MasukShare
บทที่ 130 บอกเธอไปสิว่า ลูกเต้าเหล่าใครกล้าบังคับให้เธอแต่งงานกับเขา
Bab terkait
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 131 ลุค นี่คุณเป็นบ้าไปแล้วรึไง?
อีวอนน์กำลังสาละวนอยู่กับความคิดที่ยุ่งเหยิงอยู่ในหัวในบรรดาหนุ่มโสดผู้มีฐานะทั้งหลายในเมืองเอนี้ คิดว่าใครที่จัดการได้ยากที่สุดล่ะ? ไม่ใช่พวกเจ้าชู้หรือพวกมากรักพวกนั้นหรอก แต่เป็นลุค ครอว์ฟอร์ดที่แสนเย็นชาและไม่ไยดีเธอแม้สักนิดต่างหากโดยเฉพาะตอนที่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาเกี่ยว ลุคก็ยิ่งไม่ไยดีใครหน้าไหนทั้งนั้นอีวอนน์ยอมรับว่าเธอมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขาหลายต่อหลายครั้ง แต่หลังจากผ่านไปหลายปี ทั้งเขาและเธอได้กลายเป็นเพียงคนแปลกหน้าของกันและกันไปเสียแล้วแต่อีวอนน์ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันน่าอายตรงไหน เพราะกับผู้หญิงคนอื่น ลุคก็ทำเช่นนี้กับพวกเธอเช่นกันมีเพียงเบียงก้า เรย์นที่ต่างออกไป เพราะดูเหมือนว่าลุคจะมีใจให้เธออีวอนน์ไม่เห็นเข้าใจว่าทำไมลุคถึงไปชอบผู้หญิงบ้าน ๆ อย่างเบียงก้าได้ แต่ไม่ว่าเบียงก้าจะใช้วิธีไหนในการมัดใจลุค อีวอนน์ก็รู้แก่ใจว่าอย่างไรก็ต้องกำจัดเบียงก้าไปให้พ้นทางเธอปรารถนาจะทำให้เบียงก้าเป็นผู้หญิงที่สกปรกไปทั้งตัวและหัวใจถ้าหากเบียงก้าได้ตบแต่งไปกับพวกยากจนข้นแค้น และต้องทนทุกข์ทรมานราวกับตกนรกทั้งเป็น อีวอนน์คงจะรู้สึกดีใจมาก แต่นั่นก็เป็นเพียงเรื่องไร้สาระ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 132 ลุคไม่อาจเอาชนะความอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของได้
เบียงก้าอยากจะบอกชายวิปลาสตรงหน้าเสียเหลือเกินว่าสิ่งที่พวกเขาทำกันครั้งก่อนนั้นจะไม่ทำให้เธอท้องแต่เพราะปากยังถูกปิดเอาไว้ เธอจึงไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใดออกไปได้เบียงก้ายังจำได้ว่าลุคเคยหาคำตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ และแพทย์ผู้เชี่ยวชาญในอินเทอร์เน็ตนั่นก็ตอบว่าแม้การเล้าโลมนั่นจะมีโอกาสทำให้เธอท้องขึ้นมาได้ แต่ก็โอกาสเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นถึงจะเป็นโอกาสเพียงแค่เล็กน้อยก็ตามแต่เมื่อเบียงก้าคิดถึงเรื่องนั้น เธอก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาหลายวันก่อนเธอเหนื่อยมากจนสมองล้าไปหมด แถมจิตใจก็ยังวุ่นวายอีกต่างหาก เธอจึงจำไม่ได้ว่าครั้งที่แล้ว เธอได้ใช้ยาคุมฉุกเฉินไปหรือไม่เบียงก้าจำได้แต่เพียงว่าตัวเองซื้อยานั่นมาแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าแต่จำไม่ได้ว่าใช้ไปเมื่อไหร่ หรือไม่ได้ใช้เลยกันแน่เบียงก้าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมานั่งกังวลเรื่องการตั้งท้องโดยไม่ได้ตั้งใจเลยสักครั้ง ยิ่งเป็นการตั้งท้องลูกของลุคแล้วล่ะก็ มันคงไม่ต่างอะไรกับการถูกทรมานจิตใจ เป็นเวรเป็นกรรมโดยแท้...กว่าจะรู้ตัว เธอก็ถูกความโศกเศร้าเข้าครอบงำ“นี่คุณร้องไห้ทำไม?” ลุคเห็นหยาดน้ำที่เอ่อคลอในดวงตาของเธอ น้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบแก
