PA-RATE NAMAN PO NG STORY 💕
[Amelia]NGAYON lang niya na-realized na sa loob ng limang taon na hindi lang galit ang laman ng puso niya—dahil ang totoo ay hindi naman talaga siya nakalimot.Sinubsob niya ang mukha sa unan at saka umiyak ng umiyak. Akala niya ay wala na at nabura na ang lahat ng nararamdaman niya, pero hindi pala.Natabunan lang ito ng galit.Akala niya ay pagmamahal ang nararamdaman niya kay Frederick, pero hindi pala. Gusto lang niya ng kumpletong pamilya at lalaking tatanggap at magpapaka-ama sa kanyang anak.Kinuha niya ang cellphone at tiningnan ang mga pictures ni Amon. Sa bawat kuha ng anak niya ay nakangiti ito ng malaki na para bang walang kulang sa buhay nito—pero alam niya na naghahanap ito ng ama.'Nay, saan ba ang tatay ko?' Tinakpan niya ang bibig at saka humagulhol ng iyak ng maalala ang tanong ni Amon sa nanay niya. Hinding-hindi niya makakalimutan ang araw na tinanong ng anak niya 'yon.Araw 'yon ng ika-apat na kaarawan ni Amon. At ang hiling nito at makasama ang tatay nito.Agad
PEARL almost fell.Labis ang pagsisisi niya ng mapantanto na tama si Damon. Hindi si Amelia ang may kasalanan. Wala itong kasalanan!Lumapit si Cassandra kay Pearl ng may ngisi sa labi na agad ding itinago. "Tama lang ang mga sinabi mo, Pearl. That bìtch deserve that—"Maang na tumingin si Cassandra kay Pearl ng sampalin siya nito."You lied to me! Ang sabi mo ay patuloy na ginagamit ni Amelia si Damon for money! You never told me about their break up!" "Pearl, your cousin was lying!" Giit ni Cassandra. "Masyado siyang baliw sa babaeng 'yon kaya siya nagkakaganyan! You have to stop him, Pearl! Kailangan mo akong tulungan na mapaghiwalay silang dalawa—""Shut up!" Singhal ni Pearl rito. "Kung may bìtch dito ay ikaw 'yon! My god! Bakit ba ako nakinig sa'yo!" Umiiyak na wika ni Pearl bago iniwan si Cassandra."Arghh!" Malakas na sumigaw si Cassandra sa sobrang galit. Ngayon ay nabawasan na ang tutulong sa kanya para sirain sina Damon at Amelia."Hindi ako papayag na maging masaya ka, Da
[Amelia]KANINA pa siya nagdo-doorbell subalit walang magbubukas. Mukhang walang tao sa mansion maliban sa mga guard na nagbabantay sa mga gate. "Manong, nasaan ang amo niyo?" Nagkibitbalikat ang gwardiya. "Naku, Ma'am, hindi po namin alam. Kahapon ay umalis siya para sundan kayo pero hanggang ngayon ay hindi pa rin siya bumabalik—" Huminto ito sa pagsasalita. "Iyan na pala si Sir!" Huminto ang sasakyan ni Damon, bumukas iyon at lumabas ito."Amelia!" Yumakap si Damon sa kanya ng mahigpit. Bakas ang labis na pag aalala sa boses. "Where have you been? I was looking for you simula kahapon pero walang nakakaalam kung nasaan ka—""We need to talk, Damon." Aniya sa seryosong tinig.Natigilan ang binata habang nakatingin kay Amelia. Wala siyang makapang emosyon sa mukha ng kaharap.Nilapag niya ang bag na dala sa harapan ni Damon. "Bayad ito sa lahat ng nagastos mo sa operasyon ng nanay ko. Simula ngayon ay... ay tapos na ang deal natin, Damon." "Where did you get this?" Bigla ang pagse
