All Chapters of Into The Dark: Chapter 11 - Chapter 20

WALANG pakundangang pumasok ako sa loob ng mansyon kahit pa nakatingin sa akin ang mga bampirang naroon na tila ba gusto na akong sakmalin. Pero dahil sa takot nila sa akin, hindi nila magawa.   Bumukas ang main door ng mansyon at tumambad sa akin ang ilang bampira na may matatas na katayuan sa lipunang ginagalawan namin. Napalingon sila sa akin pero hindi ko sila pinag-aksayahan ng panahon. Hindi sila ang kailangan ko.   Dumeretso ako sa silid ni Volter sa gawing kanan. Hindi ko na kailangan pang kumatok o humingi ng permiso sa kaniya na papasok ako roon. Walang paalam na binuksan ko ang pinto niyon at pumasok doon.   Saglit lang na nagulat si Volter nang tumambad ako sa paningin niya pero ang ilang bampira roon, gulat na gulat at naramdaman ko pa ang takot nila.   Napangisi ako nang makita ko ang bampirang hinahanap ko. Naroon siya, kaharap ni Volter na ngayon ay takot na takot na. Nakayuko ang lal

LUMABAS mula sa silid si Marcus suot ang damit ni Vernon na ibinigay ko para suotin niya. Simpleng pants at t-shirt iyon pero napalabas niyon ang taglay na kisig ng katawan ni Marcus. Lumapit siya sa akin sa gawi ng bintana kung saan ako nakatayo. Hindi ko rin alam kung bakit hinayaan ko pa siyang patuluyin sa bahay. Umiwas ako ng tingin sa kaniya at bumaling sa labas. Naramdaman ko siya sa tabi ko. Hanggang ngayon nasa isip ko pa rin ang mga sinabi ng lalaking iyon tungkol kay Marcus at ang hitsura niya dahil doon. Hindi ko pa rin maipaliwanag ang nararamdaman kong simpatiya para sa kaniya. "Bakit mo pinatay ang mga lobong iyon, Marcus? Kalahi mo sila." kapagkuwa'y tanong ko. Saglit ko lang siyang binalingan ng tingin. Hindi sa akin tumingin si Marcus, nanatili ang mga mata niya sa gubat. "Hindi ko gustong patayin ang mga kalahi ko, Syrie pero hindi ko rin pwedeng hayaan silang sirain ang lahi ng mga

HINDI PA rin maalis sa isip ko ang mga sinabi ni Marcus sa akin nang nagdaang araw. Pilit ko man iyong alisin sa isip ko pero pilit din iyon doong sumisiksik at pinaaalala sa akin. Dapat ko nga ba kilalanin pa ang sarili ko? Ika nga nila, makilala mo lang ang sarili mo kung alam mo kung saan ka nagmula pero sa sitwasyon ko, dapat pa ba? "Trina, wala ka ba talagang alam tungkol sa kung paano ako napadpad sa poder nila Amang Trevor at Inang Viola?"  Napakunot ang noo ni Trina na nandoon sa kaniyang mukha ang pagtataka sa naging tanong ko sa kaniya, na animo'y hindi niya inaasahang itatanong ko. Napaisip siya, bahagya pang kumiling ang ulo niya. "Kung anong alam mo 'yon lang din ang alam ko, Syrie. Na napulot ka nila Tiyo Trevor sa gubat kung saan iniwan ka ng mga magulang mo," sagot niya. Iyon din ang alam kong pangyayari noon. Ayon kay Inang Viola, naglalakbay sila noon patungo sa gitna ng gubat

HINDI PA rin malinaw sa akin ang dapat kong gawin. Hanggang ngayon gumugulo pa rin sa isip ko ang lahat ng mga sinabi ni Marcus sa akin. Iniisip ko pa rin kung karapat-dapat ba siyang pagkatiwalaan. Naglalaban ang utak ko sa dalawang bagay na iyon, kung dapat ba o hindi na magtiwala sa kaniya? "Syrie, bukas na darating si Faram, are going?" Napakurap ako sa tanong ni Trina sa akin habang nakapatong ang mga palad ko sa hamba ng bintana at tahimik na nakatingin sa labas ng bahay. Humarap ako sa kaniya. "I have no choice, Trina kung hindi ako pupunta roon, siguradong pagdududahan ako ni Faram, kilala mo siya handa niyang gawin lahat masira lang ang reputasyon ko sa lahat ng mga bampira," paliwanag ko. Si Faram lang naman ang babaeng bampira na ayaw na ayaw sa akin sa hindi ko malamang dahilan. Noon pa man, simula nang mamulat ako sa mundong ginagalawan ko, tila lahat ng ginagawa ko tinututulan ni Faram. Marami na ring pagkakataong sinubukan niya akong si

DUMERETCHO ako sa veranda ng mansyon nang umalis ako sa mahabang table na iyon. I felt uncomfortable with them. Hindi ko gusto ang mga tingin nila sa akin na tila pa pinaparamdam nila sa akin na hindi ako kabilang sa kanila. Well, hindi nga naman nila ako kauri dahil isa akong lobo habang mga bampira sila. Dalawa lang ang paa nila habang kaya kong gawing apat ang mga paa ko. Nararamdaman ko pa rin ang pagdududa nila sa akin at sa katapatan ko sa mga bampira.Naalala ko noon, no'ng panahong buhay pa si Amang Trvor at Inang Viola, maraming nagtanong sa kanila kung bakit nila ako kinupkop gayong hindi naman nila ako kauri. Maraming nagdududa, maraming tutol na manatili ako. Kaya nang mawala ang mga magulang ko, mas naramdaman ko ang kagustuhan ng marami na mawala ako sa mansyon pero dahil nandiyan pa rin sila Volter at Tiyo Freud sa tabi ko, wala nagawa ang mga ito kung 'di tanggapin ako bilang anak nila Amang Trevor at isa sa na kanila. Ako na lang ang nagdesisyong lumayo at um