All Chapters of พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก: Chapter 131 - Chapter 140

อีวอนน์กำลังสาละวนอยู่กับความคิดที่ยุ่งเหยิงอยู่ในหัวในบรรดาหนุ่มโสดผู้มีฐานะทั้งหลายในเมืองเอนี้ คิดว่าใครที่จัดการได้ยากที่สุดล่ะ? ไม่ใช่พวกเจ้าชู้หรือพวกมากรักพวกนั้นหรอก แต่เป็นลุค ครอว์ฟอร์ดที่แสนเย็นชาและไม่ไยดีเธอแม้สักนิดต่างหากโดยเฉพาะตอนที่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาเกี่ยว ลุคก็ยิ่งไม่ไยดีใครหน้าไหนทั้งนั้นอีวอนน์ยอมรับว่าเธอมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขาหลายต่อหลายครั้ง แต่หลังจากผ่านไปหลายปี ทั้งเขาและเธอได้กลายเป็นเพียงคนแปลกหน้าของกันและกันไปเสียแล้วแต่อีวอนน์ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันน่าอายตรงไหน เพราะกับผู้หญิงคนอื่น ลุคก็ทำเช่นนี้กับพวกเธอเช่นกันมีเพียงเบียงก้า เรย์นที่ต่างออกไป เพราะดูเหมือนว่าลุคจะมีใจให้เธออีวอนน์ไม่เห็นเข้าใจว่าทำไมลุคถึงไปชอบผู้หญิงบ้าน ๆ อย่างเบียงก้าได้ แต่ไม่ว่าเบียงก้าจะใช้วิธีไหนในการมัดใจลุค อีวอนน์ก็รู้แก่ใจว่าอย่างไรก็ต้องกำจัดเบียงก้าไปให้พ้นทางเธอปรารถนาจะทำให้เบียงก้าเป็นผู้หญิงที่สกปรกไปทั้งตัวและหัวใจถ้าหากเบียงก้าได้ตบแต่งไปกับพวกยากจนข้นแค้น และต้องทนทุกข์ทรมานราวกับตกนรกทั้งเป็น อีวอนน์คงจะรู้สึกดีใจมาก แต่นั่นก็เป็นเพียงเรื่องไร้สาระ

เบียงก้าตามหาปู่อยู่ร่วมชั่วโมงแต่ก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของเขาเบียงก้าเริ่มตระหนกหลังจากที่เธอกลับขึ้นไปชั้นบน และมองไปรอบ ๆ ห้องเช่าที่ว่างเปล่า เธอพบว่าปู่ของเธอหายไปโดยสมบูรณ์แบบแม้กระทั่งไม้เท้าของปู่ก็ไม่อยู่ที่นี่ ‘เป็นไปได้ไหมว่าปู่ของเธออาจลงไปข้างล่างพร้อมกับไม้เท้าคู่ใจ?’กระนั้น เบียงก้ารู้ดีว่าปู่ของเธอมักจะไม่ใช้ไม้เท้า ถ้าหากไม่ได้ต้องเดินทางไกล หรือต้องการความช่วยเหลืออะไรสักอย่างเบียงก้าเดินเข้าไปในห้องของปู่ด้วยความท้อใจเธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะไปเดตกับเบรย์เดน ปู่ยังคงสบายดีอยู่แต่ตอนมื้อเย็น ปู่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “บางทีปู่ก็อดคิดไม่ได้นะว่าปู่น่ะอยู่มานานเกินไปแล้ว ปู่แก่ขึ้นทุกวัน แล้วก็เป็นภาระของหลานมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย…”‘เป็นไปได้ไหมว่าปู่อาจจะหนีออกจากบ้าน?’เบียงก้าส่ายศีรษะ ปู่ไม่มีวันทำแบบนั้นหรอกเบียงก้าเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก เธอพยายามสังเกตหาความผิดปกติ แต่เธอไม่แน่ใจว่าปู่เอาเสื้อผ้ามาที่เมืองเอด้วยกี่ชุด เธอจึงบอกไม่ได้ว่ามีเสื้อผ้าตัวไหนหายไปบ้างหรือไม่ แต่ตู้เสื้อผ้าก็ดูเหมือนจะผิดปกติเล็กน้อย‘หรือปู่จะเก็บเสื้อผ้าหนีออกจากบ้

