เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1712
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1713
“พวกเจ้าอยากจะจะติดตามข้ากลับไปยังเมืองหลิงจริงหรือ?” หวังหยวนเอ่ยถามอีกครั้ง เหล่าชาวบ้านต่างพยักหน้ารับ“เช่นนั้นทุกสิ่งทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่ข้าจัดการ” “ต่อจากนี้ไป ไม่ว่าข้าจะให้พวกเจ้าทำอะไร พวกเจ้าก็ห้ามคิดอะไรนอกลู่นอกทางทั้งสิ้น!” “แต่ข้าขอรับประกันว่าทุกคนจะมีอาหารอิ่มหนำสำราญ และชีวิตจะดีขึ้นเรื่อย ๆ!” “ตราบใดที่ยังมีข้า หวังหยวน อยู่!”หวังหยวนตัดสินใจแล้ว เขาไม่ได้คิดจะให้คนเหล่านี้ไปอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวังทั้งหมด แต่เขาตั้งใจจะสร้างโรงงานในเมืองหลิง เพื่อสร้างเมืองที่ทันสมัย และทำให้เมืองหลิงเป็นสรวงสวรรค์! ถึงแม้ว่าในอนาคตจะมีผู้คนเพิ่มมากขึ้น เขาก็สามารถหาทางสร้างอาคารสูงในเมืองหลิงได้! เมื่อมีอาคารสูง ก็จะลดพื้นที่อยู่อาศัยลงได้อย่างมากแน่นอน! เปลี่ยนเมืองหลิงให้เป็นเมืองที่ทันสมัยอย่างแท้จริง! แต่เส้นทางยังอีกยาวไกล เพราะอุปกรณ์เครื่องจักรต่าง ๆ ยังผลิตได้ยาก แม้แต่การรวบรวมวัสดุก่อสร้างก็ยังยากลำบาก จึงต้องใช้ความพยายามอย่างมาก! แต่ก็ถือว่ามีทิศทางและแผนการแล้วขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันก็เห็นฝุ่นตลบมาแต่ไกล เอ้อหู่ได้พาทหารมาถึงแล้ว มีเกวียนบ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1714
“ก่อนหน้านี้ใครมีข้าวเหลือก็จะแบ่งให้ข้ากินประทังชีวิต” “แต่ตอนนี้เป็นช่วงสงคราม ทุกบ้านก็ลำบาก ข้าจึงไม่มีอะไรกินเจ้าค่ะ” “แต่สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญแล้ว เมื่อเห็นท่าน ข้าก็ตัดสินใจแล้ว ข้าจะติดตามท่านเพื่อเรียนรู้วิชาเจ้าค่ะ!”หวังหยวนเลิกคิ้วมองเด็กหญิงตัวน้อย น่าสนใจนี่“เพราะเจ้ากลัวอดอยากหรือ?” “เจ้าจึงคิดเช่นนั้น?” ท้ายที่สุดแล้ว การติดตามหวังหยวนไป ในอนาคตก็จะไม่ต้องอดอยากอีกแล้ว ถึงแม้เมืองหลิงจะเกิดสงคราม หวังหยวนและคนใกล้ชิดก็ไม่ต้องอดตาย“ไม่ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ!” “ข้าอยากเรียนรู้วิชา!” “ไปเพื่อแก้แค้นให้พ่อแม่เจ้าค่ะ!” “ข้าต้องมีชีวิตอยู่เพื่อกำจัดโจรเหล่านั้น!” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวอย่างแน่วแน่ พลางมองไปยังภูเขาแห่งหนึ่งในระยะไกล“พวกเขาอยู่บนภูเขานั้นหรือ?” หวังหยวนมองทะลุความคิดของนาง เด็กหญิงพยักหน้า แต่ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของหวังหยวนจึงกล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการให้ท่านแก้แค้นให้ข้า! ข้าต้องการแก้แค้นด้วยตัวเอง!”“ข้าจะฆ่าศัตรูของข้าด้วยมือของข้าเอง!” “หากท่านต้องการช่วยข้า ก็แค่ให้ข้าอยู่ข้างกายท่านก็พอเจ้าค่ะ!”เด็กหญิงมีสีหน้าแน่วแน่ ทำให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1715