[Amelia]BAKIT gano'n, dati naman ay tuwang-tuwa siya kapag pinag-uupan o pinagpaplanuhan nila ni Frederick ang kanilang kasal. Subalit ngayon ay hindi niya magawang ngumiti man lang. Ang bigat ng dibdib niya at wala siyang pagkasabik na nararamdaman."Bye, Love." Hinalikan siya ni Frederick sa labi. "Magkita nalang tayo bukas." Bumaling ito sa nanay niya. "Alis na ho ako, nay. Bye, Amon." Paalam nito sa kanyang anak."Babay, Kuya!" Paalam ng kanyang anak sa binata.Pagkaalis ni Frederick ay agad na umupo ang nanay niya sa silyang kaharap niya."May problema ba kayo ni Frederick, anak? Bakit parang hindi mo siya kinikibo? Nag away ba kayong dalawa?" Usisa nito.Umiling siya. "Hindi lang maganda ang pakiramdam ko, nay." Umiwas siya ng tingin dahil may pagdududa sa mata ng kanyang nanay habang nakatingin sa kanya."Simula ng dumating ka ay palagi ka ng ganyan, tahimik at wala sa sarili. Hindi ba naging maayos ang seminar mo sa Cebu? Kaya ba umuwi ka agad?" "Hindi po, nay. Talagang masam
[Amelia]MASAKIT ang ulo niya, at medyo hilo pa ng magmulat siya ng mata. Agad na bumangon siya at nilibot ng tingin ang paligid—nanlaki ang mata niya."Nasaan ako? Anong lugar ito?" Bumaba siya ng kama, saka lang niya napagtanto na iba na ang suot niya, isang malaking shirt na iyon at hindi ang wedding gown na para sana sa kasal nila ni Frederick.Tama, kasal nila ni Frederick ngayon, kaya bakit narito siya? Ang huli niyang natandaan ay nasa loob siya ng bridal car.Dahil hindi naman naka-lock ang kwarto ay nakalabas siya. Mukhang ancestral house ang bahay na kinaroroonan niya ngayon base sa structure nito. Lumapit siya sa bintana at napa-wow sa nakita. Maraming ibon at iba't ibang kulay ng paroparo sa paligid. Nang ilibot niya ang tingin ay saka lang niya napansin na puro naglalakihang puno ang nakapalibot sa kinaroronan n'yang bahay.Bigla siyang pinagpawisan ng may ma-realized siya. Bakit nga pala nakalimot siya na hindi siya narito dahil sa kagustuhan niya! Narito siya dahil n
[Amelia]SUMUNOD siya rito. Nang makarating sa kusina ay halos tumulo ang laway niya. Paano ay maraming pagkain na nasa mesa."Ininit ko na ang lahat ng mga 'yan." Pinaghila siya ni Damon ng upuan at naupo naman siya."Di'ba umalis ka kanina. S-Saan ka nagpunta?" Aniya.Akala niya talaga ay iniwan na siya nito. Mabuti nalang at hindi pala. Tinakot lang niya ang sarili niya."Nagpalamig lang ako. Ang sakit kasi ng sinabi mo kanina." Ani Damon ng nakangiti na tila ba wala na dito ang nangyari kanina.Nasaktan nga ito... Tama nga siya...Hindi na siya nagsalita at kumain nalang matapos itong unang sumubo sa lahat ng pagkain sa mesa. Hindi talaga siya makapaniwala na marunong ng magluto ang lalaking 'to. Hindi lang basta marunong—masarap na rin ito magluto!"Salamat sa pagkain." Aniya at agad na tumayo, pero bago umalis ay nagsalita siya. "Pwede ba bukas ay ihatid mo ba ako sa amin? Hindi tama ang ginawa mo, Damon, alam mo iyan. Saka may usapan na tayo, di'ba? Dapat ay tumupad ka." Akmang
[Amelia]PAGKAGISING ay agad na naghilamos siya at nagtoothbrush. Kumpleto ang kagamitan sa loob ng banyo, may bagong toothbrush, bagong sabon, shampoo, towel, at mga damit na may kalakihan—na alam n'yang kay Damon lahat.Napasimangot siya. Paano ay wala siyang suot na panty! Tanging malaking damit lang! Hindi niya alam kung sadya ba ni Damon na hindi bumili ng panty at damit niya, o baka dahil sa pagmamadali ay hindi na ito nakabili. Mabuti nalang at sila lang ang tao rito, kundi ay hindi