LOGINShare
บทที่ 83 อลิสันตามหาเบียงก้าเพื่อการเผชิญหน้า
Last Updated:
2021-10-09 16:35:00Related chapters
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 84 เสียสติและทนรับเรื่องนี้ไม่ไหว
น้ำเสียงของอลิสันฟังดูแปลกมากจนเบียงก้าตกใจและลืมทักทายเธอ “เธออยู่ที่ไหน? ฉันต้องการพบเธอ เบียงก้า เรย์น เรามีเรื่องต้องคุยกัน มันจะดีกับเราทั้งสองฝ่าย” อลิสันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม เมื่อตอนที่พวกเธอพบกันที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด อลิสันปฏิบัติต่อเธออย่างอบอุ่นและยังเรียกเธอว่าบี อีกด้วย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อลิสันเรียกเธอด้วยชื่อเต็ม ๆ ว่า เบียงก้า เรย์น ความรู้สึกนี้ทำให้เบียงก้านึกถึงตอนที่เธออายุได้ 5 ขวบ เธอถูกเด็กคนอื่น ๆ ผลักเธอล้มลงบนพื้น หัวเข่าของเธอกระแทกลงบนพื้นกรวดจนมีเลือดไหลออกมา เธอร้องไห้และกลับบ้านไปหาคุณปู่ เธอถามเขาเกี่ยวกับเรื่องแม่ของเธอ เธอถามเขาว่า ทำไมทุกคนถึงมี แม่แต่เธอกลับไม่มีแม่ เด็กเหล่านั้นจึงรังแกเธอและต่อว่าเธอ 'ยายลูกไม่มีแม่' เพราะว่าเธอไม่มีแม่ เธอจึงถูกรังแก! สีหน้าที่ใจดีของคุณปู่มืดมนลง จากนั้นเขาก็แสดงสีหน้าที่เคร่งขรึมออกมาเป็นครั้งแรก แทนที่เขาจะเรียกเธอว่าบี ชื่อที่เขาเรียกเธอมาตลอด แต่เขากลับเรียกเธอว่า เบียงก้า เรย์น หลังจากที่คุณปู่เรียกเธอเช่นนั้นแล้ว เขาก็ได้บอกบางอย่างกับเธอที่เธอจะจดจำไปจนตาย คุณปู่พูดด้วยสีหน้าจริงจ
Last Updated : 2021-10-09พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 85 ขู่ฆ่าและบังคับให้เธอปล่อยลุคไป
ลุคยืนพิงรถด้วยร่างกายที่เร่าร้อนของเขาที่ถูกเสื้อผ้าปกคลุมเอาไว้ ในขณะที่เขาพึมพำอยู่เพียงลำพัง ชายผู้นั้นขมวดคิ้วและเปิดประตูรถเพื่อหยิบกล่องบุหรี่และไฟแช็กออกมา เขาก้มหน้าลงจุดบุหรี่สูบและสูดหายใจเข้าอย่างแรง ดูเหมือนว่าสิ่งเดียวที่เขาทำได้คือการสูบบุหรี่เพื่อระงับความไม่สงบภายในร่างกายของเขา ดวงตาที่ดำสนิทดุจหมึกจ้องมองไปยังห้องที่มีแสงไฟสลัว บ้านหลังเก่าว่างเปล่ามาหลายปี ดังนั้นมันจึงไม่มีผ้าม่าน ลุคจ้องมองห้องนั้นจนกระทั่งไฟดับลง ในคืนนั้น เบียงก้านอนไม่หลับ ลุคเองก็แทบจะไม่ได้นอนเช่นกัน เมื่อเขาได้กลับมาที่เมืองนี้ ภายใต้ค่ำคืนอันเงียบสงบ มันทำให้เขานึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยประสบในเมืองนี้ ความดีและความชั่วเหล่านั้นได้หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขาอย่างไม่ลดละ เบียงก้าตื่นขึ้นตอนตีห้าด้วยอาการปวดหัวเล็กน้อย เธอไม่สามารถนอนหลับสนิทได้ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่าง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งแรกที่รบกวนจิตใจของเธอ สิ่งสำคัญคือคำพูดของอลิสันที่ยังคงดังก้องอยู่ภายในหัว ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังฝันร้ายอีกด้วย เบียงก้าฝันว่า อลิสันขู่ฆ่าและบังคับให้เธอปล่อยลุคไป เธอจึงลุกขึ้นและพ
Last Updated : 2021-10-10พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 86 ร้องไห้เหมือนกระต่ายตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ
