All Chapters of พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก: Chapter 151 - Chapter 160

เมื่อกลับมาถึงแผนกออกแบบ เบียงก้าเปิดแล็ปท็อปและมองรูปโฉมปัจจุบันของเมืองที่กำลังจะมีการพัฒนาลุคต้องการพัฒนาเมืองเล็ก ๆ ที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนตามคำบอกเล่าของคนในละแวกเมืองนั้น การพัฒนาของเมืองนี้ดูเหมือนจะดำเนินการมาหลายปีแล้วบ้านหลายหลังในเขตการดำเนินงานเตรียมจะถูกรื้อถอนในเร็ววัน'ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? งานเป็นไง ไปได้สวยเลยใช่รึเปล่า?' ซูส่งข้อความถามเบียงก้าเบียงก้าตอบว่า 'ก็สบายดีนะ'แม้ว่าเบียงก้าจะบอกว่าเธอสบายดี แต่ความจริงคือ เธอยังคงฟุ้งซ่านและไม่สามารถจดจ่อกับงานได้ หลังจากทำงานเพียงไม่กี่นาที เธอก็เริ่มคิดถึงเด็กตัวน้อยแสนน่ารักทั้งสอง ใบหน้าของเรนนี่และลานี่มักจะลอยเข้ามาในจิตใจอยู่เสมอหลังจากร่างแบบแปลนมาได้ครึ่งชั่วโมง เบียงก้าก็ลุกไปหยิบน้ำดื่ม เธอเริ่มคิดถึงนิสัยแปลก ๆ ของลุคอีกครั้ง เมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเขารู้สึกอย่างไร เมื่อวานเขาทั้งคู่อยู่ในโรงพยาบาล เขาทำให้เธออับอายขายหน้าด้วยคำพูดเช่นนั้น หรือไม่อาจเพราะเขากำลังอารมณ์เสียอยู่ก็เป็นได้เธอไม่แน่ใจว่าตอนที่ทั้งสองได้พบหน้ากัน เขาจะอารมณ์ดีขึ้นรึยัง เธอสงสัยว่าเขาจะยังคงทำให้เธออับอายขา

แต่ในตอนนั้น เบียงก้าก็ไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้วแม้ว่าจะรู้ว่ามันเป็นกับดัก เธอก็เดินเข้าไปในนั้นอย่างไม่ลังเล คำขอของเธอประจักษ์อยู่ในใจมาระยะหนึ่งแล้วคำขอของเธอนั้นไม่ใช่สิ่งอื่นใด นอกจากความจริงที่เธออยากรู้ว่า ลานี่กับเรนนี่เป็นลูกของเธอรึเปล่า และเขาเป็นชายคนเดียวกันกับเมื่อห้าปีก่อนหรือไม่..."ข้อดีของการใช้สิ่งนี้คือ..." เบียงก้าพูดซ้ำไปมาอย่างเขินอายกับสิ่งที่ได้เรียนรู้ระหว่างการฝึกเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน “นอกจากประโยชน์ด้านการคุมกำเนิดแล้ว หน้าที่สำคัญที่สุดของถุงยางอนามัยคือช่วยป้องกันการแพร่กระจายของโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ต่าง ๆ ค่ะ รวมถึงช่วยลดอัตราการติดเชื้อของโรคที่พบเจอได้บ่อย เช่น ซิฟิลิส โรคหนองใน และโรคเอดส์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ พูดง่าย ๆ คือหน้าที่หลักของถุงยางเลยคือเป็นเกราะป้องกันนั่นเองค่ะ..."เบียงก้ารีบตอบคำถามที่เขาถามก่อนหน้านี้เพราะในหัวของเธอเต็มไปด้วยคำถามสองข้อที่เธอต้องการจะถามเขา“แล้วอันนี้ล่ะ?” ลุควางผลิตภัณฑ์คุมกำเนิดและเซ็กซ์ทอยขึ้นมาข้างกล่องบรรจุภัณฑ์เขียนว่า "เครื่องนวดหรรษาพร้อมรีโมตคอนโทรลระยะไกลไว้สนุกกับแฟนสาว"...ช่างเป็นเ

ลุคยังคงกระตุ้นเบียงก้าอย่างเร้าใจ และเฝ้าดูสีหน้าของเธออย่างมีความสุขชายผู้นี้เฝ้ากัดริมฝีปากเธอเป็นระยะดูเหมือนว่าเขาจะสนุกกับเรื่องนี้ไม่น้อยชื่อ 'ชาร์ลส์ ฟินน์' ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ของลุคลุคมองไปข้างหลังและเตือนเธอขณะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “จับคอผมแล้วก็นิ่งไว้ ขืนยังดิ้นไปดิ้นมา คุณได้หงายหลังแน่”เธอนั่งคร่อมอยู่บนตักเขาและไม่ได้จับอะไร ถ้าเผลอเอนหลังไป มีหวังไปหงายหลังไปจริง ๆ แน่“ลุงชาร์ลส์ มีอะไรรึเปล่าครับ?” ลุคกังวลว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเด็กสองคน ดังนั้นเขาจึงต้องรับสายชาร์ลส์ชาร์ลส์พูดอะไรบางอย่างเบียงก้าค่อย ๆ สงบลงและพยายามสุกความสามารถที่จะดึงตัวเองออกจากความรู้สึกแปลก ๆ ซึ่งกำลังครอบงำเธออยู่ เธอไม่สนใจว่ามันจะดูงุ่มง่ามหรือไม่ แต่เธอค่อย ๆ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าขาเธอจะไม่รู้สึกชาเมื่อแตะถึงพื้น เธอลุกขึ้นยืนโดยไม่ลังเลหลังจากหลุดจากมือชายคนนั้น กระโปรงก็ตกลงตามแรงโน้มถ่วงเธอไม่กล้ามองหน้าเขา เบียงก้าก้มตัวลงและของเล่นชิ้นต่าง ๆ และผลิตภัณฑ์คุมกำเนิดขึ้นมาเธอรีบเก็บของอย่างรวดเร็วและรูดซิปกระเป๋าเดินทางนั้นขณะเบียงก้าจัดระเบียบข้าวของ เธอก็จัดทรงผม

