All Chapters of คลั่งรักสุดใจของนายCEO: Chapter 1 - Chapter 10

ในคืนวันแต่งงาน ณ ห้องที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบ ชาร์ล็อตนั่งลงตรงข้างเตียง ขณะที่เธอจ้องมองรูปแต่งงานของเธอกับไบรสัน คืนนี้ควรจะเป็นคืนแต่งงานของพวกเขา แต่เธอกลับไม่ได้นอนกับไบรสัน มีคนสับสวิตช์ไฟ และไฟก็ดับลงในทันที ในห้องมืดไปหมด ปัง! ประตูถูกเตะเปิดออก ชาร์ล็อตมองเห็นร่างสูงดำพุ่งเข้าหาเธออย่างคลุมเครือ ในขณะนั้น ชาร์ล็อตรู้สึกราวกับว่าเธอถูกภูเขาน้ำแข็งกดทับเธอ แรงกดอันทรงพลังของร่างนั้น ทำให้เธอหายใจไม่ออก "อ๊ะ!" มืออันแข็งแรงคู่หนึ่งกดไหล่ของชาร์ล็อตไว้ และเธอก็ถูกผลักลงกับพื้นด้วยพลังอันแข็งแกร่ง... ใบหน้าของชาร์ล็อตเต็มไปด้วยน้ำตา เธอกัดริมฝีปากแน่น เธอเต็มใจทำสิ่งนี้เพื่อไบรสัน! มันเป็นเพียงครั้งเดียว แต่ก็ทำให้ชาร์ล็อตตั้งครรภ์ได้สำเร็จ 9 เดือนต่อมา เธอพบว่าตัวเองอยู่ในห้องทำคลอดของโรงพยาบาล นี่คือวันครบกำหนดคลอดของชาร์ล็อต ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสทำให้ชาร์ล็อตรู้สึกเหมือนเธอเพิ่งตกนรกแล้วได้กลับมา จากการจัดเตรียมที่พวกเขาทำก่อนการคลอด ชาร์ล็อตไม่มีแม้แต่เวลาจะมองดูเด็กที่เธอให้กำเนิด เพราะเด็กถูกพาตัวออกไปทันที เธอเห็นพยาบาลคุยกัน “เด็กชายหนัก 3 กิโล

ชาร์ล็อตเริ่มตัวสั่น เธอยังคงจำได้ว่าไบรสันขอความช่วยเหลือจากเธอในคืนวันแต่งงาน “ไบรสัน บอกฉันที... บอกฉันทีว่าที่เธอพูดมันไม่จริง...” ชาร์ล็อตมองตาของไบรสันราวกับผู้หญิงที่กำลังจะจมน้ำ และพยายามตะเกียกตะกาย ไบรสันพยักหน้าและพูดว่า “ชาร์ล็อต ฉันขอโทษนะ” ชาร์ล็อตน้ำตาไหลอาบลงบนใบหน้าของเธอ มันไหลไม่ยอมหยุด ไบรสันเป็นคนถือตัวและทะนงตน ชาร์ล็อตไม่เคยเห็นเขาละทิ้งความหยิ่งจองหองและร้องขอสิ่งใด ๆ นั่นเป็นครั้งเดียวที่ไบรสันเคยขอร้องเธอ แต่มันกลับเป็นเพราะ เขาทำเพื่อทิฟฟานี่... "ไบรซ์ ฉันหนาว" เสียงของทิฟฟานี่เรียบง่ายและไพเราะ ในขณะนั้น ชาร์ล็อตก็ร้องไห้ออกมา แม้ว่าไบรสันจะรู้สึกแย่ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาสนใจทิฟฟ์มากกว่า เขาไม่ได้มองชาร์ล็อตเลย ในขณะที่เขาโอบแขนทิฟฟานี่ไว้ "ทิฟฟ์ ขึ้นรถกันเถอะ" ชาร์ล็อตคงเป็นคนโง่เง่าถ้าเธอยังไม่เข้าใจว่า ความสัมพันธ์ระหว่างไบรสันกับทิฟฟานี่เป็นอย่างไร ณ จุดนี้ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังตรงเข้าไปจับประตูรถไว้ “ไบรสัน ฉันเป็นภรรยาของคุณ และฉันมีสิทธิ์ที่จะห้ามคุณไม่ให้ไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น พ่อของฉันเป็นพ่อตาของคุณ และเขาปฏิบัติต่อคุณด้ว

คฤหาสน์ที่สง่างามราวกับพระราชวัง ห้องโถงบนชั้นแรกมีพื้นที่กว่า 1,000 เมตร ชาร์ล็อตประคับประคองตัวเองให้เดินออกจากประตู ในขณะนั้น เธอไม่สามารถไปต่อได้อีก ขาของเธอหมดแรง และเธอก็ล้มลงบนขั้นบันไดหินหยกหน้าประตู ในคืนงานแต่งงานของชาร์ล็อตกลายเป็นฝันร้ายที่สุดของเธอ ตั้งแต่นั้นมา เธอก็ฝันถึงคืนนั้นตลอดเวลาและตื่นมากรีดร้องอยู่เสมอชาร์ล็อตอธิบายไม่ได้ว่าทำไม แต่ทุกครั้งที่เธอเห็นแซคคารี เธอจะรู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปในคืนนั้น คืนที่ชายเย็นชาราวกับปีศาจโจมตีเธอ... ผู้ชายอย่างแซคคารีน่ากลัวเกินไปสำหรับเธอ เธอภาวนาว่าจะไม่ได้พบเขาอีก ชาร์ล็อตพยุงตัวเองขึ้นจากขั้นบันไดหินหยก เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ เธอตระหนักว่าลานบ้านเต็มไปด้วยหิมะหนาทึบ และทั้งหมดที่เธอเห็นคือหิมะที่ปกคลุมไปทุกที่ และมันก็ยังตกลงมาไม่หยุด ชาร์ล็อตวิ่งหนีจากแซคคารีด้วยความตื่นตระหนก เธอจึงไม่ใส่ใจแม้แต่จะสวมรองเท้า อย่างไรก็ตาม เธอไม่อยากกลับไปเผชิญหน้ากับเขาจริง ๆ เธอตัดสินใจอย่างเงียบ ๆ และเดินไปบนหิมะด้วยเท้าเปล่า “เฮ้ เฮ้ เฮ้ ทำไมคุณถึงพยายามทำตัวแข็งกร้าวนักนะ ผมเดิมพัน 1,000 ดอลลาร์เลย ว่าเท้าของคุณจะแข็งแน่ ๆ

