Chapter 4

"Hello? Ang aga-aga..."

Dahil sa ringtone kong If You Could See Me Now ng The Script, nabulabog ang maganda kong panaginip.

[Anak! Anong maaga? Sa tingin ko'y tanghali na r'yan, bakit tulog ka pa?!]

"Mom? Napatawag ka?"

Inaantok pa talaga ako dahil hindi ako makatulog kagabi nang maayos. Minu-minuto ko kasing chinicheck ang pinto ko, baka kasi bigla akong dalawin ni kamatayan.

Napahikab ako.

[Ano na namang ginawa mo kagabi at puyat ka, ha?!] sa halip ay tanong niya.

"Wala. Ang tigas lang ng kama."

Tuluyan akong napadikat nang bigla siyang humagikhik.

[Did you two...?]

"Mom! Stop your dirty thoughts! Bakit ka nga tumawag? Hindi ka ba busy? Kung ano-ano na lang iniisip mo."

['Yong apo ko, ha.]

"Mommy!"

[Ito na nga. Tumawag ako para ipaalam sa iyo na sa El Real ka magtatrabaho. Tutal ayaw mo namang i-take over ang kompanya natin, mas mabuti pang tulungan mo si Axel sa kompanya niya.]

"What?! Bakit do'n pa?! Ayoko! Hindi ako magtatrabaho ro'n! Kaya nga kami ikinasal privately kasi ayaw nating may makaalam tapos ano ito? Mom, hindi ka nakakatulong. Bakit ba kasi ako pumayag dito e?"

[Ano ka ba naman, anak? Alam kong ayaw mo talaga sa kasal mo, pero anong magagawa ko? That was your father's last wish before he passed away. Isa pa, agreement iyon between him and Axel's father, so can you just stay put and help each other?]

"E pwede naman kasing sa ibang branch na lang. Bakit kailangang sa tabi pa niya?"

[Nagtataka ang Lolo mo kung bakit wala pa raw sa balita ang tungkol sa kasal niyo. He secretly sent someone in Axel's company to watch you two, so I decided to send you there to work and act like a married couple.]

"Pero..." Urgh. Isa pa si Lolo. Naninigurado talaga siya.

[Axel is expecting you there. Remember to behave, I just made an excuse to your grandfather that you'll announce your marriage after a month kasi hindi ka pa nakapag-adjust.]

"Okay. Fine," pagsuko ko. "Anong position ang inihanda niyo para sa akin?"

Kahit ano, basta huwag lang sa trabahong araw-araw ko siyang makakasama.

[His secretary.]

What?! Kasasabi ko lang, e!

"P'wede bang janitor na lang?"

[Don't be ridiculous, honey! I just did you a favor for keeping the wedding simple and secretly kasi that's what you requested gayong alam mo namang we wanted the best and most grand wedding for you. So please, don't disappoint me. Make your life meaningful and stable.]

Yes, I know. Ako lang ang may gusto ng sikretong kasal. E kasi naman! Ayokong husgahan nila ako na bigla na lang akong nagkaroon ng trabaho after marrying Axel. I don't want that. I don't want to hear judgements from other people nor any special treatment from them.

I know, I've been experiencing hardships on my work, wala akong kahit anong achievements. Lagi akong natatanggal at hindi ako nakakatagal ng isang buwan sa kahit na anong trabaho. Kaya hangga't maaari, ayoko munang ipagsabi sa buong mundo ang tungkol sa kasal ko.

My mom wanted me to work in our company, but I refused. I don't want 5i rely on my mother. I want to achieve something on my own. If I said on my own, sarili kong sikap lang dapat.

"Sorry. I still can't absorb my status right now."

[We'll wait for you until you're ready to announce your marriage. Sige na. I'm busy. Take care, okay? I love you.]

"Okay. Okay. Bye. I love you, too."

Ibinaba niya ang tawag.

Bakit?! Bakit sa dinami-rami ng lalaking pwedeng ipakasal sa akin ay si Axel Min Morelli pa?!

---------

"Malasin ka sana, kainis ka."

Ilang beses ko siyang tinawagan pero hindi niya ako sinasagot. Minsan naman ay pinapatayan niya ako. 

Ang tanging mensahe lang na natanggap ko mula sa kanya ay ito, 'Sa bintana ka lumabas.'

Tangina niya. Ayun, kailangan ko pang itali ang mga bedsheets ko para lang makababa.