เบียงก้าอุ้มเรนนี่ออกไป บลองช์เดินไปตรงประตูเพื่อหยิบรองเท้าของน้องสาวก่อนจะวิ่งตามออกไป "ไปบอกลาคุณปู่ชาร์ลส์ คุณย่าเฟย์เสียสิ" หลังจากลุคพูดจบ เขาเดินไปที่รถเรนจ์โรเวอร์สีดำ ปลดล็อกประตูแล้วเปิดออกก่อนจะโยนเป้สะพายหลังเข้าไป “ลาก่อนครับ คุณยายเฟย์ ลาก่อนค่ะคุณปู่ชาร์ลส์ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” บลองช์รีบวิ่งเข้าไปหาทั้งคู่ เด็กน้อยใช้แขนน้อย ๆ โอบรอบคอของผู้อาวุโสทั้งสองแล้วหอมพวกเขา เบียงก้าหันกลับมาและกล่าวอย่างสุภาพ “ลาก่อนนะคะ” เฟย์และชาร์ลส์ต่างก็ยิ้มอย่างพึงพอใจและพยักหน้าให้เบียงก้า ลุคเอื้อมมือออกไปโอบเอวเธอ แล้วเดินกลับไปที่เบาะหลังรถ เขาพาเธอเข้าไปในรถและให้เธอนั่งที่เบาะหลังพร้อมกับเด็ก ๆ เนื่องจากมีเด็ก ๆ มาด้วย จึงไม่มีทางเลือกอื่นใดได้อีก เบาะหลังน่าจะเป็นทางเลือกที่ปลอดภัยกว่า เพื่อความระมัดระวัง เขาไม่มีวันปล่อยให้มีอันตรายใด ๆ เกิดขึ้นกับลูกทั้งสองคนและเบียงก้า “น้าบี ทำไมถึงมากับพ่อได้ครับ?” บลองช์ขึ้นรถแล้วถามน้าบีด้วยความสงสัย เรนนี่เม้มปากไม่พูดอะไร ตาข้างหนึ่งของเธอโดนเด็กข้างบ้านต่อยมาโดยบังเอิญ แต่ไม่เป็นไรมาก เพียงแต่การลืมตาขึ้นนั้นจะทำให้

หลังจากนั้นไม่นาน มาลีรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจะตายเนื่องจากความเจ็บปวด มันเป็นเพียงการมีเพศสัมพันธ์กันแบบปกติทั่วไป แต่ซาเวียร์ก็ก้าวร้าวเหมือนกับคนที่กินไวอาก้ามา "ไม่นะ... มันเจ็บค่ะ... เจ็บค่ะ..." มาลีเสียใจและคิดว่าเธอกำลังจะตายที่นั่นแล้ว “เป็นอะไรไป นี่ไม่ใช่คือสิ่งที่คุณต้องการเหรอ?” ซาเวียร์ไม่ได้หยุดระบายอารมณ์กับเธอเลย เขาคิดว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เคยใส่ใจทำตามอย่างที่พูดได้เลย และสมควรที่จะถูกลงโทษ! มาลีดิ้นรนอย่างอ่อนแรงและส่ายศีรษะไปมา “ฉันไม่อยากได้แล้ว ไม่อยากได้อีกแล้ว...” ไม่มีใครอยู่ในซอยนี้เลยเพราะพนักงานในบาร์เห็นเจ้านายเข้าไปในซอยกับผู้หญิงคนหนึ่ง พวกเขาตัดสินใจว่าอย่ารบกวนเขาเลยน่าจะดีกว่า เผื่อว่าทั้งสองคนนั้นจะ… มาลีรู้สึกปวดแสบปวดร้อนทั่วร่างกายราวกับว่าเธอถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ เธอทรุดตัวลงในตรอกบนทางเท้าหินแกรนิตและขดตัวราวกับลูกบอล ธนบัตรบนพื้นนั้นสะดุดตามาก น้ำตาที่นองอยู่แห้งเหือดไปและเครื่องสำอางราคาถูกละลายไปกับใบหน้าที่เปียกปอน เธอดึงเล็บที่หักออกจากผนัง มือเธอสั่นระรัวขณะก้มหยิบเงินบนพื้นทีละใบ ๆ หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง มาลีนั่งแท็กซี่ก