talaga siya makakalabas ng kwarto. Nakakahiya naman kasi lumabas ng walang pang ibaba.Akala niya ay siya ang unang nagising sa kanila ni Damon, pero hindi pala, dahil gising na ito at nagluluto na ng kanilang almusal."Good morning, babe." Nakangiting bati ni Damon.Mukhang bagong ligo si Damon. Basa pa kasi ang buhok nito at tumutulo pa ang tubig na naggagaling ro'n."Morning." Simpleng tugon niya, pero hindi ng mata niya—nakatitig na pala siya rito, kaya naman ngingisi-ngisi ito.Inikutan niya it
[Amelia]SUMILIP muna siya sa labas ng kwarto. Dahan-dahan ang kilos na lumabas siya. Ayaw n'yang magkasalubong sila ni Damon. Kung maaari lang na hindi siya lumabas ng kwarto ay ginawa na niya.Wala kasi siyang tiwala sa sarili niya—tama, sa sarili niya at hindi kay Damon. Wala sa sala o maging sa kusina si Damon ng sumilip siya. Marahil ay nagpapahangin na naman ito sa kung saan.Walang ibang mapaglibangan kaya naisipan niya muna na maglakad-lakad. Hindi niya makita ang cellphone niya. Wala rin television man lang.Hindi lang pala basta kagubatan ang makikita sa paligid, marami ring iba't ibang klase ng bulaklak sa paligid, mga iba't ibang klase ng ibon.Hindi kaya marami ring wild animals sa lugar na 'to?Kinikilabutan siya sa naisip. Medyo malayo na siya sa pinanggalingan niya. Mas mabuti na bumalik nalang siya kesa maka-encounter ng wild animals.Natigilan siya ng makarinig ng malakas na lagaslas ng ng tubig. Nang tunguin niya kung saan nagmumula ang ingay ay halos mapanganga siy
[Amelia] PUMIKIT siya habang kinkontrol ang sarili na huwag umiyak. Baka kasi masira ang makeup niya sa mukha. Nakakahiya naman sa makeup artist na nag-ayos sa kanya. Tumingin siya sa reflection niya sa salamin. Hindi maitatago ang kaligayan sa kanyang mukha. "Ang ganda mo, anak." Puri ng nanay niya na kapapasok lang. Nakabihis na rin ito, maging si Amon. "Opo, ate mommy, ang ganda niyo po lalo!" Puri ng anak niya. Ngumiti siya sa nga ito. "Syempre maganda si mommy dahil mana kay nanay." Aniya sabay gulo sa buhok ni Amon. "Di'ba sabi ko sa'yo mommy nalang o mama ang itawag mo sa akin." "Mommy naman, eh! Bakit mo po ginulo hair ko? Hindi na po ako pogi!" Reklamo ni Amon. Pareho silang natawa ng nanay niya. Paano ay ilang araw na nilang napapansin na palaging nakaayos ang buhok nito. Iyon pala ay may kaklase itong nagugustuhan ayon kay Alex. Nagpunta si Amon sa tapat ng salamin para ayusin ang buhok na nagulo. Kandahaba ang nguso nito kaya lalo silang natawa nang nanay
[Amelia]PINUNO muna niya ng hangin ang dibdib bago siya tuluyang pumasok. Ito ang kauna-unahang beses na nagpunta siya dito. Hindi lingid sa kaalaman ni Damon ang ginagawa niya ngayon sa lugar na ito.Naiintindihan niya kung bakit hindi sumama si Damon sa kanya. Maski ang nanay niya, mga kapatid ay hindi rin nagpupunta rito. Sa katunayan ay siya ang kauna-unahang dumalaw sa taong ito.Nag-angat siya ng tingin ng umupo ang lalaki na napakatagal na niyang hindi nakita. Matagal man silang hindi nagkita ay wala siyang nakapa sa dibdib na pananabik, bagkus ay puno siya ng galit at hinanakit.Tila nadoble ang edad ng tatay niya rito sa loob ng kulungan. Wala na ang matikas nitong pangangatawan. Sa sobrang payat nito ay duda siya kung kumakain pa ba ito."Anong nakain mo ang nagpunta ka rito? Nasaan ang nanay mong walang silbi? Masaya ba kayo na wala na ako sa buhay niyo?!" Mabagsik na tanong nito kasabay ng paghampas ng magkaposas na kamay nito sa ibabaw ng mesa na tila gusto pa siyang sak
