Chapter 2

Nagpumiglas ako pero mas hinigpitan pa niya ang pagkakahawak sa braso ko. Itinali nila ang mga kamay ko sa likod. Taena, para namang may magagawa ako.

Hinila ako ng dalawa palabas ng van. Sinamaan ko siya ng tingin pero dedma niya lang ako. 

"Oh shit! Bat 'di mo sinabing ang ganda ng asawa mo?!" tanong ng isa sa tatlong kasama ng siraulo kong asawa. Salamat. Sino 'yon? Naku, ililibre ko talaga ang nagsabi no'n. 

"Tss." At ikaw, buset ka! Iiwan-iwan mo 'ko tapos ngayon, babalik-balik ka?! Style mo po! Sarap mo ihampas sa pader!

"What do you need from us?"

"We don't need anything from you, but we're here to get what President Morelli wants." 

"Huh! What is it? As far as we know, we don't have anything to deal with."

"Tss. Basta. Her." Itinuro ako ng lalaking kasama ni ano. 

"Sorry, but sad to say, we will not let you have her. If you really insist, pray for your lives, then." 

"Ang yabang. Banatan ko na ito eh."

Hindi na nakapagpigil ang lalaki at agad siyang lumapit sa isa saka niya ito sinuntok. And with that, sabay sabay na lang silang gumalaw at nagsuntukan maliban sa taong nakahawak sa 'kin. Iginala ko ang tingin ko, nakita ko 'siya', nakasandal sa kotse niyang bago. Ang bilis naman niyang magpalit ng sasakyan. He's just there leaning on his car having his arms crossed over his chest while looking at me. Tae! Kung tinutulungan mo kaya ako rito! Puta! Tulungan mo na ako rito!

He's wearing a black leather jacket and jeans. Nakapagpalit ang loko. Oh, come on, ang init-init naka-leather jacket? Bangag ba siya? Naka-shades din siya. Pero bakit ang unfair? Ang gwapo-gwapo niya?

Iniwas ko ang tingin ko at tumingin sa mga nagsusuntukan. I don't know exactly what happened, but I saw those guys lying on the ground?! How did these guys do that? Kaya ba parela-relax ang lalaking 'yon do'n kasi kumpiyansa siyang mananalo ang mga kasama niya? 

Tumingin ako sa lalaking nakahawak sa 'kin. He looked tense. 

Lumapit ang tatlong lalaki sa 'min. Lumapit na rin 'yong taong kanina ko pa gustong sigawan at bugbugin. 

"Get your fvcking filthy hands off my wife's precious arm or else I'll cut that off." Kinilabutan ako sa lamig ng pagkakasabi niya no'n.

Pero... Wait lang. 

Anong sabi niya?

'Get your fvcking filthy hands off my wife's precious arm or else I'll cut that off.'

'Get your fvcking filthy hands off my wife's precious arm or else I'll cut that off.'

'Get your fvcking filthy hands off my wife's precious arm or else I'll cut that off.'

'Get your fvcking filthy hands off my wife's precious arm or else I'll cut that off.'

'...my wife...'

'...my wife...'

'...my wife...'

Ano ulit? 

'...my wife...'

Wait, tama ba ang narinig ko? Tinawag niya akong 'wife'? Ang sarap naman yata sa pandinig? Pakiulit naman..

'...my wife...'

'...my wife...'

'...my wife...'

Hahaha, teka, ang saya-saya ko naman yata. Baliw na yata ako. Tinawag lang akong wife, para na akong timang na kinikilig dito. Sandali kasi, hahaha. Iba pala talaga kapag may tumawag sa iyong 'wife'. Oh em gee, bastaaaa! 

Pero 'di ko pinahalata na gusto ko 'yong sinabi niya, 'no, baka sabihin pa niya na gustong-gusto ko. Samantalang oo naman, LOL. Hindi 'no! Hindi talaga! Mamatay na nagsabing oo.

Dahil sa takot ng lalaking nakahawak sa 'kin, binitiwan niya ang braso ko. Isang suntok lang talaga sa kanya, masaya na ako. 

