บททั้งหมดของ พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก: บทที่ 181 - บทที่ 190

เจสันบอกความลับทุกเรื่องที่เขารู้เห็นให้กับเจ้านายของตนฟังหมดเปลือก ในฐานะผู้ช่วยส่วนตัวของลุค เขาเชื่อว่าเจ้านายเป็นคนฉลาด น่าจะเดาได้ว่าอีวอนน์กำลังจะทำอะไร ถึงกระนั้น สุดท้ายแล้วเจ้านายก็ยังคงเป็นเจ้านายอยู่วันยังค่ำ เขามีประสบการณ์ในชีวิต และด้วยลักษณะนิสัยส่วนตัว เจ้านายจะไม่จัดการเรื่องส่วนตัวเหมือนคนโง่เขลาที่กดขี่ข่มเหงโดยไร้เหตุผล บนใบหน้าของเจ้านายไม่ได้แสดงออกใด ๆ เขาดูคาดเดายากไม่น้อย จนอาจไม่มีใครสามารถเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เช่นนั้นแล้ว เจสันจึงไม่สามารถเดาได้ ว่าเจ้านายจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร เขาทำได้แค่รอดู! เขาจะไปดูแลงานของเขาก่อน! … ในแผนกออกแบบชั้นล่าง นับตั้งแต่อีวอนน์เริ่มทำงานที่นี่ หัวข้อการสนทนาของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตอนแรก พวกเขาพูดถึงนักสังคมสงเคราะห์ที่มีชื่อเสียงในเมือง ในวินาทีถัดมาพวกเขาจะพูดถึงคนดังในวงการบันเทิง บางครั้งพวกเขาจะพูดไปถึงพวกผู้บริหารและนายทุน ช่วงเวลางานของหนุ่มสาวในสำนักงานช่างน่าเบื่อหน่าย มันมีเพียงแค่เรื่องของงาน และการทำงานที่มากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนจะมีความสุขมากขึ้นถ้าได้พูดคุยเรื่องซุบซิบนินทาเกี่ยว

หลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้ เพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ จากแผนกออกแบบต่างมองไปที่อีวอนน์เป็นตาเดียว ต้องเป็นเพราะอีวอนน์นอนคุยกับท่านประธานแน่ ๆ เลย! อีวอนน์ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ! มีคู่รักคู่หนึ่งอยู่ท่ามกลางฝูงชน ผู้ชายกระซิบกับหญิงสาวว่า “เจ้านายเป็นคนเคร่งขรึมและเย็นชามาก อีกอย่าง เขายังทำตัวห่างเหินจากคนภายนอกอยู่ตลอดเลย แต่ว่ามันเป็นเรื่องที่น่าทึ่งมาก ที่พอคุยกับอีวอนน์ปุ๊บ เขามาอยู่ร่วมในกิจกรรมภาคสนามแบบนี้ปั๊บ” หญิงสาวกลอกตาไปมา "รู้ไหมว่ามันหมายความยังไง?" "อะไรล่ะ?" เขาไม่รู้จริง ๆ เขาเพียงแค่หัวเราะออกมา หญิงสาวหัวเราะเยาะอย่างเย้ยหยัน “พวกคุณไม่รู้กันจริง ๆ น่ะเหรอว่านี่หมายความว่าอย่างไร? มันก็หมายความว่าแม้แต่ผู้ชายในตำแหน่งที่สูงขนาดนี้ก็ไม่สามารถต้านทานการยั่วยวนของสาวน้อยได้ไง ถ้าเมื่อคืนนี้บรรดาสาว ๆ พวกนั้นให้เสนอตัวให้คุณบนเตียง คุณก็จะสามารถทำทุกอย่างเพื่อพวกเธอได้!” “อะไรเล่า ฉันก็แค่…” ชายคนนั้นทำหน้าบูดบึ้ง “นี่เรื่องกำลังคุยเรื่องจริงจังกันอยู่นะ ทำไมคุณถึงต้องพูดจาหาเรื่องผม?” “ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันหาเรื่องคุณกันล่ะ? เจ้านายของเราเป็นพวกเผด็จการแถมจริงจังอีก

