Chapter 3

"Oh newlyweds, kayo na ang bahala sa isa't isa pag-uwi niyo sa Pilipinas, ha. Ikaw na ang bahala sa asawa mo, okay? Alagaan mo siya. Huwag puro trabaho ang atupagin," sabi ni Mommy sa akin. 

"Mom! Oo na nga po, kanina niyo pa 'yan sinasabi. 'Di ba pwedeng siya na ang bahala sa sarili niya? He can handle his self naman, eh. Ako dapat ang alagaan niya." Kung nakita mo sana ang ginawa niya kagabi. Psh. Galing makipagsuntukan. Tapos pinabayaan pa niya akong matulog sa sasakyan niya, sa halip na gisingin o kaya ay buhatin niya ako papasok sa bahay. Ang sakit tuloy ng katawan ko.

Binatukan niya ako. "Ouch! Masakit! Mommy naman!" 

"Huwag kasing gano'n, anak. Know your responsibilities as a wife." 

My gosh. Mommy ko iyan. Oo, mommy ko talaga 'yan. 

"Iho, ikaw na ang bahala sa anak ko, ha. Naku, kapag nagpasaway 'to, you can scold her."

"Mom! I'm not a child anymore!"

"Then act like an adult! Stop being so childish."

"Oo na."

Ngumisi si Axel. "No worries. I will take good care of her." No. Masama ang kutob ko sa ngisi niyang iyon. Baka hindi lang scold ang abutin ko. 

"Darling, take care of her, okay? Isa pa—"

"Tss. Stop repeating those things, Ma." Bastos talaga. Hindi man lang pinatapos ang mama niya sa pagsasalita.

"Walang ibang pinagmanahan. Oh siya, alis na kayo nang 'di kayo ma-late sa flight niyo."

"Bye, Mom. Bye po, Mama. Ingat din po kayo rito."

Maiiwan sina mommy rito for some matters. They have their own lives after all. 

After the long flight, nakarating kami sa NAIA.

Sa wakas! Philippines! I miss you! Kung hindi lang nakakahiyang halikan ang floor ng airport na 'to sa pagkamiss ko, ginawa ko na. 

I dialed mom's number.

"Hello mom?... Oh yes!... About 5 minutes po... Okay po... Love you... Bye po."

"Hoy, lalaki."

"D*mn it." 

"Did you just curse at me? Tch. Makapaghanap na nga ng matinong kausap. Kakausapin pa nga lang, nagmumura na. Hoy!" Sinundan ko ang tinitingnan niya. Oh, reporters. Sa labas, naghihintay.

Wait, reporters?!

"Ikaw ba ang hinihintay nila? Sino ka ba? Sikat ka ba rito?"

Inilabas ko ang cellphone ko at nagpunta sa SocMed. 

"No way." Pinindot ko ang top one topic na nasa hot search at nakita ko ang mukha ng lalaking katabi ko lang ngayon.

"You're Axel Min Morelli?! For real?!"

"Saang planeta ka ba nanggaling at ngayon mo lang ako nakilala?"

"Sorry, okay?! I stayed at Canada for 20 years, mind you. Ngayon lang ako bumalik dito sa Pilipinas at minsan lang din ako magbukas ng social media accounts ko."

Siya ang pangatlo sa mga pinakamayamang company owners sa buong mundo at ang pinakabata.

"President Morelli is back after getting married?!" Basa ko sa headline sa isang online news. Sinong nagpakalat nito?! 

Nag-scroll ako para magbasa pa at siguraduhing wala ang pangalan ko sa tabi ng pangalan niya. And look what I've got! HAHA! I've no name! Thank goodness. 

"Who's this lucky girl who stole the bachelor's heart?" Gusto kong masuka sa sunod kong nabasa. Lucky girl daw. Patawa itong reporter na 'to. Kung alam mo lang.

Tinaasan ko siya ng kilay. "Oh? Tsk, tsk, tsk, pa'no ka na niyan uuwi? Tutal sanay ka namang humarap sa maraming tao, why not face those reporters? Pa'no ba 'yan, magkita na lang tayo sa bahay, ha? Hindi kasi tayo pwedeng makitang magkasama kaya naman mauuna na ako. Bye Bye!" Ngumiti ako ng pang-asar.

