All Chapters of Unmarry Me: Chapter 1 - Chapter 10

  Nagpumiglas ako pero mas hinigpitan pa niya ang pagkakahawak sa braso ko. Itinali nila ang mga kamay ko sa likod. Taena, para namang may magagawa ako. Hinila ako ng dalawa palabas ng van. Sinamaan ko siya ng tingin pero dedma niya lang ako.  "Oh shit! Bat 'di mo sinabing ang ganda ng asawa mo?!" tanong ng isa sa tatlong kasama ng siraulo kong asawa. Salamat. Sino 'yon? Naku, ililibre ko talaga ang nagsabi no'n.  "Tss." At ikaw, buset ka! Iiwan-iwan mo 'ko tapos ngayon, babalik-balik ka?! Style mo po! Sarap mo ihampas sa pader! "What do you need from us?" "We don't need anything from you, but we're here to get what President Morelli wants."  "Huh! What is it? As far as we know, we don't have anything to deal with." "Tss. Basta. Her." Itinuro ako ng lalaking kasama ni ano.  

  "Hello? Ang aga-aga..." Dahil sa ringtone kong If You Could See Me Now ng The Script, nabulabog ang maganda kong panaginip. [Anak! Anong maaga? Sa tingin ko'y tanghali na r'yan, bakit tulog ka pa?!] "Mom? Napatawag ka?" Inaantok pa talaga ako dahil hindi ako makatulog kagabi nang maayos. Minu-minuto ko kasing chinicheck ang pinto ko, baka kasi bigla akong dalawin ni kamatayan. Napahikab ako. [Ano na namang ginawa mo kagabi at puyat ka, ha?!] sa halip ay tanong niya. "Wala. Ang tigas lang ng kama." Tuluyan akong napadikat nang bigla siyang humagikhik. [Did you two...?] "Mom! Stop your dirty thoughts! Bakit ka nga tumawag? Hindi ka ba busy? Kung ano-ano na lang iniisip mo." ['Yong apo ko, ha.] "Mommy!"

  "Quit staring." "Hindi kasi ako makapaniwala na ikaw 'yong batang kalaro ko noon. Paano mo ako nakilala? I'm around five years old at that time, and the people keep saying that I changed too much. Ni hindi nga raw nila ako mamukhaan. So, how...?" Bagong lipat lang sila noon sa subdivision namin nang makilala ko siya. Ang loner niya, lagi siyang nakatambay sa balkon ng kwarto niya sa tuwing nagbibisikleta ako kaya naman nang minsan siyang lumabas ng bahay nila ay sinundan at kinulit ko siya. Doon nagsimula ang friendship namin. Tatlong linggo matapos ang paglilipat nila, we migrated to Canada due to some financial problem. That was the end of our communication.  "I saw the birthmark on your wrist," he simply said then take a sip on his coffee. "How could you be so sure na ako lang ang mayro'n nito?" I have a heart-shaped birthmark on my right wrist. Ipinakita ko ito sa

 “Good morning, sir!” agad kong bati kay Axel nang makita ko siyang pababa sa hagdan. He looked at me suspiciously. Inayos niya ang necktie niya saka tumingin sa relo niya. Tumingin siya sa akin na parang may naalala. He walked towards me. Nagulat ako nang iangat niya ang kamay niya like he’s going to hit me, so I screamed my lungs out and covered my head and face.“No! Please, don’t hit me! I’m wrong, I know! Sorry! Sorry na.”  Naramdaman ko ang paghawak niya sa hood ng suot kong hoodie. Hinila niya ito pataas.“Hindi na nga mauulit.”“Who’s going to hit you?”“You.”“Tss. What are you wearing? Can you be more formal?”Tiningnan ko ang suot ko. Okay naman ah. Presentable kaya siya.“What’s wrong with it? I’m more comfortable with my clothes.”

 “West…” I let out a sigh. “Didn’t I tell you to let me handle my own problem? Why… Why did you come? Dadagdag ka ba sa mga stressors ko?” Narito kami sa likod ng El Real. Axel knows that reporters are still waiting at the entrance, so he let West to walk through his secret passageway although they had their fight. He just doesn’t want to let this little fight they had to cause a bigger problem to the three of us.“I’m sorry, I acted recklessly. It was not my intention to have a fight with him. I just… I just wanted to have a deal with him, that’s all.”“Deal? What kind of deal?”Ano na namang pustahan mayro’n ang dalawang ito at umabot pa sa suntukan?“Nothing. Anyway, I’ll be gone for the meantime. Just in case that Morelli treats you unfairly, call me.”“And? What will you do? Makikipagsuntukan