“บอกเราสิว่าเธอเห็นอะไร?”เพื่อนร่วมงานหญิงสองสามคนจากแผนกการเงินที่คอยดูจากด้านหนึ่งเอ่ยถามเพื่อนร่วมงานที่กำลังถือกล้องส่องทางไกลอยู่หญิงสาวที่มีกล้องส่องทางไกลเป็นพนักงานใหม่ของแผนกการเงินและยังไร้เดียงสา เธอบอกทุกคนตามที่ตาเห็นแต่เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทุกคนต่างก็มีสีหน้าสับสนไปพร้อม ๆ กัน“ฉันพูดจริงนะคะ” เพื่อนร่วมงานหญิงผู้ถือกล้องส่องทางไกลพูดอย่างไร้เดียงสาเพื่อนร่วมงานของเธอหันกลับมามองเธอ “นี่แม่หนู เธอนี่เขียนนิยายเก่งจริง ๆ เลยนะ ลองส่งต้นฉบับนิยายของเธอไปให้นิตยสารโรแมนติกดูสิ ถ้าเธอบอกว่าเธอเห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งตักของเจ้านาย ผู้หญิงคนนั้นจูบเขาอย่างรุนแรงตอนที่กำลังยั่วยวนเขา และดูเหมือนจะดึงเข็มขัดของเจ้านายเพื่อบังคับร่างของเขาแนบชิดกับตัวเอง ฉันก็อาจจะเชื่อเธอ”แต่เรื่องที่เจ้านายกำลังเป่าผมของผู้หญิงคนนั้นและห่อผ้าเช็ดตัวให้เธออย่างนั้นน่ะเหรอ? แถมยังนวดขาให้ด้วยเนี่ยนะ? ช่างเป็นเรื่องที่น่าขันเสียจริง!เพื่อนร่วมงานอีกคนถือของไว้ให้ “ผู้หญิงคนนั้นอาจจะหน้าตาดี แต่ที่แผนกประชาสัมพันธ์มีคนที่สวยกว่านั้นนะ ฉันทำงานที่นี่มาหลายปีแล้ว แล้วก็ไม่เคยได้ยินข่าวลือที่

เมืองเล็ก ๆ ที่แสนเงียบสงบ ชายหนุ่มและหญิงสาวที่เปล่าเปลี่ยว... คงไม่พ้นถูกความปรารถนาแผดเผาแน่ค่ะ...”แต่ละคำที่อีวอนน์พูด ทำให้อลิสันยิ่งคิดไปไกล! เมื่อคิดเช่นนั้น อลิสันก็ตระหนักว่าเธอต้องหยุดไม่ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น! เป็นที่รู้กันอยู่แล้วว่าแม้กระทั่งนักรบที่เก่งกาจที่สุดก็ยังต้องพ่ายให้กับโฉมงาม ประวัติศาสตร์มีให้เห็นครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่เกี่ยวว่าเบียงก้าจะงดงามอย่างไร้ที่ติจริงหรือไม่ แต่อุปสรรคของลุคคือการที่เธอเป็นคนสวยในสายตาของของเขา! อลิสันอาบน้ำร้อนมาก่อน เธอรู้ว่าความปรารถนาระหว่างชายหญิงลุกเป็นไฟได้ด้วยความคิดชั่ววูบ ยิ่งคิดเธอ ก็ยิ่งโมโห อลิสันยกกำปั้นขึ้นทุบประตูต่อ เสียงทุบนั้นสะท้อนความโกรธที่ทวีขึ้นในใจของอลิสัน จากเสียง “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เป็น “ปัง ปัง ปัง”... “เบียงก้า ถ้าเธออยู่ที่นี่ ก็เลิกเล่นซ่อนหากับฉันเสียที!” ห้องเช่าธรรมดาเช่นนี้มีเพียงผนังบางที่ไม่ได้กันเสียงได้ดีเด่อะไร หากมีใครตะโกนมาจากข้างนอกประตูในตอนเช้าที่เงียบสงัดเช่นนี้ คนในห้องมีหรือจะได้ยิน? “แม่ผมเคยมาหาคุณเหรอ?” จากการได้ยินอลิสันเคาะประตูอย่างไม่หยุดหย่อนและน้ำเสียงของเ

ลุคจดจ่ออยู่กับเนื้อหาด้วยความประหลาดใจ คนดี ๆ ที่ไหนได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นี้คงจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ยาก “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ข้างในนะ เบียงก้า! จะบอกอะไรให้นะ ฉันจะรอเธออยู่หน้าประตูนี่แหละ! ฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าเธอจะออกมาเปิดประตู! แล้วถ้าเธอคิดจะหนีไปล่ะก็ เธอคงต้องมีปีกสักคู่แล้วบินออกไปทางหน้าต่างเท่านั้นล่ะ!" แม่ตะโกนออกมาแบบนั้นทั้งที่เขากำลังทำรักกับเบียงก้าอยู่ ถึงขนาดนี้แล้วจะให้เขานิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร? เขาไม่ได้หยุดกิจกรรมนั้นลง เพราะคิดว่าแม่อยากจะหยุดการกระทำของลูกชายกับภรรยาของหลาน เพราะเรื่องพวกนี้มันผิดศีลธรรมสิ้นดี แต่หลังจากที่แม่ก้าวเข้ามาในบ้าน แม่กลับพูดว่า “ไม่เลวนี่ ถังข้าวสารคงเป็นถังทองล่ะสิท่า?” ลุครู้ได้ในทันทีว่าคำพูดพวกนั้นมีบางอย่างไม่ปกติ เขาไม่รู้ว่าอะไรที่ไม่ชอบมาพากล แต่เขาก็รู้ว่าเหตุผลที่แม่มาที่นี่นั้นต่างที่คิดโดยสิ้นเชิง สำหรับคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรมาก่อน ก็คงไม่วายที่จะไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นในบทสนทนา ระหว่างอลิสันและเบียงก้า “เธอบอกว่าไม่มีผู้ชายอยู่ที่นี่งั้นเหรอ? ทั้งที่เธอกำลังบำเรอชายชูลับห