“คุณพูดว่าอะไรนะ?” เบียงก้าตัวแข็งทื่อ อลิสันจะต้องล้อเล่นกับเธอแน่ ๆ บางที ผู้หญิงที่ร่ำรวยคนนี้อาจจะเกลียดเธอเข้าไส้และต้องการแยกลุคออกจากเธอ แต่คำโกหกของเธอก็ไม่ฟังไม่ขึ้นสักนิด “ฉันบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของฉัน ชัดพอยัง?” หลังจากที่พูดจบ อลิสันก็หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมา เธอจิบแล้วเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “ดังนั้น เธอจึงคบหากับลุคไม่ได้” เบียงก้าจ้องมองใบหน้าของอลิสัน มือของเธอจับถ้วยกาแฟอย่างสั่นเทาจนเกิดเหงื่อที่เย็นยะเยือกบนฝ่ามือมากขึ้น เธอไม่เคยเล่าให้อลิสันฟังว่าเธอสูญเสียมารดาผู้ให้กำเนิดไปตั้งแต่เด็ก 'อลิสันรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหมว่าลุคจะบอกเธอ?’ เบียงก้านิ่งเงียบด้วยความประหลาดใจ เธอจำได้ว่า อลิสันเป็นคนที่ทำให้ซูซานกับแซคคารี่ พ่อของลุคต้องแยกจากกัน หลังจากนั้น อลิสันก็ประสบความสำเร็จจนเธอได้รับตำแหน่งของซูซานในตระกูลไป ตั้งแต่ตอนที่เบียงก้ายังเด็ก เธอมักจะเคยได้ยินเพื่อนบ้านพูดถึงแม่ผู้ให้กำเนิดที่หนีตามผู้ชายรวยไปมาโดยตลอด พวกเขาพูดว่าเศรษฐีคนนั้นสามารถให้แม่ของเธอมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ จากคำพูดเหล่านั้น ดูเหมือนจะมีความเป็นไปได้บ้างเล็กน้อ
Last Updated : 2021-10-10พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 87 ลุคมาปรากฏตัวอยู่หน้าบ้านเธอในคืนนั้น
"เธอไม่ควรจะรับสายด้วยสภาพแบบนี้นะ" อลิสันเดาได้ทันทีว่าใครโทรมา เบียงก้าก้มหน้าลงในขณะที่น้ำตายังคงไหลออกมา “เช็ดน้ำตาแล้วไปกับฉัน” อลิสันไม่ได้พูดอะไรปลอบโยนเธอ เธอเพียงแค่หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาแล้วยื่นให้เบียงก้าราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอจะสามารถทำได้ เบียงก้าไม่รับกระดาษทิชชู่ที่อลิสันยื่นให้ เธอสูดหายใจเข้าและปาดน้ำตาบนใบหน้า จากนั้น เธอก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล ใบหน้าอันเศร้าโศกของเบียงก้า ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายภายในโรงพยาบาล แต่พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจเพราะสถานที่นี้คือโรงพยาบาล ลิฟต์ในโรงพยาบาลว่างเปล่าในตอนบ่าย ในไม่ช้า เบียงก้าก็ขึ้นมาถึงชั้นที่พ่อของเธอเข้ารับการรักษาอยู่ "ฉันจะไปห้องน้ำ" เบียงก้ารู้ดีว่าเธอจะต้องคำนึงถึงความรู้สึกของพ่อและไม่ให้เขาเห็นเธอในสภาพเช่นนี้ได้ อลิสันยืนรออยู่ที่ด้านนอกประตูอย่างเงียบ ๆ เบียงก้าล้างหน้าล้างตาด้วยน้ำเย็น เธอมองดูตัวเองในกระจกที่มีดวงตาแดงก่ำและสีหน้าที่หมองคล้ำ คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อยในขณะที่เธอพยายามสงบสติอารมณ์แต่มันก็ไม่ง่ายสำหรับเธอเลย เมื่อเบียงก้าเดินออกมา อลิสันก็พูดกับเธอว่า “ถ้าเธอไม่อย
Last Updated : 2021-10-10พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 88 ตราบเท่าที่ผมรู้ว่าผมรักคุณก็เพียงพอแล้ว