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 133 เขาเป็นคนรักที่สมบูรณ์แบบและเป็นสามีที่ยอดเยี่ยมที่สุด
เบียงก้าตามหาปู่อยู่ร่วมชั่วโมงแต่ก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของเขาเบียงก้าเริ่มตระหนกหลังจากที่เธอกลับขึ้นไปชั้นบน และมองไปรอบ ๆ ห้องเช่าที่ว่างเปล่า เธอพบว่าปู่ของเธอหายไปโดยสมบูรณ์แบบแม้กระทั่งไม้เท้าของปู่ก็ไม่อยู่ที่นี่ ‘เป็นไปได้ไหมว่าปู่ของเธออาจลงไปข้างล่างพร้อมกับไม้เท้าคู่ใจ?’กระนั้น เบียงก้ารู้ดีว่าปู่ของเธอมักจะไม่ใช้ไม้เท้า ถ้าหากไม่ได้ต้องเดินทางไกล หรือต้องการความช่วยเหลืออะไรสักอย่างเบียงก้าเดินเข้าไปในห้องของปู่ด้วยความท้อใจเธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะไปเดตกับเบรย์เดน ปู่ยังคงสบายดีอยู่แต่ตอนมื้อเย็น ปู่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “บางทีปู่ก็อดคิดไม่ได้นะว่าปู่น่ะอยู่มานานเกินไปแล้ว ปู่แก่ขึ้นทุกวัน แล้วก็เป็นภาระของหลานมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย…”‘เป็นไปได้ไหมว่าปู่อาจจะหนีออกจากบ้าน?’เบียงก้าส่ายศีรษะ ปู่ไม่มีวันทำแบบนั้นหรอกเบียงก้าเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก เธอพยายามสังเกตหาความผิดปกติ แต่เธอไม่แน่ใจว่าปู่เอาเสื้อผ้ามาที่เมืองเอด้วยกี่ชุด เธอจึงบอกไม่ได้ว่ามีเสื้อผ้าตัวไหนหายไปบ้างหรือไม่ แต่ตู้เสื้อผ้าก็ดูเหมือนจะผิดปกติเล็กน้อย‘หรือปู่จะเก็บเสื้อผ้าหนีออกจากบ้
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 134 คุณเป็นหัวหน้าของฉัน เป็นเจ้านาย และเป็นพี่ชายของฉัน
เมื่อเบียงก้าออกจากลิฟต์ เจ้าหน้าที่ของอาคารที่อยู่ด้านหลังของเบียงก้าพูดกับชายที่อยู่ตรงประตูว่า “ผมต้องอภัยจริง ๆ ครับ เธอบอกว่าเธอรู้จักคุณ”ลุคพยักหน้ารับเจ้าหน้าที่จึงจากไปเบียงก้ามองไปยังชายที่ยืนอยู่ตรงประตู ก่อนเอ่ยถามด้วยความสงสัย “คุณเห็นปู่ของฉันรึเปล่า?”เธอเป็นฝ่ายที่เอาแต่พูดว่าจะออกไปจากชีวิตของเขา แต่ตอนนี้กลับเป็นเธอที่มาเคาะประตูเขากลางดึกเพื่อถามเรื่องสัพเพเหระเบียงก้าอดไม่ได้ที่จะต้องเก็บงำความรู้สึกอึดอัดเอาไว้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องผ่านมันไปให้ได้เพื่อที่จะตามหาปู่ให้เจอ“เกิดอะไรขึ้นกับปู่ของคุณ? เขาไม่ได้อยู่ที่บ้านงั้นเหรอ?”ลุคก้มหน้าลงขณะผูกชุดคลุมนอน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยถามเธอเบียงก้าจ้องมองลงไปในสีหน้าและแววตาของเขา เธอตระหนักได้ว่าเขาดูจริงใจและคงไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณปู่ของเธอหายไปไหนความผิดหวังนั้นทำให้หัวใจของเบียงก้าหล่นไปที่ตาตุ่ม เธอส่ายศีรษะแล้วกดไปที่ปุ่มของลิฟต์ด้วยมืออันสั่นเทา เธอตั้งใจจะมุ่งหน้ากลับลงไปเมื่อลุคสังเกตเห็นพวงแก้มซีดเซียวและดวงตาที่เป็นประกายของเบียงก้า เขาออกจากห้องแล้วเดินไปยังลิฟต์ด้วยเบียงก้าพยายามสะก
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 135 เงียบสงัดและเต็มเปี่ยมไปด้วยความตึงเครียด
