บทที่ 1762

“ไม่ต้องการหรือ?”

เมื่อเห็นสีหน้าของนางมีอาการผิดแปลก หวังหยวนจึงเอ่ยถาม

“ข้าต้องการเจ้าค่ะ”

ว่านซิ่วเอ๋อร์รีบพูดเสียงเบา

“เช่นนั้นก็ดี”

หวังหยวนพูดจบก็จับมือว่านซิ่วเอ๋อร์ แล้วเดินไปยังส่วนลึกของสวน

ว่านซิ่วเอ๋อร์รู้สึกหัวใจเต้นรัว นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกชายหนุ่มจับมือ ปรากฏว่ารู้สึกเช่นนี้…

มีความตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกประหม่า ซึ่งส่วนหลังมีมากกว่า

เรื่องราวในสวนหลังบ้านแพร่กระจายไปยังห้องโถง

ว่านเชียนซานดีใจมากจนตบโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืนพูดว่า “ดี! ยอดเยี่ยมมาก!”

“ชายหญิงต่างรักกันทั้งสองฝ่าย!”

“ซิ่วเอ๋อร์ได้ทำเรื่องยิ่งใหญ่ให้แก่ตระกูลเราแล้ว!”

“ดูเหมือนว่าการแต่งงานครั้งนี้คงจะสำเร็จแน่นอน!”

ว่านจวิ่นเซิงและว่านซิ่วลี่ต่างก็หัวเราะ หินที่หนักอึ้งในอกก็วางลงได้เสียที

ว่านซิ่วลี่รีบเดินไปหาว่านเชียนซาน นางยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อ! หรือว่าจะใช้โอกาสนี้ทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก แล้วทุกอย่างก็จะแน่นอนไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”

ถึงแม้ทั้งสองฝ่ายจะรักกัน แต่ก็ต้องคำนึงถึงปัจจัยที่ไม่คาดคิดด้วย!

ไม่อาจเสียเขยในอุดมคติอย่างหวังหยวนไปได้!

ว่านจวิ่นเซิงก็พยักหน้า “คว