“เพื่อนคุณให้กุญแจผมมา” ลุคบอกเธอว่าเขาได้กุญแจมาอย่างไร เบียงก้าพยักหน้าในขณะที่ดวงตาของเธอยังคงแดงก่ำและบวมจากการร้องไห้ ลุคเดินเข้าไปหาเธอเพื่อตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เบียงก้าตกใจและเดินถอยหลังออกไปหลายก้าว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการให้ลุคเข้าใกล้เธอ ลุคไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงจึงหลีกเลี่ยงเขา เขาจำได้ว่า เมื่อคืนนี้ในตอนที่พวกเขาอยู่ที่เมืองเล็ก ๆ เธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธจูบอันเร่าร้อนของเขาในรถก่อนที่จะเข้านอน ไม่เพียงเท่านั้น ท่าทีของเธอก็ยังตอบสนองต่อความต้องการของเขาเป็นอย่างดีอีกด้วย เนื่องจากพวกเขาจะอยู่ในรถกับชายชราในตอนเช้า พวกเขาจึงไม่ได้คุยกันมากนัก เนื่องจากว่าชายชราอยู่ที่นั่นด้วย แต่พวกเขาก็ยังคงดูปกติและเธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีเหินห่างกับเขาเลย มันเพิ่งจะเริ่มขึ้นในตอนบ่าย ในตอนที่เขาพยายามโทรหาเธออยู่หลายรอบ แต่เธอก็ไม่ยอมรับสายเลย เขาไม่มีทางเลือกอื่น ทางเดียวที่เขาจะทำได้คือการมาตามหาเธอที่บ้าน เมื่อเขามาถึงในละแวกบ้านพักของเธอ เขาบังเอิญได้พบกับนีน่า นีน่าไม่ลังเลที่จะพูดกับเขาว่า "บอสคะ ฉันรู้ว่าคุณกับบีกำลังคบหากันอยู่...แต่ทำไมวันนี้บีถึงได้ทำตัวแป
Last Updated : 2021-10-10พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 89 เขาจะหยุดได้อย่างไร
ลุคบอกไม่ได้ว่าเบียงก้ากำลังคิดอะไรอยู่ ความรู้สึกนั้นจึงทำให้เขาตื่นตระหนก เขาเองก็หวังว่าเขาจะได้รู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายว่าเธอคิดอย่างไรในความสัมพันธ์นี้“มานี่” เขาพูดคำสองคำนั้นอย่างแผ่วเบาในขณะที่เขาดึงเธอเข้ามากอดทันทีที่มือใหญ่ของชายผู้นั้นแตะเข้าที่แผ่นหลังของเธอ เธอก็สั่นสะท้านในทันใด นิ้วของเขาร้อนรุ่มราวกับว่าผิวของเธอกำลังถูกแผดเผา“กอดฉันไม่ได้นะ...” เบียงก้าพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาหมดเรี่ยวแรงที่จะต้านทานลุคโอบกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาแตะที่หน้าผากของเธอและเลื่อนลงมาผ่านแก้มของเธอจนมาถึงที่ริมฝีปากของเธอ…เมื่อริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน เบียงก้ารีบปฏิเสธการกระทำของเขาทันทีลุคหยุดการเคลื่อนไหวในขณะที่ร่างกายของเขาแข็งทื่อ เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เร่าร้อนของเขาที่ริมฝีปากของเธอ“ถ้าคุณยังทำแบบนี้อีก ฉันจะหายไปจากคุณตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป” เบียงก้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเธอไม่มีทางเลือกอื่นลุคถูกบังคับให้ระงับความหลงใหลและความรักที่เขามีต่อเธอ เขาหลับตาลงอย่างอดทนเธอไม่ได้ให้โอกาสเขาพูดด้วยซ้ำเขาเป็นผู้นำและมีความ
Last Updated : 2021-10-10พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 90 ข้ออ้างในการเจอเบียงก้า