ตามคำสั่งของหวังหยวน เขาเห็นเอ้อหู่ขี่ม้ามาจากด้านหนึ่ง“พี่หยวน!” หวังหยวนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่หนักแน่น “ตามที่เด็กหญิงตัวน้อยผู้นี้ได้กล่าวไว้ บนยอดเขาไม่ไกลจากที่นี่มีกลุ่มโจรผู้ร้ายอาศัยอยู่ บัดนี้เรามาถึงที่นี่แล้ว เราก็ควรกำจัดพวกมันเสียให้สิ้นซาก”“เพื่อไม่ให้พวกมันก่อความเดือดร้อนแก่ชาวบ้านอีก”แม้สงครามจะก่อให้เกิดความยากแค้นแก่ผู้คน แต่หมู่บ้านต่าง ๆ ยังคงตั้งอยู่ที่นี่ หากไม่ได้กำจัดโจรเหล่านี้ให้หมดสิ้น ชาวบ้านก็จะยิ่งทุกข์ยากลำบากยิ่งขึ้นอีก! นับว่าเป็นการผลักดันผู้คนให้ลงสู่ก้นเหวแห่งความตาย!“ขอรับ!” “ข้าจะนำทหารกลุ่มหนึ่งขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อสังหารพวกมันให้สิ้น!”“ข้าเกลียดโจรพวกนี้ที่สุด!” เอ้อหู่กล่าวด้วยโทสะ จากนั้นก็ร้องเรียกกลุ่มทหารที่อยู่ด้านหลังมารวมพล“ข้าจะไปกับพวกเจ้าด้วย” หวังหยวนอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมา แล้วจึงขึ้นคร่อมหลังม้าขบวนทหารจึงมุ่งหน้าขึ้นสู่ยอดเขา!...ราตรีอันมืดมิด บนเขาหม่างซานเงาของคนหลายคนกำลังเคลื่อนไหวไปมา เหล่าโจรที่นั่งล้อมกองไฟกำลังกินแกะย่างทั้งตัว!“ได้อยู่เคียงข้างพี่เถี่ยถือเป็นบุญของพวกข้ายิ่งนัก!”“พ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1716
จางเถี่ยร่างกายกำยำ มีหนวดเครารกครึ้มและขนหน้าอกดกดำ เมื่อมองจากระยะไกล เขาดูคล้ายหมีตัวใหญ่!เมื่อเห็นเช่นนั้น ใครบ้างจะไม่หวั่นกลัว?ยิ่งเป็นสตรีสูงศักดิ์ด้วยแล้ว ยิ่งขวัญกระเจิง!“แม่สาวน้อยทั้งหลาย!”“พวกเจ้าควรทำตัวดี ๆ กับข้า!”“หากคืนนี้พวกเจ้าปรนนิบัติข้าอย่างดี ข้าอาจจะปล่อยพวกเจ้าไปก็ได้!”“แต่หากทำให้ข้าไม่พอใจ ก็อย่าหวังว่าข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป ข้าจะทำให้พวกเจ้าต้องทุกข์ทรมานถึงที่สุด!”“จะทำให้แม่สาวน้อยทั้งหลายเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกนี้เลยทีเดียวเชียว!” จางเถี่ยแสยะยิ้มชั่วร้าย มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปที่ขาของสตรีคนหนึ่ง!ทันใดนั้นโจรคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว“เจ้าเข้ามาทำอะไร?”“บังอาจมาทำลายความสุขของข้า!”“หากเจ้าไม่บอกเหตุผลที่ดีมา ข้าจะตัดหัวเจ้าไปทำเป็นกระโถน!” จางเถี่ยโกรธจัด ตวาดใส่โจรคนนั้นทันใด!“พี่เถี่ย!”“แย่แล้วขอรับ!”“มีกองทัพบุกเข้ามา ตอนนี้กำลังต่อสู้กับพวกเราอยู่!”“พวกเราหลายคนกำลังเมาสุรา จึงไม่อาจสู้พวกเขาได้!”“กองทัพนั้นกำลังบุกเข้ามาแล้ว!”“พี่ใหญ่ควรรีบหนีโดยเร็วเถิดขอรับ!” โจรคนนั้นหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว พูดไปก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1717
