บททั้งหมดของ พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก: บทที่ 101 - บทที่ 110

ในตอนที่อลิสันได้ยินว่าลูกชายกับเบียงก้าเลิกรากันแล้ว เธอก็ดีใจเหลือเกิน　หากแต่ภายนอกนั้นอลิสันแสร้งทำเป็นใจสลายราวกับเสียใจมากมายที่ต้องสูญเสียว่าที่ลูกสะใภ้ที่ตัวเองคาดหวังเอาไว้อย่างเบียงก้า “ทำไมถึงเลิกกันแล้วล่ะ? มีปัญหาอะไรร้ายแรงจนยากเกินแก้รึยังไง?”เบียงก้าหันหลังกลับแล้วเดินจากไปอลิสันแสร้งรั้งเบียงก้าไว้ไม่ให้ไป “บี ฉันขอร้องเถอะนะ… อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ให้คนเฒ่าคนแก่ทั้งสองคนเลย ร่างกายของพวกเขารับเรื่องนี้ไว้ไม่ไหวหรอก”ลุคเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตูบานที่บัดนี้ไม่มีเบียงก้ายืนอยู่อีกแล้วในขณะเดียวกันนั้นก็มีสายตาอีกคู่มองไปที่ประตู ก่อนที่สายตาของซาเวียร์หันไปทางลุคอลิสันหันหลังให้ทั้งสามคน เธอถูนิ้วมือของตัวเองไปมา ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้อีวอนน์อย่างให้กำลังใจอีวอนน์ได้คำใบ้ เธอเทน้ำหนึ่งแก้วแล้ววางข้างมือซ้ายของลุค “ลุคคะ ดื่มน้ำสักหน่อย”ลุควางมือจากงาน เขาหลับตาลงแล้วยกมือขึ้นนวดตรงระหว่างคิ้ว เขาไม่สนใจใครหน้าไหน รวมไปถึงอีวอนน์ผู้อ่อนหวานข้างกายซาเวียร์ลุกขึ้นยืนตรงขอบหน้าต่าง และจุดบุหรี่ขึ้นสูบ มือข้างหนึ่งถือบุหรี่ไว้ ในขณะที่อีกข้างดันหน้าต่างให้เปิดอ

“นั่งลงสิ” ลุคเอ่ยปากสั่งด้วยใบหน้าบึ้งบูดเบียงก้าส่ายศีรษะทั้งยังขัดคำสั่งของเขาเธอคิดว่าในเมื่อเลิกกันไปแล้ว พวกเขาก็ไม่ควรต้องยุ่งเกี่ยวต่อกันอีก ถ้าพรุ่งนี้ร่างกายของปู่ดีขึ้น ทั้งเบียงก้าและปู่ของเธอก็จะออกไปจากที่นี่ และยังเหลือเวลากว่าสิบชั่วโมงจนกว่าพรุ่งนี้จะมาถึงการรอให้เวลาผ่านไปแค่สิบชั่วโมงนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย ทั้งคุณปู่และหลานสาวของเขาเพียงแค่นอนอยู่บนเตียงของตนก็เท่านั้น เวลาสิบชั่วโมงก็เพียงพอแล้วสำหรับการนอนเพียงตื่นเดียว“นั่งลง!” ลุคกดเสียงต่ำแล้วดึงให้เธอนั่งลงเขาคงหวังว่าเธอจะไม่ส่งเสียงร้องหรือขัดขืนอะไรเพราะปู่ทั้งสองยังอยู่ข้างนอกนั่น เขาดึงร่างของเธอลงและบังคับให้เธอนั่งอยู่บนฝารองชักโครกหลังจากนั้น เธอจึงพบว่าเธอไม่สามารถที่จะลุกขึ้นได้เพราะมือใหญ่โตของลุคจับเข้าที่ข้อเท้าของเธออยู่“เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะคะ คุณเองก็ยอมรับด้วยตัวเองแล้วนิ เพราะฉะนั้น ทำแบบนี้คงไม่เหมาะ” เบียงก้าไม่กล้าขัดขืน จึงทำเพียงแค่ใช้เหตุผลโน้มน้าวเขาเท่านั้นถึงอย่างนั้น ลุคก็ยังใช้นิ้วทายาที่บริเวณน่องของเธออย่างไม่ยี่หระเบียงก้าขัดฟันและส่งเสียงขู่ เธอได้แต่ก้มหน