ในตอนเช้า หลังจากกลับจากโรงพยาบาล เบียงก้าก็ตรงไปทำงานที่บริษัท ที คอร์ปอเรชั่น อลิสันโทรหาเธอในตอนเที่ยง“เธอรู้ไหมว่าตอนนี้ลุคอารมณ์ไม่ดี?”"ฉันไม่รู้" เบียงก้าไม่อยากได้ยินเสียงของอลิสันสักเท่าไหร่ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอก็ตามอลิสันลดเสียงต่ำและย้ำเตือนเธออีกครั้ง “ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจระหว่างข้อดีและข้อเสียของเรื่องนี้ การเลิกรากับลุคอาจจะทำให้เขาต้องเผชิญกับความเจ็บปวดนานหลายเดือน แต่ถ้าเธอบอกความจริงกับเขา ฉันเกรงว่าความเจ็บปวดจะคงอยู่ตลอดไป”เบียงก้าพูดอย่างเย้ยหยัน “ฉันไม่รู้ว่าลุคควรจะรู้สึกโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่มีแม่แบบคุณ”หลังจากที่พูดจบ เบียงก้าก็วางสาย เธอกระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างขุ่นเคืองซูมองเห็นเหตุการณ์จากด้านหลัง เธอสัมผัสได้ว่าเบียงก้าอารมณ์ไม่ดีและอ่อนไหวในเวลาเดียวกันเบียงก้าลุกขึ้นเพื่อเดินไปถ่ายเอกสารในขณะที่ยืนอยู่หน้าเครื่องพิมพ์ เธอก็ครุ่นคิดในสิ่งที่เธอไม่ต้องการยอมรับ อลิสันเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอได้อย่างไร? เธอเลือดเย็นเกินไปและเธอก็ไม่เคยสนใจเลือดเนื้อของตัวเองเลย…คำโบราณกล่าวเอาไว้ว่า ถึงแม้ว่าเสือดุแต่มันก็จ
Last Updated : 2021-10-11พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 91 แงแง น้าบี หนูไม่ต้องการพ่ออีกต่อไปแล้ว
ลุครีบออกจากที่ทำงาน ไปยังย่านที่เบียงก้าและคุณปู่ของเธออาศัยอยู่อย่างรวดเร็ว รถเรนจ์โรเวอร์สีดำจอดอยู่ที่ประตูเพื่อนบ้าน ทันทีที่เขาลงจากรถ ลูกน้องที่มีสายตาเฉียบแหลมก็เข้ามารายงานต่อชายรูปร่างสูงโปร่ง “คุณครอว์ฟอร์ดครับ พวกเขาถูกจับและรถถูกลากออกไปแล้วครับ”“ทำได้ดี” ลุคพูดสามคำนั้นอย่างไม่แยแส พลางเดินไปหาชายชราที่กำลังตื่นตระหนกต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชายด้านหลังไม่ได้ตามลุคเขามา หลังจากรายงานภารกิจเสร็จ พวกเขาไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรต่อไปตำรวจจับกุมชายที่มีแผลเป็นทั้งสองคนออกไป ตำรวจจราจรยังได้สั่งให้รถบรรทุกลากรถคันที่เสียแล้วออกไป กระนั้น ฝูงชนจากบริเวณใกล้เคียงยังคงตื่นเต้นและล้อมรอบชายชราลุคเข้าไปช่วยพยุงชายชราขึ้นแล้วพูดว่า “คุณปู่ครับ เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วครับ”“ขอโทษที่ทำให้ต้องลำบาก… ฉันเองโทรหาบีไม่ติดน่ะ คนกลุ่มนั้นเลยโทรหาคุณแทน…” คุณปู่หายใจเหนื่อยหอบและแสดงท่าทีเสียใจอย่างสุดซึ้ง เขามักคิดว่าตนแก่และไร้ประโยชน์ชอบสร้างปัญหาให้พวกเขาอยู่เสมอ“ไม่ครับคุณปู่ แค่เรื่องเล็กน้อย” ลุควางตั้งใจพาชายชรากลับห้องพักก่อน ลุคพยักหน้าเล็กน้อยให้กับหญิงวัยกลางคนส
Last Updated : 2021-10-11
Latest chapter
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 207 ครอบครัวทั้งสี่คนนอนอยู่ด้วยกัน
