพยักหน้า“ได้!”“ในเมื่อเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าจะพาเจ้าไปที่คุกเอง”“เพื่อป้องกันไม่ให้ตานสยงเฟยใช้อุบายอันใด”หลิ่วหรูเยียนมีท่าทีแปลกไป อาจจะถูกตานสยงเฟยชักจูงได้หลิ่วหรูเยียนไม่ได้ปฏิเสธ นางพยักหน้า หวังหยวนจึงพานางไปที่คุกที่จวน ทุกคนยังคงดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน!ภายในคุกเนื่องจากตานสยงเฟยและพรรคพวกล้วนเป็นคนชั่ว หวังหยวนจึงสั่งให้ขังพวกเขาไว้ที่ชั้นใต้ดินของคุกที่นี่มักจะใช้ขังนักโทษอุกฉกรรจ์ยิ่งไปกว่านั้น การจะหนีออกไปจากที่นี่ก็ช่างยากเย็นพอ ๆ กับการปีนสู่สวรรค์!“หวังหยวน!”“ข้าสำนึกผิดแล้ว ขอท่านปล่อยข้าไปเถิด!”“ต่อไปนี้ข้ายินดีอยู่เคียงข้างรับใช้ท่าน!”“
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2061
“เจ้าไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับข้า แสดงว่าเจ้าคงอารมณ์ไม่ดีจริง ๆ”“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่เล่าให้ข้าฟังสักหน่อยล่ะ อย่างน้อยก็ให้ข้าสนุกขึ้นมาบ้าง”หวังหยวนนั่งลงข้างหลิ่วหรูเยียน เขานั่งไขว่ห้างมือวางบนราวบันไดขณะมองหลิ่วหรูเยียนด้วยรอยยิ้ม“เหตุใดท่านถึงน่ารำคาญนัก?”“ดูไม่ออกหรือว่าข้าไม่อยากคุยกับท่าน?”“รีบกลับไปดื่มกับพวกเขาซะเถอะ จะมานั่งขวางหูขวางตาข้าทำไม?”หลิ่วหรูเยียนกลอกตามองหวังหยวนแท้จริงแล้ว นางเพียงแค่รู้สึกว่างเปล่าหลังจากได้ล้างแค้นสำเร็จ ราวกับชีวิตไม่มีจุดหมายอีกต่อไป นางไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป จึงทำให้ดูเหม่อลอยและเศร้าสร้อยแต่ไม่รู้ว่าทำไม ตั้งแต่วังหยวนมาที่นี่ นางกลับรู้สึกเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง“ว่ามาสิ เป็นอะไรไป?”หวังหยวนเปลี่ยนเรื่อง“ข้าอยากไปพบตานสยงเฟย”“ครั้งก่อนท่านสัญญากับข้าว่า เมื่อจับตานสยงเฟยได้จะให้ข้าจัดการเขา ยังจำได้หรือไม่?”หลิ่วหรูเยียนถาม“อืม...”หวังหยวนครุ่นคิด ใช้นิ้วเคาะขมับพิจารณาถึงข้อดีข้อเสียเรื่องของพรรคทมิฬเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจตัดสินใจเพียงเพราะคำพูดของคนคนเดียวได้ ยิ่งกว่านั้น เพื่อจับตานสยงเฟย ยังต้องสูญ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2060
“หวังหยวน! เจ้าช่างน่ารังเกียจ! กล้าเล่นงานแบบไม่ทันตั้งตัวหรือ?”ตานสยงเฟยกล่าวอย่างเดือดดาลส่วนโอวหยางอวี่และลั่วเฉินเห็นท่าไม่ดี จึงไม่รีรอ รีบพาผู้ใต้บัญชาหนีลงจากเขา!แต่น่าเสียดาย ที่เชิงเขามีการวางกองกำลังดักไว้แล้ว!ตานสยงเฟยและคนอื่น ๆ ต่างถูกจับเป็น!การต่อสู้ครั้งนี้ หวังหยวนได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์แบบ!แต่เนื่องจากหน้าผาแห่งนี้ตั้งอยู่ในที่ห่างไกล โดยรอบไม่มีบ้านเรือนหรือเมืองจึงไม่มีใครรู้เรื่องนี้ซึ่งเป็นสิ่งที่หวังหยวนต้องการเพราะที่นี่คืออาณาจักรต้าเป่ย หากหานเทารู้ว่าเขายกทัพมาในดินแดนของอาณาจักรต้าเป่ย ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร พวกเขาก็อาจจะหาเรื่องจู่โจมได้!เมื่อถึงเวลานั้น เรื่องราวคงจะวุ่นวายและเกิดความขัดแย้ง!