บททั้งหมดของ พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก: บทที่ 161 - บทที่ 170

เบียงก้าหลับสบายตลอดคืน เช้าตรู่วันถัดมา เธอตื่นขึ้นเป็นคนแรกแม้ว่าอพาร์ตเมนต์นี้จะตั้งอยู่ใจกลางเมือง แต่เมื่อหน้าต่างของห้องนี้ถูกปิด ก็สามารถกันเสียงจากภายนอกได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าด้านนอกจะจ้อกแจ้กจอแจเช่นไรก็ตามในตอนเช้าเช่นนี้ อพาร์ตเมนต์ดูเงียบสงบเหลือเกินเบียงก้าเดินไปดูเด็กทั้งสองคนก่อน เรนนี่ดูดนิ้วของเธอและยังหลับอุตุอยู่ในขณะที่ลานี่ถีบผ้าห่มออกแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเช่นกัน เบียงก้าจึงนำมาห่มมาคลุมให้เด็กน้อยอีกหนส่วนชายที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นนั้น คงทำผ้าห่มตกพื้นมานานแล้วเบียงก้าอดคิดไม่ได้ว่าเป็นเพราะเธอยึดเตียงใหญ่ของบ้านไว้เพียงลำพัง ทำให้เขาต้องระเห็จมานอนบนโซฟาแทน ดังนั้นเธอจึงควรช่วยห่มผ้าให้เขาสักหน่อยเธอเดินไปหยิบผ้าห่มที่ตกอยู่บนพื้น แล้วนำขึ้นมาคลุมให้เขาอย่างแผ่วเบาลุคนอนหลับอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่ขมวดมุ่นและเคร่งเครียดการห่มผ้าห่มให้กับชายผู้เป็นผู้ใหญ่แล้ว แถมยังสูงตั้ง 1.9 เมตรไม่เหมือนกับการห่มผ้าให้เด็กห้าขวบสักนิดหลังจากคลุมร่างกายส่วนบนแล้ว เบียงก้าก็หยิบผ้าห่มที่อยู่บนพื้นอีกผืนขึ้นมาในตอนที่เธอนำผ้าห่มมาคลุมร่างกายส่วนล

“ฉัน ฉันไม่รู้วิธี…”เบียงก้าคลำไปทั่วเข็มขัด ทั้งยังพยายามเกี่ยวหัวเข็มขัดเหล็กไว้กับเข็มขัดอีกด้วยเธอต้องเรียนรู้การเกี่ยวหัวเข็มขัดโลหะนี้อย่างระวัง แต่...เมื่อต้องเผชิญหน้ากับร่างกายของบุรุษเพศ เบียงก้าอดไม่ได้ที่จะคิดไปถึงหนูตัวใหญ่แสนดุร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ชุดคลุมของเขาเมื่อคืนนี้ ความร้อนที่เห่อขึ้นบนพวงแก้มกำลังแผดเผาใบหน้าของเธอริมฝีปากอันแห้งผากของเธอกล่าวออกมาว่าเธอไม่รู้วิธีใส่เข็มขัดเส้นนี้ ก่อนจะยอมแพ้เธอเดินไปซ่อนตัวในครัวเบียงก้าเอนหลังพิงไปกับกำแพงห้องครัวที่เย็นเยียบ ราวกับมันจะช่วยลดความร้อนผ่าวบนใบหน้าให้เธอได้เบียงก้าได้แต่โกรธตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอ ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อเหลาเพียงใด แต่เธอก็ควรจะมีภูมิคุ้มกันในเรื่องพวกนี้บ้าง ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่เธอเห็นเรือนร่างของลุค ใบหน้าเธอถึงได้แดง แถมใจยังเต้นเร็วด้วย? บางครั้งเธอก็คิดว่าตัวเองอาจโดนของก็เป็นได้...ลุคคาดเข็มขัดด้วยตัวเอง เขาไม่ได้รู้สึกโกรธเลย แต่กลับมีความสุขเสียด้วยซ้ำดูเหมือนว่าที่เบียงก้าคาดเข็มขัดไม่เป็นเพราะเธอไม่เคยคาดเข็มขัดให้ผู้ชายคนไหนมาก่อนใช่รึเปล่า? เธอน่าจะทำแบบนี้กับเขาเป็นคนแ

