บททั้งหมดของ พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก: บทที่ 121 - บทที่ 130

เมื่อมองไปที่แก้วน้ำ เบียงก้าก็รู้สึกกระหายน้ำเพราะอะไรก็ไม่ทราบได้หลังจากที่ลุคจูบเธอเกือบทั้งคืน ริมฝีปากของเธอก็แห้งเหือดและบวมแดงเธอคว้าแก้วน้ำนั้นมาดับกระหาย จากนั้นจึงวางแก้วลงก่อนจะลุกออกจากเตียง เมื่อเดินไปที่ห้องน้ำ ดูเหมือนเธอจะจำอะไรบางอย่างได้ ฉับพลัน เธอก็หันกลับมามอง กระนั้น ก่อนที่เธอจะได้มีโอกาสถามว่าเสื้อผ้าของตนอยู่ที่ไหน ชายคนนั้นดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนด้วยมือข้างหนึ่ง ในขณะที่มือใหญ่อีกข้างโอบเอวของเธอไว้แน่น และเขาโน้มตัวจุมพิตเธอด้วยไฟตัณหาอันร้อนแรงเธอใช้กำลังทั้งหมดเพื่อต้านแรงเขา ขณะที่กำลังพยายามคว้าแขนที่แข็งแรงของเขา เธอรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เหนียวเหนอะหนะ…เมื่อเธอหันไปมองบริเวณมือ ปรากฏว่าแขนเสื้อชุดนอนของเขากลับเปื้อนเลือดเต็มไปหมด เนื่องจากสีชุดคลุมเป็นสีเข้ม เธอจึงแทบจะมองไม่ออกว่านั่นคือเลือดเมื่อจูบอันร้อนแรงเลื่อนผ่านแก้มลงไปยังริมฝีปากอันแห้งผากของเธอ จากนั้นไล่ลงไปยังซอกคอ เธอเห็นว่านิ้วมือเปื้อนเลือดจากบาดแผลบริเวณแขนของเขาไปหมดแล้ว…ทันใดนั้น เบียงก้าก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเล็กไปเสียแล้วเขาเป็นคนบ้า บ้าอย่างไร้หนทางเยียวยาจริง ๆเขาย

“อ๊าา! ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!”เมื่อเห็นกองเลือดนองเต็มเตียง เธอจึงร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจและเจ็บปวดซาเวียร์สวมชุดสูทที่ถูกรีดมาอย่างประณีตซึ่งผู้ช่วยส่งมาให้ในตอนเช้า เขาจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบและกดโทรออก เขาเผยรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ผมหวังว่าคุณคงเข้าใจลูกพี่ลูกน้องของผมนะ ตอนที่อยู่ในคุก พี่ชายของเธอ เขาดีกับผมมาก หลังจากที่ออกมาแล้ว ผมยังไม่ได้ทำอะไรตอบแทนเขาเลย แต่เดี๋ยวก่อนนะ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าน้องสาวของหลานทำอะไรที่เลวร้ายลงไปมาก ๆ เลยแหละ”มาลีซึ่งยืนอยู่บนกองเลือดกำลังมองดูชายคนนั้นอยู่ เขาไม่สนใจไยดีเธอหรือแม้แต่กองเลือดนั่นเลยด้วยซ้ำ เขาแค่คุยกับใครสักคนทางโทรศัพท์ จากนั้นก็เปิดประตูและออกจากห้องไปมาลีหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอด้วยความตื่นตระหนกและพบว่าโทรศัพท์นั้นปิดเครื่องอยู่เธอเปิดโทรศัพท์และโทรหา 911 ในขณะนั้นเอง ประตูที่ปิดอยู่ก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ผู้หญิงกับผู้ชายสองคนเดินเข้ามาคนนั้นคือเลขาสาวซึ่งทำหน้าที่บริการตรงทางเข้าคลับเฮาส์ เมื่อคืนนี้ เธอเข้าใจผิดคิดว่ามาลีเป็นคนที่กำลังหามา เธอจึงส่งตัวมาลีไปให้กับซาเวียร์ เลขาสาวจ้องมองเตียงนองเลือดด

เบียงก้ามองเงยหน้ามองซาเวียร์และก็รู้ว่าชายคนนั้นเป็นใครวันที่คุณปู่เกิดอาการไอเป็นเลือดขณะที่อยู่ในคฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด คุณปู่จำเป็นต้องพักรักษาตัวอยู่ที่นั่น ด้วยเหตุนี้เอง เบียงก้าจึงได้เห็นชายคนนี้และอีวอนน์อยู่ในห้องทำงานอยู่ลุคเนื่องจากความประทับใจของเบียงก้าที่มีต่ออีวอนน์นั้นค่อนข้างย่ำแย่ เธอจึงตัดสินใจว่าผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นคนไม่ดีด้วยในขณะนั้นเองมีคนเดินผ่านมา เบียงก้าเพิกเฉยต่อซาเวียร์และส่งใบปลิวให้คนเดินผ่านไปพร้อมกับพูดว่า "สวัสดีค่ะ ถ้าคุณพอมีเวลา โปรดดูหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ"ซาเวียร์หันมามองเธอเบียงก้าสวมเสื้อยืดผ้าฝ้ายสีดำผูกปมที่ด้านหลังเอว และกางเกงขาสั้นยีนส์พอประมาณการแต่งตัวของเธอนั้นทำให้ดูเหมือนนักศึกษาสาวที่ยังไม่จบการศึกษา“วันนี้ไม่ต้องไปทำงานเหรอครับ?” ซาเวียร์ถามก่อนจะละสายตาจากเอวเล็ก ๆ ที่ใคร ๆ ก็อยากจะโอบกอดออกมาเบียงก้ายังคงแจกใบปลิวต่อไป ขณะที่เธอมองกลับมาที่เขาและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "ไม่ค่ะ"ความจริงก็คือเธอต้องไปทำงานในวันนี้ และเธอยังมีงานที่ยังทำไม่เสร็จอยู่ เนื่องจากวันนั้นไม่จำเป็นต้องตอกบัตรเข้างาน เธอจึงแอบออกไปแจกใบปลิวเพื่อหาราย

