All Chapters of พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก: Chapter 61 - Chapter 70

เบียงก้าเงยหน้าขึ้นและมองลุคตาไม่กะพริบหลังจากช่วงเวลาอันยาวนานผ่านไป ตอนนี้มันรู้สึกราวกับว่านาฬิกาได้หยุดหมุน เธอแทบจะกลับมาเป็นปกติอย่างที่เคยไม่ได้เลย และอารมณ์ที่เกินบรรยายยังคงปลุกเร้าเธออย่างถึงที่สุดภายใต้ขนตายาวและสั่นเทาของเธอ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตาลุค ครอว์ฟอร์ดคือรุ่นพี่ครอว์ฟอร์ดคนนั้นความสงสัยในใจของเธอเมื่อในอดีตแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากภาพที่ประจักษ์ตรงหน้าเธอผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปมากตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเธอเองก็เช่นกัน…โชคดีที่หลายปีผ่านไป จากสนามของโรงเรียนจนไปสู่สังคมการทำงาน ชุดนักเรียนที่กว้างและหละหลวมไปจนถึงชุดทำงานมืออาชีพ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอยังคงได้พบกับชายผู้ครอบครองหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธออยู่เสมอน่าเศร้าใจเหลือเกิน ตอนที่เธอออกจากโรงเรียนมัธยมไป ชีวิตเธอไม่ได้ราบรื่นอย่างที่ควรและเธอก็ชักนำตนเองเข้าไปสู่คำว่ามลทินอีกด้วยเมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน เบียงก้าก็จำจุมพิตอันร้อนแรงที่พวกเขาทำร่วมกันในรถเมื่อไม่นานได้ ทันใดนั้น อารมณ์รุนแรงและเร่าร้อนผุดขึ้นในใจเธอ แต่กลับไม่กล้าแสดงออกมาเธอไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ดูเหมือนว่าเวลาจะหมุนย้อ

หญิงสาวทุกคนหลงรักกับคำสารภาพเช่นนี้แน่นอนจากจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ หญิงสาวคนหนึ่งไม่ต้องการอะไรนอกจากความเอาใจใส่และความรู้สึกมั่นคงและปลอดภัยเบียงก้ารู้ดีว่าลุคคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด และหญิงสาวที่เขาจะแต่งงานด้วยต้องมีสถานะชั้นชนสูงที่ทัดเทียมกับเขาด้วยเช่นกันน่าเสียดายที่เธอไม่ได้มีฐานะทางครอบครัวที่เป็นเช่นนั้นเลยดังนั้นแล้ว เส้นทางแห่งความรักของพวกเขาจึงถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะไม่มีทางมาบรรจบกันหากคำสารภาพเช่นนี้เกิดขึ้นเมื่อสองสามปีก่อน เรื่องทุกอย่างก็คงจะจบลงด้วยการเลิกราเพราะเขาอยู่ในวัยที่จำเป็นต้องเชื่อฟังพ่อแม่และยังไม่มีอิสระมากพอ มีคนที่เกี่ยวข้องมากเกินไปและมีปัจจัยที่ไม่แน่นอนมากเกินไปถ้าเช่นนั้น ความรักของทั้งสองก็รังแต่จะทรมานพวกเขาเพียงเท่านั้น ถึงกระนั้น พวกเขาอาจสานสัมพันธ์ความรักของทั้งสองไปอย่างลับ ๆ ก็ได้ แม้ว่าความรักแบบนั้นจะเหน็ดเหนื่อย แม้จะแข็งแกร่งตั้งแต่แรก แต่ความเป็นจริงข้อนี้คงจะบดบี้ให้พวกเขากลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย สิ่งที่เหล่านี้จึงทำให้พวกเขานั้นมีแต่ก้มหน้ายอมจำนนและเดินไปตามทางของตนเพียงเท่านั้นคงหลงเหลือเพียงแต่บาดแผลบาดลึกที่ถ

เมื่อเบียงก้าเดินออกจากละแวกบ้านของเธอ เธอเห็นชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลายืนอยู่ ณ มุมหนึ่งทุกอณูในร่างกายของลุคกำลังรอคอยให้เธอมาหา เมื่อเธอออกมา เขาก็เปิดประตูรถให้เธอเข้าไปในที่สุด และยื่นถ้วยเครื่องดื่มร้อนไปไว้ในมือเธอแม้แต่ในฤดูร้อน ก็มีลมพัดเล็กน้อยตอนรุ่งเช้าเวลาตีสามเบียงก้ารู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเธอหลังจากที่ขึ้นรถ เธอก็ผล็อยหลับไปก่อนที่เธอจะออกไป เธอบอกตัวเองว่าอย่าเผลอหลับไปและต้องอยู่พูดคุยเป็นเพื่อนเขาเสียก่อน เพราะถ้าเธอง่วง เขาก็จะง่วงนอนด้วยเหมือนกันลุคขับรถอย่างระมัดระวัง รถสปอร์ตแล่นไปตามท้องถนนในตอนกลางคืนซึ่งเงียบกว่าตอนกลางวันมาก เขาขับรถเป็นเวลายี่สิบนาทีก่อนจะถึงจุดชมวิวพระอาทิตย์ขึ้นเขาเหลือบดูเวลาบนนาฬิกาแล้วมองดูเธอที่กำลังหลับอยู่ เขาทำใจไม่ได้ที่จะปลุกเธอให้ตื่นถ้าเธอพลาดพระอาทิตย์ขึ้น พวกเขาอาจลองอีกครั้งในวันอื่นในขณะนั้น ก็มีรถวิ่งผ่านไปมาบนถนนและบีบแตรเสียงดัง!เบียงก้าตื่นขึ้นด้วยความตกใจลุคจ้องมองรถที่วิ่งผ่านไปและหันไปมองเธอขณะที่เอ่ยอย่างแผ่วเบา “เราถึงแล้ว ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”เบียงก้ามองออกไปด้วยความงุนงง มันเป็นทางเข้าอาคารบริษ