Stress is waving at you, Mister.

Hinila ko na 'yong maleta ko at naglakad na. BWHAHAHAHA At last! 

Malapit na ako sa pinto nang mag-vibrate ang cellphone ko. 

Someone is calling.

~unregistered number~

I answered the call.

"Hello?"

[Leave and die.] 

Nangilabot ako nang marinig ko ang boses na 'yon. Iisang tao lang ang may gano'ng boses.

Lumingon ako at nakita ko siyang nagbaba ng phone. Naglakad siya palapit sa 'kin.

"Get me out of here. Whether you like it or you will like it."

Napairap ako. As if may pagpipilian ako! Jerk!

"What?! No freakin' way! You—" Hinapit niya ako sa bewang. Crap! Crap! Crap! 

"Darling, these lips of yours should be punished for being so rude. Don't you think so?" He touched my lower lip.

"Yah! Ano ba! Let me go!" Tinapik ko ang kamay niya. Nagpumiglas ako ngunit mas humigpit ang pagkakahawak niya sa bewang ko at mas inilapit pa niya ako sa kanya. 

Ngumisi siya. "Should I kiss you right now?" 

WHAT THE HELL?! GOSH! WHAT PERSONALITY DOES THIS PERSON HAS? WHY SO SEDUCTIVE ALL OF A SUDDEN?! AT SAKA ANONG KISS, EH 'DI NALAMAN NILANG AKO ANG PINAKASALAN MO? TIMANG NITO.

Dumako siya sa kaliwang tainga ko at bumulong.

"Darling, you're blushing." Nakiliti ako sa ginawa niyang iyon. 

"If you still love your life, you should do exactly what I'll say," maawtoridad niyang sabi saka lumayo. "Or else..." Inilabas niya ang isang maliit na remote control mula sa coat niya. 

Aanhin ko naman iyan? Remote ng t.v. ba 'yan?

"This whole NAIA will be on fire." Sa una, hindi ko pa masyadong magets ang sinabi niya pero kinabahan ako nang unti-unti kong maunawaan kung ano iyon. 

"I implanted a bomb in your suitcase." 

Shit! Napabitaw ako sa suitcase ko. Kaya pala mabigat! E, kaunti lang naman ang damit na dala mo.

"Bwisit. Ano bang gusto mo? Paalisin mo na lang kasi. Mandadamay ka pa, eh. Ano bang inaarte-arte mo? Tawagan mo ang secretary mo to deal with those annoying reporters! Huwag ako!" Inirapan ko siya.

He smirked. Pinasadahan niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Uh oh. Tell me you're not planning something. 

Hindi maganda ang kutob ko sa tingin niyang 'yon!

Sasamain ka sa 'kin Axel Min kapag nakalabas na tayo rito! I swear! Kapag 'yan ikasisira ng image ko, sasapakin talaga kita. 

"WHAT?! NEVER! NO WAY!" sigaw ko sa kanya nang sabihin niya ang plano niya upang makalabas siya rito nang 'di nahahalata. Tss, 'di ba magaling siya sa pananakot, bakit hindi niya na lang gawin 'yon? Hindi 'yong nandadamay pa siya.

Tiningnan niya ako ng masama. 

"HINDI PA RIN! NEVER! HMPF!" I crossed my arms. Aba naman! Gusto niya akong magsisisigaw ro'n sa labas na parang baliw? Kagigil! Hindi lang 'yan, he like me to ramp there wearing only my undergarments para raw madistract sila at nang makalabas siya. His brain is so useless! Sinong matinong tao ang gagawa no'n? E 'di sira ang reputasyon ko?

"I am telling you Axel—" He raised his hand telling me to shut up.

Nangunot ang noo ko nang magsialisan ang mga reporters sa labas matapos silang kausapin ng isang lalaki.

Gano'n lang pala kadali, e!

Pagkaalis ng ng reporters, sinalubong kami ng apat na lalaki, 'yong mga kasama ni Axel do'n sa Paris.

They waved at me. I did the same way, too. We need to be friendly, guys. Who knows, they might treat me nicely, compared to this rude being.

"May kinalaman ba kayo ro'n sa pag-alis ng mga reporters?" I'm just curious.

"Guess what? Takot pala sila sa bomba?" Jin said.

