บททั้งหมดของ เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: บทที่ 211 - บทที่ 220

ทุกคนหันศีรษะมองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง เจ้าของเสียงคือชายวัยกลางคนที่มีพุงใหญ่ เขาเดินเข้ามาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอัปลักษณ์และน่ากลัวเขาตะโกนอีกครั้ง “หว่านรั่วเป็นคนของฉัน ใครหน้าไหนมันกล้าสั่งเปลี่ยนตัวเธอห๊ะ!”เมื่อหวางหว่านรั่วเห็นว่ามีป๋ามาช่วย สีหน้าของหล่อนก็แสดงความมั่นใจขึ้นมาในทันทีตอนนี้ท่าทางของหล่อนที่แสดงออกมามีแต่ความเย่อหยิ่ง พลันรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของชายผู้นั้นอย่างเสแสร้ง “พี่หวางคะ เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ อย่าลำบากพี่เลย!”พี่หวางมองดูความปวดร้าวของสาวสวยที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเองและรีบออกโรงปกป้องอย่างเร็ว เขาตบโต๊ะแล้วพูดว่า “ผู้อำนวยการหยางใช่ไหม? โฆษณานี้ราคาเท่าไหร่? ฉันจะซื้อเอง รวมถึงชุดชั้นในนั่นด้วย ฉันก็จะซื้อด้วย แล้วก็จะให้หว่างรั่วถ่ายเหมือนเดิม!”ผู้อำนวยการหยางรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “หวางหว่านรั่วขโมยเงินของบริษัท คุณยังจะเธอให้ถ่ายโฆษณาต่อไปอีกเหรอ? พวกคุณ…”“ฉันไม่สน!” พี่หวางตบโต๊ะอีกครั้ง “ถ้าหว่านรั่วของเราต้องการถ่าย ก็ต้องให้เธอถ่าย!”หวางหว่านรั่วโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของพี่หวาง และเหลือบมองเฉินมู่ด้วยหางตา “พี่หวางคะ พี่ผู้ช่วยคน

เมื่อหวงโหย่วเฉวียนได้ยินว่าตนเองถูกไล่ออกแล้ว ก็ตะโกนเสียงดังออกมา “เธอพูดว่าอะไรนะ? ซิงอวี่มีเดียไม่เคยมีซีอีโอมาก่อน! เธอจะพูดว่าฉันโดนไล่ออกได้ยังไง?”ฮานเฉิงเดินก้าวไปข้างหน้าแล้วยื่นเอกสารของบริษัทที่อยู่ในมือให้ผู้อำนวยการหยาง “นี่เป็นเอกสารทางนิติบุคคลของซิงอวี่มีเดีย และนี่คือสัญญาว่าจ้างของคุณเฉินมู่”ผู้อำนวยการหยางมองไปที่คำว่า “เฉินมู่” ในสัญญา จากนั้นก็มองไปยังลายเซ็นของฮั่วหยุนเซียวตรงมุมเอกสาร แค่มองเครื่องการันตีนั่นก็อกสั่นขวัญหายไปหมด และเขารู้แล้วว่าใครจะเป็นผู้รับผิดชอบในวันนี้เขาคืนสัญญาให้ฮานเฉิงทันที พลางยื่นมือออกไปจับมือกับเฉินมู่ “ยินดีต้อนรับประธานเฉินที่มาที่นี่ในวันนี้ คงทำให้คุณลำบากแย่เลยนะครับ!”เฉินมู่ยิ้มเล็กน้อย “ไม่ได้ลำบากอะไรเลยค่ะ ฉันแค่มาจัดการปัญหาของศิลปินที่ถูกตัดสิทธิ์ออก”หวางหว่านรั่วพูดจาติดขัดพร้อมเบิกตากว้าง “ศิลปิน...ที่ถูกตัดสิทธิ์เหรอ?เฉินมู่พูดเชิงเยาะเย้ย “คุณหวาง เป็นอะไรไปเหรอ? เมื่อกี้ยังด่าว่าฉันขโมยของอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? คุณอยากจะฟ้องฉันที่บุกเข้าไปในบ้านคุณสินะ? แถมยังสั่งให้ฉันถอดเสื้อผ้าออกอีก? และสุดท้าย คุณยังจะให้

ฮั่วหยุนเฉินเป็นผู้ถือหุ้นที่ดูแลบริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่ใหญ่ที่สุดในอุตสาหกรรมบันเทิง ถ้าเขาบอกว่าเฉิงหยวนทำไม่ได้ นั่นก็แสดงว่ามันไม่ได้จริง ๆแต่ตอนนี้เฉินมู่ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีไปกว่านี้แล้ว เธอกัดฟันพลางเอ่ย “ฉันจะลองก่อน เรื่องมันฉุกเฉินขนาดนี้ คิดว่าฉันมีตัวเลือกอื่นเหรอ?”ฮั่วหยุนเฉินมองไปที่พี่ชายของตนเองเพื่อขอความช่วยเหลือ ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้าอย่างนิ่ง ๆ “งั้นก็ลองเถอะ”ฮั่วหยุนเฉิน “…”สองคนนี้เอาแต่ใจจริง ๆ นะ!โทรศัพท์ของเฉินมู่ถูกหวางหว่านรั่วทำลายจนพัง และตอนนี้ฮั่วหยุนเซียวกำลังพาเธอไปซื้อเครื่องใหม่รถคันหรูจอดอยู่ข้างถนน ผู้คนที่เดินไปมาล้วนมองไปยังรถเบนท์ลีย์ที่หรี่ไฟจอดอยู่ตรงหน้าประตูร้านแห่งหนึ่ง โดยไม่รู้ว่าใครนั่งอยู่ข้างในเฉินมู่พูดอย่างเหนื่อยหน่าย “ฉันจะลงไปซื้อเอง คุณรออยู่ในรถเถอะ”ทว่าทั้งสองคนยังไม่ทันจะได้คัดค้าน เฉินมู่ก็ลงจากรถและเดินเข้าไปในร้านเสียแล้วหากฮั่วหยุนเซียวและฮั่วหยุนเฉินลงจากรถเดินตามไป คาดว่าการจราจรในย่านการค้าแถบนี้คงติดขัดเป็นชั่วโมงแน่ ๆเมื่อเห็นเฉินมู่เข้าไปในร้าน ฮั่วหยุนเฉินก็ขยิบตาให้พี่ชายตนเอง แล้วเอ่ยถาม “