Tatakbo na sana ang lalaki nang harangin siya ng isa sa mga kasama ni–? Basta, iyong 'asawa' ko nga. Lumapit ito sa 'kin at hinawakan ako sa braso. Ang lambot. Lalaki ba talaga ito? Tinanggal niya ang tape sa bibig ko saka ang tali.

Isang sapak lang sa kanya. When I was about to punch him, he caught my hand and locked it behind my back.

"Ah! Masakit! Let go! Masyado kang harsh. Siraulo ka ba?!" Parang isa lang, eh.

"Shut it, retard. I just helped you, but you'll repay me with a punch?"

"Aba't—"

Sinamaan niya ako ng tingin kaya napatahimik na lang ako. Damn! Iyong tingin niya talaga ang tipong hindi mo gugustuhing salubungin. 

"Who the hell told you to touch my wife?" 'Yan na naman.

"I-I w-ill n-not tell you!" 

"Even if I kill you?" 

"Y-Yes!" Napalunok ito. 

"Okay..." Inilabas niya ang baril niya at itinutok sa lalaki. 

Nanlaki ang mata ko. What?! Papatay talaga siya? Hindi naman, 'di ba? Hindi naman siya killer, 'di ba? 

Tinakpan niya ang mga mata ko at nakarinig na lamang ako ng putok ng baril.

Oh my gosh! OH MY GOSH! B-Binaril n-niya?! He fuckin' shoot him for Pete's sake!

Tinanggal niya ang pagkakatakip ng kamay niya sa mga mata ko.

"Ba't mo ginawa 'yon?! Are you out of your mind?! Hindi ako nagreklamo nang daplisan mo ang braso ko—" 

Tinaasan niya ako ng kilay. 

"He's not yet dead. Stop overreacting."

"Kahit na! Pero binaril mo pa rin siya!" I looked at the guy, he's holding his right arm na tinamaan ng bala. Akala ko talaga pinatay niya!

"Pero balak ka rin niyang kidnapin. Ang bait mo naman kung pakakawalan mo siya ng wala man lang daplis,” one of my husband's friends said.

"Turn them over to the police."

"Bakit hindi na lang natin tuluyan?"

"Baka gusto mong ikaw ang tuluyan namin?"

"Tch. E 'di dadalhin sa pulis." May tinawagan siya. Kalauna'y may dumating na mga pulis. Jin explained to them what happened.

"Sa presinto na kayo magpaliwanag. Sir, dalhin niyo na po sila. I mean, you can now arrest them."

"Let's go." Inakay ako ng asawa ko papunta sa sasakyan niya. It feels weird to call him that.

"Teka lang!" Huminto ako sa paglalakad. "Ano... sa kanya na lang ako sasabay. Hehe." Itinuro ko 'yong guy na mukhang happy-go-lucky. Nakangiti kasi, eh. Maaliwalas ang mukha at mukhang mabait.

"Me?" Itinuro niya ang sarili niya. 

"Oo. Ano, kasi—"

"Of course, you can! Walang kaso sa 'kin. Halika na nga, sa 'kin ka na sumabay," sabi naman niya at hinila ang kamay ko kaya napabitaw sa 'kin si — ewan ko, 'di ko nga alam. Ano nga ulit ang tawag sa kanya ng mama niya? Axel? Am I right?

May biglang tumikhim. 

"Jin Zeke Mendeleev, do you have a death wish?" tanong ng guy na medyo seryoso.

"None. Why?" 

Nakatanggap siya ng batok mula sa isa. "Aray ha! Bakit ba?! Ano bang problema mo, Elix?!" 

"Tsk." Itinuro niya ang likuran namin. Sabay kaming lumingon ni Jin.

If looks could kill, we're probably dead right now.

"Sabi ko nga. Miss… I mean, Misis Morelli, hindi pala puwede, sa kanya na lang, asawa mo naman siya, eh." Itinulak niya ako.

Makatulak ka.

"Bakit ka ba kasi naghahanap ng ibang masasakyan, eh, nariyan naman si Axel?" Jin whispered.

"Baka kasi ibaba na naman niya ako kung saan. Knowing this guy."