"Anong...?"

"Sinabi ko lang na may bombang nakalagay sa maleta ng babaeng nakasuot ng white shirt na may logong 'Paris' sa loob, bigla na lang silang umalis." He shrugged.

"How did you know that? 'Di mo sure kung may bomba nga."

"Kapag sinabi niya na may bomba, may bomba." Itinuro ni Jin si Axel na papalabas na ng airport.

Talaga naman ang ugali ng lalaking 'yon, nakakaloka.

"Ang sama talaga ng kaibigan niyo." 

Hinila ko ang maleta ko at nagsimula na ring sumunod. Hangga't hindi pa niya naiisipang pindutin ang remote control, I'm safe. Pagtitiisan ko munang buhatin ito. 

Paglabas ko, my jaw literally dropped. What the hell? Wala siya! Iniwan na naman ako bigla ng lalaking iyon! He's so heartless! Damn him a million times! Hobby talaga niya ang mang-iwan!!

What to do?! I still don't know where exactly the address is! Aish! Ba't pa kasi ako kinasal sa kanya eh! Dad naman kasi, eh! Ano bang mayro'n?! Nangutang ka ba ng pera sa pamilya niya? Bayaran ko na lang.

Dahil hindi ko pa kabisado ang buong lugar, ibinigay ko sa kanila ang address. Salamat na lang at may dala silang sasakyan kaya ngayon, hinahatid nila ako.

"Now tell me, why did you agree to this kind of arrangement?" Jin asked.

Mas madaldal pa yata 'to kaysa sa akin.

"Hayss, para namang gusto ko rin 'to. It's just that I don't want to disappoint my dad. Ito kasi ang hiling niya bago siya mamatay."

"Aww, sorry."

"No, it's okay." 

Ewan ko pero magaan ang pakiramdam ko sa kanila. Nakakatuwa lang at hindi sila kaugali ng lalaking 'yon kahit magbabarkada sila. 

Bigla silang tumahimik. Uh? Owkay? It's kinda awkward, mga dude. 

May tumawag kay Jin. I took that chance to talk.

"Uhm, tanong ko lang, ba't gano'n ang ugali ng lalaking 'yon? I mean, talo pa niya ang babaeng may dalaw! Like, helloooo, hindi ba niya alam ang salitang 'ngiti'? Para bang pasan-pasan niya ang mundo. Wait! Baka naman... baka naman... babae talaga siya?! Kaya PMS palagi?! Baka transgender! Yeah right! Uso ngayon ang mga ganyan, hindi ba? O baka bakla—" 

Biglang nagpreno si Hendrix. Yes, nagpakilala sila kanina. Buti na lang at hinawakan ako ni Elix at 'di ako sumubsob. 

Lumingon sina Hendrix at Jin sa akin. Gano'n din si Elix na nasa tabi ko. Their reaction? Gulat na gulat and there's a little bit... fear? Pity? Wait? What happened? Did I...?

Nakarinig ako ng malademonyong tawa mula sa cellphone ni Jin. Inilayo niya ang cellphone sa tenga niya at ipinakita sa 'kin ang screen showing the caller's name. It's the demon, Axel.

Nanlaki ang mga mata ko. Oh no! 

[I dare you to say those words to me, in person.]

Ibinaba na niya ang tawag pagkatapos niyang sabihin 'yon.

"I'm doomed."

Hendrix started the engine then drove. 

"Ikaw kasi Miss—whoever kung ano-anong pinagsasasabi mo." 

"Shanelle."

"Huh?"

"My name is Shanelle. And sorry naman pwede? Hindi ko naman sinasadyang sabihin 'yon eh. Saka hindi ko naman alam na siya pala ang kausap mo."

Gusto ko talagang tahiin ang bibig na 'to! Walang filters eh! Dada nang dada.

"Why did he call anyway?" tanong ni Elix.

"Nah. Just to say that we should drop this girl off to this address without any scratch." Ipinakita niya ang papel na ibinigay ko. 

Now, what I'm gonna do? Pinapabantay lang naman pala niya ako pero sinabihan ko pa siya ng kung ano-ano behind his back. 

"And hearing those words from you, baka nag-transform na siya into hulk." Tumawa siya.

Napalunok ako. 

