All Chapters of I Want Romance For A Lifetime: Chapter 131 - Chapter 140

NAGISING AKO na pakiramdam ko, pinipilit na ibuka ang mga hita ko. Nang imulat ko ang mata, nakita ko si Ja na tinitingnan ang pagkababαȇ ko. He doesn’t look like he wanted to do it, he is just serious as if he’s checking his masterpiece.Bagong ligo rin siya at walang suot pang-itaas.“Ja…” paanas na tawag ko dahil inaantok pa ako. “Anong oras na?”“It’s seven thirty.”Namilog ang mata ko. Thirty minutes na lang, eight na. Male-late na ako kung mag-aalmusal pa ako. Akma akong tatayo para maligo na nang pigilan niya ako.“Huwag ka munang pumasok. Huwag mong ipilit ito.” Tukoy niya sa feminine area ko. Kasalanan niya naman iyon! “Hindi na kita pinipigilan sa gusto mong gawin, pero huwag mong pinapagod at pinipilit kung masakit, ok?”“Ja—““Huwag nang matigas ang ulo. Magpaalam ka na lang sa opisina mo. Sabihin mo, may saki

HALF DAY, puro lang kwentuhan ang ginawa namin dahil para sa kanila, boring ang activities sa umaga. Nag-set up na rin kami ng tent kahit pa malapit lang ang bahay-bakasyunan ni Sir Nick. Nag-ipon ng kahoy ang mga lalaki, kami namang mga babae ay nagluluto. Halos bente katao rin kami at mas marami ang lalaki.After ng lunch, nagkanya-kanya muna kami. Ang ilan ay natulog sa duyan, ang iba naman ay naglakad-lakad kahit mainit pa, at ang ilan ay pumunta sa bahay ni Sir Nick.Minabuti ko na lang na tumambay sa tent. Medyo mahina ang signal kaya hindi ako makatawag kay Ja. Nagme-message lang ako at halos fifteen minutes bago mag-send, tapos twenty minutes bago ako maka-receive.Naiinis nga si Ja. Gusto akong puntahan dito. Sabi ko naman, magsasabi lang ako kung gusto ko nang umuwi. Overnight is fun, pero hindi ko sila ganoon kakilala kaya standby lang si Ja when I say so.I smirked. Buti at hindi siya pumasok ngayon, mamaya lalo pa siyang magalit at hindi na a

I FEEL like I have missing memories. May mga bagay na tila dumaan lang saglit sa mata ko at hindi malinaw. Ayaw ko naman pilitin na alalahanin. As long as I have memories of happy moments with my family.At ngayon nga, parang kailan lang nang nagdadrama ako sa pagiging taong-bahay. And Ja suggested na sa accounting department na lang ako ng Orlyn Medical Hospital mag-apply. Noong una ay ayaw ko dahil na rin iniisip ko, bawal sa work place ang mag-asawa o in a relationship. Pero ang sabi niya, hindi naman kami magkasama during working hours. Kaya sinubukan ko na rin.Hindi nga nagtagal ay natanggap ako. Alam din sa buong ospital na asawa ako ni Ja. And the Accountant told me na hindi na si Ja ang boss dahil binenta niya ang halos kalahati ng shares niya kay Mia. Ayon pa sa kanya, huwag akong umaasa ng special treatment.Well, I’m not.Ito rin ang ikatlong taon ng pagpasok sa school ng mga anak namin. Natutuwa ako kay Raizel dahil palagi siyang top sa

ORLYN CITY, EARLY 2001Alas dose na ng gabi nang matapos si Robert sa kanyang ginagawa. Humingi siya ng tulong sa asawa para makakuha ng dugo sa kanilang anak at nang ma-test at mapatunayan na hindi totoo ang binibintang ni Alfredo na gumagamit ng pinagbabawal na gamot sina John at mga kaibigan nito. At laking pagkadismaya niya nang makita ang resulta.“That idiot!”Kung sa tingin ni Alfredo ay ikatatakot niya ito, nagkakamali ito. Kahit si Robert pa ang magdala sa mga binatang iyon sa awtoridad.Iniligpit na lang ni Robert ang mga gamit niya, nang hindi sinasadya na may nahulog na poster mula sa lamesa niya.“Missing: Jeinellyn B. Jaucian. Five years old. Wavy dark brown hair, big brown eyes, pale white skin, chubby. Last seen, playground. Plain white dress with balloon sleeves. If seen, please contact…”Robert let out a deep sigh. Alam niya na kahit ipakalat pa ito sa buong mundo, hinding hindi na lilitaw ang

“CRYSTAL! BWISIT ka talaga! Bakit ba palagi mong ginugulo ang mga gamit ko rito?! Talo mo pa si Blue kung maghalungkat!”“Aba’t—! Hoy, Hija, ikukumpara mo na lang ang diyosang kagaya ko, sa aso pa! Gusto mong makalbo? Akong gagawa para sa iyo!”My everyday with these two ladies is as loud as a disco bar. Buti at soundproof ang buong kwarto, sila-sila lang ang nakakarinig ng batuhan nila ng salita na wala namang kwenta. Mga isip-bata na nga, warfreak, at ang lalakas pa ng boses na animo’y mga tindera sa palengke.Isang taon na rin mula nang samahan niya si Elle dahil walang John sa tabi nito, at nagsisimula nang mapagod ang tainga ko sa dalawang ito.“Pwede ba, hinaan niyo ang boses niyo. Natutulog si Raizel.” Saway ko sa kanila.Hapon na at naisipan kong magluto na ng makakain. May sabaw para sa pagpapadede ni Elle. Palagi akong humihingi ng advice kay Mom kung paano ko maalagaan ang kapatid ko.