ต่อสู้กันเพียงไม่นาน กองทัพของจางเถี่ยที่เขาหม่างซานก็แตกพ่ายกระจัดกระจายไปสิ้น! ทหารของหวังหยวนล้วนเป็นทหารฝีมือดี ส่วนสมุนของจางเถี่ยนั้นเป็นเพียงกองโจรกระจอก ไม่อาจเทียบชั้นกันได้เลย!เหล่าโจรต่างพากันยอมจำนน ไม่กล้าต่อกรอีกต่อไป!“ลุกขึ้น!”“พวกเจ้าลุกขึ้นให้หมด!”“พวกขี้ขลาดไร้ประโยชน์!” จางเถี่ยตะโกนด้วยความโกรธแค้น แต่ไม่มีใครฟังคำสั่งของเขา ต่างนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าหวังหยวนหวังหยวนก้าวเข้าไปหาจางเถี่ยทีละก้าว จากนั้นจึงรับดาบจากเอ้อหู่มาถือไว้ สายตาของหวังหยวนหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ข้างกายตลอดการต่อสู้ เด็กหญิงตัวน้อยอยู่เคียงข้างหวังหยวนเสมอ หากเป็นเด็กหญิงวัยนี้คนอื่นที่ได้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ย่อมต้องหวาดกลัวเป็นธรรมดา! อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด บนพื้นดินก็มีเลือดสีแดงฉานไหลนอง! ดุจดั่งสมรภูมิรบ! แต่เด็กหญิงตัวน้อยกลับไม่แสดงสีหน้าใดออกมา สายตาจ้องมองจางเถี่ยอยู่เสมอมันคือสายตาเคียดแค้นพยาบาท!“เขาเป็นผู้ทำร้ายบิดามารดาของเจ้าใช่หรือไม่?” หวังหยวนถามเด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้า “ใช่แล้ว! ข้าจะไม่มีวันลืมรูปร่างหน้าตาและเสียงของเขา!”“เช่นนั้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1718
ต่อให้จะเป็นผู้ใหญ่หลายคน จิตใจก็อาจไม่อาจเทียบได้กับจิตใจอันหนักแน่นของเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้! เมื่อจัดการกับความยุ่งเหยิงเรียบร้อยแล้ว หวังหยวนและคณะก็เดินทางลงจากเขาไป“ต่อจากนี้เจ้าคิดจะทำเช่นไร?” หวังหยวนหันไปถามเด็กหญิงตัวน้อยข้างกาย“ข้าปรารถนาจะติดตามท่านไปเจ้าค่ะ”“และข้ายังปรารถนาจะเรียนวิชาจากท่านต่อไปด้วย!”“หวังว่าท่านจะไม่ขับไล่ข้าไปนะเจ้าคะ!” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวอย่างแน่วแน่หวังหยวนมีสีหน้าสงสัย “แต่ก่อนเจ้าปรารถนาจะติดตามข้าก็เพราะต้องการแก้แค้นให้บิดามารดา แต่บัดนี้ได้แก้แค้นแล้ว ศัตรูของเจ้าก็ล่วงลับไปแล้ว เหตุใดจึงยังคงจะอยู่เคียงข้างข้าอีก?”“เจ้าคงรู้ดีว่าบัดนี้ข้ามักต้องนำทัพออกรบ นอนกลางดินกินกลางทราย”“บางครั้งก็ได้ลิ้มรสอาหารจนอิ่มหนำ แต่ส่วนมากก็ต้องทนทุกข์ยากลำบาก”“หากข้าพ่ายแพ้ก็อาจถึงแก่ความตาย เจ้าไม่กลัวบ้างหรือ?” หวังหยวนกล่าวความจริงสถานการณ์ในสนามรบนั้นซับซ้อนยิ่งนักแม้หวังหยวนจะได้รับการขนานนามว่าเป็นขุนพลไร้พ่าย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าหวังหยวนจะสามารถครองความยิ่งใหญ่ได้ตลอดกาลคนเราไม่มีใครสมบูรณ์แบบ“เพราะข้าคิดว่าการอยู่เคียงข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1719
