LOGINShare
บทที่ 152 บีนั่งบนตักลุค
Last Updated:
2021-10-26 16:35:01Related chapters
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 153 ลุคยอมรับด้วยตัวเอง
แต่ในตอนนั้น เบียงก้าก็ไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้วแม้ว่าจะรู้ว่ามันเป็นกับดัก เธอก็เดินเข้าไปในนั้นอย่างไม่ลังเล คำขอของเธอประจักษ์อยู่ในใจมาระยะหนึ่งแล้วคำขอของเธอนั้นไม่ใช่สิ่งอื่นใด นอกจากความจริงที่เธออยากรู้ว่า ลานี่กับเรนนี่เป็นลูกของเธอรึเปล่า และเขาเป็นชายคนเดียวกันกับเมื่อห้าปีก่อนหรือไม่..."ข้อดีของการใช้สิ่งนี้คือ..." เบียงก้าพูดซ้ำไปมาอย่างเขินอายกับสิ่งที่ได้เรียนรู้ระหว่างการฝึกเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน “นอกจากประโยชน์ด้านการคุมกำเนิดแล้ว หน้าที่สำคัญที่สุดของถุงยางอนามัยคือช่วยป้องกันการแพร่กระจายของโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ต่าง ๆ ค่ะ รวมถึงช่วยลดอัตราการติดเชื้อของโรคที่พบเจอได้บ่อย เช่น ซิฟิลิส โรคหนองใน และโรคเอดส์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ พูดง่าย ๆ คือหน้าที่หลักของถุงยางเลยคือเป็นเกราะป้องกันนั่นเองค่ะ..."เบียงก้ารีบตอบคำถามที่เขาถามก่อนหน้านี้เพราะในหัวของเธอเต็มไปด้วยคำถามสองข้อที่เธอต้องการจะถามเขา“แล้วอันนี้ล่ะ?” ลุควางผลิตภัณฑ์คุมกำเนิดและเซ็กซ์ทอยขึ้นมาข้างกล่องบรรจุภัณฑ์เขียนว่า "เครื่องนวดหรรษาพร้อมรีโมตคอนโทรลระยะไกลไว้สนุกกับแฟนสาว"...ช่างเป็นเ
Last Updated : 2021-10-27พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 154 เด็กทั้งสองกลายเป็นเครื่องต่อรองชั้นเลิศของชายผู้นี้ไปเสียแล้ว
หลังจากที่เบียงก้าได้ยินคำตอบที่เกือบจะใกล้เคียงความเป็นจริงกับหูตนเอง เธอสงบสติอารมณ์และหายใจเข้า หลังจากเวลาผ่านไปนาน เธอจำได้ว่าเธอต้องลุกออกจากตักที่ร้อนและแข็งแรงของลุคเมื่อพยายามจะขยับตัว เธอพบว่าขาของตนนั้นอ่อนแรงราวกับไร้กระดูกก็ว่าได้เธอไม่สามารถยืนขึ้นได้รู้สึกราวกับว่าขาเธอกลายเป็นขาคนอื่นไปเสียแล้วริมฝีปากบาง ๆ และร้อนของชายคนนั้นเม้มและจูบลงอย่างนุ่มนวลตรงติ่งหูเธอ ลมหายใจอันรุนแรงและร้อนรุ่มตรงเข้าใบหูจนทำให้เธอชาไปทั้งตัว ใบหน้าเธอแดงก่ำและหัวใจเต้นระรัวเธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป"อย่าค่ะ... อย่าทำแบบนี้..." เบียงก้าอ้าปากค้าง แต่เธอถูกความเป็นชายอันอบอุ่นของลุคกระชากลงไปอย่างรุนแรง“ไม่ต้องกลัวไป ไม่มีใครเข้ามาหรอก”เบียงก้าเป็นดั่งขุมทรัพย์ในฝ่ามือ ลุคอุ้มเธอขึ้นมาและจัดการให้เธอให้นั่งคร่อมเขาเบียงก้าไม่สามารถนั่งแบบนั้นได้เลย เพราะการแข็งตัวของชายคนนั้น... ขนาดมันใหญ่เกินไปและกระโปรงเธอก็บางเหลือเกินความรู้สึกที่เธอไม่สามารถนั่งลงได้นั้นทำให้ใบหน้าเธอขึ้นสีอย่างชัดเจนเมื่อเห็นสภาพเบียงก้า ลุคก็ปรับเปลี่ยนท่าทีให้เธอสามารถนั่งลงมาได้อีกเล็กน้
Last Updated : 2021-10-27พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 155 ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงเมื่อลุคสัมผัสกับผู้หญิง