หลังจากที่จับตานสยงเฟยและพรรคพวกได้แล้ว หวังหยวนจึงรีบกลับเมืองอู่เจียงทันที!ใช้เวลาเพียงวันครึ่งก็กลับมาถึง!ระหว่างทาง แม้ว่าจะมีคนเห็น แต่มีเกาเล่อคอยนำทาง จึงไม่ทำให้คนของอาณาจักรต้าเป่ยรู้ตัว!...ณ ที่ว่าการเมืองอู่เจียงตอนนี้ทุกคนกำลังดื่มฉลองกันอย่างสนุกสนาน!คนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์คือหวังหยวน!ส่วนเอ้อหู่และคนอื่น ๆ ต่างก็อยู่ที่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2059
หลิ่วหรูเยียนไม่เอ่ยคำใด นางจ้องมองตานสยงเฟยด้วยความโกรธแค้นนางต้องการล้างแค้น!“ชีวิตของเขาเป็นของเจ้า ข้าจะช่วยจับเป็นให้!”“ส่วนต่อไป เจ้าจะจัดการเขาอย่างไรก็สุดแล้วแต่เจ้า!”หวังหยวนกล่าวจบก็หยิบปืนคาบศิลาออกมาจากอก แล้วเล็งไปที่ตานสยงเฟย“ในเมื่อเจ้ารู้จักข้าดี”“เจ้าควรรู้ว่าอาวุธลับของข้าไม่มีผู้ใดเทียบได้ ใช่หรือไม่?”“ข้าแนะนำให้เจ้ายอมจำนนเสีย จะได้ไม่เจ็บตัว!”หวังหยวนเตือนมุมปากของตานสยงเฟยกระตุก เขาสืบเรื่องของหวังหยวนมานาน จึงรู้จักหวังหยวนดี และจำได้ว่าอาวุธในมือของหวังหยวนคืออะไร!ไม่ต้องพูดถึงเขา แม้แต่ขุนพลที่เก่งกาจก็ยังไม่อาจหลบอาวุธนี้ได้!ทันใดนั้น ตานสยงเฟยก็คว้าตัวสาวกพรรคทมิฬคนหนึ่งมาใช้เป็นโล่มนุษย์!“ปัง!”เสียงปืนดังขึ้น สาวกพรรคทมิฬคนนั้นล้มลงกับพื้นต้องยอมรับว่าตานสยงเฟยช่างโหดเหี้ยม!เพื่อเอาชีวิตรอด กลับยอมเสียสละชีวิตคนอื่น ช่างน่ารังเกียจ!หวังหยวนยกปืนขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเล็งไปที่ตานสยงเฟย ไม่ให้เขามีโอกาสหนี!“หวังหยวน!”“วันนี้ไว้ชีวิตข้าเถิด ต่อไปข้าจะตอบแทนเจ้าแน่นอน!”“เจ้าคิดเห็นเช่นไร?”“การบีบให้ข้าจนตรอกไม่ได้เป็นผลดีต่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2058
ลั่วเฉินพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดอีก เพียงแค่รีบพาผู้ใต้บัญชาออกไป!เสียงโห่ร้องแห่งการฆ่าฟันดังขึ้น สาวกพรรคทมิฬล้มตายเป็นใบไม้ร่วง!ตานสยงเฟยเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ!สมาชิกพรรคทมิฬล้วนเป็นคนที่เขาฝึกฝนเอง เขาทุ่มเทมากมายเพื่อสร้างกองกำลังที่แข็งแกร่ง!เดิมทีเขาต้องการครองแผ่นดิน แต่ไม่นึกเลยว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้!สูญเสียกำลังพลไปเยอะมาก!ปัญหาเกิดขึ้นมากมาย!“ตานสยงเฟย! อย่าหนีนะ!”“เจ้าคนสารเลว! หลอกลวงข้ามาหลายปี!”“ไม่เพียงแต่ฆ่าพ่อแม่ข้าเท่านั้น ยังฝึกฝนข้าให้เป็นเครื่องมือทำเรื่องเลวร้ายมากมาย!”“วันนี้พวกเราต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!”ขณะที่ตานสยงเฟยกำลังจะลงจากเขา หลิ่วหรูเยียนก็วิ่งเข้ามา ในมือถือกริชเปื้อนเลือด สายตาเย็นชาราวกับคมดาบจ้องมองตานสยงเฟย!“มาคนเดียวหรือ?”เมื่อเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนมาคนเดียว ตานสยงเฟยก็หัวเราะในลำคอ เขาหันมาคว้าทวนยาวจากมือผู้ใต้บัญชาที่อยู่ด้านข้าง!เหตุผลที่ตานสยงเฟยสร้างฐานะขึ้นมาได้ ไม่ใช่เพียงเพราะเขามีความคิดที่แตกต่าง แต่ยังเป็นเพราะฝีมือของเขาด้วย!ในยุคสงคราม ผู้แข็งแกร่งย่อมเป็นผู้ชนะ!ยิ่งกว่านั้น ฝีมือ