ใบหน้าของเบียงก้าแดงขึ้นบรรยากาศในรถเงียบลงและถูกความตึงเครียดเข้าเติมเต็มแทนเธอซุกตัวไปกับเบาะโดยสารในรถของเขา ไม่รู้ว่าทำไม เวลาที่เขาอยู่ข้างกาย เบียงก้าถึงรู้สึกดีขึ้นอย่างง่ายดายขนาดนี้หลังจากครุ่นคิดเรื่องนี้มานาน เบียงก้าถือว่าความรู้สึกปลอดภัยเหล่านั้นมาจากความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างเธอกับเขาการมีพี่ชายอยู่เคียงข้างนั้นทำให้เธอรู้สึกมั่นคง แนวคิดนั้นฟังดูเข้าท่าทีเดียว เพราะนั่นคือเรื่องปกติของสายสัมพันธ์พี่น้องเบียงก้าเผลอหลับไปทีละน้อยเธอรู้สึกโล่งใจที่ในที่สุดก็ค้นพบที่ที่เหมาะสมสำหรับเธอ จากมุมมองด้านจิตวิทยาแล้ว การที่เธอถือว่าเขาเป็นพี่ชายนั้น ทำให้เวลาที่พวกเขาต้องอยู่กันตามลำพังนั้นยังถือว่าไม่ผิดศีลธรรมลุคขับรถไปที่ด่านเก็บค่าผ่านทาง เมื่อผ่านด่านนั่นมาแล้ว เขาเหลือบมองเบียงก้าที่ซุกตัวไปกับเบาะ หลายวันมานี้เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับจนเกือบจะเป็นลม ในที่สุด เธอก็ได้พักเสียทีลุคขับรถไปบนถนนได้อย่างมั่นคง เขาหันไปมองยังที่นั่งโดยสารเป็นระยะ ๆ และรู้สึกโล่งใจที่เธอยังหลับสนิทอยู่เมื่อเขามาถึงเมืองชนบทที่ซึ่งถนนของเมืองนั้นเป็นหลุมเป็นบ่ออย่างเลี่ยงไม่ได้
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 136 ลุคถามว่าเธอมีประจำเดือนรึเปล่า
เบียงก้าร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของลุคเป็นเวลานาน จนกระทั่งเสียงจิ้งหรีดที่ร้องอยู่รอบกายทั้งสองเงียบลง เบียงก้าเหนื่อยอ่อนจากการร้องไห้ ทั้งยังรู้สึกปวดตุบที่ส่วนล่างของท้องน้อยและด้านล่างของแผ่นหลังเป็นความเจ็บปวดที่เธอต้องสัมผัสเดือนละครั้งเป็นเวลาหลายปีมาแล้วแต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่ามันจะเร็วกว่ากำหนดยามที่ร่างกายของผู้หญิงไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอแล้วล่ะก็ ร่างกายจะตอบสนองอย่างผิดปกติ อาการประจำเดือนมาไม่ปกติเองก็รวมอยู่ในนั้นด้วยเบียงก้าถอนตัวออกจากอ้อมกอดของลุค เธอทั้งเขินอายและกังวลไปพร้อม ๆ กัน เธอปาดน้ำตาอุ่น ๆ ออกจากดวงตาทันทีที่หน้าอกของลุคนั้นว่างเปล่าลง แววตาเศร้าของเขามองไปที่เธอ และเอ่ยถาม “เราจะอยู่ดูลาดเลาแถว ๆ นี้ต่อ หรือจะกลับไปเมืองเอดีล่ะ? ปู่ของคุณมีญาติอยู่เมืองนี้บ้างรึเปล่า?”เขาจะเคารพทุกการตัดสินใจของเธอ“ปู่ไม่มีญาติอยู่ที่นี่หรอก…”ทันใดนั้น เบียงก้าก็เกิดความคิดที่ว่าถ้าหากปู่คิดจะหนีออกจากบ้านไปจริง ๆ เขาจะไม่กลับมาที่นี่อีกเมื่อคิดไปอย่างนั้น เธอก็เริ่มกังวลว่าปู่อาจจะตกอยู่ในอันตรายภาพน่าหวาดกลัวมากมายถาโถมเข้ามาในความคิดของเธอดูราวกับลุคจะ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 137 เบียงก้ากับฉันมีลูกด้วยกันสองคนแล้ว