ลุคยังคงกระตุ้นเบียงก้าอย่างเร้าใจ และเฝ้าดูสีหน้าของเธออย่างมีความสุขชายผู้นี้เฝ้ากัดริมฝีปากเธอเป็นระยะดูเหมือนว่าเขาจะสนุกกับเรื่องนี้ไม่น้อยชื่อ 'ชาร์ลส์ ฟินน์' ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ของลุคลุคมองไปข้างหลังและเตือนเธอขณะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “จับคอผมแล้วก็นิ่งไว้ ขืนยังดิ้นไปดิ้นมา คุณได้หงายหลังแน่”เธอนั่งคร่อมอยู่บนตักเขาและไม่ได้จับอะไร ถ้าเผลอเอนหลังไป มีหวังไปหงายหลังไปจริง ๆ แน่“ลุงชาร์ลส์ มีอะไรรึเปล่าครับ?” ลุคกังวลว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเด็กสองคน ดังนั้นเขาจึงต้องรับสายชาร์ลส์ชาร์ลส์พูดอะไรบางอย่างเบียงก้าค่อย ๆ สงบลงและพยายามสุกความสามารถที่จะดึงตัวเองออกจากความรู้สึกแปลก ๆ ซึ่งกำลังครอบงำเธออยู่ เธอไม่สนใจว่ามันจะดูงุ่มง่ามหรือไม่ แต่เธอค่อย ๆ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าขาเธอจะไม่รู้สึกชาเมื่อแตะถึงพื้น เธอลุกขึ้นยืนโดยไม่ลังเลหลังจากหลุดจากมือชายคนนั้น กระโปรงก็ตกลงตามแรงโน้มถ่วงเธอไม่กล้ามองหน้าเขา เบียงก้าก้มตัวลงและของเล่นชิ้นต่าง ๆ และผลิตภัณฑ์คุมกำเนิดขึ้นมาเธอรีบเก็บของอย่างรวดเร็วและรูดซิปกระเป๋าเดินทางนั้นขณะเบียงก้าจัดระเบียบข้าวของ เธอก็จัดทรงผม
Last Updated : 2021-10-28พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 156 ลุคสนุกกับการเล่นบทบาทสามี
ลุคโทรหาเบียงก้าขณะยืนอยู่นอกสถานบันเทิงนั้น “ผมยืนอยู่ที่ทางเข้า พอคุณออกมา ก็จะเห็นผมยืนอยู่เอง” “ค่ะ ฉันกำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” หลังจากวางสาย เบียงก้าเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบออกไป รถเรนจ์โรเวอร์สีดำจอดอยู่ด้านหน้าสถานบันเทิงซึ่งในจุดที่สะดุดตาที่สุด "ขึ้นรถ" ลุคเปิดประตูรถพร้อมโอบจับเอวเธอไว้ เขาทำแม้กระทั่งแอบใช้มืออีกข้างรองป้องกันศีรษะหญิงไว้ขณะเธอก้าวขึ้นรถ เผื่อว่าศีรษะเธอจะชนเข้ากับขอบของประตูรถ เบียงก้านั่งลงตรงที่นั่งผู้โดยสารและก้มหน้าลงรัดเข็มขัดนิรภัย ลุคปิดประตูรถให้เธอและยืนสูบบุหรี่จนหมด เขาหรี่ตาสีเข้มลงและเดินไปที่ถังขยะหน้าสถานบันเทิงเพื่อดับบุหรี่ก่อนจะขึ้นรถ เบียงก้าต้องการเร่งเขาและหวังว่าเขาไม่สูบบุหรี่อีก แต่เธอกลัวว่าการกระทำของเธออาจทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีก เมื่อเธอเห็นว่าเขาไม่ได้รีบร้อนเลย เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเรนนี่นั้นหนักหนาขนาดนั้นหรือไม่ มิเช่นนั้น ทำไมคุณพ่อคนนี้ถึงไม่รีบร้อนเลย? น่าจะใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมงครึ่งในการขับรถจากใจกลางเมืองไปยังวิลล่าที่ชาร์ลส์และเฟย์ ภรรยาของเขาอาศัยอยู่ในแถบชานเมือง แต่
Last Updated : 2021-10-28พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 157 ครอบครัวสี่คนพ่อแม่ลูกที่แสนอบอุ่นเหลือเกิน