[Damon]NOONG panahon na buhay pa ang magulang niya ay palaging sinasabi ng mga ito na darating ang araw na titibok ang puso niya at magmamahal ng sobra. Hindi siya naniwala do'n at tinatawanan lang ang mga sasabihin ng magulang niya. Hindi naman kasi siya naniniwala na may babaeng magpapaamo sa kanya. Sa dinami-dami ng babae na nakilala niya ay walang nakapagpatibok ng puso niya.Lalo na ng mamatay ang magulang niya. Sinarado na niya ang puso niya sa lahat—maliban sa kanyang mga kaibigan.Pero katulad nga ng sinabi ng magulang niya ay may babaeng dumating, hindi lang para pasigawin siya, galitin siya, inisin siya, kundi pinatibok din ni Amelia ng mabilis ang puso niya. Natuto siyang magselos na hindi naman niya naramdaman sa ibang babae. Kahit sa kaibigan pa niya ay nagseselos siya."Kuya, ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ni Alex sa kanya. "Y-Yes, ayos lang ako." Sagot niya, kahit ang totoo ay nanginginig ang buo n'yang katawan sa nerbyos. Tatlong buwan na ang nakalipas ng maka
HAWAK niya ang kamay ni Amelia at hindi niya ito binibitiwan. Natatakot siya na baka panaginip lang ang lahat, na baka panaginip lang niya ang pagkagising nito.Nang suriin ito ng doktor ay nakatulog ito dahil sa matinding pagod na nararamdaman ng katawan dahil sa matagal na pagkakahiga. Kaya ngayon ay narito siya sa tabi nito para sa oras na magising ito ay siya ang una nitong makikita.Anim na oras na silang lahat naghihintay na magmulat ng mata si Amelia pero hindi na ito muling dumilat pa. Narito ang pamilya ng dalaga, kasama ang kanilang anak. Ang nanay nito ay umiiyak sa sobrang tuwa, maging ang mga kapatid. Nanlaki ang mata niya ng maramdaman ang pagganti ng hawak ni Amelia sa kanyang kamay, kasabay ng pagmulat nito ng mata. Nakatagilid parin ito ng higa kaya naman kitang-kita niya ang mga mata nito na nakatingin sa kanya. Ang tubo na nasa bibig nito ay inalis na ng doktor kaya nakita niya ang maliit na ngiti na gumihit sa labi nito.Parang bata na napahagulhol siya ng iyak. Ma
DAMON looks devastated while leaning against the wall. Magulo ang buhok ng binata at tila wala sa sarili. Limang araw na subalit wala parin response ang katawan ni Amelia. Some of her organs were hit and damaged severely. Tagumpay ang operasyon subalit ang paggising nito ay walang kasiguraduhan.Hindi niya kayang magtagal sa loob ng kwarto kung nasaan ang babaeng mahal na mahal niya. Tila dinudurog ang puso niya sa sakit at anumang oras ay tila mababaliw siya. Paulit-ulit na sinisisi niya ang sarili. Kung dumating lang sana siya agad para iligtas ito. He ran a trembling hand through his hair and began to cry like a child. "P-Please, babe... don't leave me." His sobbing and pleading spread throughout the hallway but he doesn't care. All he have in mind was all about her.Nagsibuga ng hangin ang mga kaibigan ni Damon na nakamasid lang sa kanya. They are right. Damon lost himself again like when he lost his parents and little sister. Mabigat sa dibdib ang ganitong tagpo para sa kanila.
