LOGINShare
บทที่ 1760
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1761
หวังหยวนอ่านใจผู้คนมานับไม่ถ้วนแล้ว เพียงแวบเดียวก็รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจเรียกร้องความสนใจ หรือเพียงแค่พลาดท่าจริง ๆว่านซิ่วเอ๋อร์เป็นกรณีหลังว่านซิ่วเอ๋อร์พูดเสียงเบาว่า “ไม่… ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ…”นางรีบผละออกจากอ้อมแขนหวังหยวนและรักษาระยะห่าง ไม่กล้าสบตาหวังหยวนแต่ท่าทีเช่นนี้ ยิ่งทำให้นางน่ารักยิ่งขึ้นหวังหยวนยักไหล่ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหนูว่าน ข้าเชิญเจ้าออกมา ไม่ได้มีเจตนาอื่นใด”“เพียงอยากจะถามว่าเจ้าต้องการแต่งงานกับข้า หรือว่าเจ้าไม่ต้องการขัดคำสั่งพ่อ จึงต้องแต่งงานกับข้า?”ว่านซิ่วเอ๋อร์ตัวแข็งทื่อนางไม่คิดเลยว่าหวังหยวนจะถามตรงไปตรงมาเช่นนี้ แล้วนางจะตอบอย่างไร?“คือว่า…”ว่านซิ่วเอ๋อร์ลังเลอยู่นาน ไม่อาจเอ่ยปากออกมาได้“ไม่สะดวกที่จะพูดหรือ?”“เจ้าบอกข้ามาเถิด”“ถึงแม้พ่อเจ้าจะเป็นหัวหน้าครอบครัว แต่เจ้าก็คงเห็นแล้วว่าพ่อเจ้าถูกข้าควบคุมอยู่”“และทั่วทั้งเมืองหลิง ไม่มีใครกล้าไม่ให้เกียรติข้า”ครั้งก่อนหวังหยวนได้ช่วยว่านซิ่วเอ๋อร์แล้วแต่เนื่องจากว่านเชียนซานอยู่ด้วยจึงไม่อาจพูดได้ จึงออกมาเดินชมจันทร์กับว่านซิ่วเอ๋อร์เพีย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1762
“ไม่ต้องการหรือ?”เมื่อเห็นสีหน้าของนางมีอาการผิดแปลก หวังหยวนจึงเอ่ยถาม“ข้าต้องการเจ้าค่ะ”ว่านซิ่วเอ๋อร์รีบพูดเสียงเบา“เช่นนั้นก็ดี”หวังหยวนพูดจบก็จับมือว่านซิ่วเอ๋อร์ แล้วเดินไปยังส่วนลึกของสวนว่านซิ่วเอ๋อร์รู้สึกหัวใจเต้นรัว นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกชายหนุ่มจับมือ ปรากฏว่ารู้สึกเช่นนี้…มีความตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกประหม่า ซึ่งส่วนหลังมีมากกว่าเรื่องราวในสวนหลังบ้านแพร่กระจายไปยังห้องโถงว่านเชียนซานดีใจมากจนตบโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืนพูดว่า “ดี! ยอดเยี่ยมมาก!”“ชายหญิงต่างรักกันทั้งสองฝ่าย!”“ซิ่วเอ๋อร์ได้ทำเรื่องยิ่งใหญ่ให้แก่ตระกูลเราแล้ว!”“ดูเหมือนว่าการแต่งงานครั้งนี้คงจะสำเร็จแน่นอน!”ว่านจวิ่นเซิงและว่านซิ่วลี่ต่างก็หัวเราะ หินที่หนักอึ้งในอกก็วางลงได้เสียทีว่านซิ่วลี่รีบเดินไปหาว่านเชียนซาน นางยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อ! หรือว่าจะใช้โอกาสนี้ทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก แล้วทุกอย่างก็จะแน่นอนไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”ถึงแม้ทั้งสองฝ่ายจะรักกัน แต่ก็ต้องคำนึงถึงปัจจัยที่ไม่คาดคิดด้วย!ไม่อาจเสียเขยในอุดมคติอย่างหวังหยวนไปได้!ว่านจวิ่นเซิงก็พยักหน้า “คว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1763