เบียงก้าอุ้มเรนนี่ออกไป บลองช์เดินไปตรงประตูเพื่อหยิบรองเท้าของน้องสาวก่อนจะวิ่งตามออกไป "ไปบอกลาคุณปู่ชาร์ลส์ คุณย่าเฟย์เสียสิ" หลังจากลุคพูดจบ เขาเดินไปที่รถเรนจ์โรเวอร์สีดำ ปลดล็อกประตูแล้วเปิดออกก่อนจะโยนเป้สะพายหลังเข้าไป “ลาก่อนครับ คุณยายเฟย์ ลาก่อนค่ะคุณปู่ชาร์ลส์ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” บลองช์รีบวิ่งเข้าไปหาทั้งคู่ เด็กน้อยใช้แขนน้อย ๆ โอบรอบคอของผู้อาวุโสทั้งสองแล้วหอมพวกเขา เบียงก้าหันกลับมาและกล่าวอย่างสุภาพ “ลาก่อนนะคะ” เฟย์และชาร์ลส์ต่างก็ยิ้มอย่างพึงพอใจและพยักหน้าให้เบียงก้า ลุคเอื้อมมือออกไปโอบเอวเธอ แล้วเดินกลับไปที่เบาะหลังรถ เขาพาเธอเข้าไปในรถและให้เธอนั่งที่เบาะหลังพร้อมกับเด็ก ๆ เนื่องจากมีเด็ก ๆ มาด้วย จึงไม่มีทางเลือกอื่นใดได้อีก เบาะหลังน่าจะเป็นทางเลือกที่ปลอดภัยกว่า เพื่อความระมัดระวัง เขาไม่มีวันปล่อยให้มีอันตรายใด ๆ เกิดขึ้นกับลูกทั้งสองคนและเบียงก้า “น้าบี ทำไมถึงมากับพ่อได้ครับ?” บลองช์ขึ้นรถแล้วถามน้าบีด้วยความสงสัย เรนนี่เม้มปากไม่พูดอะไร ตาข้างหนึ่งของเธอโดนเด็กข้างบ้านต่อยมาโดยบังเอิญ แต่ไม่เป็นไรมาก เพียงแต่การลืมตาขึ้นนั้นจะทำให้
Last Updated : 2021-10-28พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 158 ถ้าลูกมีความสุข พ่อก็มีความสุข
หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแตะแล้ว เบียงก้าก็ดึงเรนนี่กลับจากอ้อมแขนชายคนนั้น “หนูกินข้าวเย็นรึยัง? หนูหิวไหม?” เบียงก้าเป็นเหมือนแม่คนใหม่ที่คอยดูแลลูก ๆ เธอกลัวว่าลูก ๆ จะหิวจนปวดท้อง “หนูไม่หิวค่ะ หนูกินข้าวเย็นไปแล้ว” เรนนี่กลับตอบประนึงเด็กน้อยแสนดี เสียงเด็กฟังดูราวกับยังเป็นเด็กทารกอยู่ และเบียงก้าก็อดยิ้มไม่ได้ ลุคไปที่ระเบียง จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบและหันศีรษะมามองผ่านประตูกระจก เขาเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกสาวในห้องนั่งเล่น ดวงตาของเรนนี่มีผ้าปิดตาอยู่ข้างหนึ่ง ขณะที่ตาอีกข้างยังเปิดอยู่ ขณะที่เธอมองไปยังน้าบี ดวงตาของเด็กดูเหมือนจะเป็นประกายวิบวับ เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยนั้นมีความสุขจริง ๆ ลุคมองพวกเขาอยู่ครู่หนึ่งด้วยสายตาอันลึกซึ้ง ในห้องนั่งเล่น “ฉัน... ขอไปอาบน้ำให้ไหมได้เอ่ย?” ริมฝีปากของเบียงก้าแนบอยู่บนใบหน้าของเรนนี่ ขณะที่เธอสูดกลิ่นของเด็กตัวน้อย ๆ ปล่อยให้ตัวเองดื่มด่ำและซึมซับความจริงว่าเรนนี่เป็นลูกสาวของเธอเอง เรนนี่พยักหน้าน้อย ๆ “ก็ได้ค่ะ ตัวหนูจะหอมมาก ๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จแหละค่ะ” เบียงก้าอุ้มเด็กและไปห้องน้ำ บลองช์เก็บกระเป๋าเป้และของอื่น ๆ
Last Updated : 2021-10-28พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 159 นอนร่วมเตียงกับลุค