Hindi niya talaga tinanggal ang kung ano mang bagay na inilagay niya sa pinto ko. Buong araw tuloy akong nagkulong sa kwarto ko. Buti na lang may mini ref, kundi tuluyan na akong nangisay sa gutom. 

After walking for almost 15 minutes, nakalabas ako sa subdivision namin. Gagu talaga si Axel, talagang pinapahirapan niya ako. Hindi man lang nag-iwan ng kahit isang car key. Ayan, kailangan ko pang maghintay rito ng masasakyan. 

Ngayon daw start ng work ko, kaya naman kahit sobrang late ko na, e 'di go. Papasok ako, work pa rin naman iyon.

Ilang beses na akong pumara ng taxi pero wala man lang huminto. 'Yong bus naman, halos lahat puno na. Ang taray, wala na atang masasakyan. Huwag mo sabihing kailangan ko pang maglakad papunta sa El Real?!

"Taxi! Para! Manong!" Isang taxi ang huminto sa tapat ko. Binuksan ko ang pinto.

"Oh. Sorry. Sige, maghihintay na lang ako."

"It's fine. You can ride with me," sabi ng lalaking pasahero.

"Oh. You sure?" Lumipat siya sa kabilang upuan kaya naman pumasok na ako.

"Thank you. Sa El Real nga po, manong."

"Ha? E paano 'yan, sa magkabilang direksiyon ang punta ninyong dalawa."

"Sa El Real tayo," tipid na sabi ng lalaki.

"Hindi. Okay lang. Nauna ka namang sumakay kaya ayos lang na ikaw ang unang ihatid. Manong, sa kanya po muna tayo."

Late din naman ako. Lubusin ko na. Galit na naman iyon, panigurado, kaya anong mapapala ko kung bibilisan ko?

"I insist. El Real."

Naguguluhang tumingin sa amin ang driver.

"Are you sure, it's okay? Wala ka bang makakaligtaan na meeting or what? Baka kasi ma-late ka na."

Nakasuot kasi siya ng formal suit. Mukhang mamahalin pero bakit siya nakasakay sa taxi?

"The meeting won't start without me."

He's probably a boss.

"Alright. Sa El Real po tayo, manong."

Five minutes of sitting inside the taxi, someone called me.

"Hello? Who's this?" Hindi kasi nakaregister, e.

[Are you the boss or my secretary? Where are you? Do you know what time is it now?]

"Oh! It's you! Why? Miss mo na ako?"

Kasalanan mo rin kasi hindi ka nag-iwan ng kahit isang susi ng sasakyan. Sa dami ng sasakyan do'n sa garahe, hindi niya man lang ako binigyan ng isa.

[Wala kang sweldo ng isang buwan.]

"Hoy, grabe ka naman! Hindi libre ang pagtatrabaho ko sa kompanya mo! S'yempre kailangan ko pa rin ng pera! Balita ko nga, mahal ang sahod ng dating sekretarya mo e!"

[Then come here!] Sinigawan niya ako.

"Ouch! Hindi ako bingi! Heto na, papunta na nga e!"

[Why are you shouting at me?! I'm not deaf!]

"Kasi siraulo kang walang hiya ka," bulong ko.

[What did you say?!]

"Oh, ngayon wala kang marinig. Ano ka ngayon? I'm not deaf pala ah," bulong ko ulit.

The man beside me chuckled.

[Who's that? Where are you?]

"Kabit ko. Pake mo ba?"

Gulat akong tiningnan ng katabi ko. Pati 'yong driver ay napasulyap sa akin mula sa salamin sa harapan.

[You will not receive any benefit from me.]

"What?! No! My service is not free—!" Binabaan niya ako ng tawag.

Urgh! Parang nagbibiro lang e. Saka ano bang pake niya kung may kabit ng ako?!

"Is it an honor to me to be your so-called kabit?" the man asked.

"A-Ah. I'm... I'm just kidding. Sorry. Ito kasing kausap ko, nakatakas ata sa mental."

The side of his lips curled up.

"Pero payag ka bang maging kabit ko?"

He looked at me shockingly.

"Charot lang, HAHA. Mas bagay sa iyo ang ano..."

"What?"

"Ang maging ninong ng mga anak ko. Mukha ka kasing... Uhm... Galante. Payag ka ba ro'n? Ang maging ninong? Tapos ang iregalo mo, bahay."

Napailing siya sa mga pinagsasabi ko.

His reactions are fascinating kasi e. Gusto ko tuloy siyang banatan ng mga pick-up lines ko, kaso huwag na lang.