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เบียงก้าจึงเปิดประตูอย่างแผ่วเบา เด็ก ๆ ยังคงนอนในห้องเล็ก ๆ ขนาดสามร้อยตารางฟุตใต้แสงจันทร์ แต่ตอนนี้ผู้ใหญ่สองคนกลับกอดกันอยู่ตรงประตู เบียงก้าต้องการหันหลังกลับและมุ่งหน้าเข้าไปในห้อง แต่ชายหนุ่มก็กอดร่างอันบอบบางของเธอไว้แน่นอย่างร้ายกาจ “อย่าทำอย่างนี้สิคะ เด็ก ๆ จะเห็นเราถ้าพวกเขาตื่น…” เธอเหนื่อยหอบในอ้อมแขนของลุค ลุคเป็นสัตว์ร้ายอยู่แล้วตั้งแต่ตอนที่ยังเขาไม่ดื่ม แต่ตอนนี้เขาดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปแล้ว… เบียงก้าไม่อยากจะจินตนาการ เธอทำได้เพียงอธิษฐานว่าเขาจะไม่ดำดิ่งลงไป “ผมไม่บังคับคุณหรอกถ้าคุณไม่เต็มใจ คุณต้องบอกผมถ้าผมกำลังทำร้ายคุณอยู่ ต้องรีบบอกออกมาเลยนะ” ลุคเอาริมฝีปากบางและเย้ายวนของเขามาแนบใบหูของเธอ ก่อนจูบผิวที่ขาวเนียน เขาพยายามอย่างหนักที่จะระงับความอยากที่จะครอบงำเธอ เบียงก้าเงียบงันอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มสัญญากับเธอ เธอคิดว่ามันน่าขันที่ลุคมักจะเป็นสัตว์ร้าย แต่เขาก็ยังเห็นอกเห็นใจมากขึ้นทั้งที่อยู่ในสภาพเมาเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนในตอนที่พวกเขากอดกัน เรนนี่หลับใหลและพึมพำห
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 206 คุณเมารึเปล่า
เบียงก้าส่ายหน้าอย่างงุ่มง่ามเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่เป็นไร เธอกังวลว่าใบหน้าที่บูดบึ้งของเขาอาจทำให้เด็กชายหวาดกลัว เธอจึงรีบขยับออกจากอ้อมแขนของเขาและพยักหน้าให้เขาเพื่อเป็นการขอบคุณ แขนของลุคว่างเปล่าในทันใด เขามองไปที่เบียงก้าซึ่งกำลังพาลูก ๆ ไปเล่นที่อื่นด้วยความห่วงใยและความไม่พอใจที่ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา เขาไม่พอใจที่เบียงก้าตอบโต้เขาอย่างเย็นชาก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาจะคิดว่าเธอทำเช่นนั้นก็เพราะกลัวคนอื่นจะเห็น ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะอ้างตัวเธอว่าเป็นของเขาเองนั้นก็ทำให้เขาไม่พอใจด้วย เขาอยากจะเดินไปกอดเธอในอ้อมแขนและประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเบียงก้า เรย์นเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ขนาดไหนใครจะรู้! ไม่เพียงเท่านั้น ผู้หญิงคนนั้นยังให้กำเนิดลูกของเขาด้วย! ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่ถึงสอง! เบียงก้าก้มศีรษะลงที่เท้าของผู้บริหารเมืองเป็นการทักทาย แล้วก้มหน้าก้มตาวิ่งหนีไปราวกับว่าเธอกำลังหลบหนี เธอกังวลว่าผู้บริหารเมืองจะเข้าใจผิด “ช่างอ่อนโยนและอบอุ่นเหลือเกินนะ ท่านประธานครอว์ฟอร์ด! เราก็ทานอาหารเย็นกันบ่อย ๆ ทำไมผมไม่เห็นด้านนั้นของคุณเลยล่ะ?” ผู้บริหารเมืองชายวัยกลางคนหัวเราะ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 205 ลุคแสดงความรักต่อหน้าสาธารณชน
“น้าบี… จริงเหรอคะ?” เรนนี่มองไปที่เบียงก้าด้วยแววตาลูกสุนัขที่มีน้ำตาเอ่อคลอ เบียงก้าก้มศีรษะลงจูบที่หน้าผากของเรนนี่ และขยี้ผมของเธอ “ไม่เลย น้าไม่เคยคิดว่าหนูน่ารำคาญเลยนะ” น้ำเสียงของเบียงก้าอาจจริงจังเกินไป ไม่เพียงแต่จะโน้มน้าวใจเด็กน้อยอย่างเต็มที่ แต่คำพูดของเธอยังทำให้เจสันซึ่งกำลังขับรถอยู่ตกใจไปด้วย เจสันถือว่าตัวเองเป็นคนที่ผ่านอะไรมามาก เขาเคยเห็นคนทุกประเภทตั้งแต่ผู้สูงศักดิ์และยิ่งใหญ่ไปจนถึงคนอนาถาและน่ารังเกียจ ในช่วงหลายปีที่ทำงานกับเจ้านายมา เขาคิดว่าเขาเชี่ยวชาญในการอ่านนิสัยของคนอื่นและสามารถบอกความจริงจากการโกหกได้อย่างง่ายดาย ในขณะนั้น