หลังจากนั้นไม่นาน มาลีรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจะตายเนื่องจากความเจ็บปวด มันเป็นเพียงการมีเพศสัมพันธ์กันแบบปกติทั่วไป แต่ซาเวียร์ก็ก้าวร้าวเหมือนกับคนที่กินไวอาก้ามา "ไม่นะ... มันเจ็บค่ะ... เจ็บค่ะ..." มาลีเสียใจและคิดว่าเธอกำลังจะตายที่นั่นแล้ว “เป็นอะไรไป นี่ไม่ใช่คือสิ่งที่คุณต้องการเหรอ?” ซาเวียร์ไม่ได้หยุดระบายอารมณ์กับเธอเลย เขาคิดว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เคยใส่ใจทำตามอย่างที่พูดได้เลย และสมควรที่จะถูกลงโทษ! มาลีดิ้นรนอย่างอ่อนแรงและส่ายศีรษะไปมา “ฉันไม่อยากได้แล้ว ไม่อยากได้อีกแล้ว...” ไม่มีใครอยู่ในซอยนี้เลยเพราะพนักงานในบาร์เห็นเจ้านายเข้าไปในซอยกับผู้หญิงคนหนึ่ง พวกเขาตัดสินใจว่าอย่ารบกวนเขาเลยน่าจะดีกว่า เผื่อว่าทั้งสองคนนั้นจะ… มาลีรู้สึกปวดแสบปวดร้อนทั่วร่างกายราวกับว่าเธอถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ เธอทรุดตัวลงในตรอกบนทางเท้าหินแกรนิตและขดตัวราวกับลูกบอล ธนบัตรบนพื้นนั้นสะดุดตามาก น้ำตาที่นองอยู่แห้งเหือดไปและเครื่องสำอางราคาถูกละลายไปกับใบหน้าที่เปียกปอน เธอดึงเล็บที่หักออกจากผนัง มือเธอสั่นระรัวขณะก้มหยิบเงินบนพื้นทีละใบ ๆ หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง มาลีนั่งแท็กซี่ก
Last Updated : 2021-10-28พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 160 ลุค ขืนคุณยังทำแบบนี้ จะทำให้เด็ก ๆ ตื่นเข้าไปนะ
เรนนี่ผล็อยหลับไปด้วยความเคลิ้มและเกือบจะไม่รู้ตัว มือเล็ก ๆ ของเธอโอบรอบคอน้าบีอย่างมีความสุข เธอซบตัวเองมากขึ้นในอกของน้าบีโดยไม่รู้ตัว เธอเบ้ปากเล็ก ๆ และพูดว่า “ตัวน้าบีหอมมากเลยค่ะ…” ลุคที่นอนอยู่อีกด้านของเตียงใหญ่ "..." ในห้องนอนที่กว้างขวางและถูกตกแต่งอย่างหรูหรา มีโคมไฟติดผนังที่มีแสงสลัวเพียงสองดวงเปิดอยู่เหนือเตียง นั่นคือเหตุผลที่ห้องนอนที่เหลือถูกความมืดปกคลุมไว้หมด ยกเว้นรอบเตียงใหญ่ เบียงก้าค่อย ๆ ลูบไล้ผมเรนนี่เพื่อพยายามทำให้เด็กหลับเร็วขึ้น พลังอันเหลือล้นของเรนนี่เหนือกว่าจินตนาการของผู้เป็นแม่อย่างเธอ เธอไม่ร้องไห้หรือสร้างปัญหาใด ๆ เลย และผล็อยหลับไปอย่างว่าง่าย “น้าบีคะ หนูอยากลองจับหน้าอกของคุณจัง” เรนนี่หลับตาลง และมือเล็ก ๆ ของเธอก็คลำหาบางอย่างที่ต้องการ เบียงก้ารู้ดีว่านี่ เป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กอายุ 5 ขวบที่จะอยากนอนกอดแม่... ถึงกระนั้น ยังมีชายคนหนึ่งที่อยู่บนเตียงใหญ่ เธอรู้สึกเขินอายไม่น้อยเลย หลังจากวุ่นวายใจกับความคิด เบียงก้าก็มองลงมาที่เรนนี่ซึ่งอยู่ในอ้อมแขนและตัดสินใจที่จะไม่ปฏิเสธเด็กคนนั้น หลังจากพลัดพรากกันมานานกว่าห้าปี
Last Updated : 2021-10-28
Latest chapter
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 207 ครอบครัวทั้งสี่คนนอนอยู่ด้วยกัน
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เบียงก้าจึงเปิดประตูอย่างแผ่วเบา เด็ก ๆ ยังคงนอนในห้องเล็ก ๆ ขนาดสามร้อยตารางฟุตใต้แสงจันทร์ แต่ตอนนี้ผู้ใหญ่สองคนกลับกอดกันอยู่ตรงประตู เบียงก้าต้องการหันหลังกลับและมุ่งหน้าเข้าไปในห้อง แต่ชายหนุ่มก็กอดร่างอันบอบบางของเธอไว้แน่นอย่างร้ายกาจ “อย่าทำอย่างนี้สิคะ เด็ก ๆ จะเห็นเราถ้าพวกเขาตื่น…” เธอเหนื่อยหอบในอ้อมแขนของลุค ลุคเป็นสัตว์ร้ายอยู่แล้วตั้งแต่ตอนที่ยังเขาไม่ดื่ม แต่ตอนนี้เขาดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปแล้ว… เบียงก้าไม่อยากจะจินตนาการ เธอทำได้เพียงอธิษฐานว่าเขาจะไม่ดำดิ่งลงไป “ผมไม่บังคับคุณหรอกถ้าคุณไม่เต็มใจ คุณต้องบอกผมถ้าผมกำลังทำร้ายคุณอยู่ ต้องรีบบอกออกมาเลยนะ” ลุคเอาริมฝีปากบางและเย้ายวนของเขามาแนบใบหูของเธอ ก่อนจูบผิวที่ขาวเนียน เขาพยายามอย่างหนักที่จะระงับความอยากที่จะครอบงำเธอ เบียงก้าเงียบงันอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มสัญญากับเธอ เธอคิดว่ามันน่าขันที่ลุคมักจะเป็นสัตว์ร้าย แต่เขาก็ยังเห็นอกเห็นใจมากขึ้นทั้งที่อยู่ในสภาพเมาเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนในตอนที่พวกเขากอดกัน เรนนี่หลับใหลและพึมพำห
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 206 คุณเมารึเปล่า
เบียงก้าส่ายหน้าอย่างงุ่มง่ามเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่เป็นไร เธอกังวลว่าใบหน้าที่บูดบึ้งของเขาอาจทำให้เด็กชายหวาดกลัว เธอจึงรีบขยับออกจากอ้อมแขนของเขาและพยักหน้าให้เขาเพื่อเป็นการขอบคุณ แขนของลุคว่างเปล่าในทันใด เขามองไปที่เบียงก้าซึ่งกำลังพาลูก ๆ ไปเล่นที่อื่นด้วยความห่วงใยและความไม่พอใจที่ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา เขาไม่พอใจที่เบียงก้าตอบโต้เขาอย่างเย็นชาก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาจะคิดว่าเธอทำเช่นนั้นก็เพราะกลัวคนอื่นจะเห็น ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะอ้างตัวเธอว่าเป็นของเขาเองนั้นก็ทำให้เขาไม่พอใจด้วย เขาอยากจะเดินไปกอดเธอในอ้อมแขนและประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเบียงก้า เรย์นเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ขนาดไหนใครจะรู้! ไม่เพียงเท่านั้น ผู้หญิงคนนั้นยังให้กำเนิดลูกของเขาด้วย! ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่ถึงสอง! เบียงก้าก้มศีรษะลงที่เท้าของผู้บริหารเมืองเป็นการทักทาย แล้วก้มหน้าก้มตาวิ่งหนีไปราวกับว่าเธอกำลังหลบหนี เธอกังวลว่าผู้บริหารเมืองจะเข้าใจผิด “ช่างอ่อนโยนและอบอุ่นเหลือเกินนะ ท่านประธานครอว์ฟอร์ด! เราก็ทานอาหารเย็นกันบ่อย ๆ ทำไมผมไม่เห็นด้านนั้นของคุณเลยล่ะ?” ผู้บริหารเมืองชายวัยกลางคนหัวเราะ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 205 ลุคแสดงความรักต่อหน้าสาธารณชน
“น้าบี… จริงเหรอคะ?” เรนนี่มองไปที่เบียงก้าด้วยแววตาลูกสุนัขที่มีน้ำตาเอ่อคลอ เบียงก้าก้มศีรษะลงจูบที่หน้าผากของเรนนี่ และขยี้ผมของเธอ “ไม่เลย น้าไม่เคยคิดว่าหนูน่ารำคาญเลยนะ” น้ำเสียงของเบียงก้าอาจจริงจังเกินไป ไม่เพียงแต่จะโน้มน้าวใจเด็กน้อยอย่างเต็มที่ แต่คำพูดของเธอยังทำให้เจสันซึ่งกำลังขับรถอยู่ตกใจไปด้วย เจสันถือว่าตัวเองเป็นคนที่ผ่านอะไรมามาก เขาเคยเห็นคนทุกประเภทตั้งแต่ผู้สูงศักดิ์และยิ่งใหญ่ไปจนถึงคนอนาถาและน่ารังเกียจ ในช่วงหลายปีที่ทำงานกับเจ้านายมา เขาคิดว่าเขาเชี่ยวชาญในการอ่านนิสัยของคนอื่นและสามารถบอกความจริงจากการโกหกได้อย่างง่ายดาย ในขณะนั้น เจสันไม่รู้สึกถึงคำโกหกใด ๆ จากปากของเบียงก้าเลย เขาอดไม่ได้ที่จะแอบมองเบียงก้าผ่านกระจกมองหลัง ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าตัวเองกำลังเห็นแม่ผู้ให้กำเนิดเด็กทั้งสองคน... โรงพยาบาลในเมืองเอ เมื่อผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตื่นขึ้น เขาไม่เห็นแม้แต่หลานชายหรือเหลนทั้งสองคนของตัวเอง เขาเริ่มกังวลทันที อลิสันเข้ามาในนาทีนั้นและพยายามปลูกฝังความคิดในหัวของชายชรา “พ่อจะโทรไปถามลุคไหม?” “ฉันควรถามอะไรล่ะ?” ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตอบกลับระหว่