“ทำไมคุณถึงไม่ปฏิบัติตามกฎ ผมจะเรียกรปภ. ถ้าคุณไม่ออกไป!” คนตรวจบัตรและชาร์ล็อตหยุดนิ่ง ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงดังมาจากที่ไหนสักแห่ง "นี่ เจ้าทึ่ม ไม่รู้จักสาวไฮโซที่เป็นที่ต้องการตัวมากที่สุดในรอธเซย์เลยเหรอ?" คนตรวจบัตรปล่อยมือที่จับแขนของชาร์ล็อตไว้ ก่อนที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ เขาบอกได้ตามตรงว่า แม้ว่าชาร์ล็อตจะสวมเสื้อผ้าที่โทรม แต่ใบหน้าของเธอยังดูบอบบางและงดงาม ออร่าที่เธอเปล่งออกมานั้นอ่อนโยนและสง่างามมาก เธอเป็นสาวชนชั้นสูงที่เป็นที่ต้องการตัวมากที่สุดในรอธเซย์งั้นเหรอ? เธอคือคุณหนูซิมม่อนส์เหรอ? แต่เธอเป็นผู้หญิงยากจนที่ถูกคุณฮาร์เปอร์ทิ้ง หลังจากคลอดลูกใช่ไหม? "ใส่ชื่อชาร์ล็อตในคำเชิญของฉัน แล้วให้เธอเข้ามา" เธอคือ ซาร่าห์ คอลลินส์ ลูกสาวคนโตของตระกูลคอลลินส์ ซึ่งเป็นนางแบบชั้นนำที่อาศัยอยู่ในรอธเซย์ ซาร่าห์โดดเด่น แต่ชาร์ล็อตก็ยังดูดีกว่าเธอ ผู้คนมักชอบเปรียบเทียบซาร่าห์กับชาร์ล็อตเสมอ บางคนถึงกับบอกว่าถ้าไม่มีชาร์ล็อต ซาร่าห์ก็คงจะเป็นผู้หญิงที่โด่งดังที่สุดในรอธเซย์ เหอะ! แต่ตอนนี้ตระกูลซิมม่อนส์จบสิ้นแล้ว และชาร์ล็อตก็ยังถูกไบรสันทิ้งอีกด้วย เธอยังคงเป

"อะไรนะ!" เกิดความโกลาหลในหมู่คนที่ลังดูอยู่ ไม่มีใครคาดคิดว่าชาร์ล็อตจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ แม้แต่แซคคารี คอนเนอร์เอง ชาร์ล็อตเงยหน้าขึ้นด้วยน้ำตาคลอเบ้า เธอขดมุมปาก “คราวที่แล้ว นายบอกว่าอยากให้ฉันคุกเข่าลงอ้อนวอน ฉันคิดผิดและฉันเสียใจ ตอนนี้ฉันก้คุกเข่าต่อหน้าทุกคนแล้ว” "อา..." แซคคารีไม่ได้มองชาร์ล็อตด้วยซ้ำ เขาจ้องมองไปข้างหน้าด้วยสายตาที่ลึกล้ำ “เธอความจำไม่ดีเหรอ คุณซิมม่อนส์ ฉันพูดว่า แม้ว่าเธอจะมาคุกเข่าขอร้องฉัน ฉันก็จะไม่สน” เขาเดินไปข้างหน้าโดยทิ้งชาร์ล็อตไว้ข้างหลัง ในขณะนั้น ชาร์ล็อตเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง อย่างไรก็ตาม วินาทีต่อมา เธอกัดริมฝีปากล่างและยืนขึ้นด้วยความมุ่งมั่น เธอพูดเสียงดัง ขณะที่ทุกคนจ้องเขม็ง “มาพนันกัน” "โอ้ะ งั้นเหรอ?" แซคคารียิ้มมุมปากอย่างดูถูก แต่เขาก็ยังคงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันหลังกลับ ชาร์ล็อตเดินตามรอยเท้าของเขาและรวบรวมความกล้าทั้งหมดของเธอก่อนจะพูดว่า "คอนเนอร์ ฉันได้ยินมาว่านายแข่งรถแดร็กเก่ง และไม่มีใครสามารถเอาชนะนายได้ในรอธเซย์ ฉันอยากจะท้านาย" สิ่งนี้ทำให้เกิดความโกลาหลในหมู่คนที่ดูอยู่ ทุกคนมองชาร์ล็อต ราวกับว่าเธ