Semua Bab พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก: Bab 81 - Bab 90

“เขาคือ…” คุณปู่ไม่กล้าเดาว่าชายผู้นี้คือใคร เพราะถ้าหากว่าเขาเดาผิด สถานการณ์คงจะน่าอึดอัดใจ ลุคที่อยู่ในชุดสูทเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่สง่าผ่าเผย เขาเอื้อมมือออกไปอย่างสุภาพในขณะที่แขนอีกข้างหนึ่งโอบรอบเอวของเบียงก้าด้วยท่าทางที่ต้องการทำให้คุณปู่เข้าใจถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา “คุณคือฌอง แลงดอนที่ลูกชายของฉันเคยเล่าให้ฟังใช่ไหม?” คุณปู่ยืนอยู่ที่หน้าเตาไฟเอ่ยถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม "ฉันยังจำชื่อของคุณได้ดีหลังจากที่พ่อของบีบอกฉันว่า คุณคบหาดูใจกับหลานสาวของฉันมานานกว่าห้าปี และคุณก็กำลังจะแต่งงานกับหลานสาวของฉันในเร็ว ๆ นี้" เบียงก้ากังวลว่าลุคจะปฏิเสธและพูดความจริง เธอจึงรีบขัดจังหวะในทันที "ปู่คะ ปู่ผอมลงเยอะเลย! ไม่ชินกับชีวิตที่ญี่ปุ่นเหรอคะ?" “ปู่แก่แล้ว คนแก่ก็หน้าตาแบบนี้กันทั้งนั้น” คุณปู่เอามือไขว้หลังที่โค้งงอ จากนั้น เขาก็นำท่อนฟืนไปไว้ในห้องที่ทรุดโทรมห้องหนึ่งภายในบ้าน หลังจากที่เขาค้นหาบางอย่างครู่หนึ่ง ชายชราก็นำเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ สองตัวออกมาวางบนพื้นภายในห้องครัวและเชิญให้หลานเขยของตนนั่งลง “พ่อหนุ่ม มานั่งลงก่อน เราไม่ค่อยมีเฟอร์นิเจอร์ดี ๆ ในบ้านหลังนี้เท่าไหร่

“เจ้าของโรงแรมเป็นเพื่อนผม ผมเลยขอกุญแจสำรองห้องคุณมา...” จากสิ่งที่พวกเขาได้ยินคือ เจนนิเฟอร์กำลังมีเพศสัมพันธ์กับชายนิรนามที่มีภรรยาแล้ว และครอบครัวของเขาก็อาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ เบียงก้ากำหมัดแน่น เธอรู้สึกเสียใจแทนพ่อจริง ๆ 20 ปีที่ผ่านมา พ่อต้องดิ้นรนเพื่อหาเงินเลี้ยงดูเจนนิเฟอร์และลูกสาวของเธอ ต่อมา พ่อต้องเข้าโรงพยาบาลและต้องทนความเจ็บปวดจากอาการป่วยระยะสุดท้ายเพียงลำพัง ในขณะที่เจนนิเฟอร์ ภรรยาของเขากำลังนอกใจ “คุณมันสกปรก...” “คุณไม่ชอบเหรอ? แต่ถึงยังไง ผมก็ยังดีกว่าผู้ชายของคุณที่กำลังเป็นมะเร็งใกล้ตายคนนั้น...บอกมาสิ...ว่าผมพูดถูก...” “อ้า...คุณเก่ง คุณเก่งที่สุด…อ้า…อย่าทำแรงสิ…มันลึกเกินไป…” “ลึกเกินไปเหรอ? ผมว่ามันยังเข้าไปลึกได้อีกสองสามนิ้วนะ!” ชายคนนั้นพูดต่ออย่างหยาบคายว่า “คุณเองก็อายุมากแล้ว อย่าเสแสร้งไปหน่อยเลย…ผมจะสอดเข้าไปลึกกว่านี้ก็ได้…ของคุณมันไม่ได้แน่นขนาดนั้น…อีกอย่าง ผมก็เป็นคนเดียวที่ทำให้คุณเสร็จได้…” เบียงก้ารู้สึกกระอักกระอ่วนในทันที! “คุณรู้จักคนพวกนั้นเหรอ?” ลุคถามเบา ๆ เขาเองก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากห้องถัดไป “เธอ เอิ