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 204 เขาอยากครอบครองเธอใจจะขาด
เบียงก้ากับแวนด้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว ลุคกำลังอยู่ในสายของการประชุมธุรกิจระหว่างประเทศ ขณะกำลังคุยโทรศัพท์ เขาสามารถเห็นได้จากท่าทางของคนทั้งสองว่าการสนทนาระหว่างเบียงก้าและแวนด้านั้นไม่ปกติ แต่เขาไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังพูดกันเท่าไหร่นัก เมื่อเขาวางสาย ลุคเห็นจากหางตาว่าเบียงก้าและแวนด้าหายตัวแถวหัวมุม “เธอบอกว่าเธอเป็นน้าของเบียงก้า” เจสันเข้ามารายงานสถานการณ์ตามความจริง ลุคหันไปสั่งเจสันว่า "ไปสืบประวัติของน้าคนนั้น" เจสันโค้งคำนับ ลุคมองเข้าไปทางหน้าต่างชั้นสองที่เปิดทิ้งไว้ เขายังคงนิ่งเฉยไม่แสดงออก แม้ว่าความต้องการของเขาจะเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ในห้องบนชั้นสอง เบียงก้ารู้สึกเขินอาย ไม่เพียงเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับน้าที่เธอเคยได้ยินผ่านเรื่องเล่า แต่ยังเป็นเพราะเธอกลัวว่าน้าจะรับรู้ถึงฮอร์โมนเพศชายที่แผ่ซ่านไปทั่วห้อง เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองทำอะไรผิด แวนด้าเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้องและถามด้วยความสงสัย “ผู้ชายที่ลงมาข้างล่างกับเธอ…” “เขาเป็นเจ้านายของฉัน” เบียงก้าตอบก่อนที่น้าของเธอจะถามคำถามเสร็จ เบียงก้ายังเด็กและไม่ค่อยรู้จักวิธี
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 203 ทำไมคุณถึงขี้อายนักเล่า ผมก็เห็นทุกอย่างไปหมดแล้วนิ
เบียงก้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการข่มใจที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของชายผู้นั้น แม้ว่าเธอจะได้รับการเตือนว่าชายผู้นี้มีความรู้สึกตรงกันข้ามก็ตาม เขาน่ะหรือจะห้ามใจ มีแต่จะทำตามใจตัวเองมากกว่า หัวใจของเธอเต้นแรง และปากเริ่มมีน้ำลายสอ เมื่อนึกถึงสัตว์ร้ายที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงของชายหนุ่ม “คุณ… ออกไปรอข้างนอก… ฉันอาบน้ำเองได้ค่ะ” หลังจากระเริงไปหลายครั้งเมื่อคืน เบียงก้าอายเกินกว่าจะเงยหน้ามองเขา บ้านหลังเก่าที่รกร้างและมืดมิดนั้นทั้งอบอุ่นและร้อนแรงเพราะมีเขาอยู่ กลิ่นของความสกปรกและความชื้นส่งกลิ่นแรงอยู่ตรงหน้าบ้าน แม้ว่าชายผู้นั้นจะจุมพิตและหายใจแรง แต่เธอก็ได้ให้ทุกสิ่งแก่เขาไป ราวกับว่าเธอได้หลอมรวมตัวเองเข้ากับร่างกายที่เร่าร้อนของเขาไป จากนั้น ก็ร่วมรักกันในรถอีกรอบ เบียงก้าคิดว่าลุคเป็นปีศาจที่หิวกระหายเนื้อมนุษย์ ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืนเขามักจะหิวโหยร่างกายของเธอเสมอ แต่ถึงกระนั้น เธอก็พลีกายให้เขาไปหลายครั้ง! โชคดีที่ความมืดมิดในยามค่ำคืนได้บดบังใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดใจนักเมื่ออยู่กับเขาตามลำพัง แต่เธอไม่อาจหลบซ่อนมันจากการร่วมรักที