"Pfft!"

"What did you say?"

"Wala! Ang sabi ko, sa sasakyan mo ako sasakay. Narinig mo na?"

"Don't go sarcastic on me, woman."

"Yeah, yeah. Okay. So? Are we going to stand here all day?"

Tumikhim ang lalaking tinawag ni Jin na Elix.

"Una na kami. Mukhang hindi pa kayo tapos mag-away, eh. Magkita na lang tayo sa Pilipinas." 

Axel nodded.

"Congratulations. You're not a bachelor anymore," the other one said. He then looked at me. "Better aid your injury."

"O-Oh." Napahawak ako sa sugat ko.

They bid their goodbyes then left. Ni hindi ko man lang narinig na nagsabi si Axel ng 'Take care.' o kaya ay 'Thank you.' sa kanila. All he did was to nod and say 'Hmm.'; how nice, huh?

"Get in." Hindi ko siya pinansin. I feel cold kahit ang init-init naman. Is it because I'm bleeding?

"Are you fvcking deaf?"

Napairap ako sa kawalan. What if you'll abandon me again somewhere? O 'di kaya ay madagdagan itong sugat na natamo ko mula sa iyo.

He sighed and cursed. He removed his jacket and put it on me. 

"Wear it," malamig niyang sabi saka pumasok sa kotse niya. 

Anong personality ba mayro'n siya? Papalit-palit ha!

Isinuot ko ang jacket at agad ding sumakay sa likuran. Ayokong maiwan, sa true lang. Nang-iiwan 'yan na parang wala siyang kasama, remember? Besides, baka kung sino na namang dumating d'yan at kidnapin ako. Baka ibenta pa ang mga lamang-loob ko. Hindi pwede iyon. Ayokong mamatay sa gano'ng paraan.

"I'm not your driver, so sit here!" Nagulat ako sa pagsigaw niya. 

"Sabi ko nga. Eto na. Bababa na po, kamahalan."

Ang sama ng tingin niya nang maupo ako sa tabi niya.

"Happy?" I buckled my seatbelt not minding his stare. Duh, kung siya lang naman ang driver mo, buti pang magdasal ka na lang kung gusto mo pang mabuhay ng matagal. 

Mahabang katahimikan ang namagitan sa aming dalawa at hindi ko kaya 'to! Nakakamatay ang katahimikan.

"Uhm—"

"Shut up."

Edi wow! Haisttt. This trip will be so boooorrriiinnngggg. Hindi pa nga ako nakapagsasalita, pinatahimik na agad ako. Panis laway ko nito!

Magpapatugtog sana ako nang tapikin niya ang kamay ko. 

"Don't touch anything."

"Ang boring—"

Inihinto niya ang sasakyan sa gilid. "Get out."

'Yan na naman siya!

"Tatahimik na po, kuya. Tatahimik na."

"Behave, will you?" 

"Okay. Magbi-behave na. Happy na?"

Dad! You are to blame for this! Kasal na ako! Buti sana kung mabait kaso hindi, eh! 

Lumipas ang 30 minuto pero narito pa rin ako nakaupo sa sasakyan niya. 

Saan ba kami pupunta?! Buti sana kung nagsasalita siya, 'di ba? Pero wala eh! He's so silent and the atmosphere is killing me! 

Biglang tumunog ang tiyan ko pero mukhang wala siyang narinig. 

If I'll talk, baka iwan niya ako kung saan. Kaso gutom na talaga ako. Gosh. Titiisin ko na lang siguro.

Tinanggal ko ang jacket at ginawang kumot.

Ipinikit ko ang mga mata ko hanggang sa malunod ako sa sarili kong mundo. 

---------

Nagising na lang ako dahil sa paghilab ng tiyan ko. Super gutom na talaga ako.

"U-Uhm. Hays. Gutom na po ako. Saan ba tayo pupunta? Like, hey, gumagabi na! For how long will we be on this road until we reach our destination, huh? I'm hungry!"

Wala akong kinain buong araw! 

"Endure it," he said without even looking at me.

Ano raw? Sinasabi mo bang magpakagutom ako?!