เบียงก้าหลับไปจนเจ็ดโมงเช้าบรรยากาศยามเช้าของเมืองนี้ไม่ได้ดีไปกว่าเมืองเอเลย มันหนวกหูเสียเหลือเกิน เนื่องจากเกสต์เฮาส์อยู่ห่างจากถนนสายหลักไปไม่กี่เมตรเท่านั้นเสียงของพ่อค้าแม่ขายตามถนนลอยเข้าหูเบียงก้าตั้งแต่ฟ้าสาง หลังจากเธอตื่นขึ้นอย่างช้า ๆ เบียงก้าเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องเล็ก ๆ ของเกสต์เฮาส์นอกจากเตียงที่เธอนอนอยู่นี้ก็แทบจะไม่มีอะไรเลย หน้าต่างของห้องเปิดทิ้งไว้ ในขณะที่เครื่องปรับอากาศยังคงปิดอยู่แม้ว่าเบียงก้าจะรู้สึกไม่สบายตัวเพราะเป็นประจำเดือน แต่ก็สามารถนอนหลับได้อย่างสงบสุขที่สุดในช่วงหลายวันมานี้เบียงก้าลุกขึ้น เธอคว้าเอาโทรศัพท์ที่อยู่ข้างหมอนขึ้นมาดูเวลา เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าเข้าไปแล้วลุคไปไหนล่ะ?ในตอนที่เบียงก้าออกจากห้องไปเพื่อเปลี่ยนผ้าอนามัย หญิงเจ้าของเกสต์เฮาส์เดินผ่านเบียงก้าแล้วเอ่ยปากกับเธอ “คุณตื่นเช้าจังนะคะ สามีของคุณยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกนู่นน่ะค่ะ”เบียงก้าพยักหน้าด้วยความว่างเปล่าเป็นที่แน่ชัดว่าสามีที่เจ้าของเกสต์เฮาส์หมายถึงคือลุคหลังจากที่เบียงก้าเข้าไปอาบน้ำ เธอตั้งใจจะรับประทานอาหารเช้ากับลุคก่อนกลับเมืองเอในเมื่อปู่ไม่ได้อยู่ที่
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 138 เขายกเบียงก้าขึ้นมา แล้วกดริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากของเธอ
“สองเลยเหรอ? เร็วจริง! พวกคุณมีลูกกันทั้งสองคนแหนะ…” แม่ของเด็กมองมาที่เบียงก้าด้วยความตระหนก “เธอดูไม่เหมือนคนที่เคยมีลูกมาก่อนเลยนะ! ดูไม่ออกเลย! แม่ลูกสอง!เบียงก้ายิ้มอย่างรู้สึกไม่ดีนักหลังจากพูดคุยกับพักหนึ่ง ก่อนออกจากเมือง ลุคเรียกเพื่อนร่วมชั้นไปคุยกันเพียงลำพังเขาดูจริงจังมาก ในตอนที่กำลังพูดบางอย่างกับเพื่อนเก่าคนนั้น เพื่อนเก่าที่กำลังอุ้มลูกอยู่ฟังอย่างตั้งใจ เขาพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าระหว่างทางกลับเมืองเอ เบียงก้าไม่ได้เอ่ยถามอะไรเขาเธอหลับในรถไปอย่างงุนงงเมื่อกลับเข้ามาที่ใจกลางเมือง ถนนก็คับคั่งไปด้วยรถราอีกครั้ง ลุคขับรถให้ช้าลงเพราะเกรงว่าจะทำให้เธอตื่น เธอหลับมาตลอดทางจนถึงอพาร์ตเมนต์เธอลืมตาตื่นขึ้นอย่างเชื่องช้าด้วยอาการปวดประจำเดือนเมื่อเบียงก้าลืมตาตื่น เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองสามหน เธอใช้มือทั้งสองข้างกดลงที่หน้าท้องน้อย ใบหน้าของเธอซีดลงกว่าเก่า มีกระทั่งชั้นเหงื่อบางที่ผุดขึ้นบนหน้าผากลุคที่เพิ่งสูบบุหรี่เสร็จด้านนอกรถ หันมาเห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะเจ็บปวดแทบขาดใจ“เป็นอะไร? ปวดมากรึเปล่า?” ลุคเปิดประตู แล้วจับเข้าที่ใบหน้าของเธอด้วยคิ้วที่
Bab terbaru
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 207 ครอบครัวทั้งสี่คนนอนอยู่ด้วยกัน
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เบียงก้าจึงเปิดประตูอย่างแผ่วเบา เด็ก ๆ ยังคงนอนในห้องเล็ก ๆ ขนาดสามร้อยตารางฟุตใต้แสงจันทร์ แต่ตอนนี้ผู้ใหญ่สองคนกลับกอดกันอยู่ตรงประตู เบียงก้าต้องการหันหลังกลับและมุ่งหน้าเข้าไปในห้อง แต่ชายหนุ่มก็กอดร่างอันบอบบางของเธอไว้แน่นอย่างร้ายกาจ “อย่าทำอย่างนี้สิคะ เด็ก ๆ จะเห็นเราถ้าพวกเขาตื่น…” เธอเหนื่อยหอบในอ้อมแขนของลุค ลุคเป็นสัตว์ร้ายอยู่แล้วตั้งแต่ตอนที่ยังเขาไม่ดื่ม แต่ตอนนี้เขาดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปแล้ว… เบียงก้าไม่อยากจะจินตนาการ เธอทำได้เพียงอธิษฐานว่าเขาจะไม่ดำดิ่งลงไป “ผมไม่บังคับคุณหรอกถ้าคุณไม่เต็มใจ คุณต้องบอกผมถ้าผมกำลังทำร้ายคุณอยู่ ต้องรีบบอกออกมาเลยนะ” ลุคเอาริมฝีปากบางและเย้ายวนของเขามาแนบใบหูของเธอ ก่อนจูบผิวที่ขาวเนียน เขาพยายามอย่างหนักที่จะระงับความอยากที่จะครอบงำเธอ เบียงก้าเงียบงันอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มสัญญากับเธอ เธอคิดว่ามันน่าขันที่ลุคมักจะเป็นสัตว์ร้าย แต่เขาก็ยังเห็นอกเห็นใจมากขึ้นทั้งที่อยู่ในสภาพเมาเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนในตอนที่พวกเขากอดกัน เรนนี่หลับใหลและพึมพำห
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 206 คุณเมารึเปล่า
เบียงก้าส่ายหน้าอย่างงุ่มง่ามเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่เป็นไร เธอกังวลว่าใบหน้าที่บูดบึ้งของเขาอาจทำให้เด็กชายหวาดกลัว เธอจึงรีบขยับออกจากอ้อมแขนของเขาและพยักหน้าให้เขาเพื่อเป็นการขอบคุณ แขนของลุคว่างเปล่าในทันใด เขามองไปที่เบียงก้าซึ่งกำลังพาลูก ๆ ไปเล่นที่อื่นด้วยความห่วงใยและความไม่พอใจที่ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา เขาไม่พอใจที่เบียงก้าตอบโต้เขาอย่างเย็นชาก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาจะคิดว่าเธอทำเช่นนั้นก็เพราะกลัวคนอื่นจะเห็น ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะอ้างตัวเธอว่าเป็นของเขาเองนั้นก็ทำให้เขาไม่พอใจด้วย เขาอยากจะเดินไปกอดเธอในอ้อมแขนและประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเบียงก้า เรย์นเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ขนาดไหนใครจะรู้! ไม่เพียงเท่านั้น ผู้หญิงคนนั้นยังให้กำเนิดลูกของเขาด้วย! ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่ถึงสอง! เบียงก้าก้มศีรษะลงที่เท้าของผู้บริหารเมืองเป็นการทักทาย แล้วก้มหน้าก้มตาวิ่งหนีไปราวกับว่าเธอกำลังหลบหนี เธอกังวลว่าผู้บริหารเมืองจะเข้าใจผิด “ช่างอ่อนโยนและอบอุ่นเหลือเกินนะ ท่านประธานครอว์ฟอร์ด! เราก็ทานอาหารเย็นกันบ่อย ๆ ทำไมผมไม่เห็นด้านนั้นของคุณเลยล่ะ?” ผู้บริหารเมืองชายวัยกลางคนหัวเราะ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 205 ลุคแสดงความรักต่อหน้าสาธารณชน
“น้าบี… จริงเหรอคะ?” เรนนี่มองไปที่เบียงก้าด้วยแววตาลูกสุนัขที่มีน้ำตาเอ่อคลอ เบียงก้าก้มศีรษะลงจูบที่หน้าผากของเรนนี่ และขยี้ผมของเธอ “ไม่เลย น้าไม่เคยคิดว่าหนูน่ารำคาญเลยนะ” น้ำเสียงของเบียงก้าอาจจริงจังเกินไป ไม่เพียงแต่จะโน้มน้าวใจเด็กน้อยอย่างเต็มที่ แต่คำพูดของเธอยังทำให้เจสันซึ่งกำลังขับรถอยู่ตกใจไปด้วย เจสันถือว่าตัวเองเป็นคนที่ผ่านอะไรมามาก เขาเคยเห็นคนทุกประเภทตั้งแต่ผู้สูงศักดิ์และยิ่งใหญ่ไปจนถึงคนอนาถาและน่ารังเกียจ ในช่วงหลายปีที่ทำงานกับเจ้านายมา เขาคิดว่าเขาเชี่ยวชาญในการอ่านนิสัยของคนอื่นและสามารถบอกความจริงจากการโกหกได้อย่างง่ายดาย ในขณะนั้น เจสันไม่รู้สึกถึงคำโกหกใด ๆ จากปากของเบียงก้าเลย เขาอดไม่ได้ที่จะแอบมองเบียงก้าผ่านกระจกมองหลัง ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าตัวเองกำลังเห็นแม่ผู้ให้กำเนิดเด็กทั้งสองคน... โรงพยาบาลในเมืองเอ เมื่อผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตื่นขึ้น เขาไม่เห็นแม้แต่หลานชายหรือเหลนทั้งสองคนของตัวเอง เขาเริ่มกังวลทันที อลิสันเข้ามาในนาทีนั้นและพยายามปลูกฝังความคิดในหัวของชายชรา “พ่อจะโทรไปถามลุคไหม?” “ฉันควรถามอะไรล่ะ?” ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตอบกลับระหว่
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 204 เขาอยากครอบครองเธอใจจะขาด
เบียงก้ากับแวนด้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว ลุคกำลังอยู่ในสายของการประชุมธุรกิจระหว่างประเทศ ขณะกำลังคุยโทรศัพท์ เขาสามารถเห็นได้จากท่าทางของคนทั้งสองว่าการสนทนาระหว่างเบียงก้าและแวนด้านั้นไม่ปกติ แต่เขาไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังพูดกันเท่าไหร่นัก เมื่อเขาวางสาย ลุคเห็นจากหางตาว่าเบียงก้าและแวนด้าหายตัวแถวหัวมุม “เธอบอกว่าเธอเป็นน้าของเบียงก้า” เจสันเข้ามารายงานสถานการณ์ตามความจริง ลุคหันไปสั่งเจสันว่า "ไปสืบประวัติของน้าคนนั้น" เจสันโค้งคำนับ ลุคมองเข้าไปทางหน้าต่างชั้นสองที่เปิดทิ้งไว้ เขายังคงนิ่งเฉยไม่แสดงออก แม้ว่าความต้องการของเขาจะเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ในห้องบนชั้นสอง เบียงก้ารู้สึกเขินอาย ไม่เพียงเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับน้าที่เธอเคยได้ยินผ่านเรื่องเล่า แต่ยังเป็นเพราะเธอกลัวว่าน้าจะรับรู้ถึงฮอร์โมนเพศชายที่แผ่ซ่านไปทั่วห้อง เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองทำอะไรผิด แวนด้าเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้องและถามด้วยความสงสัย “ผู้ชายที่ลงมาข้างล่างกับเธอ…” “เขาเป็นเจ้านายของฉัน” เบียงก้าตอบก่อนที่น้าของเธอจะถามคำถามเสร็จ เบียงก้ายังเด็กและไม่ค่อยรู้จักวิธี
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 203 ทำไมคุณถึงขี้อายนักเล่า ผมก็เห็นทุกอย่างไปหมดแล้วนิ
เบียงก้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการข่มใจที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของชายผู้นั้น แม้ว่าเธอจะได้รับการเตือนว่าชายผู้นี้มีความรู้สึกตรงกันข้ามก็ตาม เขาน่ะหรือจะห้ามใจ มีแต่จะทำตามใจตัวเองมากกว่า หัวใจของเธอเต้นแรง และปากเริ่มมีน้ำลายสอ เมื่อนึกถึงสัตว์ร้ายที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงของชายหนุ่ม “คุณ… ออกไปรอข้างนอก… ฉันอาบน้ำเองได้ค่ะ” หลังจากระเริงไปหลายครั้งเมื่อคืน เบียงก้าอายเกินกว่าจะเงยหน้ามองเขา บ้านหลังเก่าที่รกร้างและมืดมิดนั้นทั้งอบอุ่นและร้อนแรงเพราะมีเขาอยู่ กลิ่นของความสกปรกและความชื้นส่งกลิ่นแรงอยู่ตรงหน้าบ้าน แม้ว่าชายผู้นั้นจะจุมพิตและหายใจแรง แต่เธอก็ได้ให้ทุกสิ่งแก่เขาไป ราวกับว่าเธอได้หลอมรวมตัวเองเข้ากับร่างกายที่เร่าร้อนของเขาไป จากนั้น ก็ร่วมรักกันในรถอีกรอบ เบียงก้าคิดว่าลุคเป็นปีศาจที่หิวกระหายเนื้อมนุษย์ ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืนเขามักจะหิวโหยร่างกายของเธอเสมอ แต่ถึงกระนั้น เธอก็พลีกายให้เขาไปหลายครั้ง! โชคดีที่ความมืดมิดในยามค่ำคืนได้บดบังใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดใจนักเมื่ออยู่กับเขาตามลำพัง แต่เธอไม่อาจหลบซ่อนมันจากการร่วมรักที