เจสันไม่รู้สึกถึงคำโกหกใด ๆ จากปากของเบียงก้าเลย เขาอดไม่ได้ที่จะแอบมองเบียงก้าผ่านกระจกมองหลัง ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าตัวเองกำลังเห็นแม่ผู้ให้กำเนิดเด็กทั้งสองคน... โรงพยาบาลในเมืองเอ เมื่อผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตื่นขึ้น เขาไม่เห็นแม้แต่หลานชายหรือเหลนทั้งสองคนของตัวเอง เขาเริ่มกังวลทันที อลิสันเข้ามาในนาทีนั้นและพยายามปลูกฝังความคิดในหัวของชายชรา “พ่อจะโทรไปถามลุคไหม?” “ฉันควรถามอะไรล่ะ?” ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตอบกลับระหว่
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 204 เขาอยากครอบครองเธอใจจะขาด
เบียงก้ากับแวนด้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว ลุคกำลังอยู่ในสายของการประชุมธุรกิจระหว่างประเทศ ขณะกำลังคุยโทรศัพท์ เขาสามารถเห็นได้จากท่าทางของคนทั้งสองว่าการสนทนาระหว่างเบียงก้าและแวนด้านั้นไม่ปกติ แต่เขาไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังพูดกันเท่าไหร่นัก เมื่อเขาวางสาย ลุคเห็นจากหางตาว่าเบียงก้าและแวนด้าหายตัวแถวหัวมุม “เธอบอกว่าเธอเป็นน้าของเบียงก้า” เจสันเข้ามารายงานสถานการณ์ตามความจริง ลุคหันไปสั่งเจสันว่า "ไปสืบประวัติของน้าคนนั้น" เจสันโค้งคำนับ ลุคมองเข้าไปทางหน้าต่างชั้นสองที่เปิดทิ้งไว้ เขายังคงนิ่งเฉยไม่แสดงออก แม้ว่าความต้องการของเขาจะเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ในห้องบนชั้นสอง เบียงก้ารู้สึกเขินอาย ไม่เพียงเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับน้าที่เธอเคยได้ยินผ่านเรื่องเล่า แต่ยังเป็นเพราะเธอกลัวว่าน้าจะรับรู้ถึงฮอร์โมนเพศชายที่แผ่ซ่านไปทั่วห้อง เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองทำอะไรผิด แวนด้าเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้องและถามด้วยความสงสัย “ผู้ชายที่ลงมาข้างล่างกับเธอ…” “เขาเป็นเจ้านายของฉัน” เบียงก้าตอบก่อนที่น้าของเธอจะถามคำถามเสร็จ เบียงก้ายังเด็กและไม่ค่อยรู้จักวิธี
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 203 ทำไมคุณถึงขี้อายนักเล่า ผมก็เห็นทุกอย่างไปหมดแล้วนิ
เบียงก้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการข่มใจที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของชายผู้นั้น แม้ว่าเธอจะได้รับการเตือนว่าชายผู้นี้มีความรู้สึกตรงกันข้ามก็ตาม เขาน่ะหรือจะห้ามใจ มีแต่จะทำตามใจตัวเองมากกว่า หัวใจของเธอเต้นแรง และปากเริ่มมีน้ำลายสอ เมื่อนึกถึงสัตว์ร้ายที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงของชายหนุ่ม “คุณ… ออกไปรอข้างนอก… ฉันอาบน้ำเองได้ค่ะ” หลังจากระเริงไปหลายครั้งเมื่อคืน เบียงก้าอายเกินกว่าจะเงยหน้ามองเขา บ้านหลังเก่าที่รกร้างและมืดมิดนั้นทั้งอบอุ่นและร้อนแรงเพราะมีเขาอยู่ กลิ่นของความสกปรกและความชื้นส่งกลิ่นแรงอยู่ตรงหน้าบ้าน แม้ว่าชายผู้นั้นจะจุมพิตและหายใจแรง แต่เธอก็ได้ให้ทุกสิ่งแก่เขาไป ราวกับว่าเธอได้หลอมรวมตัวเองเข้ากับร่างกายที่เร่าร้อนของเขาไป จากนั้น ก็ร่วมรักกันในรถอีกรอบ เบียงก้าคิดว่าลุคเป็นปีศาจที่หิวกระหายเนื้อมนุษย์ ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืนเขามักจะหิวโหยร่างกายของเธอเสมอ แต่ถึงกระนั้น เธอก็พลีกายให้เขาไปหลายครั้ง! โชคดีที่ความมืดมิดในยามค่ำคืนได้บดบังใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดใจนักเมื่ออยู่กับเขาตามลำพัง แต่เธอไม่อาจหลบซ่อนมันจากการร่วมรักที