ใบหน้าของเบียงก้าแดงขึ้นบรรยากาศในรถเงียบลงและถูกความตึงเครียดเข้าเติมเต็มแทนเธอซุกตัวไปกับเบาะโดยสารในรถของเขา ไม่รู้ว่าทำไม เวลาที่เขาอยู่ข้างกาย เบียงก้าถึงรู้สึกดีขึ้นอย่างง่ายดายขนาดนี้หลังจากครุ่นคิดเรื่องนี้มานาน เบียงก้าถือว่าความรู้สึกปลอดภัยเหล่านั้นมาจากความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างเธอกับเขาการมีพี่ชายอยู่เคียงข้างนั้นทำให้เธอรู้สึกมั่นคง แนวคิดนั้นฟังดูเข้าท่าทีเดียว เพราะนั่นคือเรื่องปกติของสายสัมพันธ์พี่น้องเบียงก้าเผลอหลับไปทีละน้อยเธอรู้สึกโล่งใจที่ในที่สุดก็ค้นพบที่ที่เหมาะสมสำหรับเธอ จากมุมมองด้านจิตวิทยาแล้ว การที่เธอถือว่าเขาเป็นพี่ชายนั้น ทำให้เวลาที่พวกเขาต้องอยู่กันตามลำพังนั้นยังถือว่าไม่ผิดศีลธรรมลุคขับรถไปที่ด่านเก็บค่าผ่านทาง เมื่อผ่านด่านนั่นมาแล้ว เขาเหลือบมองเบียงก้าที่ซุกตัวไปกับเบาะ หลายวันมานี้เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับจนเกือบจะเป็นลม ในที่สุด เธอก็ได้พักเสียทีลุคขับรถไปบนถนนได้อย่างมั่นคง เขาหันไปมองยังที่นั่งโดยสารเป็นระยะ ๆ และรู้สึกโล่งใจที่เธอยังหลับสนิทอยู่เมื่อเขามาถึงเมืองชนบทที่ซึ่งถนนของเมืองนั้นเป็นหลุมเป็นบ่ออย่างเลี่ยงไม่ได้

เบียงก้าหลับไปจนเจ็ดโมงเช้าบรรยากาศยามเช้าของเมืองนี้ไม่ได้ดีไปกว่าเมืองเอเลย มันหนวกหูเสียเหลือเกิน เนื่องจากเกสต์เฮาส์อยู่ห่างจากถนนสายหลักไปไม่กี่เมตรเท่านั้นเสียงของพ่อค้าแม่ขายตามถนนลอยเข้าหูเบียงก้าตั้งแต่ฟ้าสาง หลังจากเธอตื่นขึ้นอย่างช้า ๆ เบียงก้าเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องเล็ก ๆ ของเกสต์เฮาส์นอกจากเตียงที่เธอนอนอยู่นี้ก็แทบจะไม่มีอะไรเลย หน้าต่างของห้องเปิดทิ้งไว้ ในขณะที่เครื่องปรับอากาศยังคงปิดอยู่แม้ว่าเบียงก้าจะรู้สึกไม่สบายตัวเพราะเป็นประจำเดือน แต่ก็สามารถนอนหลับได้อย่างสงบสุขที่สุดในช่วงหลายวันมานี้เบียงก้าลุกขึ้น เธอคว้าเอาโทรศัพท์ที่อยู่ข้างหมอนขึ้นมาดูเวลา เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าเข้าไปแล้วลุคไปไหนล่ะ?ในตอนที่เบียงก้าออกจากห้องไปเพื่อเปลี่ยนผ้าอนามัย หญิงเจ้าของเกสต์เฮาส์เดินผ่านเบียงก้าแล้วเอ่ยปากกับเธอ “คุณตื่นเช้าจังนะคะ สามีของคุณยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกนู่นน่ะค่ะ”เบียงก้าพยักหน้าด้วยความว่างเปล่าเป็นที่แน่ชัดว่าสามีที่เจ้าของเกสต์เฮาส์หมายถึงคือลุคหลังจากที่เบียงก้าเข้าไปอาบน้ำ เธอตั้งใจจะรับประทานอาหารเช้ากับลุคก่อนกลับเมืองเอในเมื่อปู่ไม่ได้อยู่ที่

เบียงก้าเข้าไปในรถไฟใต้ดินระหว่างทางจากอพาร์ตเมนต์ของลุคจนถึงสถานีรถไฟใต้ดิน แม้จะไม่ได้หันกลับไปมอง แต่เธอก็รู้ว่าเขาตามมาอย่างเงียบ ๆ อยู่ตลอด เขายังกังวลเรื่องเธออยู่รถไฟเริ่มเคลื่อนตัว และหลังจากผ่านไปหลายสถานี ในที่สุดก็ถึงที่หมายของเธอเบียงก้าออกจากรถไฟแล้วเดินไปที่ทางออก…ณ ระแวกบ้านของเบียงก้าเธอเห็นเจสันกับตำรวจเธอเดินตรงเข้าไปหาเจสัน พอเขาเห็นเธอ เขาก็หยุดสูบบุหรี่แล้วหันมามองที่เธอ ตอนแรกเขาคิดว่าเธอกำลังอยู่กับคุณครอว์ฟอร์ด“ขอบคุณที่ทำงานอย่างหนักนะคะ คุณดอยล์ กลับไปพักเถอะค่ะ” เบียงก้ากล่าวอย่างซาบซึ้งและตรึงใจเจสันรู้ว่างานของเขาคือการทำเพื่อคนอื่น แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล่าวขอบคุณเขาเช่นนี้ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินเล็กน้อย “ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณอยากจะขอบคุณใครสักคน ก็ขอบคุณคุณครอว์ฟอร์ดเถอะครับ”เขาไม่ลืมที่จะให้ความดีความชอบของเจ้านายของตน“บี!” ซูลงจากรถพร้อมแล็ปท็อปในมือเบียงก้าเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปยังซูเจสันมองไปยังซูแล้วออกคำสั่ง “ขึ้นไปข้างบนกับเบียงก้าเถอะ”ซูเข้าใจในความหมายของเจสันตั้งแต่ที่ปู่ของเบียงก้าหายไป มันชัดเจนว่าเธอเป็นก