Lahat ng Kabanata ng The Rented Wife: Kabanata 301 - Kabanata 310

Malalim ang mga buntong hiningang binitawan ko bago ako napatingin sa kalangitan. Pakiramdam ko kaagad na nag-init ang buong mukha ko sa inis nang dahil sa narinig ko. Hindi kasi 'yon ang inaasahan kong isasagot sa akin ng lalaking ito. "Maayos kitang kinakausap," sabi ko gamit ang naiinis na boses. Kahit kailan talaga ang lalaking 'to napaka walang kwenta! Nakita ko namang napabuntong hininga siya. "Then let's stop talking," sabi lang niya bago akmang dadaanan ako para lampasan. Mariin kong ipinikit ang aking mga mata para mapigilan ang inis na nararamdaman ko sa mga oras na ito. "Kailan mo ba planong magpaliwanag sa akin? Kailan mo ba planong sabihin sa akin ang totoo? Hindi ako bulag. Nakikita ko ang mga nangyayari!" naiinis na sabi ko. Mabilis ko siyang tinignan ng diretso sa kanyang mga mata. Wala akong nakitang kahit anong reaksyon mula rito. Nakayuko lang siya habang tulala at nakatingin sa sahig. "Pagod pa ako," sagot lang niya sa akin bago muling naglakad. Kinagat ko

I was left dumbfounded by him. Ito ang kauna-unahang nagsabi ako na gusto ko ang isang tao yet ganito ang kinalabasan. Hindi ko na alam kung ano na ang mga sumunod na pangyayari. Basta alam ko ngayon ay nasa ilalim ako ni Michael habang patuloy ang malalim na halikan naming dalawa. "Please, repeat it," sabi niya matapos niyang putulin ang kung ano mang ginagawa namin kanina. Hindi ko alam kung kailan ito nagsimula, basta nagising na lang ako na may iba ng nararamdaman sa lalaking ito. "A-ano?" tanong ko. Aaminin ko, malakas pa rin ang tama sa akin ng alak. Hanggang ngayon ay nahihilo pa rin ako at ramdam ko pa rin ang tila pag-ikot ng paligid ko. "Gusto mo rin ako?" makabuluhang tanong niya. Napatingin naman ako sa mga mata niya. Puno 'yon ng iba't-ibang uri ng emosyon. Mga emosyon na hindi ko mapangalanan. Napaiwas ako ng tingin. Nahihiya ako dahil sa nasabi ko, bakit ko ba nabanggit ang bagay na 'yon? Dahil sa epekto ng alak, nalaglag ko ang sarili ko. "Renice," pagtawag niy

Wala akong ibang ginawa kung hindi pakatitigan si Michael na ngayon ay ilang pulgada na lamang ang layo sa akin. Sa huling pagkakaalala ko ay gusto ko siyang makita. Marahil nga ay naguguluhan lang ako pero malinaw ang nararamdaman ko. Malinaw ang kung ano mang gusto kong sabihin sa kanya. Malalim akong napabuntong hininga bago ako mapait na ngumiti. Kung alam ko lang na darating ang araw na ito, kung saan mahihirapan akong kausapin siya, sana ginawa ko ang lahat para makausap siya. Ilang pulgada lang ang layo niya sa akin pero mukhang hinding hindi kami magkakausap. Mapait akong ngumiti bago ako napahawak sa aking dibdib. Balewala ang lahat ng ito, ang lahat nang paghihintay ko kung 'di ko rin lang naman makakausap si Michael. Malalim muna akong huminga bago ako mabagal na naglakad papalapit sa lalaking mukhang hanggang ngayon ay hindi nahahalatang nakatingin ako sa kanya. Nararamdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko habang naglalakad nang mabagal papalapit kay Michael. Nand

Hindi ko alam kung ano ang nangyari. Everything happens so fast that I cannot even remember what happened. Basta pagdilat ng mga mata ko ay napapalibutan na ako ng makapal na usok. Ni-hindi ko alam kung ano ang nangyari minuto bago ako mapunta rito. I was contemplating whether to move from my current position to another safe place that I think. I was scared for my life. For a second, I thought that I just died because of the fog that is around me. I was too occupied to even realize that I was still in the verge of danger. I hope someone would see me, someone who would help me and release me from this suffocating place. I hope Michael finds me. I was making a decision when suddenly I felt eerie at the back of my arms. Instinctively, I turned around to help myself but I was too late, before I could even think, a blinding light suddenly appeared in front of my eyes followed by a deafening loud sound. After the sudden and defeaning sound, I felt my body got stiffed and intense at the

I was half awake and half asleep when I felt a sudden movement on my side. I hope I can open my eyes to see what's happening but I was too tired to even focu my eyes. I felt like I was hanging above the ground, like I was really floating. I was aching to see what was going on when I sudden heard a familiar voice. "Renice," narinig kong pagtawag niya sa akin. Pinilit kong buksan ang mga mata ko. I smiled when I saw Michael. I am hope. I am now safe. Nanatili akong nakaupo sa upuan habang patuloy kong iniisip kung bakit nga ba pinili kong pumayag sa deal na 'to. Napabuntong hininga ako. "Para sa pamilya mo, Renice. Hindi ba?" pagkausap ko sa aking sarili. Kinagat ko ang pang-ibaba kong labi at saka ko kinuha ang cellphone kong lowbatt na. Isa pa 'to sa iniisip at pinaka problema ko sa mga oras na 'to. Hindi pa alam nila mommy na hindi ako makakauwi. Sobrang biglaan kasi ng pagtira ko rito at pagkukunwari kong asawa ng manyak na 'yon. Sinabunutan ko ang sarili kong buhok. Wala