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 202 ตัณหาอันแรงกล้าในยามเช้าของลุค
ชั้นล่างบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน เพื่อนร่วมงานบางคนซื้อซาลาเปาสำหรับการทำงานกะเช้า ในขณะที่เพื่อนร่วมงานหญิงกำลังเตรียมข้าวโอ๊ตอยู่ในครัว ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าข้าวโอ๊ตที่ซื้อจากร้านมีเนื้อหยาบเกินไป เป็นครั้งแรกที่ลูก ๆ ของเจ้านายลิ้มลองซาลาเปาแป้งทำมือจากเมืองเล็ก ๆ พวกเขารับประทานคนละสองชิ้น แต่เหมือนจะยังไม่พอ เรนนี่ยัดขนมปังเต็มปากแล้วกะพริบตาอย่างไร้เดียงสาใส่คุณลุงดอยล์ของเธอ ก่อนขอเพิ่มทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่เต็มปาก “ทานช้า ๆ ก็ได้ครับ เดี๋ยวลุงจะไปซื้อมาเพิ่ม” เจสันขยี้ผมของเรนนี่ เมื่อเขาลุกขึ้น เขาหันไปหาเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ แล้วพูดว่า "ผมจะซื้อมาฝากทุกคนเหมือนกัน" ขนมปังไม่เพียงพอสำหรับทุกคน การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจ้านาย ผู้ช่วย และลูกสองคนของเขาทำให้เพื่อนร่วมงานต้องแบ่งอาหารให้ ในเมืองกำลังพลุกพล่าน เจสันยืนอยู่หน้ารถขายอาหารและซื้อซาลาเปาใส่ไส้ไก่มากว่าสิบห้าชิ้น เมื่อเขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาและกำลังจะจ่าย เขาสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดทำงานแสนเรียบร้อยเดินเข้าไปในสนามหญ้าหน้าบ้าน เธอดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบ "ชิ้นละ 1.80 เหรียญ ซื้อ 15 ชิ้นก็เป
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 201 เจ้านายเอาใจใส่ภรรยาของลูกพี่ลูกน้องมากเลยนะ
รถลีมูซีนเบนท์ลีย์สีดำไม่ได้ขับรถเข้ามาในสนามหญ้าหน้าบ้านแต่กลับจอดอยู่ด้านนอกแทน ลุคไม่ได้ขับรถมาเอง หลังจากที่เจสันจอดรถแล้ว เขาก็ออกไปเปิดประตูเบาะหลัง เจ้านายและลูกน้อยสองคนก้าวออกมา เหมือนเช่นเคย ลุคแต่งตัวอย่างไร้ที่ติในชุดสูทมาดธุรกิจและรองเท้าหนัง ทว่าจากใบหน้าของเขาสามารถบอกได้ง่าย ๆ ว่าเขามีชีวิตชีวามากกว่าปกติราวกับว่าเพิ่งได้ยินข่าวดีมา เรนนี่อยู่ในอ้อมแขนของพ่อ เธอได้กลิ่นโคโลญจน์ของเขา ขณะที่ลานี่วิ่งอย่างตื่นเต้นไปที่สนามหญ้าหน้าบ้านพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้อยู่ “สวัสดีค่ะ พ่อหนุ่มน้อยรูปหล่อ!” เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งทักทายลูกชายของเจ้านาย 'ทริปนี้คุ้มมาก!’ 'สิ่งอำนวยความสะดวกอาจจะไม่ดีเท่าในเมือง แต่ได้เห็นหน้าเจ้านาย และลูกชายกับลูกสาวที่น่ารักของเขาก็พอแล้ว!’ 'ช่างมีความสุขเหลือเกิน!' ลานี่มองไปรอบ ๆ ฝูงชนแต่ไม่พบคุณน้าบีเลย แต่เขาก็ไม่ลืมมารยาทและทักทายกลับว่า “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคนสวย!” เพื่อนร่วมงานหญิงที่ถูกเรียกว่า "คุณคนสวย" ยิ้มกว้าง โจพร้อมทำหน้าที่และพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมสิ่งต่าง ๆ ให้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาก้าวไปข้างหน้าแล
