Lahat ng Kabanata ng THE LONELY BILLIONAIRE AND HIS MAID: Kabanata 71 - Kabanata 80

[Amelia]PINAHID niya ang luha. Gusto n'yang pigilin ang luha pero hindi niya magawa. Lalo na ngayon na nakikita niya kung gaano kagalit si Arjo kay Damon.Narito sila ngayon sa pinakamalapit na fast food chain sa lugar nila. Hindi naman sila pwedeng umuwi na ganito ang kalagayan niya—siya, iyak ng iyak, samantalang si Arjo ay galit na galit.Mabuti nalang at hindi ito pinatulan ni Damon. Naku, kundi ay baka ang kapatid pa niya ang nabugbog."Bakit hindi natin pwedeng sabihin kay nanay?" Bumuntong-hininga siya. "Arjo, alam kong galit ka. Ako din naman ay galit kay Damon. Pero ayaw ko naman na mag alala si nanay. Matanda na 'yon kaya ayaw kong bigyan siya ng problema na iisipin niya sa gabi bago siya matulog. Tama na 'yong problema na binigay ko sa kanya dati ng hindi ako nakinig sa kanya."Kung nakinig lang sana siya dati sa nanay niya ay wala siya sa ganitong kalagayan ngayon... Sa kabilang banda ay masaya pa rin siya dahil dumating sa buhay niya si Amon."Paano ka?" Nag aalalang tan

[Amelia]DUMILAT SIYA. Unang bumungad sa kanya ang kulay pulang kisame. Nanlaki ang mata niya ng maalala ang nangyari kagabi. Sa pagkakatanda niya ay nasa loob siya ng sasakyan ni Damon.Nakatulog siya!Kailangan n'yang makauwi! Dahil tiyak na nag aalala na sa kanya ang nanay at mga kapatid niya!Bumangon siya-pero agad na nanlaki ang mata niya ng maramdaman ang matigas na brasong nakayakap sa bewang niya.Ang walang hiya! Ang sarap ng tulog habang nakayakap sa kanya! Ang kapal ng mukha!Dahan-dahan n'yang inalis ang pagkakayakap ni Damon sa kanya. Halos hindi na siya huminga para kahit isang maliit na ingay ay hindi siya makalikha.Mahinang napabuga siya ng hangin ng makaalis siya sa tabi nito.Marahan ang bawat hakbang na tinungo niya ang pinto. Akala niya ay makakalabas na siya. Pero ng subukan n'yang buksan ang pinto ay naka-lock 'yon! "You can't escape in this room, babe. Come back here." Tinapik ni Damon ang kama, kung saan siya naka-pwesto kanina.Hindi niya 'to pinansin at sin

[Amelia]HALOS lahat ng matatanda sa kanilang lugar at nag iiyakan—at syempre ay kasama na roon ang nanay niya."H-Hindi ko gustong iwan ang lugar nating ito. Pero wala naman akong magagawa kundi ang umalis dito." Umiiyak na wika ni Mang Fe. Ang isa sa matatanda nilang kapitbahay.Agad na sumang-ayon si Manang Angge na katulad ng iba ay umiiyak din. "Dito na nagsilaki ang aking mga anak at mga apo. Sa lugar na ito rin namatay ang aking asawa. Marami kaming alaala ng pamilya ko rito. Pero wala kaming magagawa kundi ang lisanin ang lugar na ito." Lalong lumakas ang panaghoy ng matanda.Ang ilan naman ay walang malilipatan at baka daw matulog na lamang sa kalsada. Kaya mas lalo lang bumigat ang dibdib niya dahil sa awa sa mga ito.Sabay-sabay na nag iyak ang lahat. Kaya naman pumasok siya sa loob ng bahay nila. Para do'n ilabas ang luha.Naiiyak na naman siya at kasalanan itong lahat ni Damon!Isang linggo nalang ang palugit na binigay ng binata sa kanilang lahat na nakatira dito. Sila ng

[Amelia]MABILIS na naisagawa ang operation ng nanay niya dahil kay Damon. Sa ngayon ay nagpapagaling nalang ng tuluyan ang nanay niya bago sila umuwi sa kanila.Malalim na napabuntong-hininga siya.Alam niya na sa ginawa n'yang pagpayag sa gusto ni Damon ay magugulo na naman ang buhay niya—at iyon ang hindi niya hahayaan na mangyari.Katawan lang niya ang makukuha nito—hindi ang puso niya. Hinding-hindi na siya papayag na pumasok ito sa puso niya at saktan siya. Tama na 'yong minsan na hinayaan n'yang saktan siya nito. Napukaw siya ng hawakan ng kanyang nanay ang kamay niya. Nagising na ito makalipas ang dalawang linggo mula ng matapos ang operasyon. Hindi pa man bumabalik ang lakas at pangangatawan nito ay nakikita naman nila ng mga kapatid niya na bumubuti na ang lagay nito."S-Salamat, anak. P-Palagi ka nalang nari'yan sa tuwing kailangan ka namin." Lumuluhang sambit nito habang nasa mukha ang labis na pasasalamat. "N-Napakaswerte ko dahil nagkaro'n ako ng anak na katulad mo." Ag

[Amelia]NGAYON lang niya na-realized na sa loob ng limang taon na hindi lang galit ang laman ng puso niya—dahil ang totoo ay hindi naman talaga siya nakalimot.Sinubsob niya ang mukha sa unan at saka umiyak ng umiyak. Akala niya ay wala na at nabura na ang lahat ng nararamdaman niya, pero hindi pala.Natabunan lang ito ng galit.Akala niya ay pagmamahal ang nararamdaman niya kay Frederick, pero hindi pala. Gusto lang niya ng kumpletong pamilya at lalaking tatanggap at magpapaka-ama sa kanyang anak.Kinuha niya ang cellphone at tiningnan ang mga pictures ni Amon. Sa bawat kuha ng anak niya ay nakangiti ito ng malaki na para bang walang kulang sa buhay nito—pero alam niya na naghahanap ito ng ama.'Nay, saan ba ang tatay ko?' Tinakpan niya ang bibig at saka humagulhol ng iyak ng maalala ang tanong ni Amon sa nanay niya. Hinding-hindi niya makakalimutan ang araw na tinanong ng anak niya 'yon.Araw 'yon ng ika-apat na kaarawan ni Amon. At ang hiling nito at makasama ang tatay nito.Agad