[Amelia]HINAWAKAN niya ang mukha ng anak. "Pikit ka, Amon." Utos niya sa anak. Nakaalis na sina Cassandra at Frederick. Ngayon ay kailangan nilang lumabas sa ilalim ng mesa kaya inuutusan niyang pumikit ang anak para hindi nito makita ang bangkay sa sahig.Nakahinga siya ng maluwag ng pumikit ang anak. Nang lumabas siya sa ilalim ng mesa ay hinawakan niya sa kamay ang anak para alalayan. Pero naapakan ni Amon ang dugo dahilan para madulas ito."A-Ate mommy!" Malakas na iyak ni Amon ng makita ang dugo na nasa kamay.Tarantang tinakpan niya ang bibig ng anak ng kanyang kamay."Narinig niyo ba? Iyak ng bata 'yon, di'ba?" Ani ng isang tauhan ni Cassandra sa kasamahan. "Oo! Hanapin natin dali!" Sagot ng isa.Kinarga niya ang humihikbi pang si Amon at saka tumakbo palayo sa yabag na papalapit sa kanila. Halos magkatumba-tumba pa siya dahil mahaba ang suot n'yang wedding gown na hindi niya naisipan na hubarin kanina. "Huhuhu, b-bakit po nila tayo hinahabol, ate mommy?" Patuloy sa pag-iyak
[Amelia]HINAWAKAN niya mukha ni Amon at hinalikan ito sa tungki ng ilong. Kailangan na niyang kumilos. Marahan ang kilos na lumabas sila sa ilalim ng mesa. Sumagap muna siya ng hangin bago nagpasya na sumilip, pero agad na bumalik siya sa pagkakatago ng makita ang isa sa hinihinala niyang tauhan ni Cassandra."Hanapin niyo ang dalawa. Tiyak na hindi pa nakakalayo ang mga 'yon—putanģ ina! Ano 'yon?!" Malakas na mura ng lalaki ng makarinig ng sunod-sunod na pagputok.Tinakpan niya ang tenga ng anak. Nanlaki ang mata niya ng makarinig ng mga yabag. Mabilis na hinila niya si Amon upang bumalik sa ilalim ng mesa.Sobra ang kaba niya ng makita ang anim na pares ng paa na nakatayo malapit sa pwesto nila. Mabuti nalang at may kahabaan ang mantel ng mesa kaya hindi sila nakikita ng mga ito. Halos takpan niya ng maigi ang bibig ni Amon huwag lang itong makapag ingay.Nanlaki ang mata niya ng marinig ang pamilyar na boses."Dennis, nasaan na sila Mando?!" Tanong ni Cassandra sa tauhan."Wala na
NANG makaalis si Frederick ay agad na binuksan niya ang pinto ng kwarto para alamin kung naka-lock ito o hindi.Halos maiyak siya sa tuwa ng malaman na hindi ito naka-lock.Nakapagtataka.Hindi ba natatakot si Frederick na tumakas sila? O kampante na ito dahil kasal sila? Inis na tinanggal niya ang singsing sa kamay at binalik ang singsing na binigay sa kanya ni Damon."Amon, tara na. Aalis na tayo sa lugar na 'to." Kahit kasal na sila ay hindi siya sasama kay Frederick sa ibang bansa.Hindi niya ito mahal at natatakot na siya rito. Ibang-iba na ito sa dating Frederick na nakilala niya.Hawak ang kamay ni Amon ay lumabas sila ng kwarto. Malawak ang bahay at wala siyang nakikitang ibang tao maliban sa kanila ng kanyang anak.Dahan-dahan ang bawat hakbang na ginawa niya para hindi makalikha ng ingay."Ate mommy—" Agad na tinakpan niya ang bibig ng anak at inilagay ang hintuturo sa gitna ng labi niya, tumango naman ito na parang naiintindihan ang nais niyang iparating.Nang nasa kalagitna
LULAN ng puting van ay muli silang bumyahe ni Frederick pagkatapos nilang ikasal. Tulala siya habang nakatingin sa labas ng sasakyan habang tahimik na umiiyak."Tumahimik ka nga!" Malakas na singhal ni Frederick na tila nabibingi sa pag iyak niya. Hinawakan nito ang isang kamay niya. "Tanggapin mo nalang, Love. Kasal kana sa akin at wala ng magagawa ang pag iyak mo." Masama siyang tumingin rito. "Kasal na nga ako sa walang hiyang tulad mo, pero hanggang ngayon ay hindi mo pa rin pinapakita sa akin ang anak ko!" Muling binalik nito ang tingin sa daan. "Maghintay ka lang, Amelia, makikita mo rin siya." Inabot ng limang oras ang biyahe nila kaya inihinto nito ang sasakyan sa isang fast food chain para mag-drive thru lang. Hindi niya pinansin ang pagkain na inabot nito sa kanya kaya naman muli na naman itong nainis sa kanya. Sapilitan na nilagay nito ang pagkain sa kamay niya."Kumain ka, Love. Hindi ko gustong magutom ka. Alam ko na dapat ay nasa isang hotel tayo o magarang restaurant