"Nakakainis ka! Pakainin mo naman ako! Hindi ka talaga maalam sa pag-aalaga ng babae, 'no?!"

Itinabi na naman niya ang sasakyan. Binigyan niya ako ng malamig na titig. Aba! Papatalo ba ako?! Hindi! Tinitigan ko rin siya. 

"Out."

"Joke! HAHAHAHA. Hindi ka naman mabiro!" Ang siraulo talaga ng lalaking ito. Ibababa niya ba ako rito ngayong gabi?! Seryoso siya?! Okay lang naman kasi matao na sa 'di kalayuan, pero wala akong pamasahe pauwi! Wala akong dala kahit ano!

"Pero kasi gutom na ako." Nagpuppy eyes ako.

Makuha ka sa lambing! Parang-awa mo na. 

Bigla siyang lumabas. 

"Huy! Sa'n ka pupunta?"

Sinundan ko siya ng tingin. Binuksan niya ang trunk at may kinuha siya ro'n. Kumatok siya sa bintana ko kaya naman ibinaba ko ito.

"Change your clothes then come out." He handed me a paper bag.

"Huwag kang mamboboso ah! Subukan mo talaga, sasakalin kita!" 

"As if." Narinig kong sabi niya. 

Psh. Anong tingin mo? Walang masisilip sa 'kin? 

I checked my arm. Maayos na ang benda nito at amoy antiseptic.

Sinong...? Did he do this? Gano'n ba kalalim ang tulog ko at hindi ko naramdaman ang paglinis niya sa sugat ko?

Napangiti ako. May itinatago ka palang bait.

Lumabas ako pagkatapos kong magpalit, and guess what. WALA NA NAMAN SIYA! Hindi ko siya matagpuan at hindi ko alam kung saan siya pumunta!

Masaya na ako dahil sa ginawa niya e. Kaso ngayon, nadagdagan na ng inis kasi wala na naman siya! Wow, hangin ang naabutan ko.

Lumabas pa man din ako kasi baka bugnot na bugnot na siya at para na rin maayos na makapagpasalamat. Amputek lang. 

I looked for him for about 10 minutes pero agad din akong bumalik sa sasakyan dahil baka naro'n siya. At kita mo nga naman, narito na nga siya! Nakasandal sa sasakyan niya.

"What took you so long?" kunot-noong tanong niya. Naamoy ko ang naghalong mint at sigarilyo nang nagsalita siya. 

Napairap ako. "Ang bugnutin mong tao, alam mo ba 'yon? S'yempre mahirap magpalit sa kotse, 'no. Saka, bakit ka ba naninigarilyo? Teka nga, saan ka nga ulit nanggaling?! Anong 'What took you so long?', e hinanap kita kasi baka hinila ka na lang ng kung sino r'yan?! Huwag mo nga ako basta-basta iniiwan!" 

"Tch." Ibinato niya sa akin ang isang maliit na paperbag.

"Aray naman! P'wede namang iabot ng maayos!"

"Change your bandage."

Binuksan ko ang paperbag. Kaya ba siya nawala kanina kasi binilhan niya ako ng panlinis sa sugat? 

Sige na nga. Kasi nilinisan mo ang sugat ko habang tulog ako, palalampasin ko ang masamang pag-uugali mo.

"Hindi mo ba ako pakakainin? Gutom na ako—" Paglingon ko, ashsndbjwibg!! Takte, ang sama talaga niya! MANG-IIWAN! MANG-IIWAN! MANG-IIWAN! 

Ibinato ko sa loob ng sasakyan niya ang paperbag.

Sa'n na 'yon?

Tsk. May plano ka rin bang iwala ako rito? Buset ka talaga! Tinakbo ko na ang pagitan namin at sinundan siya. BABATUKAN KO NA 'TO, PIGILAN NIYO AKO. 

"Kasasabi ko lang na huwag mo 'kong iiwan eh!"

Hindi niya ako sinagot, sa halip, pumasok siya sa isang Le Train Bleu Restaurant.

"Good evening, ma'am and sir. This way, please." Iginiya niya kami sa vacant table. 