หวังหยวนยังคงหลงใหลในความงามของว่านซิ่วเอ๋อร์ ต้องกล่าวว่าหญิงงามผู้นี้มีเสน่ห์ดึงดูดใจอย่างประหลาด ต่างจากคนอื่น ถึงกับทำให้ใจลุ่มหลงจนไม่อาจละทิ้งได้ หากไม่ใช่เพราะยังมีสติเหลืออยู่ หวังหยวนก็เกือบจะกอดรัดว่านซิ่วเอ๋อร์เข้าไปในพุ่มไม้นั้นเสียแล้ว!ตอนนี้ว่านซิ่วเอ๋อร์ถึงกับหมดแรง ร่างกายอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมกอดหวังหยวน แต่ยังคงหลับตาปี๋ด้วยความเขินอายหวังหยวนใช้ปลายนิ้วลูบข้างใบหูของนางเบา ๆ แล้วจึงกระซิบเสียงแผ่วว่า “พอแล้ว”“บิดาและพี่น้องของเจ้าคงรอจนใจจดใจจ่อแล้ว”“เราสองคนไปกันเถิด”ว่านซิ่วเอ๋อร์มีสีหน้าทำอะไรไม่ถูก“เป็นอะไรไป?”“ขาอ่อนแรงหรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มแต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือ ว่านซิ่วเอ๋อร์พยักหน้าหวังหยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วอุ้มนางขึ้นก่อนจะก้าวเดินอย่างรวดเร็วไปยังห้องโถงว่านซิ่วเอ๋อร์ไม่คาดคิดว่าหวังหยวนจะกระทำการหยาบคายเช่นนี้!แต่นางกลับรู้สึกชอบในใจระหว่างทาง เมื่อบรรดาคนรับใช้และสาวใช้เห็นทั้งสองก็ต่างหลบสายตา พร้อมกับกระซิบกระซาบกันใบหน้าของว่านซิ่วเอ๋อร์แดงก่ำจนถึงลำคอ ไม่อาจสนใจผู้ใดได้เลย จึงได้แต่ก้มหน้าซุกอยู่ในอ้อมกอดหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1764
นางเข้าใจดีว่าคืนเดียวมีค่าเท่ากับทองพันชิ้นยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้นางรักหวังหยวนหมดหัวใจ นางย่อมอยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้หวังหยวนแต่นี่ถือเป็นการไม่ให้เกียรติ“คิดเพียงแค่เรื่องนี้หรือ?”หวังหยวนถามพร้อมรอยยิ้ม“แน่นอนเจ้าค่ะ”ว่านซิ่วเอ๋อร์รีบตอบส่วนว่านเชียนซานและคนอื่น ๆ ก็ไม่กล้าเอ่ยแทรก ได้แต่รอให้หวังหยวนตัดสินใจเท่านั้นแต่ในใจพวกเขาต่างก็ร้อนรน นี่เป็นโอกาสอันดี หากอยากช่วยหวังหยวนให้สมหวัง ย่อมต้องดูที่การกระทำของว่านซิ่วเอ๋อร์ในคืนนี้!แต่ลูกสาวของเขากลับปฏิเสธโอกาสอันดีนี้ไปงั้นหรือ?ช่างเป็นการกระทำที่ไร้สาระ!“เด็กโง่”หวังหยวนกล่าวเบา ๆ “บรรดาพี่สาวที่บ้านไม่สนใจเรื่องเหล่านี้หรอก”“และพวกนางก็รู้จักนิสัยของข้าดี ถึงแม้จะรู้ว่าคืนนี้ข้าพักที่นี่ ต่อไปเมื่อเจ้าไปที่บ้าน พวกนางก็จะไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”“เมื่อเจ้าได้พบกับพวกนาง เจ้าก็จะเข้าใจเอง พวกนางเป็นคนดีที่เข้ากับทุกคนได้ดีมาก!”ว่านซิ่วเอ๋อร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พยักหน้า“ถ้าเช่นนั้น คืนนี้ข้าขออยู่กับคุณชาย...”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ว่านเชียนซานและคนอื่นต่างตื่นเต้นดีใจถือว่าเป็นที่แน่นอนแล้ว!ส่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1765
ว่านซิ่วเอ๋อร์รีบก้มหน้าลง ไม่ได้เอ่ยคำใดอีกแต่ก็ยังคงมีท่าทีเขินอายอยู่ถ้อยคำของหวังหยวนตรงไปตรงมาเหลือเกิน แม้แต่คนโง่ก็ยังเข้าใจว่าเขาจะสื่ออะไร!เพียงชั่วพริบตา ทั้งสองก็เดินออกจากห้องไปแล้ว อาหารเช้าได้ถูกเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแท้จริงแล้วเรียกว่าอาหารเช้าก็ไม่ได้ เรียกว่าอาหารกลางวันจะเหมาะสมกว่า เพราะบัดนี้ดวงอาทิตย์ขึ้นสูงเหนือศีรษะแล้ว อีกหนึ่งชั่วยามก็จะถึงเที่ยงวันเพราะว่าหวังหยวนและนางเพิ่งจะผล็อยหลับไปเมื่อตอนรุ่งสาง ถึงแม้จะนอนจนถึงเวลานี้ก็ยังไม่หายง่วงหากยังคงพักอยู่ต่ออีกทั้งวัน เช่นนั้นก็จะถูกคนอื่นกล่าวหาว่าเป็นคนหมกมุ่นเกินไปหรือไม่?ด้วยการไตร่ตรองอยู่หลายครั้ง หวังหยวนจึงจำต้องลุกขึ้น“ท่านหวัง! เมื่อคืนพักผ่อนสบายดีหรือไม่?”เมื่อว่านเชียนซานเห็นทั้งสองเดินเข้ามาใกล้ จึงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มหวังหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เตียงของคุณหนูว่านนุ่มสบายมาก ทำให้ตื่นสายไปเลยทีเดียว”“ขอบคุณท่านว่านที่ได้ต้อนรับข้าอย่างดี”ว่านเชียนซานรีบโบกมือ “ท่านหวังเพียงแค่ถือว่าที่นี่เป็นบ้านของท่านก็พอ ต่อจากนี้ท่านสามารถมาได้ทุกเมื่อ!”หวังหยวนพยักหน้าแล้วกล่าวตอบ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1766
“ข้าสงสัยว่าพวกเขาเป็นสาวกขององค์กรใดองค์กรหนึ่ง”“พวกเขากำลังโอ้อวดหลักคำสอนของกลุ่มพวกเขาอยู่เสมอ!”“ขณะที่ข้าจับกุมคนพวกนี้ได้ พวกเขาก็กำลังประกาศคำสอนอย่างเปิดเผยอยู่บนถนน!”“ข้าจึงสงสัยว่าเบื้องหลังอาจจะมีคนอื่นอยู่ จึงรีบมาแจ้งท่านขอรับ”หวังหยวนพยักหน้า แล้วเดินไปยังห้องขังก่อนโบกมือให้กับผู้คุม ผู้คุมจึงรีบเปิดประตูห้องขังหวังหยวนเดินไปหาพวกเขา เมื่อพิจารณาพวกเขาแล้วจึงเอ่ยถาม “พวกเจ้าเป็นใคร?”“พวกเราเป็นสาวกของพรรคทมิฬ!”หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นก่อนคนผู้นั้นลุกขึ้นยืน แล้วมองหวังหยวนด้วยสายตาเย้ยหยัน ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ข้ารู้ว่าท่านเป็นใคร!”“ท่านคือหวังหยวนใช่หรือไม่?”“บัดนี้เมืองหลิงอยู่ภายใต้อำนาจของท่าน!”“แต่ท่านก็อย่าได้ยินดีเกินไป อีกไม่นานที่นี่ก็จะตกเป็นของพรรคทมิฬของพวกข้า!”“ถึงเวลานั้น ท่านก็จะต้องยอมจำนนต่อพรรคทมิฬของพวกเรา!”ก่อนที่หวังหยวนจะได้พูดอะไร ก็เห็นสีหน้าของเกาเล่อเปลี่ยนไป แล้วถีบเข้าที่หน้าอกของชายผู้นั้นทันที!ชายผู้นั้นถอยหลังสองก้าว แต่ยังไม่ยอมขอโทษ ยังคงแสดงท่าทีเด็ดเดี่ยว!คนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นยืน ทุกคนต่างมองหวังหยวนและเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1767