“พี่หยวน!”“ให้พวกเราติดตามท่านไปด้วยเถิดขอรับ!”ในค่ายทหาร ทุกคนรวมตัวกันอยู่เมื่อเห็นว่าหวังหยวนกำลังจะไปที่หอหลิวหลี ต้าหู่ เอ้อหู่ และคนอื่น ๆ ต่างก็เป็นห่วงอย่างยิ่ง!คนดีมีน้อย แต่คนเลวมีมาก!แม้ว่าฝีมือของหวังหยวนจะค่อนข้างดี แต่เสือหนึ่งตัวก็สู้ฝูงหมาป่าไม่ได้!หากหอหลิวหลีมีกับดักซ่อนอยู่ หวังหยวนก็เหมือนกับส่งตัวเองเข้าไปในถ้ำเสือ!แม้จะแก้แค้นให้หวังหยวนได้ในภายหลัง ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว…“อย่าห่วงเลย”“ขณะนี้ผู้นำทั้งหลายต่างก็พาทหารติดตัวมาเพียงสิบคน และข้ากับไป๋เหยียนเฟยและเซียวฉู่ฉู่ล้วนแต่เป็นมิตรกัน ถึงแม้ว่าไป๋ชิงชางจะมีแผนร้าย เขาย่อมไม่กล้าลงมือ”“หากทำร้ายข้าจริง ผลที่ตามมาย่อมเป็นหายนะ!”“หากสามอาณาจักรร่วมมือกัน แม้ว่าอาณาจักรต้าเป่ยจะเจริญรุ่งเรืองเพียงใดก็คงรับมือไม่ไหว!”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงเปลี่ยนชุดเป็นชุดธรรมดาแต่ยังสวมเกราะอ่อนที่ทำจากทองคำซึ่งเป็นของที่เสวี่ยเชียนหลงมอบให้ขณะที่เขาออกจากหมู่บ้านต้าหวัง สามารถช่วยชีวิตได้ในยามคับขัน!หวังหยวนย่อมไม่ถอดสิ่งนี้ออกอย่างง่ายดาย“เมื่อพี่หยวนกล่าวเช่นนั้น พวกเราก็จะทำตามที่ท่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1720
“หวังหยวน อย่าได้กล่าวคำเยินยอเย่อหยิ่งเช่นนั้นเลย”“หากเจ้าเป็นห่วงดินแดนทั้งเก้าอย่างแท้จริง ก็ไม่ควรหาข้ออ้างมาโจมตีอาณาจักรต้าเป่ยของข้าตั้งแต่แรก!”“เพื่อข้าวสารเพียงไม่กี่กระสอบทกลับมาสร้างความเดือดร้อนให้พวกข้า ทำให้ประชาชนในหลายดินแดนต้องพลัดพรากจากบ้านเกิด นี่หรือคือสิ่งที่เจ้าเรียกว่าการขอชีวิตให้ประชาชน?”ไป๋เหยียนเฟยและเซียวฉู่ฉู่ต่างก็เงียบงันเหตุที่พวกนางทั้งสองนั่งอยู่ที่นี่ก็เพราะหวังหยวนเท่านั้นถึงแม้จะเป็นมิตรกับหวังหยวน แต่บัดนี้เกี่ยวพันกับผลประโยชน์ของชาติ ผู้ใดก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับไป๋ชิงชางหากพูดไป นั่นคือการหาเรื่องใส่ตัว“ไป๋ชิงชาง”“แต่ก่อนเราสองคนเป็นเหมือนพี่น้องกัน”“และข้าก็อดทนกับเจ้ามาหลายครั้ง เป็นเพราะผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าไม่เอาไหน จึงทำให้เกิดความยุ่งเหยิงในวันนี้!”“แต่บัดนี้พวกเรารวมตัวกันแล้ว ย่อมไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องเหล่านี้”หวังหยวนกล่าวอย่างเรียบเฉย หลังจากกล่าวเพียงสองสามประโยค ก็ไม่ได้สนใจไป๋ชิงชางอีกต่อไป แต่กลับหันไปมองไป๋เหยียนเฟยและเซียวฉู่ฉู่“ครานี้ข้าเรียกทุกคนมารวมตัวกัน เชื่อว่าทุกคนคงรู้เจตนารมณ์ของข้าแล้ว”“
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
