All Chapters of Plenitude of the Soul: Chapter 61 - Chapter 70

Ang sabi ng doktor, walang nakikitang improvement sa kalagayan ni Dad. He was diagnosed with a subarachnoid hemorrhage and brain aneurysm and spent the next 21 days in the ICU. Hindi kailanman sumagi sa isipan ko na may ganitong sakit ang ama ko. Sa tuwing bumibisita kami sakaniya sa Manila, maayos ang kaniyang kalagayan. Isang beses sa isang isang taon kami umuuwi. Nagtatagal kami ng isang linggo. Noong huling bisita namin sakaniya, mga pagsakit ng ulo ang napapansin ko sakaniya. Hindi ko iyon pinalaki dahil alam kong normal lamang iyon. At ngayon, may ganito na pala siyang iniinda.  "Mom, when are we going to the white sand? And why is Grandpa always asleep? Is he very exhausted, mommy? He's been asleep for awhile now! I never thought that's possible." may pagkamangha sakaniyang maliit na tinig.  I smiled weakly at Vendrick. Katatapos ko lang siyang paliguan at ngayo'y binibihisan ko na para patulugin na.&nbs

What do you even expect, Talianna? Ano? Umaasa kang kahit kaunti ay may lambing pa rin sa mga mata niya kapag tinititigan ka niya? Magising ka nga! Hindi iyan naging estatwa sa loob ng sampung taon!  Hindi iyan baliw na baliw sa'yo kung iyan ang inaakala mo. You are just his ex girlfriend who left him.  Nabrel was accused of killing Darius De Loughrey. I know how powerful the De Loughreys are. Kayang-kaya nilang paikutin ang pera nila upang makamtam ang mga kagustuhan. Hindi ko kakayaning makita siya sa likod ng rehas, pinagdurusahan ang kasalanang alam kong hinding-hindi niya magagawa. At ang pagpapakasal kay Davien ang tanging solusyon upang maitras ang kaso laban sakaniya.  Kung hindi ba nangyari ang lahat ng iyon, anong maaari naming kinahitnan sa loob ng sampung taon? And why am I even thinking about this? Hindi na mahalaga pang bumuo ng mga posibilidad. And by the looks of it, he's already successful

Ni hindi ko magawang hilahin ang sarili ko sa pagtulog. Binabagabag ako ng mga nangyari. Hindi ko matantsa kung hanggang kailan ba magiging ganito. Paano ko ba iisipin ang mga ito nang hindi ako nasasaktan?  Thinking about all of this won't do any good. Ngunit mas lalo lamang akong nahuhulog sa pag-iisip tungkol sa lahat ng ito. Tila kahit gaano ko man gustuhing makalimot, mas lalo lamang ako hinihigit pabalik.  I was checking my email while having my coffee in the morning. Ang payapang karagatan ang siyang tanawin ko mula rito sa balkonahe. Binasa ko ang bagong email na aking natanggap.  Greetings, Archt. Monselorette!  I would like to arrange an appointment to discuss about my home renovation. Please would you indicate a suitable time and place to meet? It would be more convenient if we'd meet around Makati City. I am looking forward to hearing from you and arranging a meeting.

Nang matapos kong kumain ay siyang saktong pagbalik niya. Sobrang dami pang natirang pagkain. Isang buttered toast, isang sausage at ilang pirasong prutas lang ang kinain ko. Ni hindi ko nagalaw ang kanin.  "Pumirmi ka nalang diyan sa upuan mo. I'll do this." matalim niya akong tinignan nang akmang tutulungan ko siya sa pagliligpit.  "Fine!" umirap ako at nanatili lamang sa pagkakaupo.  Humalukipkip ako habang pinagmamasdan ang bawat paggalaw niya. Bahagyang salubong ang kilay at seryosong-seryoso sa ginagawa. Ni hindi ako sinusulyapan.  Napairap ako.  Inipon ko ang buhok ko at pinaikot ito upang ipusod. Wala akong pangtali kaya ganoon nalang ang ginawa ko. Naalala ko bigla na hindi pa pala ako naliligo. At may muli akong naalalang itanong sa lalaking 'to.  "Did you change my clothes? Bakit suot-suot ko itong damit na ito?" tinur

"Papunta na si Sandro rito para sunduin ka. Siya ang maghahatid sa'yo pauwi." malamig na tinig ni Nabrel nang hindi nag-aangat ng tingin sa akin. Bagsak lamang ang tingin niya sakaniyang plato habang nag-aalmusal kami kinaumagahan. Ngumuso ako at tipid lamang na tumango. Suot ko na ang pulang sweaters ko na nilabhan ni Manang Minda. Kung baliw lang ako, nanakawin ko ang mga damit niya at dadalhin ko sa pag-uwi. There is something comforting about being able to get a whiff of his clothes. It's calming... comforting...  And aside from that, I rock his clothes more than I probably should.  Thank God the rain has stopped and the sun has already come out. The warm and vibrant light of the sun made its way inside the room through floor-to-ceiling windows.  Nagdala siya ng pagkain dito sa kwarto niya at sabay kaming kumain. Tahimik lamang kaming dalawa. Pasulyap-sulyap ako sakaniya habang hum