Akala ko wala siyang balak kumain. Kanina pa kaya nagrereklamo ang mga dragon sa tiyan ko. 

The waiter handed us the menu book. Ano kayang masarap kainin ngayon. 

He ordered Masala omelette with bread toasties and Tinto de Verano for the drinks. 

Akala ko para sa 'min pero amputek. 

"Order your fvcking food." Ang bait niya talaga. 

"Ubod ka ng kasamaan. I'll just take Shirley Temple and Jambon Beurre." 

Umalis 'yong waiter para kunin ang order namin.

Napadako ang tingin ko kay Axel. 

"Stop staring." I'm not staring! Napatingin lang talaga ako sa 'yo! 

"Hmpf! Ba't ka naka-cap?" Tanggalin mo 'yan! Masyado kang agaw-pansin! Masyado kang gwapo! 

"None of your fucking business."

Walang kwentang kausap. Walang kwenta!

"Psh. Okay. Then, what's your full name? Anong kasunod ng Axel?"

"E, 'di huwag. Teka nga, bakit ka pumayag sa kasal na 'to? Gusto mo 'to, 'no? Gusto mo ako, 'no?"

"Magsalita ka naman. Parang walang dila."

Dada ako nang dada, hindi man lang siya sumasagot.

"Fine! Pipi yata 'tong kasama ko. Mapanis sana laway mo. Oh wait! Baka panis na, HAHAHA. Kaya nahihiya kang magsalita. Jusme, no worries. Hindi ako judgmental na tao. Really."

"Will you just stop asking nonsense questions and stop talking just for a second, will you?!" 

Napairap ako. I'm just asking lang naman! Ano bang nonsense doon?!

"Here are your orders, sir, ma'am."

Buti na lang dumating na 'tong pagkain. Pampaalis inis.

"Thank you."

"Enjoy the dishes."

Habang tahimik kaming kumakain, hindi ko mapigilang nakawan siya ng tingin.

He's so expressionless. 

"Uhm..."

"Don't talk when you're eating."

Tatanungin ko lang naman kung babayaran mo ang pagkain ko, eh. 

Nagulat ako sa pagtayo niya.

Inilabas niya ang wallet niya at naglapag ng cash sa mesa.

"Hoy, tapos ka na?" Taena, kakaunti pa lang ang kinain ko. Anong klaseng kain ba ang ginawa mo?!

"I'll wait for you inside the car."

Weh? Hindi nga? Ikaw? Maghihintay? Marunong ka ba?

"No. Hindi na. Sabay na tayo. Para kang nag-jo-joke, ej. Mahirap na."

"Do I look like I'm kidding?" kunot-noong tanong niya.

"No. You look like the father of my children."

"What?"

"Charot! HAHAHAHA." Gagi, taena. Bakit ba iyon ang lumabas sa bibig ko?

"Sorry. Umiiral ang kakornihan ko talaga lalo na kapag gabi. Please be understanding. Gosh. Why the hell did I say that?" Dahil sa hiya ko ay iniwan ko siya at nauna nang pumasok sa sasakyan. Nagpanggap pa akong tulog para lang iwasan siya.

"Father of your children, huh?"

Joke nga lang iyon, eh! Bakit mo ba inuulit?!

"Parang gusto mo talagang ikaw ang maging tatay ng mga anak ko, ah. Bakit? Gusto mo na ba ako?"

"Don't fancy yourself. I'm not into..." Pinasadahan niya ako ng tingin. "Flat women," dugtong niya.

"Aba't! Kapal mo. May laman naman, ah."

"Hindi ko kita. Fasten your seatbelt."

"Magpacheck-up ka na. Bulag ka na yata ,eh. Isa pa, kanina pa tayo bumibiyahe ha. Pasaan ba talaga tayo?"

"Home."

"Home? E bakit ang layo na ng narating natin? Akala ko ba malapit lang 'yon? Kung gano'n, umikot-ikot lang tayo?!"

Hindi siya sumagot. Nakatutok lang siya sa daan.

Gosh. Wala na talagang magandang ginawa ang taong ito. Tatanda ako nang wala sa oras nito.