Lahat ng Kabanata ng Adamantine's Eyes: Kabanata 51 - Kabanata 60

Nakatulog na si Ada dahil sa sakit ng kanyang ulo. Wala ni isa sa amin ang gustong bumasag ng katahimikan nang dahil sa biyahe. Ayon kay Amaranthine, nangyayari ang pagkawala ng alaala dahil sa trauma na idinulot ng isang pangyayari sa katawan ng tao. Nalaman rin namin na tumama sa ibabang parte ng stalagmite ang ulo ni Ada kaya nawalan ito ng alaala. Pumindot naman sa kanyang telepono si Arius at may tinawagan siya doon. “Hello, Lola. Magtungo kayo ngayon sa Pilipinas. Ngayon na! May masama akong balita tungkol kay Ada. Alam kong isa kayo sa makakatulong sa amin ngayon,” ang sambit ni Arius at nawala na ang komunikasyon niya sa kanyang kausap. Tiningnan naman siya ni Gray na kasalukuyang nagmamaneho. Alam kong nagagalit din siya sa sarili niya dahil sa nangyari kay Ada. Napalingon ako sa paligid at napansin kong hindi pamilyar sa akin ang daan. “Saan ba tayo pupunta?” ang tanong ko kay Gray.Tanging

  Naglalakad ako sa kadiliman ng isang kweba. Ramdam ko ang lamig na nagmumula dito at halos matalakid ako ng mga batong nakapalibot dito. Nang maabot ko na ang liwanag ng kweba ay nakita ko ang isang ataul. Sumilip ako at laking gulat ko nang makita ko ang sarili ko doon. Niyakap ko ang sarili ko dahil sa natatakot ako. Nakakadena ang mga kamay at paa nito. Napalingon naman ako nang makita ko ang isang salamin. Nakita ko ang repleksyon ko sa salamin ngunit may kakaiba dito. Lila ang buhok nito at pula naman ang kulay ng kanyang mga mata.       May umakbay sa balikat ko at unti-unti akong lumingon. Nagulat ako nang makita ko ang babaeng nahihimlay sa ataul ay nakatayo na sa tabi ko.       “Kahit na anong mangyari, huwag mong pakakawalan ang nilalang na nasa salamin. Kamatayan lamang ang maghihintay sa

Simula nang makilala ko ang reyna ay sumumpa ako nang katapatan sa kanya. Susundin ko siya kahit na anong mangyari. Sa bawat araw na kasama ko ang reyna ay pansamantala kong nalilimutan ang tungkol sa pagkamatay ko. Gaya nga ng sinabi ng reyna ay isinantabi ko ang pagkakaiba namin ng ibang spirit.   Ngayong araw ay bumisita ang hari ng kabilang buhay. Si Haring Euthymius. Itim ang kanyang buhok na umaabot hanggang bewang kahit na nakatali ito. Lila naman ang kulay ng kanyang mga mata at matipuno ang pangangatawan nito. Baritono ang kanyang boses kaya damang-dama mo ang lamig at awtoridad sa tuwing nagsasalita siya.   Bagamat malaki ang pagkakaiba ng hari at reyna, iisang layunin naman ang kanilang pinaiiral. Ang kapayapaan sa pagitan ng buhay at ng mga sumakabilang buhay.   Sino

Nakatakas ang prinsesa sa mga kamay ko at kinailangan ko pang iwasan ang mga kadena ng Celestial Spirit na nasa katawan ng mortal na kaharap ko ngayon. Ang mas nakakatakot pa ay napalakas ng mortal ng sampung beses ang kanyang lakas. Halos mabalian na ako ng buto dahil sa pagbalibag na ginawa niya sa akin. Tumigil na rin sa pag-ilaw ang singsing. Nakalayo na ang prinsesa. Sinamaan ko ng tingin ang babaeng nasa harap ko ngayon dahil panira siya ng plano. “Huwag mong gagalawin ang prinsesa! Kung ayaw mong kalimutan kong minsan akong naging parte ng lahi ninyo!” ang sigaw nito. Rosas na mga mata. Ayon sa kasaysayan na inilathala ng mga Astral Mages, isang babae ang nagtaksil sa lahi ng mga Astral Mage dahil sa napagod ito sa ilang siglo ng digmaan. Kaya naman pinatay siya ng aming lolo. Humalakhak naman ako sa napagtanto ko. Ang babaeng kaharap ko ngayon. Hindi lang siya basta spirit o kaya naman ay Astral mage. Siya ang makasaysayang babae na unang tumaligsa sa sarili niyang lahi.

NAGISING ako sa isang hindi pamilyar na lugar. Napakapayapa ng lugar at tanging ulap at kalmadong tubig alat ang aking nakikita. Malinaw kong nakikita ang repleksyon ng aking sarili sa tubig. Nagtataka ako dahil ilang segundo lamang ay naging pula ang aking mata at lila ang aking buhok bago ito muling bumalik sa dati kong hitsura. Hinanap ko kung may iba pang tao sa paligid ngunit ni isa ay wala akong natatanaw. Niyakap ko ang aking sarili dahil nadadama ko ang malamig na simoy ng hangin sa aking balat. Naalala ko na kasama ko kanina si Calix. “Calix? Nasaan ka?” ang tanong ko. Naghintay ako na marinig ang sagot ni Calix ngunit wala akong narinig na sagot. Patuloy akong naglakad walang buhay na paraiso ngunit wala pa rin akong nakikita ni isang tao. “Nasaang lupalop na ba ako ng mundo? Baka naman patay na ako?” ang saad ko. Wala na akong pake kahit na mabasa ang puti kong damit kaya umupo na lamang ako sa tubig. Napabuntung-hininga na lang ako niyakap ko ang aking mga binti. Tumul