บททั้งหมดของ พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก: บทที่ 111 - บทที่ 120

เมื่อเด็กชายกระโจนเข้าใส่เบียงก้า เธอก็ถูกเหวี่ยงจนล้มลงบนเก้าอี้ต่อให้เธอจะพยายามควบคุมตัวเองมากเพียงใด หัวใจของเธอก็ยังเต้นอย่างควบคุมไม่ได้ การเต้นของหัวใจบอกเธออย่างชัดเจนว่า เธอรู้สึกประหม่าและกลัวมากแค่ไหน“ฮือ ฮือ...” บลองช์ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง เด็กชายตัวเล็กดูน่าสงสารขึ้นในทันใดเบียงก้าลูบหลังของเด็กชาย จากนั้น เธอก็มองไปที่ผ้าพันแผลหนาที่พันรอบหัวเข่าของเด็กชาย เธอเห็นคราบเลือดบางๆ ติดอยู่บนนั้น แต่หลังจากที่เห็นมันหลุดออก เธอก็ได้พบว่าแผลของเขานั้นไม่ได้ร้ายแรงจนเกินไป"คุณเป็นยังไงบ้าง?” เบรย์เดนเอ่ยถามเบียงก้าอย่างเป็นกังวลโชคดีที่เบรย์เดนตอบสนองได้ทันเวลาในขณะที่เธอล้มลง เขาได้วางเบาะนุ่มเอาไว้ใต้ขาของเธออย่างรวดเร็วเบรย์เดนเหลือบมองเด็กชาย เขาต้องการที่จะเกลี้ยกล่อมเด็กชายเพื่อให้เด็กชายเชื่อฟังพ่อของเขาและไม่ควรจะรบกวนคนแปลกหน้าเช่นนี้ แต่ก่อนที่เบรย์เดนจะได้พูดอะไร โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน“ครับ คุณลาร์สัน” เบรย์เดนตอบอย่างรวดเร็วเสียงที่หมดความอดทนของคุณลาร์สันตะโกนขึ้นว่า "เบรย์เดน คุณอยากทำงานอยู่รึเปล่า? คุณไม่รู้เหรอว่าตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแ

เบียงก้าคิดว่าเขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆเขาจะต้องเป็นเจ้าโรคจิตที่กู่ไม่กลับแล้วแน่!พวกเขาอยู่ที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด และคุณปู่ของเขาก็อาจจะกลับมาได้ทุกเมื่อนอกจากนี้ ที่นี่ยังมีสมาชิกในครอบครัวคนอื่น ๆ และพี่เลี้ยงที่สามารถมาปรากฏตัวได้ทุกเมื่อเพื่อเป็นพยานในเหตุการณ์นี้แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจมากที่สุดคือการที่เธอถูกจูบจาก...ลูกชายแท้ ๆ ของอลิสันเขาเป็นพี่…'ไม่ เธอจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้'มันยุ่งเหยิงเกินไป’“ปล่อย! ปล่อยฉันนะ!” เบียงก้าดิ้นรน เธอพยายามดันร่างของเขาออกไปลุคพยายามดันริมฝีปากและลิ้นของเขาเข้าไปในปากของเธอเมื่อเธอพยายามจะพูด เขาฉวยโอกาสที่เธอพูด ดันลิ้นลงลึกขึ้นและสัมผัสไปทั่วทั้งปากที่อ่อนหวานของเธอลมหายใจของผู้ชายที่เร่าร้อนพัดผ่านใบหน้าของเธอจนทำให้ขนบนผิวหนังลุกขึ้น มันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายชายผู้นั้นจูบและบีบมือเธอเข้ากับกำแพงในขณะที่เธอดิ้นรนต่อสู้มากขึ้นอย่างไรก็ตาม เธออ่อนแอเกินไปและไม่สามารถเอาชนะความแข็งแรงของลุคได้ ใบหน้าที่คมเข้มก้มลงที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง จนทำให้เธอหายใจติดขัด เธอดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่มันกลับทำ