“พวกเรา...”บุรุษทั้งสองสบตากัน สุดท้ายก็จำต้องเอ่ยความจริง“ผู้คนส่วนใหญ่ที่เข้าร่วมกับพรรคทมิฬล้วนเป็นผู้ยากไร้และต่อต้านผู้ปกครอง...”“นั่นจึงทำให้พวกเราทุกคนมารวมตัวกัน”“และด้วยความที่ท่านประมุขพรรคมีฐานะร่ำรวยมาก คอยดูแลพวกเราเสมอ พวกเราจึงเลือกที่จะรวมพลังกัน...”ที่แท้ก็เป็นเช่นนั้นเองหวังหยวนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เข้าใจสถานการณ์ในทันทีดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามจะต้องการใช้กลวิธีนี้เพื่อดึงดูดใจผู้คน แต่ว่า...จุดประสงค์ที่แท้จริงคืออะไรกันแน่?“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพูดคุยกับพวกเขาอีกแล้ว...”หวังหยวนโบกมือให้เกาเล่อ แล้วจึงพากันเดินออกจากห้องขัง“พี่หยวน เรื่องนี้ไม่อาจประมาทได้...”“ข้าสงสัยว่าอีกฝ่ายมีแผนกบฏ”“และบัดนี้ ผู้คนของพรรคทมิฬได้แทรกซึมเข้ามาถึงที่นี่แล้ว นั่นหมายความว่าพวกเขากำลังมุ่งเป้ามาที่เรา”เกาเล่อมีสีหน้าเคร่งเครียดขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เช่นนี้ดีกว่า”“ข้าจะเตรียมการในภายหลัง ในช่วงเวลาต่อจากนี้ ข้าจะให้ทุกคนสืบสวนเรื่องนี้อย่างเป็นความลับ”“พยายามหาผลลัพธ์โดยเร็วที่สุด”“ค้นหาตำแหน่งของพวกเขา!”“เพียง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1768
ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไป๋เหยียนเฟย ผู้หายหน้าไปนาน!ขณะนี้ไป๋เหยียนเฟยปลอมตัวเป็นชาย สวมใส่ชุดคลุมหรูหราสีอ่อน ในมือถือพัดดูราวกับเป็นชายหนุ่มชั้นสูงผู้มีรสนิยมพวกหลี่ซื่อหานอยู่ข้างนาง ดูเหมือนกำลังพูดคุยเรื่องลับ ๆ ของเหล่าหญิงสาว พลางหัวเราะอย่างสนุกสนาน บรรยากาศนั้นช่างอบอุ่นถึงแม้ว่าในบริเวณบ้านจะเป็นเช่นนั้น แต่หวังหยวนก็สังเกตเห็นสถานการณ์รอบข้างเมื่อมองไปรอบ ๆ จะเห็นว่ามีทหารรักษาการณ์เฝ้าอยู่มากมาย และยังมีทหารลับซ่อนตัวอยู่ด้วย ดูเหมือนว่าทุกคนจะเป็นคนที่ไป๋เหยียนเฟยคัดเลือกมาอย่างดีแต่คิดดูก็เห็นว่าสมควรแล้วบัดนี้ไป๋เหยียนเฟยไม่ใช่ฮองเฮาเหมือนในอดีตอีกต่อไป แต่เป็นจักรพรรดินีองค์ปัจจุบันการเดินทางย่อมต้องระมัดระวังเป็นพิเศษยิ่งไปกว่านั้นยังต้องเดินทางข้ามหลายเมือง ยิ่งต้องระมัดระวังมากขึ้น“บัดนี้ข้าควรเรียกท่านว่าอย่างไรดี?”“เรียกชื่อจริงของท่านโดยตรง หรือควรเรียกว่าฝ่าบาท?”หวังหยวนกอดอกกล่าวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ ๆ“เรียกชื่อข้าก็พอแล้ว”“ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองมากมาย”“ยิ่งไปกว่านั้น คือบัดนี้ท่านเป็น
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