"Narito na po tayo."

Pumarada ang sasakyan sa harapan ng isang malaking building.

"Salamat po." Ibinigay ko sa kanya ang pamasahe ko.

"Sir, huwag mong seryosohin 'yong mga sinabi ko kanina, ha. I'm just teasing you. Sige."

"Hey," tawag niya sa akin.

"Hmm? Papayag ka ba?"

"You—! You're being crazy."

"Kidding. What is it?"

"I overheard your conversation. So..." Naglabas siya ng isang business card at ibinigay ito sa akin. "You can call me. I'll definitely leave some position for you in my company." He smiled.

"Totoo? Well, thank you, but I might be working here for my whole life. Anyway, I'll keep this." Ibinulsa ko ito sa suot kong asul na coat.

Lumabas ako at tuluyang nagpaalam na sa kanya.

"Good morning, ma'am. How may I help you?" the receptionist asked.

"Tawagan mo ang may-ari ng gusaling ito. Sabihin mo, narito na ang sikretarya niya."

"Are you Shanelle Fane Krousei?"

"Kilala mo ako?"

"President Morelli said that you meet him at the 20th floor, in the conference room. Paglabas mo ng elevator, kumanan ka tapos diretso lang. Kumanan ka ulit and then kumaliwa. 'Yong pinakamalaking pinto, 'yon na po ang conference room."

"Ahh. Okay. Thank you." Thank you kahit medyo nakakalito ang kaliwa't kanang instruction mo.

Pagkarating ko sa 20th floor, kaagad kong hinanap ang conference room.

Inabot ako ng ilang minuto bago ko matagpuan ang conference room. Naligaw kasi ako. Wala pang taong mapagtatanungan.

Naabutan ko siyang nakaupo at nagbabasa ng dokumento.

"Sit."

"Oh."

May ibinigay siya sa akin na dokumento. "Ikaw na ang bahala sa schedule ko. My terms and conditions are all written there. Kung may reklamo ka, save it. Hindi ko kailangan ng opinyon mo."

Hindi ko kailangan ng opinyon mo. Tss. Hindi ko rin kailangan ng opinyon mo, ano.

"Okay. Magkano ang sahod ko?"

"That depends on my mood."

"Aba't! What do you mean by that? What if I displeased you? Lugi naman ako. It should be 'That depends on your performance.', don't you think?"

"Who's the boss?"

"Ikaw."

"And you?"

"Tch. Your secretary."

"Then just do your work as my secretary and quit complaining or blurting some opinionated information."

"But you are being unfair!"

"Kung gano'n, bakit hindi ka na lang magtrabaho sa kompanya niyo?"

Wow.

"Wala ka na bang iba pang iuutos? President?" Grr. Ikaw na lalaki ka, sagad sa buto ang kasamaan mo.

"Fetch Mister Ali Blackmore from the airport." Ibinato niya sa akin ang susi ng sasakyan niya. Buti na lang nasalo ko kundi tumama ito sa mukha ko.

Refrain from throwing things, please! Show some formality!

"Here's his information. He's one of the biggest investors of El Real, so make sure that he'll go with you and not with someone else."

"Someone else?"

"Someone might steal him from you. Now go."

"Your competitors, you mean?" He just nodded. He's busy signing those pile of documents.

"So, dito ko ba sila dadalhin?" 

"Hmm." Sa sobrang busy niya sa ginagawa niya, hindi ko na siya inabala pa at naghanda na para sunduin si Mister Morelli.

I set the GPS and followed it. Pagkarating ko sa airport, kaagad kong nakita si Mister Blackmore. May kasama siyang dalawang babae na sa tingin ko'y employees niya. Secretary niya marahil ang isa.

E ano 'yong isa?

"Mister Blackmore?" He's an American citizen, and I think he’s four to five years older than me.

"You are?"

"I'm El Real's representative. I'm here to—"

"President Weston! Nice to see you!" He greeted someone behind me.

Did I just get cold shoulders?

Tiningnan ko ang binati niya.

No way. Siya 'yong lalaking kasama kong sumakay ro'n sa taxi!

"Mister Blackmore," he said and shake hands with him.

"Are you here to present to me your proposal, too?" Mister Blackmore asked.

Ang tinawag niyang President Weston ay tumingin sa akin.

"No. I won't steal this beautiful lady's chance to become the good employee of the year. I'm here for personal matters."

"Oh. I don't know you're quite fond of beautiful girls."