คุณปู่ไขว้มือไว้ข้างหลังขณะเดินไปที่ห้องนั่งเล่นคุณย่าถือแว่นตาสำหรับอ่านหนังสือในมือข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งถือกระป๋องรดน้ำ เธอกำลังรดน้ำดอกไม้ที่บานที่ขอบหน้าต่างต่อไปห้องนั่งเล่นมีตู้เก่าเคลือบแล็กเกอร์สีแดงและลายดอกโบตั๋นขนาดใหญ่ ใบไม้สีเขียวทุกใบที่วาดดูสมจริงมาก เขาเปิดตู้นั้นออกมีกองหนังสือพิมพ์อยู่ทางด้านซ้ายของตู้ คุณปู่มีนิสัยชอบสะสมหนังสือพิมพ์เก่าที่ด้านบนของกอง มีอัลบั้มรูปหนาเตอะคุณปู่หยิบอัลบั้มรูปออกมาแล้วพลิกดูทุกรูปจนพบรูปที่กวนใจเขา ในภาพมีคนสี่คน มีคุณย่า มีตัวเขาเองในวัยหนุ่มพร้อมกับหญิงสาวอีกสามคนในวัยยี่สิบปีในภาพนั้น อลิสันยืนตรงกลางกับกางเกงสีแดงที่ดังมากในยุคนั้น แต่เธอเองดูไม่มีความสุขเท่าผู้หญิงอีกสองคน ทางด้านซ้ายของอลิสันคือคุณย่าสมัยสาว ๆทางขวาของอลิสันคือควินนี่ ซีเกอร์เพื่อนสนิทของเธอ เธอสวมชุดสีขาวและถักเปียแบบฝรั่งเศสสองข้างที่สลับซับซ้อน แม้ว่าภาพถ่ายจะถ่ายเมื่อ 28 ปีที่แล้วคุณปู่รู้ดีว่าเขายังไม่แก่เกินกว่าจะจำหน้าผิดได้หลังจากที่จ้องดูรูปอยู่นาน แต่แล้วคุณปู่ก็คิดว่าบางทีเขาอาจจะคิดมากไป หญิงสาวที่เป็นเลขาก็คงเป็นแค่เด็กสาวคน

แต่แล้ว เบียงก้าก็ฟื้นคืนสติหลังจากได้ยินคำพูดของชายผู้นั้น เธอผลักและดันเพื่อออกจากร่างกายเขาขณะที่เขากำลังสนใจสิ่งอื่นอยู่ดวงตาลึกของลุคเป็นสีแดงเข้ม ส่วนหนึ่งของร่างกายของเขากำลังร้อนรุ่มจัด ร่างกายทั้งหมดของเขาก้าวไปข้างหน้าอย่างเย็นชาและดึงเธอกลับมาอีกครั้ง เขากอดเธอไว้ และหันหน้าเข้าหากันโดยเอาแขนโอบหลังเธอ หลังจากเดินโซเซไปสองก้าว เขาก็กดเธอลงบนเก้าอี้นวมสีแดงเข้ม“ไม่อยากแล้วเหรอ?” เสียงที่มีเสน่ห์ของเขา ทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น และใบหน้าของเธอแดงก่ำเมื่อความรักอันไร้ขอบเขตที่เขามีต่อเธอแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายเบียงก้ายอมรับกับตัวเองว่าเธอแอบชอบผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เริ่มต้น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจำเป็นต้องทำสิ่งเหล่านั้นในเวลานี้“อืม…”ริมฝีปากที่พยายามจะปฏิเสธถูกปิดผนึกลงอีกครั้งโดยริมฝีปากของชายผู้นั้น โคนของลิ้นของเธอเริ่มเจ็บปวดจากการดูดนั้นภายในห้องนั้น เสียงที่ดังอยู่ ณ ตอนนั้นคือเสียงความรักระหว่างชายและหญิง เมื่อแสงสลัวส่องทั้งสอง ชายคนนั้นก็มีรังสีที่เร้าอารมณ์มากสำหรับเขา เบียงก้าจมดิ่งลงไปในกลิ่นของนิโคตินจากร่างกายของเขา ฟีโรโมนใกล้จะระเบิดออกแล้ว “ฉ