ซาเวียร์ไม่ได้ปฏิเสธแม่ไปเขาอยากจะใช้โอกาสนี้คืนดีกับผู้เป็นพ่อเช่นกันเมื่อเทียบกับพ่อแล้ว ซาเวียร์อยากจะยิ่งใหญ่ให้ได้มากกว่าเขา ก่อนจะถึงวันที่ต้องลงจากตำแหน่งความจริงก็คือพ่อไม่เคยโกรธลูกนอกสมรสอย่างเขาเลยสักครั้ง หากผู้เป็นพ่อโกรธเขาขึ้นมาจริง ๆ ประเดี๋ยวเดียว พ่อก็จะใจอ่อนลงเองซาเวียร์ได้ให้คำสัญญากับพ่อและแม่ว่าจะพาพวกเขาไปชมภาพยนตร์หรือไม่ก็ละครเวทีไว้เมื่อห้าปีที่แล้ว ในตอนที่เขายังถูกจับกุมตัวอยู่ในเรือนจำนั่นในตอนนั้น ยามที่พ่อแม่มาเยี่ยมเขาในเรือนจำ เขาในชุดนักโทษพร้อมกุญแจมือมักจะถูกผู้คุมเป็นคนพาไปพบญาติหลังจากนั่งลง ในสายตาของซาเวียร์นั้น พ่อและแม่ดูราวกับเด็กวัยสิบขวบที่อ้าปากทำอ้ำอึ้งแต่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาเขาไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกับพ่อแม่มากนักณ ตอนนั้น เขาได้ยินเสียงแม่คร่ำครวญผ่านกระจกหนานั่นมา “ลูกเอ๋ย อย่าเสียใจไปเลยนะที่ต้องอยู่ในนั้น… อนาคตลูกจะต้องเป็นคนที่ดีกว่านี้ และได้โปรดอย่าทำผิดแบบเดิมซ้ำสองเลยนะ แม่กับพ่อรักลูกมากนะ พอออกจากที่นี่ไปได้แล้ว ทำตามที่เราบอกเสียเถอะ ลูกต้องแต่งงานและมีทายาท ครอบครัวเราจะได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอย่างมีความสุขอีก

ซาเวียร์หันไปพูดกับแม่ที่นั่งอยู่ด้านข้าง “แม่ครับ ละครกำลังจะเริ่มแล้ว อย่าพูดต่อเลยครับ เสียงแม่จะไปทำลายอรรถรสของคนอื่นเขาเอาได้นะ”ซาเวียร์มีน้ำเสียงเย็นชาและไม่น่าฟังเอาเสียเลยไม่ว่าเขาจะพูดคุยหรือทำอะไรกับใคร น้ำเสียงเย็นชาของเขาก็จำได้ไม่ยากนักเหตุผลหลักที่เบียงก้าจำเสียงของซาเวียร์ได้แม่นก็เพราะเขาเป็นคนร้ายกาจที่ชอบเอาเปรียบคนอื่นและทำแต่เรื่องน่ารังเกียจเธอถึงจำเสียงของเขาได้เป็นแม่นเลยเชียวแม้กระทั่งคำข่มขู่ที่ซาเวียร์เคยใช้กับเธอ เบียงก้าก็จำได้ไม่ลืมความรื่นรมย์ของเบียงก้านั้นเปลี่ยนไปในทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาในโรงละคร ไหนจะใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์นั่นอีก “มันเพิ่งจะเริ่มไม่ใช่รึไง? แม่จะไปกวนใครเขาล่ะ?” น้ำเสียงของคุณนายแทนเนอร์นั้นเบาลง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมลูกชาย “อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะว่าลูกส่งคนให้ส่งพ่อแม่กลับโดยที่เราจะไม่มีโอกาสได้คุยกัน”ซาเวียร์ได้ฟังคำพูดของแม่ แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปมีเพียงความเงียบแทนคำตอบว่ามันเป็นเรื่องจริงคุณนายแทนเนอร์รีบคว้าโอกาสนี้ทันที “พ่อกับแม่น่ะดีใจมากนะที่ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาเสียที แต่พอแต่งได้ไม่กี่วัน ผู้อาวุโส

เบียงก้าเห็นแล้วว่าชายที่ยืนอยู่หน้าประตูคือ ซาเวียร์ แทนเนอร์นี่เป็นการบอกกลาย ๆ ว่าซาเวียร์คงเดินตามหาเธอจนทั่วโรงละครทั้งยังกลับไปที่ห้องโถงวีไอพีเพื่อตามหาเธออีกรอบ แต่ก็หาไม่เจอการที่เขามาปรากฏตัวต่อหน้าเธอเช่นนี้ ก็เพราะความโกรธนั่นเองเขาได้แต่มองดูภรรยาตามกฎหมายของตัวเองระเริงรักอยู่กับชายอื่นอยู่ตำตา แต่กลับพลาดโอกาสทองที่จะจับพวกเขาได้คาหนังคาเขาแม้ว่าการแต่งงานของพวกเขาจะไม่ได้เกิดจากความรักเลยแม้แต่น้อย แต่ในฐานะสามีแล้วล่ะก็ ความเจ็บปวดนี้ไม่อาจบรรยายได้เลยในความเป็นจริงแล้ว เบียงก้าไม่คิดว่าการไปเยี่ยมพ่อของลูกจะถือเป็นการนอกใจอะไร แต่ในมุมมองของซาเวียร์แล้วล่ะก็ การได้เห็นลุคจูบเธอเท่ากับการนอกใจ“บี เขาเป็นเพื่อนเธอรึเปล่า?” นีน่ายืนอยู่ที่ประตูด้วยความอึดอัดใจ จากสายตาที่ซาเวียร์มองเบียงก้า นีน่าเดาได้ว่าเบียงก้าน่าจะรู้จักชายคนนี้ไม่มากก็น้อยเบียงก้าปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบนีน่าอดคิดไม่ได้ว่าเธอน่าจะได้รู้จักเพื่อนคนอื่น ๆ ของเบียงก้าที่นี่ด้วย เพราะในฐานะของเพื่อนร่วมงานใหม่ที่เบียงก้าได้ทำความรู้จักที่บริษัท นีน่ามั่นใจว่าเธอรู้จักคนพวกนั้นดีกว่าเบีย