ลุคยืนพิงรถด้วยร่างกายที่เร่าร้อนของเขาที่ถูกเสื้อผ้าปกคลุมเอาไว้ ในขณะที่เขาพึมพำอยู่เพียงลำพัง ชายผู้นั้นขมวดคิ้วและเปิดประตูรถเพื่อหยิบกล่องบุหรี่และไฟแช็กออกมา เขาก้มหน้าลงจุดบุหรี่สูบและสูดหายใจเข้าอย่างแรง ดูเหมือนว่าสิ่งเดียวที่เขาทำได้คือการสูบบุหรี่เพื่อระงับความไม่สงบภายในร่างกายของเขา ดวงตาที่ดำสนิทดุจหมึกจ้องมองไปยังห้องที่มีแสงไฟสลัว บ้านหลังเก่าว่างเปล่ามาหลายปี ดังนั้นมันจึงไม่มีผ้าม่าน ลุคจ้องมองห้องนั้นจนกระทั่งไฟดับลง ในคืนนั้น เบียงก้านอนไม่หลับ ลุคเองก็แทบจะไม่ได้นอนเช่นกัน เมื่อเขาได้กลับมาที่เมืองนี้ ภายใต้ค่ำคืนอันเงียบสงบ มันทำให้เขานึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยประสบในเมืองนี้ ความดีและความชั่วเหล่านั้นได้หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขาอย่างไม่ลดละ เบียงก้าตื่นขึ้นตอนตีห้าด้วยอาการปวดหัวเล็กน้อย เธอไม่สามารถนอนหลับสนิทได้ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่าง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งแรกที่รบกวนจิตใจของเธอ สิ่งสำคัญคือคำพูดของอลิสันที่ยังคงดังก้องอยู่ภายในหัว ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังฝันร้ายอีกด้วย เบียงก้าฝันว่า อลิสันขู่ฆ่าและบังคับให้เธอปล่อยลุคไป เธอจึงลุกขึ้นและพ

"เธอไม่ควรจะรับสายด้วยสภาพแบบนี้นะ" อลิสันเดาได้ทันทีว่าใครโทรมา เบียงก้าก้มหน้าลงในขณะที่น้ำตายังคงไหลออกมา “เช็ดน้ำตาแล้วไปกับฉัน” อลิสันไม่ได้พูดอะไรปลอบโยนเธอ เธอเพียงแค่หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาแล้วยื่นให้เบียงก้าราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอจะสามารถทำได้ เบียงก้าไม่รับกระดาษทิชชู่ที่อลิสันยื่นให้ เธอสูดหายใจเข้าและปาดน้ำตาบนใบหน้า จากนั้น เธอก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล ใบหน้าอันเศร้าโศกของเบียงก้า ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายภายในโรงพยาบาล แต่พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจเพราะสถานที่นี้คือโรงพยาบาล ลิฟต์ในโรงพยาบาลว่างเปล่าในตอนบ่าย ในไม่ช้า เบียงก้าก็ขึ้นมาถึงชั้นที่พ่อของเธอเข้ารับการรักษาอยู่ "ฉันจะไปห้องน้ำ" เบียงก้ารู้ดีว่าเธอจะต้องคำนึงถึงความรู้สึกของพ่อและไม่ให้เขาเห็นเธอในสภาพเช่นนี้ได้ อลิสันยืนรออยู่ที่ด้านนอกประตูอย่างเงียบ ๆ เบียงก้าล้างหน้าล้างตาด้วยน้ำเย็น เธอมองดูตัวเองในกระจกที่มีดวงตาแดงก่ำและสีหน้าที่หมองคล้ำ คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อยในขณะที่เธอพยายามสงบสติอารมณ์แต่มันก็ไม่ง่ายสำหรับเธอเลย เมื่อเบียงก้าเดินออกมา อลิสันก็พูดกับเธอว่า “ถ้าเธอไม่อย

ลุคบอกไม่ได้ว่าเบียงก้ากำลังคิดอะไรอยู่ ความรู้สึกนั้นจึงทำให้เขาตื่นตระหนก เขาเองก็หวังว่าเขาจะได้รู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายว่าเธอคิดอย่างไรในความสัมพันธ์นี้“มานี่” เขาพูดคำสองคำนั้นอย่างแผ่วเบาในขณะที่เขาดึงเธอเข้ามากอดทันทีที่มือใหญ่ของชายผู้นั้นแตะเข้าที่แผ่นหลังของเธอ เธอก็สั่นสะท้านในทันใด นิ้วของเขาร้อนรุ่มราวกับว่าผิวของเธอกำลังถูกแผดเผา“กอดฉันไม่ได้นะ...” เบียงก้าพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาหมดเรี่ยวแรงที่จะต้านทานลุคโอบกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาแตะที่หน้าผากของเธอและเลื่อนลงมาผ่านแก้มของเธอจนมาถึงที่ริมฝีปากของเธอ…เมื่อริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน เบียงก้ารีบปฏิเสธการกระทำของเขาทันทีลุคหยุดการเคลื่อนไหวในขณะที่ร่างกายของเขาแข็งทื่อ เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เร่าร้อนของเขาที่ริมฝีปากของเธอ“ถ้าคุณยังทำแบบนี้อีก ฉันจะหายไปจากคุณตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป” เบียงก้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเธอไม่มีทางเลือกอื่นลุคถูกบังคับให้ระงับความหลงใหลและความรักที่เขามีต่อเธอ เขาหลับตาลงอย่างอดทนเธอไม่ได้ให้โอกาสเขาพูดด้วยซ้ำเขาเป็นผู้นำและมีความ