เฉิงหยวนหัวเราะอย่างหนักจนท้องแข็งแต่เธอก็รู้สึกเขินอายแปลก ๆ นิด ๆ เนื่องจากในห้องรับแขกเล็ก ๆ นี้มีเพียงเธอคนเดียวที่กำลังหัวเราะ เฉินมู่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวอีกฝั่ง พร้อมมองไปที่ใบหน้าเธออย่างเงียบ ๆ ด้วยแววตานิ่งเรียบและมั่นคงเรื่องนี้มันไม่ตลกเลยสักนิดเฉิงหยวนหัวเราะอย่างไร้ความหมาย เธอหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดจมูก พลางเอ่ย “ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”เฉินมู่มองไปรอบ ๆ ห้องเก่าแคบ ๆ เนื้อที่ประมาณหกสิบตารางเมตรเฟอร์นิเจอร์ในห้องรับแขกล้วนเก่ามากแล้ว นิตยสารก็ถูกโยนกระจัดกระจายไปทุกที่ เสื้อผ้าก็กองทับซ้อนกันบนโซฟา โดยไม่รู้ว่าผ่านการซักบ้างแล้วหรือยัง แถมบนพื้นยังถูกปกคลุมด้วยกล่องอาหารที่สั่งมาเยอะแยะไปหมดอีกเธอเหลือบตามองไปที่ระเบียง ผนังบริเวณระเบียงเริ่มลอกร่อน มุมหนึ่งก็เต็มไปด้วยฝุ่นและเส้นผม ซึ่งถูกกวาดไว้ด้วยไม้กวาดอย่างยุ่งเหยิงเฉินมู่ถามว่า “นี่คือชีวิตที่คุณต้องการเหรอ?”ร่างกายของเฉิงหยวนเริ่มสั่น เฉินมู่จึงพูดเสริมไปอีก “รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงจำคุณได้ เพียงแค่คุณแง้มประตู?” เฉิงหยวนส่ายหัว เฉินมู่จึงเอ่ยต่อ “เพราะฉันเคยดูหนังของคุณ ตอนที่คุณเดบิวต์ซีรี่ย์ออ

เฉินมู่มองไปยังเฉิงหยวนที่ดื่มจนไม่รู้สึกตัวอยู่บนโซฟา ด้วยอาการปวดหัวเล็กน้อยเฉินมู่พยุงเฉิงหยวนขึ้น หญิงสาววัยยี่สิบกว่า ๆ ในอ้อมกอดช่างน้ำมีหนักเบาเหลือเกิน พร้อมครุ่นคิดว่าในระยะเวลาสามปีที่ผ่านมานั้นคงไม่ง่ายเลยที่อดีตดาราสาวจะผ่านมันมาได้เฉินมู่วางเธอนอนบนเตียงในห้องนอนและหาผ้ามาเช็ดหน้าให้ พลางกล่อมให้เฉิงหยวนนอนหลับอย่างไม่ค่อยเต็มใจตัวเธอเองก็เหนื่อยมากเช่นกัน ตาคมเหลือบมองไปที่นาฬิกา ปรากฏว่าดึกมากแล้วเฉิงหยวนดื่มจนสภาพเป็นแบบนี้ เรายังไม่ได้คุยเรื่องสำคัญเลยด้วยซ้ำ เธอจึงตัดสินใจรออยู่ที่นี่จนกว่าเฉิงหยวนจะตื่นขึ้นมาเฉินมู่นั่งอยู่บนโซฟาจนเกือบผล็อยหลับไป ในมือกอดหมอนที่มีกลิ่นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปติดอยู่ “กริ๊งกริ๊ง” แต่แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นจนเธอสะดุ้งตื่นมือเรียวหยิบมือถือขึ้นมาดู บนหน้าจอปรากฎชื่อสายโทรเข้าเป็น ฮั่วหยุนเซียว“ฮัลโหล” เฉินมู่รับสายนั้นเสียงเบา“คุณอยู่ไหน?” เสียงเข้มถามทั้ง ๆ ที่พยายามระงับความโมโหอยู่เฉินมู่ตอบกลับไปเสียงเบาอีกครั้งว่า “ก็อยู่ที่บ้านของเฉิงหยวนไง”ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว “คุณเฉินมู่ ตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว?”เฉิ