"Don't even think of another way on how to escape from him, 'coz he'll definitely hunt you wherever you are," Hendrix warned.

"Here we are."

Nakarating na kami! Huhu, kahit anong ganda ng lugar na ito, hindi ko pa rin kayang maging masaya kasi alam ko na sa loob ng mansyong iyan, may naghihintay sa 'kin na halimaw!

"Oh? Wala ka bang planong bumaba r'yan? Baka gusto mo pang buhatin kita palabas, mahal na prinsesa?" tanong ni Jin saka bumaba at binuksan ang pinto sa pwesto ko.

"Uhm, pakisabi na lang sa kanya na patay na ako. Sabihin niyo na lang na nasagasahan ako. Basta, kayo na bahala kung anong sasabihin niyo sa kanya. Just tell him I'm gone." 

Isinara ko ang pinto ng kotse. Ayoko! Ayokong bumaba! Tuluyan akong mamamatay r'yan! 

Narinig ko ang tawanan ng tatlo sa labas. Sige lang, pagtawanan niyo ako. 

Iniisip ko pa lang kung ano ang maaari niyang gawin, natatakot na ako. Ano kayang gagawin niya? Isasako saka ihahagis sa dagat? Tatadtarin saka ipapakain sa aso? Ibibitin ng patiwarik? O baka naman—

"Get the hell out of this fvcking car," a man with a sharp stare opened the door.

"Uh? Hey? Hello? Hehe, nice to see you, again. Kumain ka na?"  

"Get the fvcking out of this car. NOW."

Sa pagkakasabi pa lang niya no'n, nakakatakot na, kaya I have no choice but to get out. Lumabas ako sa kabilang pinto. Nayss, ayoko nga ro'n sa kabila, baka bigla na lang niya hatakin ang buhok ko at kaladkarin. 

"Follow me."

Pumasok siya sa loob ng bahay. Tiningnan ko ang tatlo na nakatayo sa harapan ko. 

"You better follow him. Ayaw niya ng pinaghihintay siya, you know that," sabi ni Elix. 

Yeah right. He has a nasty temper, remember?

"Don't worry, Shannie, kapag sinaktan ka niya, Naruto lang naman ako." Kumindat si Jin sa akin. 

Binatukan siya ni Elix. "Aray naman! Nakakailan ka na ngayong taon ha!"

"Tsk. Maghanap ka ng ibang babaeng kikindatan mo. May asawa na 'yan."

"Enough, please. Bibigwasan ko na kayo. Mauna na kami, Shanelle," paalam ni Hendrix at naunang pumasok sa sasakyan.

"Mabubuhay pa naman ako, 'di ba?"

"Bibigyan na lang kita ng magarang burol." Sinimangutan ko si Jin dahil sa sinabi niya.

"Kung gano'n, maaari bang isama mo na 'yong Axel na 'yon sa kabaong ko? Patay man o buhay."

"No way. Baka ako pa ang mauna. Oh, sige na, pumasok ka na nang mabawasan naman ang parusa mo."

"Uy pero seryoso ba? Is he going to kill me?"

"Tsk. Ikaw lang makakaalam niyan. Pasok ka na ro'n." Itinulak ako ni Jin.

"Pero... Elix..."

"Pumasok ka na," Elix said.

I sighed. "Okay. See you tomorrow. Huy, dalawin niyo ako ha. Baka itapon na lang sa kung saan ang bangkay ko, e."

"Pfft. We will."

I watched them go before entering. It's now or never! 

As I take my first step bigla na lang may lumipad na dagger palapit sa akin. 

"What the hell?! Are you really planning to kill me?!" Buti na lang nakailag ako at sa pinto ito tumama. 

He's standing on the staircase with that nakakairitang expression. Kailan ba 'yan mapapalitan ng nakangiting mukha?! 

"Mahulog ka sana r'yan." 

Naglakad siya palapit sa 'kin. Nataranta ako dahil do'n pero 'di ko ipinahalata. 

"Repeat in front of my face what you just said, if you have the guts," panghahamon niya. 

"Alin? 'Yong ano ba? B-Bakla...?"

"Ulitin mo, sa labas ka matutulog." Iniwan niya ako ro'n.

Wow ha! Pinapaulit niya tapos biglang nag-threat?! Abnoy talaga! 

