All Chapters of Adamantine's Eyes: Chapter 71 - Chapter 80

Napuno ng bulungan ang kampo dahil sa pagpapakilala sa akin ni Kuya Rowan. Tila isa akong hindi imbitadong panauhin na tila kinukutya. Sa pagmumuni-muni ko ay narinig ko ang pagsigaw ng isang pamilyar na tao. "Lady Amaranthine!" ang pagtawag ni Morrigan sa akin at nagulat ako pagtalon niya. Pinagtitinginan naman kami ng ibang mage at paladin dahil sa sobrang lapit namin ni Morrigan. Muli namang napasigaw si Morrigan nang malaman niyang maikli na ang buhok ko. Napabitaw siya sa pagkakayakap sa akin at napatakip siya ng kanya'ng bibig. "Ano'ng nangyari sa buhok mo, Lady Amaranthine?" ang pasigaw na tanong ni Morrigan. Napalingon naman ako sa ibang direksyon at ngumiti lang ako sa kanya. Kapag kinuwento ko sa kanya ang nangyari tiyak na papagalitan niya ako nang matindi. "Hindi kasi ako payagan ni ama at ina na lumahok sa darating na digmaan dahil ang nakikita nila sa akin ay isang mahinang babae kaya pinutol ko ang buhok ko. Pagkatapos n'on ay hinamon ko si Kuya Rowan, Kuya Fried

Alam ng lahat ng nakakasalamuha ko na ang pinaka-ayoko sa lahat ay ang pagiging hambog. Napansin kong napahilamos ng kanya'ng mukha si Sol at ang ibang miyembro ng kanilang pamilya. "K-Kuya! Humingi ka na ng tawad hangga't maaga! Hindi mo gugustuhin na magalit si Amaranthine'!" ang sigaw ni Sol. Ngunit halatang hindi nagpaawat ang unang prinsipe at naglabas din siya ng lilang aura. Napangisi naman ang unang prinsipe at halos nakipagsabayan ito sa akin. Ngunit napapansin ko ang pamumuo ng butil ng pawis sa kanya'ng mukha at halos habulin niya ang kanya'ng hininga. "Baliw lamang ang makikipagsabayan sa mga bihasa. Masasabi kong malayo ka pa sa kalingkingan ni Sol," ang sambit ko. Bakas sa mukha niya ang pagka-insulto at mas nilaksan niya ang pagpapalabas ng aura. Hindi siya maaaring makipaglaban nang ganito kung mananatili siyang hambog. Unti-unting humihina ang kanya'ng aura at napaluhod siya sa lupa. Tuluyang naglaho ang kanya'ng aura at inis niyang pinuwersa ang kanya'ng sarili na m

Nagising ako sa hindi isang pamilyar na lugar. Nagtataka ako dahil pakiramdam ko ay nakalutang ako sa kung saan. Iginala ko ang aking paningin at halos malula ako dahil nasa loob ako ng kawalan. Tinawag ko sina papa at Tita Esme ngunit walang sumasagot sa kanila. Napayakap ako sa sarili ko dahil sa tindi ng kilabot na aking nararamdaman. "Nasaan na ba ako? Ano'ng ginagawa ko rito?" ang sigaw ko. Halos mapaigtad ako sa aking pwesto nang may marinig akong nagsasalita. "Para sa isang diyosa, napakaingay mo naman yata?" ang kanya'ng sambit at prente siyang umupo sa isang trono. Siya yung nakita ko noon! "Ikaw? Ano'ng ginagawa mo rito?" ang tanong ko. Napahalukipkip siya at bagot niya akong tiningnan. "Masyado kang masiyasat, munting diyosa? Nasa teritoryo kita. Huwag kang mag-alala hindi ko ugali ang manakit maliban na lamang kung kinakailangan," ang sambit niya. Kinilabutan ako sa kanya'ng sinabi. Mababaliw yata ako sa babaeng ito. Pero nakakapagtaka na diyosa ang tawag niya sa akin.

Natapos ang ilang buwan na pag-eensayo ko. Bagamat nakakainip ang ginagawa namin ay hindi rin namin maiiwasang mangamba na maaari akong maging pabigat kay Sebastian at sa iba kung magpapadalos-dalos ako ng kilos. Nang malaman ni Papa na magtutungo ako sa Vesmir ay ilang buwan niya rin akong hindi kinausap dahil sa magiging mapanganib sa akin ang paglalakbay sa Vesmir. Tinapik naman ako ni Tita Esme dahil sa bakas sa mukha niya ang pag-aalala. Tinulungan rin ako ni Tita Esme sa aking pagsasanay ng ilang buwan, "Sigurado ka na ba? Hindi na ba magbabago ang isip mo?" ang tanong ni Tita Esme. Umiling ako dahil ngayong nalaman kong buhay ang aking ina, hindi ko na hahayaang magtago sa kanlungan ni Papa nang hindi nag-aalala habang hinahanap niya si Mama. "Ngayong alam kong buhay si Mama, sa tingin niyo po ba mananahimik ako? Hindi po! Hindi po ako mananahimik habang nahihirapan si Papa sa paghahanap kay Mama," ang sagot ko kay Tita Esme. Nakasimangot naman si Amaranthine kay Esme ha

Nakaharap ako ngayon sa isang malaking tipak ng crystal na siyang ginawa ng isang bagong diyosa. Ang anak ni Haring Euthymius at Reyna Athaliah. Kahit ni isang spell ay walang tumatalab dito upang mawasak ito. Mukhang protektado rin ito ng diyosa ng pagkawasak na si Keres. “Wala pa rin bang balita?” ang tanong ko kay Spigel. Napabuntung-hininga siya at umiling. Kahit kailan talaga ay wala akong maaasahan sa batang ito. Sinipa ko nang malakas ang kanyang sikmura kaya ngayon ay namimilipit ito sa sakit. “Wala kang silbi! Ano ang sinabi ko sa’yo? Hindi ba’t kabilin-bilinan ko na hindi mo sasaktan ang prinsesa?” ang sigaw ko kay Spigel. Namimilipit sa sakit si Spigel at katulad din ng kanyang ina, galit ang namumutawi ko sa kanyang mga mata. Muli kong pinagmasdan ang crystal. Katulad ito ng crystal kung saan nahihimbing ang diyosa ng tala at oras na si Athaliah. Kamukha siya ng unang babaeng minahal ko. “Akala ko kapag napasakamay ko na ang anak mo ay mawawasak ko na ang crystal