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 202 ตัณหาอันแรงกล้าในยามเช้าของลุค
ชั้นล่างบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน เพื่อนร่วมงานบางคนซื้อซาลาเปาสำหรับการทำงานกะเช้า ในขณะที่เพื่อนร่วมงานหญิงกำลังเตรียมข้าวโอ๊ตอยู่ในครัว ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าข้าวโอ๊ตที่ซื้อจากร้านมีเนื้อหยาบเกินไป เป็นครั้งแรกที่ลูก ๆ ของเจ้านายลิ้มลองซาลาเปาแป้งทำมือจากเมืองเล็ก ๆ พวกเขารับประทานคนละสองชิ้น แต่เหมือนจะยังไม่พอ เรนนี่ยัดขนมปังเต็มปากแล้วกะพริบตาอย่างไร้เดียงสาใส่คุณลุงดอยล์ของเธอ ก่อนขอเพิ่มทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่เต็มปาก “ทานช้า ๆ ก็ได้ครับ เดี๋ยวลุงจะไปซื้อมาเพิ่ม” เจสันขยี้ผมของเรนนี่ เมื่อเขาลุกขึ้น เขาหันไปหาเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ แล้วพูดว่า "ผมจะซื้อมาฝากทุกคนเหมือนกัน" ขนมปังไม่เพียงพอสำหรับทุกคน การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจ้านาย ผู้ช่วย และลูกสองคนของเขาทำให้เพื่อนร่วมงานต้องแบ่งอาหารให้ ในเมืองกำลังพลุกพล่าน เจสันยืนอยู่หน้ารถขายอาหารและซื้อซาลาเปาใส่ไส้ไก่มากว่าสิบห้าชิ้น เมื่อเขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาและกำลังจะจ่าย เขาสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดทำงานแสนเรียบร้อยเดินเข้าไปในสนามหญ้าหน้าบ้าน เธอดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบ "ชิ้นละ 1.80 เหรียญ ซื้อ 15 ชิ้นก็เป
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 201 เจ้านายเอาใจใส่ภรรยาของลูกพี่ลูกน้องมากเลยนะ
รถลีมูซีนเบนท์ลีย์สีดำไม่ได้ขับรถเข้ามาในสนามหญ้าหน้าบ้านแต่กลับจอดอยู่ด้านนอกแทน ลุคไม่ได้ขับรถมาเอง หลังจากที่เจสันจอดรถแล้ว เขาก็ออกไปเปิดประตูเบาะหลัง เจ้านายและลูกน้อยสองคนก้าวออกมา เหมือนเช่นเคย ลุคแต่งตัวอย่างไร้ที่ติในชุดสูทมาดธุรกิจและรองเท้าหนัง ทว่าจากใบหน้าของเขาสามารถบอกได้ง่าย ๆ ว่าเขามีชีวิตชีวามากกว่าปกติราวกับว่าเพิ่งได้ยินข่าวดีมา เรนนี่อยู่ในอ้อมแขนของพ่อ เธอได้กลิ่นโคโลญจน์ของเขา ขณะที่ลานี่วิ่งอย่างตื่นเต้นไปที่สนามหญ้าหน้าบ้านพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้อยู่ “สวัสดีค่ะ พ่อหนุ่มน้อยรูปหล่อ!” เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งทักทายลูกชายของเจ้านาย 'ทริปนี้คุ้มมาก!’ 'สิ่งอำนวยความสะดวกอาจจะไม่ดีเท่าในเมือง แต่ได้เห็นหน้าเจ้านาย และลูกชายกับลูกสาวที่น่ารักของเขาก็พอแล้ว!’ 'ช่างมีความสุขเหลือเกิน!' ลานี่มองไปรอบ ๆ ฝูงชนแต่ไม่พบคุณน้าบีเลย แต่เขาก็ไม่ลืมมารยาทและทักทายกลับว่า “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคนสวย!” เพื่อนร่วมงานหญิงที่ถูกเรียกว่า "คุณคนสวย" ยิ้มกว้าง โจพร้อมทำหน้าที่และพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมสิ่งต่าง ๆ ให้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาก้าวไปข้างหน้าแล