เบียงก้าไปรับประทานอาหารกลางวันกับซูที่โรงอาหารของพนักงานอีวอนน์มาถึงที่ทำงานหลังจากที่พวกเธอรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว“ต้องขอโทษด้วยค่ะ พอดีว่าเมื่อวานนี้ฉันได้ซื้อเน็กไทเอาไว้ให้แฟน เมื่อเช้านี้ฉันก็เลยไปส่งของขวัญให้กับเขามา แต่ฉันดันเจอรถติดระหว่างทางมาบริษัทน่ะค่ะ” อีวอนน์กล่าวกับเพื่อนร่วมงานในขณะที่เธอนั่งลงด้วยใบหน้าที่พึงพอใจเบียงก้าเงยหน้าขึ้นมองอีวอนน์ซูส่งข้อความถึงเบียงก้าและถามว่า 'เรื่องราวของอีวอนน์เป็นมายังไง?’เบียงก้าไม่ต้องการปิดบังซูเกี่ยวกับเรื่องของอีวอนน์ เธอจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า 'คุณแม่ของลุค ครอว์ฟอร์ดชอบเธอและปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอเป็นลูกสะใภ้ในอนาคต แต่ฉันเองก็ไม่แน่ใจเกี่ยวกับภูมิหลังของครอบครัวเธอด้วย’เมื่อซูได้อ่านคำตอบของเบียงก้า เธอก็เงยหน้าขึ้นมองเบียงก้าด้วยความประหลาดใจหลังจากที่ส่งข้อความถึงซูแล้ว เบียงก้าก็ทำงานต่อหลังจากนั้น ซูก็มองไปที่อีวอนน์และได้เห็นว่า เธอกำลังนั่งเล่นเล็บของเธอหลังจากที่เธอวางกระเป๋าลงแล้ว ซูครุ่นคิดกับตัวเองว่า 'เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ดูโง่มาก แล้วคนอย่างคุณครอว์ฟอร์ดจะสนใจเธอได้อย่างไร?’ซูมั

ชายหนุ่มในรถอาร์วีอยู่ในชุดสูทสีดำและเสื้อเชิ้ตสีขาว เขานั่งอยู่บนเบาะทรางโซฟาสีเทาเข้ม ซึ่งด้านหน้าของเขา มีแล็ปท็อปวางอยู่ นั่นหมายความว่าเขากำลังทำงานอยู่เขากำลังจดจ่ออยู่กับการจ้องมองหน้าจอที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา เขาพูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ถ้าลูกไม่เข้าไป เราจะกลับก็ได้นะ”เมื่อบลองช์ได้ยินเช่นนั้น เขาจึงรีบคว้าที่ต้นขาของเจสันทันที “คุณลุงเจสัน เราเข้าไปกันเถอะ”เจสันยิ้มและลูบหัวเด็กชายเบา ๆ รถอาร์วีจอดอยู่ในพื้นที่ห้ามจอด การออกแบบภายนอกของรถอาร์วีให้ความเป็นส่วนตัวและปลอดภัยเป็นอย่างยิ่ง พนักงานที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูของคลับเฮาส์ก็ไม่กล้าแม้แต่ที่จะมองเข้าไปภายในรถรถคันอื่น ๆ ที่หยุดอยู่ที่ด้านหลังของรถเบนท์ลี่ย์อาร์วีสีดำไม่สามารถขับผ่านไปได้ เนื่องจากว่ารถอาร์วีจอดขวางประตูทางเข้า ดังนั้น พวกเขาจะต้องหยุดรถที่ด้านหลังและเปิดประตูให้เจ้านายของพวกเขาลง หลังจากนั้นคนขับก็ต้องขับเบี่ยงออกไปในขณะนั้น ผู้บริหารของคลับเฮาส์ก็ลงมาดูรถอาร์วีสีดำด้วยตัวเอง เขาได้เห็นหมายเลขทะเบียนรถที่ดูสะดุดตา แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่รู้ว่ามีใครอยู่ด้านในเมื่อพวกเขา

ลุคพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร“แต่หนูก็อยากนอนกับน้าบีเหมือนกัน” เรนนี่จ้องมองพ่อของเธอและอ้อนวอนเขาด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสาในสายตาของเรนนี่ พ่อของเธอมักจะเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการและเป็นผู้ใหญ่ที่เอาแต่ใจเมื่อบลองช์เดินไปที่ประตู เด็กชายก็ได้ยินน้องสาวบอกกับพ่อว่า เธออยากจะนอนกับน้าบีด้วย เด็กชายจึงคิดว่าน้องสาวของเขาช่างโง่เขลาและไร้เดียงสายิ่งนัก เด็กชายรู้ดีว่าพ่อของเขาจะต้องไม่อนุญาตอย่างแน่นอน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องเป็นของเขาคนเดียว รวมไปถึงน้าบีด้วยเช่นกัน“ลานี่ พาน้องกลับไปที่ห้อง” ลุคมักจะเข้มงวดกับลูกชายของเขาอยู่เสมอ ในขณะที่เขาปฏิบัติกับลูกสาวอ่อนโยนกว่าเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงสั่งบลองช์แทนบลองช์เดินเข้ามาคว้าข้อมือของน้องสาวและบอกกับเธอว่า "มาเถอะ กลับห้องไปนอนกันเถอะ”หลังจากที่ลูกชายพาลูกสาวของเขาออกจากห้องนอนไปด้วยท่าทางที่ไม่พอใจเล็กน้อย ลุคก็ถอดเสื้อสูทออก จากนั้นเขาก็หันกลับมาจ้องมองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขาอย่างตั้งใจที่ห้องของเด็ก ๆ “ไปอาบน้ำเถอะ พี่จะรออยู่ข้างนอก” เมื่อบลองช์ปรับอุณหภูมิของน้ำแล้ว เขาก็ผลักน้องสาวของเขาเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นเขาก็