"I'm not, but she's an exemption."

Gosh, HAHAHA. Buti pa siya nakita ang kagandahan ko.

"You said you're from El Real?" Mister Blackmore asked me.

"Yes, and President Morelli is waiting for you."

"Okay then. See you around, President Weston."

The man just nodded.

"This way, sir." I guided them out.

We left President Weston at the airport. 

"Do you know President Kaden Weston? The way he looks at you seems different," basag ng kano sa katahimikan.

"Uhm, no. I just met him this morning while I'm on my way to my work."

Nakita ko sa salamin ang kakaibang ngiti niya.

"He fell with your charms, I guess. I'm a man, I know what's on his mind."

I just smiled. I don't know what to say. Alangan naman kasing barahin ko siya, like, 'Weh? Hindi nga? Manghuhula ka ba?'

"You're President Morelli's secretary?"

"Yeah."

"I never heard of him having a girl as his secretary. Interesting."

E mukhang lalaki nga tingin ng lalaking 'yon sa akin kaya siguro siya pumayag na ako ang kunin bilang secretary niya.

"Why are you not answering your phone? Mamaya ka sa akin," bungad ni Axel sa akin pagkababa ko ng sasakyan.

Kinapa ko ang bulsa ko. Crap. Where did I lose it?! Butas ang bulsa ko!

"Thank you for coming. Let's talk inside my office," aya niya kay Mister Blackmore.

Sinamaan niya ako ng tingin bago sila pumasok.

I checked inside the car, nagbabakasaling nahulog ko ang cellphone doon, pero wala.

Gosh. Katapusan ko na. Nai-save ko pa naman do'n ang mga pictures namin ni Axel noong kinasal kami. Si mommy kasi e, sinend niya sa akin. And because I looked stunning on those pictures, I saved it. Nakalimutan ko lang i-crop.

"Miss Krousei?" the receptionist approached me.

"Huh? Yes?"

"President Morelli wants you to serve them tea in his office."

"Can you just do it?"

"Well, ma'am. You're the secretary. I'm just a receptionist here," she said then went back to her post.

Hindi na talaga maganda ang magiging buhay ko nito. Sana pwede pang makausap ang taong nakapulot ng cellphone ko.

----------

KADEN WESTON's POV

"Boss, why did you let that woman take Mister Morelli away? Akala ko ba kailangan natin siya sa proyektong isasagawa natin? Habulin mo na siya, boss. Bakit narito pa rin tayo sa airport?"

"Find another investor."

"Yes, boss. Ah... Can I say something else, boss?"

"What?"

"Tinamaan ka ba sa kanya, boss? Iba kasi ang tingin mo sa kanya e. Kulang na lang maghugis-puso ang mga mata mo. Kung sabagay, maganda naman talaga 'yong babae."

"Mister Gabriel Harake, do you want another load of work? Seems like your time is always available."

"Salamat pero marami na akong trabaho. Kukunin ko na po ang sasakyan, boss."

Inilabas ko ang cellphone at muling nagpunta sa gallery. Nahulog ito ng babaeng kaupo ko sa taxi. Wala itong kahit anong password. I didn't mean to invade her privacy, but to make sure this is hers, I scanned her gallery.

So, she's Axel Morelli's wife, huh? Why did they keep their marriage a secret?

Her phone vibrated. It's a message from an unknown number.

'Hi, I'm the owner of the phone you're holding. Let's meet. I want to discuss some things with you. Tell me your location.'

I texted her back.

'2 p.m. at Remington's Restaurant.'

"Boss! The car is ready."

She replied.

'Okay. Please, don't tell anyone about the things you saw in my phone. In case lang naman na may nakita but hoping wala. :) See you there.'

"Cancel all my appointment from 2 p.m. onwards."

"Bakit, boss? Hindi pwede. Importante ang meeting mo with Miss Isabelle Adamson at that time."

"Cancel it. May mas importante akong pupuntahan. Sabihin mo, busy ako. Just hold her up."

I won't miss this chance to see her again. This time, I won't let her slip away. I'm looking forward to our next meeting, Shanelle Fane Krousei.

"Okay."

"Another thing, hindi mo na kailangang sumama. You can go home early."

"Boss, iba na 'yan. Never mo pa akong pinauwi ng maaga. Pero thank you. May date din ako mamaya e."

"Do you have a girlfriend?"

"Mayro'n, boss. We're already two months."

"Oh."

"Kilala mo siya, boss."

"Who?"

"Your sister."

What the?!