Kinuha ko ang dagger na inihagis niya kanina. Habang naglalakad siya sa hagdan, inihagis ko rin ito pabalik sa kanya. But to my dismay, sa iba ito tumama.

Okay, ako na ang hindi sharpshooter.

"Idiot."

"Hoy! Ano?! Sinong idiot?!"

"Your suitcase," he sarcastically said.

"Alam mo, wala ka ng ibang ginawa kundi ang mang-inis! Siguro ngayon ko magagamit ang bombang inilagay mo sa maleta mo!" I unzipped the luggage. Gosh. Mayro'n ngang bomba. Bakit hindi man lang ito nadetect ng scanner nila sa airport?! Bayad ba naman siguro niya ang mga nagbabantay ro’n. Tsk, Philippines.

"Stop right there! Kailan mo ito inilagay rito, ha?!"

Tumigil siya sa paglalakad at bumaba ulit. Mukhang nasagad na siya.

Pwersahan niya akong itinulak palabas pero kumapit ako sa kanya nang mahigpit.

"Ito naman parang nagtatanong lang, eh! Huwag! Mainit dito sa labas! Huwag!"

Pareho kami ngayong narito sa labas. Pilot niyang inaalis ang pagkakakapit ko sa kanya pero hindi ako nagpatinang. Mas lalo akong yumakap sa kanya. Nilubos ko na at nagpabuhat ako sa kanya.

"What the?! Get off me!"

"No! Pumasok muna tayo!"

"Get off!"

"No!"

"You—!" His eyes went big when I kissed him on his lips. Natigil siya sa ginagawa niya.

Tama nga sila. Para mapatumba ang mga lalaki, just kiss them. Effective pala talaga?

I took that chance to get off him and run inside. Pumasok ako sa isang kwarto at nag-lock. 

"Wait, the key." Lumabas ulit ako at hinanap sa drawer ang lahat ng spare key ng kwarto ko at muling bumalik sa loob.

Dinagdagan ko pa yata ang kasalanan ko sa kanya, taena. 

"Are you sure you're not going to open this damn door?" tanong niya mula sa labas.

"Gibain mo."

"So, you're not going to eat?"

Parang ang bait, ah. Bibigyan mo ba ako ng pagkain kapag sinabi kong kakain ako?

"Akala mo ba mauuto mo ako? Hoy, hindi! Alam ko 'yang mga ganyang galawan! Gusto mo lang akong lumabas e."

Mamaya binuhat na naman niya ako at itapon sa labas. Oh dear, don't me.

"Baka nga nabusog ka sa halik na ninakaw mo. Thief."

Nabusog daw? Patawa ka.

Nakarinig ako ng kung anong tunog mula sa labas. Parang may bumagsak na ewan.

'Yong maleta ko! Ang kapal ng mukha niyang ihagis ang maleta ko!

"Subukan mong lumabas sa pintong ito, sabog ang bungo mo."

"Wtf?! Hoy! Saan ako lalabas maliban dito, ha?! Baliw ka talaga! Alisin mo 'yang bombang 'yan sa harapan ng pinto ko!"

"Tss." Narinig ko na lamang ang yabag niya paalis.

"Hoy! Dalhin mo sabi 'yong bomba, e!"

Hindi ko alam kung totoo na iniwan niya talaga iyong bagay na iyon sa harapan ng pinto ko o jinojoke niya lang ako. Sinubukan kong buksan ang pinto pero ayaw na nitong mabuksan. Gosh, may lock ba ito sa labas?! Anong klaseng pinto ito?!

Pwersahan ko itong binubuksan. 

"Isa pang hawak mo sa doorknob, babae." Napabitaw ako sa doorknob.

"Anong ginawa mo?! Tanggalin mo 'yan!"

"Open the door."

"Kahit huwag na nga."

"Then starve yourself."

"Okay lang! Akala mo makakaganti ka, ha. Maghintay ka r'yan sa wala!"

"Okay."

"Wait! Sorry na nga kasi! Hindi ka ba marunong tumanggap ng sorry?"

Walang sumagot. Grr.

"Eh 'di hindi!"

Ma! Anak niyo po, walang kasing-sama ng ugali. Saan niyo po ba siya ipinaglihi?!