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 202 ตัณหาอันแรงกล้าในยามเช้าของลุค
ชั้นล่างบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน เพื่อนร่วมงานบางคนซื้อซาลาเปาสำหรับการทำงานกะเช้า ในขณะที่เพื่อนร่วมงานหญิงกำลังเตรียมข้าวโอ๊ตอยู่ในครัว ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าข้าวโอ๊ตที่ซื้อจากร้านมีเนื้อหยาบเกินไป เป็นครั้งแรกที่ลูก ๆ ของเจ้านายลิ้มลองซาลาเปาแป้งทำมือจากเมืองเล็ก ๆ พวกเขารับประทานคนละสองชิ้น แต่เหมือนจะยังไม่พอ เรนนี่ยัดขนมปังเต็มปากแล้วกะพริบตาอย่างไร้เดียงสาใส่คุณลุงดอยล์ของเธอ ก่อนขอเพิ่มทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่เต็มปาก “ทานช้า ๆ ก็ได้ครับ เดี๋ยวลุงจะไปซื้อมาเพิ่ม” เจสันขยี้ผมของเรนนี่ เมื่อเขาลุกขึ้น เขาหันไปหาเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ แล้วพูดว่า "ผมจะซื้อมาฝากทุกคนเหมือนกัน" ขนมปังไม่เพียงพอสำหรับทุกคน การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจ้านาย ผู้ช่วย และลูกสองคนของเขาทำให้เพื่อนร่วมงานต้องแบ่งอาหารให้ ในเมืองกำลังพลุกพล่าน เจสันยืนอยู่หน้ารถขายอาหารและซื้อซาลาเปาใส่ไส้ไก่มากว่าสิบห้าชิ้น เมื่อเขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาและกำลังจะจ่าย เขาสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดทำงานแสนเรียบร้อยเดินเข้าไปในสนามหญ้าหน้าบ้าน เธอดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบ "ชิ้นละ 1.80 เหรียญ ซื้อ 15 ชิ้นก็เป
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 201 เจ้านายเอาใจใส่ภรรยาของลูกพี่ลูกน้องมากเลยนะ
รถลีมูซีนเบนท์ลีย์สีดำไม่ได้ขับรถเข้ามาในสนามหญ้าหน้าบ้านแต่กลับจอดอยู่ด้านนอกแทน ลุคไม่ได้ขับรถมาเอง หลังจากที่เจสันจอดรถแล้ว เขาก็ออกไปเปิดประตูเบาะหลัง เจ้านายและลูกน้อยสองคนก้าวออกมา เหมือนเช่นเคย ลุคแต่งตัวอย่างไร้ที่ติในชุดสูทมาดธุรกิจและรองเท้าหนัง ทว่าจากใบหน้าของเขาสามารถบอกได้ง่าย ๆ ว่าเขามีชีวิตชีวามากกว่าปกติราวกับว่าเพิ่งได้ยินข่าวดีมา เรนนี่อยู่ในอ้อมแขนของพ่อ เธอได้กลิ่นโคโลญจน์ของเขา ขณะที่ลานี่วิ่งอย่างตื่นเต้นไปที่สนามหญ้าหน้าบ้านพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้อยู่ “สวัสดีค่ะ พ่อหนุ่มน้อยรูปหล่อ!” เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งทักทายลูกชายของเจ้านาย 'ทริปนี้คุ้มมาก!’ 'สิ่งอำนวยความสะดวกอาจจะไม่ดีเท่าในเมือง แต่ได้เห็นหน้าเจ้านาย และลูกชายกับลูกสาวที่น่ารักของเขาก็พอแล้ว!’ 'ช่างมีความสุขเหลือเกิน!' ลานี่มองไปรอบ ๆ ฝูงชนแต่ไม่พบคุณน้าบีเลย แต่เขาก็ไม่ลืมมารยาทและทักทายกลับว่า “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคนสวย!” เพื่อนร่วมงานหญิงที่ถูกเรียกว่า "คุณคนสวย" ยิ้มกว้าง โจพร้อมทำหน้าที่และพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมสิ่งต่าง ๆ ให้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาก้าวไปข้างหน้าแล
