Lahat ng Kabanata ng The Rented Wife: Kabanata 291 - Kabanata 300

I stood there--confused. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman at nakikita ko. I was beyond pissed--nasasaktan ako. Hindi ko alam kung kailan nagsimula ito, pero nangangati na akong malaman kung ano ang dulo nitong kalokohan na ito.Patuloy kami sa paglakad papunta sa kung saan. Hindi ko nga alam kung alam ba talaga nitong si Michael kung saan niya nais pumunta. "Saan mo ba talaga trip pumunta?" tanong ko bago tinakbo ang maliit na pagitan naming dalawa. Hindi naman siya umimik pero nakita kong pinasadahan niya ako ng tingin. "Sagot na kasi. Ang usapan papautangin mo ako para makabili ng mga pagkain na iiwan ko sa bahay namin, pero 'di ko alam anong tumatakbo d'yan sa isip mo," sabi ko pa. Napasimangot naman ako bago patuloy na sumunod sa kanya sa paglakad. "Saan mo ba kasi trip na pumunta? Iiwanan kita rito, tignan mo," dugtong ko pa bago ko tinignan ang dinaanan namin kanina. Medyo malayo na rin kami sa mall, at halos tirik na rin ang araw. "Kung gusto mong matusta r

I was not sure on what to do. It was more like I'm doubting myself. "Kumain ka na," sabi ko kay Michael bago ko ibinaba ang hawak kong plato na may lamang pagkain sa kanyang harapan. Hindi naman siya umimik. Nanatili lang ang kanyang tingin sa akin habang nakaupo sa mesa rito sa kusina. "Kakain ka ba o hindi?" tanong ko pa. Hanggang ngayon kasi ay naiinis pa rin ako sa kanya. Pakiramdam ko kasi ay nagpapakita lang siya sa akin tuwing gusto niya at wala ang babaeng 'yon. "Hindi? Edi 'wag," inis na sabi ko bago ako naupo sa upuan at iniayos ang plato na gagamitin ko. Wala pa talaga sana akong balak na kumain pa, pero hindi ko na nagawa pa dahil gusto ko kasing umiwas na sa lalaking 'to. Matapos kasi nang naging pag uusap namin kanina ay nakaramdam na ako ng kakaibang hiya sa paligid naming dalawa. Napahinga ako ng malalim nang maalala ko ang naging pag-uusap namin kani-kanina lang. Flashback Kagat kagat ko ang pang ibaba kong labi habang hawak ang isang baril na hindi ko alam

Hindi ko alam kung kailan ako magiging maayos, pero kahit ano man ang mangyari, gagawin ko ang lahat para maging maayos. Mabagal akong umupo mula sa pagkakahiga sa kama. Masakit ang ulo ko at mahapdi ang aking mga mata. "Anong oras na ba?" untag ko bago ako napahinga ng malalim. Mag-a-ala-sais na pala ng umaga. Kailangan ko nang kumilos dahil alas-otso ang oras ng klase ko ngayon. Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa kama bago ako naglakad papunta sa vanity table. Magang maga ang mga mata ko at pulang pula. Paano kaya ang gagawin ko nito? Hindi kasi ako nakatulog matapos kong umiyak ng umiyak kagabi. Inilabas ko ang lahat ng sama ng loob na nararamdaman ko. Dahil hindi ko deserve ang ganito, akala ko maayos kami. Akala ko okay kami. Pero ito, buwan na ang nakaraan pero wala pa rin siyang paramdam. Malalim akong huminga bago ako naglakad na papunta sa pintuan nitong kuwarto. Wala na si Ranie rito sa kuwarto dahil alas-sais ang oras nang simula ng klase niya. Pareho sila ni Reev, at sa

Hindi ko alam kung ano nga ba nangyayari sa akin. Basta akong ang hirap. Mahirap. Naging mahirap para sa akin ang mga nagdaang araw, pero ang makitang masaya ang pamilya ko ang isa sa mga bagay na nagpapagaan sa loob ko. "Anak, kain na!" nakangiting pag-aya sa akin ni Mommy. Napangiti na rin ako. Ilang araw na akong nandito sa bahay ni Mommy. Magmula nang nangyari no'ng nakaraan ay mas pinili kong manatili rito sa bahay kaysa sa bahay ni Michael. Hindi na rin ako pumasok pa sa opisina ni Michael, pero dala-dala ko ang mga folder na naglalaman ng profile ng mga stockholder at investors ng Seth Corporation. "Opo, Mommy. Maya-maya po ako, sunod na lang po ako," sagot ko naman kay Mommy. Maayos na rito sa bahay. Hindi ko kasi alam na sa ilang araw na pamamalagi ko sa bahay ni Michael ay napagawa na pala niya na pala ang bahay ni Mommy. "Sigurado ka ba? Baka naman malipasan ka ng gutom," sagot naman pabalik sa akin ni Mommy. Ngumiti naman ako bago ako umiling. "Okay lang po ako. May

I was so confused sa kung ano nga ba ang dapat kong unahin. Nalilito ako at hindi ko maintindihan ang sarili ko. Malalim akong napabuntong hininga. "Dito na lang," sabi ko kay Michael habang nakatingin sa paligid ng mataong palengke. Mabagal ang usad namin ngayon dahil maraming tao ang namamalengke. Hindi ko sinabi kung anong lugar ito basta sinabi ko kung saan dapat kami daraan kaya ngayon ay nandito kami. Hindi siya umimik kaya muli ko siyang tinignan. "Dito na lang tayo," ulit ko ngunit nanatili pa rin siyang nagmamaneho. "Ayaw mo ba rito?" tanong ko pa. Nilingon naman niya ako bago niya ibinalik ang kanyang atensyon sa paligid. "Why here? There's a lot of place to go," sabi naman niya sa akin. Napasandal naman ako sa upuan bago ako napahinga ng malalim. "Mura lang kasi ang bilihin dito sa palengke, hindi katulad sa mga grocery store. At saka, ayoko sagarin ang utang ko sa 'yo. Baka wala na akong sahurin," sagot ko naman sa kanya. "What are you going to buy?" tanong naman