เพื่อหลีกหนีจากเขา เบียงก้าจัดการนัดบอดด้วยความเร่งรีบและคิดจะแต่งงานกับผู้ชายสักคนที่เธอรู้สึกว่าเขาเข้ากับเธอได้ลุคไม่สามารถระงับความโกรธของเขาได้อีกต่อไป เขาก้มหน้าลงมามองเธอ “ผมมันน่ารำคาญมากนักรึยังไง? ทำไมต้องใช้วิธีแบบนี้เพื่อปฏิเสธผมด้วย?”เบียงก้าเริ่มประหม่าหลังจากถูกเขาจ้อง เธอส่ายศีรษะและเอ่ยคำโกหกออกไป “คุณไม่ได้น่ารำคาญอะไรหรอกค่ะ แต่คนอย่างคุณเป็นคนรักในแบบที่ฉันวาดฝันเอาไว้ไม่ได้นิคะ ฉันแค่หลอกใช้คุณเป็นเครื่องมือก็เท่านั้น หลังจากที่ฉันได้แก้แค้นฌองแล้ว จิตสำนึกของฉันถึงเริ่มทำงาน และตอนนี้ฉันก็กำลังถอยออกมาเองแล้วด้วย แต่ก็คงไม่ผิดอะไรหรอกค่ะ ถ้าคุณจะยอมให้ฉันใช้คุณไปตลอดชีวิต”ลุคไม่ได้น่ารำคาญอะไรในสายตาของเธอ แต่มันมีอะไรมากกว่านั้นพวกเขาเคยทำงานด้วยกัน รับประทานอาหารด้วยกัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้แสดงความรักต่อสาธารณชนเพราะต้องรักษาความเป็นมืออาชีพในฐานะเจ้านายและลูกน้อง เบียงก้าสามารถรับทุกอย่างได้เพราะอย่างนั้น การบังคับให้ตัวเองหาชายอื่นมาเป็นคนรักที่เหมาะสมคือทางเลือกสุดท้ายของเธอ เบียงก้าจำต้องใช้วิธีนี้เพื่อบอกตัวเองและลุคว่าทั้งเธอและเขาไม่อาจสร้างอ

เมื่อได้ยินคำพูดของพี่เลี้ยง เรนนี่ที่รู้สึกกลัวจึงเดินเข้าไปกอดน้าบีของเธอ “นี่เรากำลังจะทำอะไรกันเหรอคะ? คุณพ่อกลับมาแล้วนะคะ”พี่เลี้ยงรู้สึกอับอายที่ต้องขอความช่วยเหลือจากเบียงก้า“ถ้าเขาถาม บอกเขานะคะว่าฉันเป็นคนเอามาเอง” เบียงก้ากล่าว“ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะคะ คุณเบียงก้า ฉันยังต้องส่งลูกชายทั้งสองคนให้ได้เรียนหนังสือ ฉันเสียงานนี้ไปไม่ได้จริง ๆ ค่ะ” สาวใช้มองไปยังโถงทางเดิน ก่อนจะหันกลับมาแล้วบีบมือของตัวเองด้วยความรู้สึกประหม่า"ฉันเข้าใจค่ะ"เบียงก้าเหลือบมองที่แม็คแอนด์ชีสที่จวนจะสุก กลิ่นของมันลอยไปทั่ว ถ้าลุคเข้ามา เขาคงได้กลิ่นแน่ เพราะอย่างนั้น แม้ว่าเธอจะทิ้งมันไป เขาก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดีเก็บมันไว้จะเป็นการดีกว่าลุคไม่ปล่อยให้ลูก ๆ รับประทานอาหารขยะเพราะ เขาเป็นพวกคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด แม้ว่าเขาจะเคยอาศัยอยู่ในที่อย่างมณฑลเจียงซี แต่เขาก็ยังเป็นลูกคนรวยบ่อยครั้ง นิสัยการใช้ชีวิตของเด็กที่ร่ำรวยนั้นแตกต่างจากผู้ชายทั่ว ๆไปเขายังไม่เลิกหมกมุ่นอยู่กับเธอ เพราะมันจะจบลงก็ต่อเมื่อเธอแต่งงานอย่างเป็นทางการแล้วเท่านั้น เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะลุคไม่ยอมแพ้และ

ลุคกำพวงมาลัยแน่นในขณะที่มีบุหรี่อยู่ระหว่างนิ้วในมืออีกข้าง เขาพาดแขนออกนอกตัวรถเพื่อไม่ให้ควันบุหรี่ร่วงลง ก่อนจะกวักมือเรียกลูกชายให้เข้ามาใกล้เด็กชายตัวเล็กเดินไปอย่างไม่รู้สึกรู้สาลุคมองลูกชายด้วยแววตานุ่มลึก “ลูกคิดว่าเธอจะยอมเป็นแม่ของลูกเพราะแค่ลูกขอให้เธอเป็นอย่างนั้นรึไง?”เจ้าตัวเล็กเกาศีรษะด้วยความสับสน แต่เมื่อเขารู้ว่าความหมายที่พ่อต้องการจะสื่อ คิ้วของเขาก็เริ่มขมวดมุ่น เมื่อตระหนักได้ว่าความเป็นจริงเป็นอย่างไร เขาได้แต่ก้มหน้าด้วยความผิดหวัง “ผมเข้าใจแล้วครับว่าเธอไม่อยากเป็นแม่ของเรา”เมื่อเห็นลูกชายสีหน้าอันผิดหวังของลูกชาย ลุคขมวดคิ้วมุ่นและแหงนมองท้องฟ้าที่อยู่ไกลสุดสายตา ริมฝีปากบางของเขาแยกจากกันตอนที่เขาดูดบุหรี่ลูกของเขาไม่ได้ยืนขวางรถอีกต่อไปแล้ว รถเรนจ์โรเวอร์สีดำจึงเคลื่อนตัวออกไปบลองช์กลับมาที่ห้องนั่งเล่น และนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ในขณะที่เหวี่ยงรองเท้าแตะเล็ก ๆ ออกจากเท้าด้วยความเศร้าใจ“เกิดอะไรขึ้นล่ะ? ทำไมทำหน้าอมทุกข์แบบนี้?” ในที่สุด หลุยส์ที่ซ่อนตัวอยู่ก็ปรากฏกายออกมาด้วยใบหน้าที่สับสน เขาไม่รู้ว่าตอนที่เขาไม่อยู่นั้น เกิดอะไรขึ้นบ้างในบ้านหลั