All Chapters of Accidentally Became The CEO's Wife: Chapter 91 - Chapter 100

“Dyan ako sasakay?” tanong ko sa kaniya. “Yes, why?” tanong niya rin. Seryuso ba siya? Motor lang ang gagamitin namin. Hindi pa ako nakakasakay sa motor sa tana ng buhay ko. “Don’t tell me, this is your first time to ride on a motorcycle?” natatawang tanong na naman niya. Namimihasa ‘tong pinagtatawanan ako ah. “Oo, ano naman ngayon?” masungit kong ani. Napailing siya habang natatawa at may ibinatong helmet sa akin buti na lang ay nasalo ko pero natamaan ang noo ko. “Outch!” d***g ko. Agad naman siyang lumapit sa akin at chineck ang noo kong nasaktan. “Sorry, hindi ko naman alam na hindi ka marunong sumalo,” ani niya habang chinecheck ang noo ko. Napatitig ako sa kaniya habang seryuso niyang chinicheck ang bukol ko. Parang nahuhulog ako sa mukha niyang nag-aalala sa akin. Hinaplos niya ang noo ko at hinipan ito. “Sorry,” seryusong ani niya. “It’s fine,” ani ko naman. Kinuha niya ang helmet sa akin na ibinato niya at maingat niyang isinuot ito sa akin. Nakatitig lang ako sa

“May hair dryer naman bakit nagtitiis ka diyan sa tuwalya,” ani niya. “Nakakahiya kasing magbukas bukas ng mga cabinet,” ani ko habang nagpupunas parin ng tuwalya. Tumayo siya sa likod ko at may binuksan sa taas na parte ng cabinet. Tiningala ko siya at nakita ko ang pogi niyang mukha ng malapitan. Inalis ko agad ang tingin sa kaniya ng makita kong tumingin rin siya sa akin. “Pogi ko ‘no,” natatawang ani niya kaya tumingala ako ulit sa kaniya at nakipagtitigan. Napakagat ako sa labi ko dahil na aatract ako sa labi niya. “Hindi ka pa tapos tumingin sa poging mukha ko? Nangagawit na kasi ako,” pabirong ani niya ulit kaya umiwas na ako ng tingin sa kaniya. Hinila niya ang isang upuan sa gilid at umupo siya roon. Sinaksak niya ang hair dryer at nagulat ako ng hawakan niya ang buhok ko. “Ako na ang magtutuyo ng buhok mo, ginagawa ko rin kasi ito kay ate at para makapagpasalamat na rin ako sayo kahit papaano, dahil sa pagligtas mo sa akin noon,” seryusong ani niya. Tinitignan ko siy

"Yhasy!" tawag ko sa kaniya ng makita kong palingon lingon siya kakahanap sa amin. Nag-alala siyang tumakbo patungo sa amin. Si Yhael naman ay nakasandal pa rin sa akin at hindi ko alam kung nakatulog na ba siya o ano dahil hindi na siya umiimik. "What happened to him?" nag-aalalang tanong agad ni Yhasy ng makarating sa amin. "I don't know. We just walking and he suddenly stop and the next thing I know sumakit na ulo niya and he said nahihilo raw siya," tarantang sagot ko. "Inakay ko pa siya para makaupo kami dito kasi super nahihilo na yata siya kanina," dagdag ko. "Hey Yhael. Ate's here. Let's go to the hospital." ani niya at maingat niyang yinuyogyog ang kapatid niya para magising. Kitang kita ko ang pag-aalala sa mukha ni Yhasy habang ginigising niya ang kapatid niya. Hindi niya magising si Yhael. Nagkatinginan kami. At parehong kinakabahan."Yhael," ani ko. "Yhael," ani niya rin. Pati ako ay nakikigising na rin sa kaniya. "This won't work," halos mangiyak ngiyak na ani n

"Kanina ka pa walang kibo," agaw pansin sa akin ni Yhasy.Nasa loob na kami ng sasakyan nila at papunta na kami sa hospital.Inaalala ko pa rin kasi 'yong nakita kong picture sa kwartong pinasukan ko kanina."Ah wala, inaantok lang siguro ako." palusot ko."Ganoon ba, matulog ka muna. Ihahatid ko naman kayo ni Yhael sa Manila. May mga inutusan na akong pumunta roon para mag avail ng room malapit sa condo mo," ani niya."Okay lang, hindi rin ako makatulog kahit inaantok ako," ani ko.Narinig ko naman ang pagtawa niya kaya nilingon ko siya."Ang gulo mo kausap Adah," ani niyang natatawa."Sorry. Lutang," natatawang ani ko rin."Nga pala, nakapag sabi ka na ba sa mga magulang mo na nandito ka sa probinsya?" paalala niya.Napakagat ako sa labi ko ng maalala ko na hindi ko pa pala sila natatawagan doon sa Manila.Kinuha ko ang cellphone ko sa bag, bagsak ang balikat ko ng makita kong nagshutdown ang cellphone ko."Here, makitawag ka muna sa akin," ani niya."Hindi ko memories mga phone numb

Nakakabingi ang katahimikan dito sa loob ng condo ko. Nasa sala pa rin kami at ganito ang pwesto namin, sa mahabang sofa ay tatlo kaming nakaupo. Si Taniel sa kaliwa ko at nasa kanan ko naman ang kambal niyang si Zaniel. Sa katapat naman naming upuan ay nakaupo si Atarah katabi si Eury na katabi rin ni Jerwin.“I can’t take this anymore, masakit na ang ears kong walang naririnig,” ani ni Eury.Buti naman at nagsalita ka na Eury dahil pareho tayo ng nararamdaman.“So, Z bakit ka nandito ngayon sa Manila akala ko ba ayaw mo ng yumapak dito sa Manila,” ani ni Eury.“Sa iyo ba tong buong Manila at bawal akong tumungtong dito kahit anong araw o oras,” ani ni Zaniel.“Sinabi ko bang akin ‘tong buong Manila. Sa pagkakaalala ko kasi noong huli nating pagkikita sinabi mo sa amin na hinding hindi ka na babalik dito sa Manila. Lumuwas pa kami ng probinsya para sunduin ka pero wala kaming napala kasi nga sabi mo AYAW MO NG PUMUNTA dito sa Manila,” pagalit na ani ni Eury.“Sabagay hindi naman ito a