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 200 ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ
เบียงก้าระงับเสียงครางเอาไว้ ร่างกายของเธอเกร็ง ขณะกำผ้าม่านตรงหน้าแน่น... ม่านไม่ได้ยึดอย่างแน่นหนา ขณะที่ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเคลื่อนเข้าไปหาเธออีกนิ้ว เธออ้าปากค้าง และจิตใจว่างเปล่า ผ้าม่านหลุดลง... "ใจเย็น" ลุคก้มศีรษะลงและจูบต้นคอของเธอ ผิวขาวภายใต้แสงจันทร์ดูเรียบเนียนและอ่อนโยน การเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้าอย่างจงใจ ปากของเขาทิ้งร่องรอยต่าง ๆ ไว้บนร่างกายของเธอ “อา… อืม…” เธอไม่สามารถต้านทานริมฝีปากและเรียวลิ้นที่บุกรุกเข้ามาได้ เบียงก้าเชยคางและทิ้งตัวบนหน้าต่าง ชายที่อยู่ข้างหลังเธอยังคงดันนิ้วเข้าไปทีละนิ้วราวกับเขาถูกปีศาจสิง เธอรู้สึกได้ว่าการหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น เธอหายใจถี่และลึกขึ้นเพื่อจะได้หายใจหายคอสะดวกขึ้น อากาศก็เริ่มเย็นลง ตอนที่เบียงก้าลืมตาขึ้น เธอมองเห็นหน้าต่างที่มีฝ้าขึ้นจากลมหายใจของเธอ ความรู้สึกไม่สบายกายเกิดขึ้นเพียงห้านาทีและกลายเป็นความเลื่อนลอย... มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นเมื่อห้าปีที่แล้วที่เธอเคยชินกับการปรากฏตัวของชายคนนั้น หรือในปีนี้ที่เธอได้ติดต่อกับชายคนนั้นที่โรงแรม เธอก็รู้สึกสั่นสะท้านเช่นเดียวกัน… มื
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 199 เธอกลายเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ด
เธอไม่อาจต้านทานจุมพิตอันเร่าร้อนของชายผู้นี้ไม่ได้ บนใบหน้าของพวกเขา กลิ่นของทั้งสองเป็นเหมือนกับสิ่งที่คุ้นเคยแต่แปลกใหม่ อาจเป็นเพราะพวกเขาเกือบเสร็จกิจเมื่อเช้านี้เอง และตอนนี้พวกเขาก็มีโอกาสอีกครั้ง ลุครู้สึกราวกับว่าตัวเองได้แปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายที่หิวกระหาย ความปรารถนาที่ไม่ลดละของเขาบดขยี้ริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ลดความรุนแรงลง เขาสามารถรับรู้ได้ถึงความทรมานจากเสียงครางของเธอ เขาอยากจะกลืนกินร่างที่เขาหิวโหยไป ชายหนุ่มดูราวกับเด็กที่เพิ่งได้ลองชิมขนมเป็นครั้งแรก เขาปรารถนาร่างกายของเธอมานานแล้ว จนเมื่อเช้าที่เขาได้มีโอกาสได้ลิ้มรสความหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของมัน เมื่อได้รับขนมอร่อย ๆ เด็กที่ไหนก็เหมือนกันหมด พวกเขาจะแกะมันออกจากห่ออย่างตะกละตะกลาม แล้วเอาเข้าปาก ก่อนใช้ความอบอุ่นและน้ำลายละลายพวกมัน พวกเขาอาจจะอ่อนโยนหรือรุนแรง ก็แล้วแต่ระดับความกระหายของคนเป็นเจ้าของ... ลุคกับเบียงก้า เปรียบได้กับเด็กตะกละกับขนมอร่อย ... “อืมมม…” ร่างของเบียงก้าอ่อนยวบเมื่อลุคกอดเธอในอ้อมแขนจนแน่น ช่องปากของเขาอุ่นชื้น เธอจมดิ่งลงไปในจูบอันป่าเถื่อนของเขา… เธอกำ