บลองช์ไม่อยากคุยกับพ่ออีกต่อไป เขาหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมให้เรนนี่ตอนเธอเล่นอยู่ริมสระอย่างมีความสุข“ทำไมผมถึงได้เปียกขนาดนี้ล่ะ? เธอเป็นผู้หญิงนะ” บลองช์ถอนหายใจ นอกจากมีพ่อที่เข้มงวดแล้ว ยังมีพี่ชายที่แก่กว่าเธอเล็กน้อยทำหน้าที่เป็นเครื่องดุเธออยู่เสมอเขาก้มอยู่หน้าสระน้ำ เช็ดผมและหน้าตาของน้องสาวจนแห้งพลางสงสัยกับชีวิตอย่างจริงจังว่าถ้ามีแม่จะเป็นเรื่องง่ายกว่านี้มากขนาดไหนตั้งแต่ยังเป็นเด็ก บลองช์หวังเสมอว่าแม่จะกลับมาหาพวกตนทั้งสอง เขาได้แต่คิดว่าแม้ว่าแม่จะไม่ได้กลับไปหาพ่อ อย่างน้อยเธอก็น่าจะมาพบเขาและเรนนี่ในช่วงสุดสัปดาห์ เพียงแค่นั้นก็คงเพียงพอแล้วสำหรับเขาแต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป บลองช์ไม่หวังให้แม่กลับมาหาพวกเขาอีกต่อไป เขาแค่หวังว่าพ่อจะแต่งงานกับน้าบีและทำให้เธอกลายมาเป็นแม่ของพวกเขาแทนด้วยวิธีนี้ เรนนี่อาจมีชีวิตช่วงวัยเด็กที่สวยงามเหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ"อ่าว... อีวอนน์นี่?" มีคนถามและชี้ไปที่ประตูคฤหาสน์บลองช์มองไปและเห็นรถสปอร์ตสีชมพูตรงเข้ามาในคฤหาสน์หญิงวัยกลางคนซึ่งแต่งตัวฉูดฉาดเผยรอยยิ้มและพูดกับคนข้างเธอว่า “นี่คืออีวอนน์ของเราเอง ผ่านมากว่าหนึ่ง

ในตอนนั้นเอง บรรยากาศในห้องนอนกดดันจนหนักอึ้ง และเธอก็ควานหาโทรศัพท์มือถือของเธอจนเจอหลังจากเปิดเครื่องด้วยความยากลำบาก การแจ้งเตือนทั้งหมดของเธอก็โผล่เข้ามาเต็มหน้าจอไปหมดเบรย์เดนส่งข้อความหาว่า 'บี เลิกงานกี่โมงครับ? คืนนี้เราจะทานอาหารเย็นด้วยกันดีไหมครับ?'เบียงก้ารีบกลับไปตอบเบรย์เดนหลังจากตอบกลับไป เบียงก้าก็ไม่กล้ามองย้อนกลับไปที่ลุคที่นั่งอยู่ข้างเตียง เธอสูดหายใจเข้าเบา ๆขณะหมุนลูกบิดประตู แล้วเดินออกไปด้วยอาการหอบเธอปิดประตูห้องนอนอย่างระมัดระวัง เบียงก้ามองไปรอบ ๆ และตระหนักว่าตนเองอยู่ในคฤหาสน์ ซึ่งน่าจะเป็นคฤหาสน์ของซาเวียร์เสียงแก้วกระทบกันดังมาจากชั้นล่าง ฟังดูเหมือนงานเลี้ยงสังสรรค์เบียงก้ามองไปรอบ ๆ และดูเหมือนจะไม่มีทางออกอื่นนอกจากการลงไปชั้นล่างและใช้ทางเข้าหลักในการออกไปข้างนอก เธอเดินไปที่บันไดและไม่กล้าทำเสียงใด ๆ“คุณเรย์นครับ?” ขณะที่เจสันเดินขึ้นไปชั้นบน เขาก็บังเอิญชนกับเบียงก้าที่กำลังมองลงมาจากบันไดชั้นสองขณะที่ทั้งสองมองหน้ากัน เบียงก้าพูดอย่างเชื่องช้าว่า "สวัสดีค่ะ คุณดอยล์"ในวินาทีนั้น ในที่สุด เจสันก็เข้าใจว่าทำไมเจ้านายถึงเอาแต่มองขึ