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 200 ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ
เบียงก้าระงับเสียงครางเอาไว้ ร่างกายของเธอเกร็ง ขณะกำผ้าม่านตรงหน้าแน่น... ม่านไม่ได้ยึดอย่างแน่นหนา ขณะที่ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเคลื่อนเข้าไปหาเธออีกนิ้ว เธออ้าปากค้าง และจิตใจว่างเปล่า ผ้าม่านหลุดลง... "ใจเย็น" ลุคก้มศีรษะลงและจูบต้นคอของเธอ ผิวขาวภายใต้แสงจันทร์ดูเรียบเนียนและอ่อนโยน การเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้าอย่างจงใจ ปากของเขาทิ้งร่องรอยต่าง ๆ ไว้บนร่างกายของเธอ “อา… อืม…” เธอไม่สามารถต้านทานริมฝีปากและเรียวลิ้นที่บุกรุกเข้ามาได้ เบียงก้าเชยคางและทิ้งตัวบนหน้าต่าง ชายที่อยู่ข้างหลังเธอยังคงดันนิ้วเข้าไปทีละนิ้วราวกับเขาถูกปีศาจสิง เธอรู้สึกได้ว่าการหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น เธอหายใจถี่และลึกขึ้นเพื่อจะได้หายใจหายคอสะดวกขึ้น อากาศก็เริ่มเย็นลง ตอนที่เบียงก้าลืมตาขึ้น เธอมองเห็นหน้าต่างที่มีฝ้าขึ้นจากลมหายใจของเธอ ความรู้สึกไม่สบายกายเกิดขึ้นเพียงห้านาทีและกลายเป็นความเลื่อนลอย... มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นเมื่อห้าปีที่แล้วที่เธอเคยชินกับการปรากฏตัวของชายคนนั้น หรือในปีนี้ที่เธอได้ติดต่อกับชายคนนั้นที่โรงแรม เธอก็รู้สึกสั่นสะท้านเช่นเดียวกัน… มื
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 199 เธอกลายเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ด
เธอไม่อาจต้านทานจุมพิตอันเร่าร้อนของชายผู้นี้ไม่ได้ บนใบหน้าของพวกเขา กลิ่นของทั้งสองเป็นเหมือนกับสิ่งที่คุ้นเคยแต่แปลกใหม่ อาจเป็นเพราะพวกเขาเกือบเสร็จกิจเมื่อเช้านี้เอง และตอนนี้พวกเขาก็มีโอกาสอีกครั้ง ลุครู้สึกราวกับว่าตัวเองได้แปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายที่หิวกระหาย ความปรารถนาที่ไม่ลดละของเขาบดขยี้ริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ลดความรุนแรงลง เขาสามารถรับรู้ได้ถึงความทรมานจากเสียงครางของเธอ เขาอยากจะกลืนกินร่างที่เขาหิวโหยไป ชายหนุ่มดูราวกับเด็กที่เพิ่งได้ลองชิมขนมเป็นครั้งแรก เขาปรารถนาร่างกายของเธอมานานแล้ว จนเมื่อเช้าที่เขาได้มีโอกาสได้ลิ้มรสความหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของมัน เมื่อได้รับขนมอร่อย ๆ เด็กที่ไหนก็เหมือนกันหมด พวกเขาจะแกะมันออกจากห่ออย่างตะกละตะกลาม แล้วเอาเข้าปาก ก่อนใช้ความอบอุ่นและน้ำลายละลายพวกมัน พวกเขาอาจจะอ่อนโยนหรือรุนแรง ก็แล้วแต่ระดับความกระหายของคนเป็นเจ้าของ... ลุคกับเบียงก้า เปรียบได้กับเด็กตะกละกับขนมอร่อย ... “อืมมม…” ร่างของเบียงก้าอ่อนยวบเมื่อลุคกอดเธอในอ้อมแขนจนแน่น ช่องปากของเขาอุ่นชื้น เธอจมดิ่งลงไปในจูบอันป่าเถื่อนของเขา… เธอกำ