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 200 ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ
เบียงก้าระงับเสียงครางเอาไว้ ร่างกายของเธอเกร็ง ขณะกำผ้าม่านตรงหน้าแน่น... ม่านไม่ได้ยึดอย่างแน่นหนา ขณะที่ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเคลื่อนเข้าไปหาเธออีกนิ้ว เธออ้าปากค้าง และจิตใจว่างเปล่า ผ้าม่านหลุดลง... "ใจเย็น" ลุคก้มศีรษะลงและจูบต้นคอของเธอ ผิวขาวภายใต้แสงจันทร์ดูเรียบเนียนและอ่อนโยน การเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้าอย่างจงใจ ปากของเขาทิ้งร่องรอยต่าง ๆ ไว้บนร่างกายของเธอ “อา… อืม…” เธอไม่สามารถต้านทานริมฝีปากและเรียวลิ้นที่บุกรุกเข้ามาได้ เบียงก้าเชยคางและทิ้งตัวบนหน้าต่าง ชายที่อยู่ข้างหลังเธอยังคงดันนิ้วเข้าไปทีละนิ้วราวกับเขาถูกปีศาจสิง เธอรู้สึกได้ว่าการหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น เธอหายใจถี่และลึกขึ้นเพื่อจะได้หายใจหายคอสะดวกขึ้น อากาศก็เริ่มเย็นลง ตอนที่เบียงก้าลืมตาขึ้น เธอมองเห็นหน้าต่างที่มีฝ้าขึ้นจากลมหายใจของเธอ ความรู้สึกไม่สบายกายเกิดขึ้นเพียงห้านาทีและกลายเป็นความเลื่อนลอย... มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นเมื่อห้าปีที่แล้วที่เธอเคยชินกับการปรากฏตัวของชายคนนั้น หรือในปีนี้ที่เธอได้ติดต่อกับชายคนนั้นที่โรงแรม เธอก็รู้สึกสั่นสะท้านเช่นเดียวกัน… มื
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 199 เธอกลายเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ด
เธอไม่อาจต้านทานจุมพิตอันเร่าร้อนของชายผู้นี้ไม่ได้ บนใบหน้าของพวกเขา กลิ่นของทั้งสองเป็นเหมือนกับสิ่งที่คุ้นเคยแต่แปลกใหม่ อาจเป็นเพราะพวกเขาเกือบเสร็จกิจเมื่อเช้านี้เอง และตอนนี้พวกเขาก็มีโอกาสอีกครั้ง ลุครู้สึกราวกับว่าตัวเองได้แปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายที่หิวกระหาย ความปรารถนาที่ไม่ลดละของเขาบดขยี้ริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ลดความรุนแรงลง เขาสามารถรับรู้ได้ถึงความทรมานจากเสียงครางของเธอ เขาอยากจะกลืนกินร่างที่เขาหิวโหยไป ชายหนุ่มดูราวกับเด็กที่เพิ่งได้ลองชิมขนมเป็นครั้งแรก เขาปรารถนาร่างกายของเธอมานานแล้ว จนเมื่อเช้าที่เขาได้มีโอกาสได้ลิ้มรสความหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของมัน เมื่อได้รับขนมอร่อย ๆ เด็กที่ไหนก็เหมือนกันหมด พวกเขาจะแกะมันออกจากห่ออย่างตะกละตะกลาม แล้วเอาเข้าปาก ก่อนใช้ความอบอุ่นและน้ำลายละลายพวกมัน พวกเขาอาจจะอ่อนโยนหรือรุนแรง ก็แล้วแต่ระดับความกระหายของคนเป็นเจ้าของ... ลุคกับเบียงก้า เปรียบได้กับเด็กตะกละกับขนมอร่อย ... “อืมมม…” ร่างของเบียงก้าอ่อนยวบเมื่อลุคกอดเธอในอ้อมแขนจนแน่น ช่องปากของเขาอุ่นชื้น เธอจมดิ่งลงไปในจูบอันป่าเถื่อนของเขา… เธอกำ
