Lahat ng Kabanata ng Desired by the Billionaire Heir: Kabanata 41 - Kabanata 50

“Hey, are you alright?” sumalubong agad sa akin ang guwapong mukha ni Lance na puno ng pag-aalala para sa akin. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at bumangon saka yumakap sa kaniya. Sobrang higpit na pakiramdam ko ay mawawala siya sa akin kung hindi ko siya hahawakang mabuti. “L-Lance…” malakas ang pag-iyak ko habang paulit-ulit na tinatawag ang pangalan niya. Hindi ko alam kung ano’ng nangyayari sa akin pero wala akong ibang nagawa kun’di umiyak nang umiyak. Ibinuhos ko ang lahat ng takot, galit at sakit sa tatlong araw na kasama ko ang demonyong lalaking iyon. Ang pinakahindi ko makakalimutan ay nang pagtangkaan pa niya akong gahasain. Lumaban ako hanggang sa huling lakas na mayroon ako. Sinaktan niya ako dahil doon ngunit sa huli ay hindi rin nya naituloy ang maitim niyang balak. “Shh… I’m here, Farah. I’m here, baby… you’re safe now,” paulit-ulit na pang-aalo ni Lance sa akin. Mahigpit din ang pagkakayakap niya sa akin kaya lalo akong naiyak. Habang nasa bisig niya ako, pakiram

Pero hindi sila nagkamali, dahil walang pagdadalawang isip na nagpakawala ng malaking pera si Lance para lang mailigtas ako. Kaya lalo lang akong nalilito. Naiinis ako dahil bakit kailangan niyang paglaruan ang damdamin ko at iligtas ako sa halip na pabayaan na lang sa kamay ng mga dumukot sa akin.“Wait! What the hell are you talking about?” kalituhan at guilt ang mababanaag sa mukha niya. Pero masiyadong masakit para sa akin ang kaganapang iyon kaya patuloy lang ang pagdaloy ng mga luha ko.“Huwag ka nang magmaang-maangan pa na parang hindi mo alam ang ibig kong sabihin!” galit na singhal ko sa kaniya. “Ibinibigay sa iyo ni Angeli ang cellphone pero ayaw mo akong kausapin. Dinig na dinig ko ang lahat kaya huwag mo akong gawing tanga!” sigaw ko. Hindi ko na napigilan ang halos maghisterikal dahil sa bigat ng nararamdaman ko. Hindi madaling balikan ang mga oras na iyon na halos panawan na ako ng ulirat sa sobrang sakit.“I was drunk that night. Hindi ko alam na tumatawag ka. Hey, baby

Hindi ko namalayan kung gaano ako katagal na nakatulog pero nagising ako nang marinig ang boses ni Lance. Unti-unti akong nagdilat ng mga mata at napangiwi ng sumigid ang hapdi sa pagitan ng mga hita ko.“Who are you talking about again?” tanong ni Lance. May kausap pala ito sa telepono niya at nakatalikod sa akin. Ni hindi man lang nag-abalang magdamit. Libre ko tuloy na matitigan ang maganda niyang likod. Mula sa maskulado niyang balikat hanggang sa malaman niyang pang-upo at matitigas na mga binti ay magaganda lahat. Kung pisikal na itsura ang pagbabasehan, wala ka talagang maipipintas kay Lance. Lalo na ang galing niya sa pagpapaligaya sa kama, at sa taglay niyang malaking alaga.“Andra Daphne Harrison? She sounded familiar,” narinig kong sagot ni Lance sa kausap. “Paano ko siya puwedeng makausap ng personal?” tanong pa niya. Saglit siyang tumahimik at hinintay ang sagot ng kausap. Tumatango-tango pa siya at halatang nagkakaintindihan naman sila ng kung sino mang kinakausap niya n

“Huwag mo kong lalapitan. Huwag mo rin akong hahawakan, Lance. I tried! God knows how much I tried to understand you, pero siguro nga mahina ako. Siguro kayabangan ko lang iyon noong sinabi kong tutulungan kitang makalimutan ang nakaraan…” “Farah, please listen to me,” pagsusumamo niya. Pero muli akong umatras at umiling. “Hindi ako ang kailangan mo, Lance. Dahil imbes na makalaya ka sa masamang karanasan mo, mas lumalala ka pa yata dahil sa akin. Alam mo ba kung gaano kahirap sikmurain na may ibang taong nasasaktan dahil sa akin? Sobrang hirap, Lance… ang bigat sa dibdib!” sigaw ko pa habang sinasapo ang dibdib ko. “Ipinagtatanggol mo ba ang hayop na lalaking iyon?!” bigla ay pasigaw na sumbat niya. And that’s it! Imbes na mag-reflect siya sa ginawa, mangangatuwiran pa siya. Napailing akong muli sa matinding sama ng loob. “Maghiwalay na tayo, Lance. Kung hindi mo rin lang ako kayang pagkatiwalaan. Walang saysay na ipinipilit natin ang pagkakaroon ng maayos na relasyon na ganito r

Alas-dos na ng hapon, medyo dumalang na ang tao kaya ang ilan sa amin, kasama kami ni Leah, ay nagtungo na sa staff room para kumain.“Grabe, ano? Ang daming tao. Halos araw-araw bawat oras yata kung hindi puno ay halos punuan tayo lagi,” komento ni Leah habang kumakain. Puno ang bibig ko kaya tumango lang ako at hindi nagsalita.“Oo nga. Magaling din kasi mag-manage iyang bagong boss natin. Tapos iyong mga naidagdag na menu sa listahan natin talagang dinudumog,” sabad naman ni Shiela. Dumating na iyong karelyebo niya sa pagka-cashier kaya nakasabay na siya sa aming kumain.“Naku, lalo pang dadami iyan kapag nagsimula na ang pasukan. Isang linggo na lang kaya lalo tayong maghanda sa mas mahabang oras nang pagtayo at paglakad,” natatawang sabi ko, saka muling sumubo. Sumang-ayon naman silang lahat.“Pero, guys, ito ha, may nabalitaan ako riyan sa bago nating amo,” tila kinikilig na sambit ni Shiela. Medyo hininaan pa nga niya ang boses niya na akala mo ay may ibang makaririnig sa amin.